เชนไตหยินสงบลงแล้วและหยุดการสอบสวนอย่างลึกลับและไม่ถอดเสื้อผ้าของเธออีกต่อไป พฤติกรรมของเธอกลับมาเป็นปกติและดังนั้นเธอจึงเลือกทำสิ่งที่เป็นธรรมชาติ

เพื่อกำจัดพยานใด ๆ

“ แต่พี่สาวหยิน ท่านไม่สามารถตำหนิข้าได้! ท่านถอดเสื้อผ้าเอง มันไม่ใช่ว่าข้าพยายามทำอะไรเลยแม้ว่าข้าจะแอบจูบ…แค่กๆ มันก็ไม่สำคัญแม้ว่าข้าจะรู้ความลับของท่านมันก็ไม่เหมือนข้าเปิดเผยพวกเขา”

“ ฮิฮิ อย่างงั้นเหรอ? แต่มันง่ายกว่ามากที่จะกำจัดเจ้า!” เชนไตหยินยังคงยิ้มเหมือนปกติแต่เธอจับดาบของเธออย่างแน่นยิ่งขึ้น

หลินเสี่ยวมีความรู้สึกว่าถ้าเขาเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยเส้นสีแดงนวลก็จะถูกลากไปที่คอของเขา

ทั้งคู่ไม่ขยับและบรรยากาศก็หนาวขึ้นเรื่อย ๆ

“ แต่พี่สาวหยิน ท่านคิดอย่างงั้นหรือ?”

หลินเสี่ยวยกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เชนไตหยินประหลาดใจในขณะที่เขาใช้นิ้วมือขยี้คมใบมีดโกนและค่อยๆผลักมันออกไป

เมื่อเห็นการกระทำที่กล้าหาญนี้ เชนไตหยินก็ตกตะลึงเป็นครั้งแรกจากนั้นเธอก็ยิ้มเล็กน้อยและเก็บดาบของเธอ

“ ไม่ แน่นอนไม่” แม้ว่าเชนไตหยินกำลังยิ้มแต่มันก็เป็นรอยยิ้มอันขมขื่น“ หลินเสี่ยว เจ้าไม่มั่นใจเกินไปหรือ เจ้ามั่นใจว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้า?”

“ใช่.” หลินเสี่ยวพยักหน้า

“ทำไม? เพียงเพราะเจ้าชอบข้าและช่วยข้า? ดังนั้นข้าไม่เต็มใจที่จะฆ่าเจ้า?”

“ไม่ เป็นเพราะข้าคิดว่าท่านก็ชอบข้าเช่นกัน” หลินเสี่ยวตอบโต้อย่างจริงจัง

“ฮะ? ข้าก็ชอบเจ้า? ปุ…ฮ่าฮ่า” เชนไตหยินหัวเราะออกมาดัง ๆ

“ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ? พี่สาวหยินมีชายจำนวนมากที่ชอบท่านใช่ไหม? เรายังมีความเข้ากันได้ดีข้ายังรู้ความลับของท่านและได้เห็นร่างกายของท่าน ในฐานะผู้หญิงข้าไม่ใช่คนธรรมดาหรอกเหรอ?”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? ข้าไม่รู้สึกเลย” เชนไตหยินเย้ยหยันและปฏิเสธที่จะคิด แต่แอบมองปฏิกิริยาของหลินเสี่ยวอย่างลับๆ

“ พี่สาวหยินท่านไม่สามารถปฏิเสธได้แม้ว่าท่านต้องการ ดูสิข้าเป็นคนเดียวที่เต็มใจยอมรับท่านหลังจากรู้ความลับของท่านใช่ไหม?”

“ อือ…ข้าเดาว่า”เชนไตหยินกะพริบตาและพยักหน้า

“ ข้าเป็นคนเดียวที่ยังคงไล่ตามหลังจากถูกปฏิเสธสองครั้งและรู้ว่าท่านหมั้นแล้วใช่มั้ย”

“ …” เชนไตหยินไม่ตอบกลับในเวลานี้ยอมรับอย่างเงียบ ๆ

ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

นอกเหนือจากคนงี่เง่าใครยังกล้าติดตามเธอต่อไป

“ นอกจากนี้ข้าเป็นคนที่สัมผัสกับขาของท่านเห็นท่านเปลือยกายและขโมยจูบแรกของท่านใช่ไหม? เพราะฉะนั้นข้าแน่ใจว่าท่านก็ชอบข้าเช่นกัน!”

“เจ้าพูดอะไรนะ!? ปุ…ฮ่าฮ่า“

หลินเสี่ยวเท่านั้นที่สามารถพูดคำที่บิดเบือนและน่าขยะแขยงด้วยความมั่นใจ

แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้พบกับผู้ชายอย่างนี้ เธอถูกจูงจมูกตั้งแต่เริ่มต้นและลึกขึ้นและลึกขึ้นก่อนที่เธอจะรู้ตัว ในที่สุดก็กลายเป็นสุนัขบาดเจ็บที่ต้องพึ่งพาเจ้านายของมันเพื่อความอยู่รอดและถูกล้อเล่นอย่างซุกซนบอกว่าเธอชอบเขาเช่นกัน….

ฮืม เขาเป็นแค่คนลามก! เขาเอาความอวดดีมากจากไหน?

เชนไตหยินไม่สามารถยอมรับความพอใจและความมั่นใจของเขา!

ดังนั้นเธอตอบโต้!

“ หลินเสี่ยว เจ้าพูดว่านั่นเป็นจูบแรกของข้า…ฮิฮิ เจ้าคิดว่านั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ” เชนไตหยินพูดอย่างคลุมเครือในขณะที่ลากริมฝีปากของเธอด้วยปลายนิ้วของเธอ

“อา?”

“ นั่นไม่ใช่จูบแรกของท่านเหรอ? …ดังนั้นนั่นหมายความว่าท่านเคยจูบใครบางคนมาก่อนหรือ”

“ ใช่ ข้าทำแล้ว”

“จริงๆ?”

“แน่นอน. เขาเป็นลูกชายคนโตของเผ่าอื่นและหล่อด้วย ไม่ใช่แค่จูบพวกเราทำทุกอย่างและเกือบจะแต่งงานแล้ว!” เชนไตหยินลากปลายนิ้วเบา ๆ ระหว่างริมฝีปากของเธอและดูดเบา ๆ ราวกับว่าเธอกำลังพูดอะไรบางอย่าง!

“อา? โอเค … จริง ๆ แล้วมันไม่สำคัญ ขะขข้าไม่สนใจตราบใดที่ท่าน … ”

เขาเกาหัวอย่างเชื่องช้าและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เขาควรทำอย่างไร หรือเขาจะทำอะไรได้

แม้ว่าเธอจะทำสิ่งเหล่านั้นกับผู้ชายคนอื่นจริง ๆ เขาสามารถยอมรับเธอได้โดยสุจริตเท่านั้น!

ความรักของเขาเป็นของจริง!

ดังนั้นแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ขะเขาไม่สนใจเลย!

“ ฮิฮื หลินเสี่ยวเจ้าน่ารักเกินไปแล้ว”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาตลกของเขาเธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ โอเค โอเค ดูการแสดงออกของเจ้าสิ ข้าแค่ล้อเล่นเจ้า! มันเป็นความผิดของเจ้าที่พูดสิ่งเหล่านั้นก่อนหน้านี้” เชนไตหยินลูบที่หัวของเขาแล้วยิ้ม“ อย่าโง่ ผู้ชายไหนต้องการข้า? ข้าเป็นคนเลวและเลือดเย็น มันก็ยากที่จะพอที่จะถูกคนชอบเช่นคนงี่เง่าอย่างเจ้าดังนั้น ข้าได้ทำสิ่งเหล่านี้กับคเจ้าไม่มีใครและจะไม่มีใคร … ฮิฮิ เกี่ยวกับมันนั่นทำให้เจ้ามีความสุขไหม”

“ใช่! …อ๊ะไม่ ๆ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายความว่า แค่กๆ…” เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นรอยยิ้มของเธอทำให้หลินเสี่ยวเกือบหายใจไม่ออก

เห็นได้ชัดว่าเธอล้อเล่นเขาใช่มั้ย!

“ เจ้าจะไม่พิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจังหรือ” เชนไตหยินยังคงล้อเล่นเขาอย่างต่อเนื่อง เธอก้มตัวคุกเข่าแล้วคลานเข้าหาเขาอย่างช้าๆ“ หลินเสี่ยว พาข้าไป ถ้าเจ้าต้องการข้าสามารถเป็นทาสของเจ้าและสนองความต้องการทั้งหมดของเจ้าได้…ข้าจริงจัง”

“ไม่!” หลินเสี่ยวสะอึกและปฏิเสธเธอ

“ นี้ทำไมไม่ล่ะ ตรงนั่นมีปัญหา?” เชนไตหยินมองลงจ้องมองไปที่เป้า

“ โอเค พี่สาวหยิน ข้ายอมแพ้! ข้าแพ้ โอเค? โปรดหยุดหยอกล้อข้า!” หลินเสี่ยวยกมือขึ้นเพื่อยอมแพ้

เธอพูดสิ่งเดียวกันกับเมื่อกี้ ส่งมอบร่างกายของเธอและกลายเป็นทาส แต่เขาสังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้มันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความสิ้นหวังตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นคนขี้เล่น

ไม่ว่าคำตอบคืออะไรเขามีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอจากหัวใจดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจถ้าเธอแกล้งเขา

“ ยังไงก็…พี่สาวหยินพักสักหน่อยเถอะแล้วค่อยกลับกัน ชาร์ลไม่สามารถหลบหนีได้ในทันทีและการแข่งขันยังดำเนินอยู่เราจะน่าสงสัยถ้าเราไม่อยู่นานเกินไป” หลินเสี่ยววิเคราะห์สถานการณ์และพยายามเปลี่ยนหัวข้อ

แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าคำพูดไร้เดียงสาของเขาจะตีทุ่นระเบิด

“ เจ้าพูดถูกเราควรกลับ ยิ่งเร็วยิ่งดี” เชนไตหยินพยักหน้าจากนั้นดูเหมือนว่าเธอจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่างและการแสดงออกของเธอก็ซับซ้อน“ เจ้าต้องกังวลที่ปล่อยเธอไว้คนเดียวใช่ไหม? เนื่องจากพวกเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดี”

“อา? พี่สาวหยินกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

“ เธอคนรับใช้ของเจ้า เอเลน่า…เจ้าลืมไปแล้วหรือ”

“เอ่อ …”

เหตุผลที่เขาต้องการกลับไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นแต่เพื่อการแข่งขัน มีเพียงซีซาร์และโรซี่เหลืออยู่ดังนั้นมันจะดีที่สุดถ้าหลินเสี่ยวสามารถกลับไปพร้อมกับเชนไตหยิน

แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ หลินเสี่ยวก็ยังสามารถต่อสู้กับซีซาร์และเพียงพวกเขาทั้งสองคน พวกเขาก็สามารถได้อันดับแรกอย่างง่ายดาย

แต่หลินเสี่ยวเกือบลืมเกี่ยวกับเอเลน่า

บางทีเชนไตยหินคิดว่าที่เขาจะกลับเพราะเขาเป็นกังวลกับเอเลน่า

การไปหาผู้หญิงคนอื่นทันทีหลังจากสารภาพแม้แต่หลินเสี่ยวก็พบว่าพฤติกรรมนั้นน่ารังเกียจ

“ พี่สาวหยิน ท่านเข้าใจผิดความสัมพันธ์ของข้ากับเอเลน่าไม่ใช่สิ่งที่ท่านคิดว่าเป็นเราแค่…” หลินเสี่ยวคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังหาวิธีที่เหมาะสมไม่ได้

ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์กับเธอนั่นจะเป็นการโกหกที่สมบูรณ์ แต่ถ้าเขาต้องกำหนดความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างชัดเจนมันจะไม่ง่ายเลย

พวกเขาไม่ใช่เจ้านายสาวใช้ พวกเขาไม่ใช่เพื่อนหรือศัตรูและไม่ใช่คู่รักแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายความสัมพันธ์

เขาไม่สามารถอธิบายได้ แต่มีคนบังคับให้เขาทำ!

“ แค่…อะไรนะ? หลินเสี่ยวเธอไม่ใช่สาวใช้ของเจ้าเหรอ?”

“ใช่และไม่. เธอ…”

“ โอ้เพราะเธอไม่ใช่สาวใช้ของเจ้าแล้วเธอคือแฟนของเจา? เจ้าชอบเธอไหม?” เชนไตหยินตั้งคำถามสำคัญอย่างยิ่ง

“ ปะเป็นไปได้อย่างไร?” หลินเสี่ยวขับรถชนกำแพงแล้วหัวเราะเพื่อปกปิดความอึดอัดใจของเขา“ ข้าไม่ชอบเธอ! ลี่สาวหยินนั่นก็ ‘ไม่จำเป็น’! ข้าชอบท่านเท่านั้น!”

“ ฮิฮิ อย่างงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นข้าก็เข้าใจผิดไป” เชนไตหยินลิกคิ้วจบหัวข้อและยกแขนอย่างอ่อนกำลังรอให้เขาช่วยเธอ

แต่หลินเสี่ยวไม่เคลื่อนไหว

“ มีอะไรผิดปกติ”

“ พี่สาวทำไมเราไม่ไป”

“ไม่ไป?”

“ ใช่แล้วเรามาอยู่ที่นี่กันเถอะ”

หลินเสี่ยวนั่งลงข้างๆเธอและพวกเขาพิงต้นไม้เพลิดเพลินกับดวงอาทิตย์

“ พี่สาวหยิน ท่านยังไม่ฟื้นตัวดังนั้นจึงไม่สะดวกที่ท่านจะเคลื่อนไหวหรือต่อสู้ เราอาจรอจนกว่าการแข่งขันจะจบลงและให้อจารย์พาท่านกลับมา!”

“อา…”

เมื่อมองดูรอยยิ้มที่ไม่จริงใจของเขา เชนไตหยินก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่เธอไม่ได้พูด

เขาอาจต้องการพิสูจน์บางสิ่งกับเธอ

“ แต่ถ้าเราอยู่ที่นี่เราจะทำอย่างไรถ้าเราเจอศัตรู”

“ ไม่มีปัญหาข้าแข็งแกร่ง ท่านจึงไม่ต้องกังวล”

“ อ่า ใช่”

ที่จริงหลินเสี่ยวแข็งแกร่งถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงแข็งแกร่ง แต่เขาสามารถเอาชนะเดโวรูและช่วยเธอได้อย่างง่ายดายดังนั้นมันจึงเกินพอที่จะปกป้องพวกเขาได้

แต่เขาเต็มใจที่จะอยู่กับเธอจริงๆเหรอ?