ทะเลสาบเกาะเดสแปร์

โบสถ์ใหญ่

“ ฮิฮิ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสร้างโบสถ์ริมทะเลสาบด้วย ทัศนียภาพต้องยิ่งใหญ่ใช่มั้ย อากาศก็สดชื่น ข้าต้องการอยู่ที่นี่ด้วย!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สวมเสื้อคลุมสีขาวเดินช้าๆนอกโบสถ์กับสาวใช้ของเธอและผู้หญิงที่มีผิวสีซีดราวกับคนตายเดินตามเธอไปข้างหน้าเหมือนไกด์

ผู้หญิงคนนั้นชื่อเซลิน่า บิชอปของทะเลสาบเกาะเดสแคร์ ปัจจุบันเธอพานักบุญหญิงที่มาจากเมืองวินเทอร์เรสเดินเล่นรอบ ๆ โบสถ์ของเธอ

ในระหว่างวันตามคำร้องขอของสโนว์ เธอก็พาเธอไปรอบๆ หลังจากมาถึงทะเลสาบเดสแปร์ แอนเดอร์สันมอบหน้าที่ให้เซลิน่า มันเป็นการถ่ายโอนหน้าที่อย่างเป็นทางการแม้แต่สโนว์ก็ไม่สามารถเลือกปัญหาใด ๆ

เธอยื่นมือเปล่ามาทั้งวันมันแล้วและสโนว์ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากดูทิวทัศน์ในลักษณะที่น่าเบื่อ

“ เอโลน่า ทิวทัศน์เป็นอย่างไรบ้าง” เธอจับมือและ ‘ดู’ ทิวทัศน์ในลักษณะนั้น

“ พื้นผิวของทะเลสาบนั้นราบเรียบมากและข้าสามารถมองเห็นเกาะต่าง ๆ ที่อยู่ไกลออกไป นายหญิง ทะเลสาบเกาะเดสแปร์นั้นใหญ่จริงๆ” เอโลน่ายืนมองอย่างตื่นเต้นไปทางซ้ายและขวาและประทับใจไปกับทิวทัศน์อันงดงาม

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? มันน่าเสียดายที่ข้ามองไม่เห็น … “สโนว์เย้ยหยันด้วยความไม่พอใจหันมาพูดกับเซลิน่า” เอาล่ะข้ายอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้มั้ยว่าเจ้าและเจ้าอ้วนกำลังวางแผนอะไรอยู่? “

“ เจ้าอ้วนเหรอ?”

“ เจ้าอ้วนแอนเดอร์สัน!”

“ โอ้ ท่านกำลังพูดถึงท่านอาร์คบิชอปแอนเดอร์สัน… ท่านนักบุญสโนว์ ข้าไม่เข้าใจว่าท่านหมายถึงอะไร”

“ เอาล่ะข้าสารภาพข้าคิดว่าพวกเจ้าจะส่งเอกสารต้องห้ามในขณะที่ใช้ทริปนี้เป็นหน้ากาก แต่ข้าตรวจสอบอย่างระมัดระวังกับเอโลน่าตลอดทั้งวันและหาอะไรไม่เจอ”

เธอคิดว่าเธอพลาดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากการตรวจสอบอย่างรอบคอบขบวนทหารของแอนเดอร์สันไม่ได้มีปัญหาใด ๆ ดังนั้นในท้ายที่สุดเธอก็รู้สึกว่าเธอแค่สงสัยอะไร

“ ท่านนักบุญ มันไม่ปกติเหรอ?”

“ อือ…ตกลง หยุดให้ข้าเดา เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้วบอกข้าสิเจ้าวางแผนอะไรไว้”

“ ท่านนักบุญ อย่าพูดอะไรที่ไร้สาระ แม้ว่าเขตของเราขาดอำนาจ แต่เราคือผู้ศรัทธาต่อเทพธิดา นั่นเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่าสำหรับอาร์คบิชอปแอนเดอร์สัน ดังนั้นเราจึงไม่เคยทำอะไรเลยที่จะแอบอ้างชื่อของเทพธิดา”

“อ่าาา! น่ารำคาญ *****!” สโนว์ข่วนอย่างโกรธเกรี้ยว

เมื่อเห็นว่าเอโลน่ากอดเธอไว้อย่างเกรงกลัวว่าเธอจะทำอะไรบางอย่าง

“ นายหญิง โปรดอย่าโกรธ ท่านอาจตัดสินพวกเขาผิดจริงๆ” เอโลน่าที่ไร้เดียงสายิ้มและปลอบใจเธอ“ เขตของพวกเขาไม่เหมือนเมืองวินเทอร์เรส พวกเขาไม่มีผู้ศรัทธามากมายดังนั้นจึงยากพอที่จะดำเนินการที่นี่ ท่านควรสรรเสริญบิชอปเซลิน่าแทน”

“ หืมม ยัยสาวใช้กล้าสอนข้า? เจ้าต้องการให้ข้าเปลื้องผ้าเข้าและโยนเจ้าลงไปในทะเลสาบหรือไม่”

“เอ๋? นะนายหญิง ยะอย่า…ข้าผิดไปแล้ว!”

เธอไม่สนใจเอโลน่าที่อ้อนวอนและขยับมือจับหน้าอกของเธอและเริ่มนวดอย่างแรง! เธอไม่ปล่อยให้ไปแม้ในขณะที่เธอร้อง

“ เอโลน่าข้าให้อาหารเจ้าและเลี้ยงดูเจ้าและเจ้ายังอยู่ฝั่งอื่น? นั่นไม่ควรเป็นสิ่งที่แม่บ้านทำ! ใครจะสนใจถ้าพวกเขาขาดคน? นั่นคือเหตุผลที่ … รอเดี๋ยวก่อน?”

สโนว์กำลังหยอกล้อเอโลน่าอย่างกะทันหันแต่ก็หยุดลงทันที

“ ขาดคน?”

“อืออออ …ข้าจะไม่ทำอีกต่อไป… นะนายหญิง … นายหญิง?”

ก่อนที่เอโลน่าจะมีโอกาสขอบคุณนายหญิงที่ปล่อยเธอไป เธอสังเกตเห็นว่าสโนว์ดูแปลก ๆ

“ อ่า ในที่สุดก็เข้าใจ! ไม่น่าแปลกใจที่เราไม่พบอะไรเลยเมื่อตรวจสอบขบวนทหาร พวกเจ้ามีฝีมือจริงๆ” สโนว์เย้ยหยันและหันไปคุยกับเซลิน่า

“ ท่านสโนว์ ท่านกำลังพูดอะไร มันสายแล้วให้ข้าพาท่านไปที่ที่พักของท่านเถเอะ” เซลิน่ายังคงแน่วแน่และหันไปทางนำทางไปโบสถ์

สโนว์ลังเลเล็กน้อยแต่ไม่ปฏิเสธเธอและสั่งให้เอโลน่าพาเธอ เธอเริ่มบอกการสันนิษฐานของเธอขณะที่พวกเขาเดิน

“ เอโลน่า ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าแอนเดอร์สันกำลังส่งสินค้าให้เจ้ารบกวนการแข่งขันวิทยาลัย”

“ ท่านนักบุญสโนว์ ทำไมเราจะต้องทำอย่างนั้น?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? มันก็แค่เดา! … แต่ข้างงว่าทำไมข้าไม่สามารถหาอะไรได้ไม่ว่าข้าจะสืบสวนมากแค่ไหน ตอนนี้ข้าก็เข้าใจแล้ว ขบวนแห่ทั้งหมดเป็นเพียงด้านหน้า! ข้าผิดตั้งแต่แรก!”

“ ข้างหน้าเหรอ?”

“ ถูกต้องแล้วพวกเขาไม่ได้จัดส่งสินค้าแต่เจ้าเป็นคนจัดส่งเองใช่มั้ย!”

ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว!

ไม่น่าแปลกใจเลยที่แอนเดอร์สันสร้างกองทหารม้าขึ้นมาโดยเฉพาะเพื่อจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาไม่ใช่เพื่อการขนย้ายวัสดุที่จำเป็นสำหรับนักเผยแผ่ศาสนา

การระดมคนจำนวนมากจะถูกตั้งคำถามอย่างแน่นอนโดยไม่มีเหตุผลที่เหมาะสม แต่ถ้าเขาใช้การขนส่งวัสดุเป็นข้ออ้างวัสดุจะเป็นสิ่งที่มุ่งเน้นและบุคลากรจำนวนมากจะไม่ถูกสงสัย!

“ ฮิฮิ ท่านนักบุญ ท่านมีจินตนาการที่สดใสจริงๆ”

อาจเป็นเพราะมันสายไปแล้วแต่โบสถ์อันกว้างขวางนั้นว่างเปล่า แถวของแสงบนกำแพงให้แสงสีเหลืองสลัวและเสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องไปตามทางเดินยาว

เซลิน่าเดินต่อไปในขณะที่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและนำสโนว์ลึกขึ้นเรื่อยๆ

“ ท่านนักบุญ ถ้าเป็นตามที่ท่านพูดจริงๆแล้วทำไมข้าต้องย้ายคนจากอาร์คบิชอปด้วยละ? ข้ากำลังรวบรวมคนเพื่อการละทิ้งความเชื่อ?

“เลิก? ฮิฮิ นั่นเป็นไปไม่ได้แม้แต่ถังขยะอย่างเจ้า” สโนว์พูดหยาบคาย“ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้…จุดประสงค์ที่แท้จริงของเจ้าคือปีศาจเลซเซอร์ใช่ไหม”

เซลิน่าหยุดชะงักด้วยคำพูดเหล่านั้น

“โอ้? ท่านรู้เกี่ยวกับปีศาจเลซเซอร์?” น้ำเสียงของเซลิน่าหวั่นไหวจากนั้นก็เงียบเหมือนมีคนตายและเดินต่อไป

เอโลน่าไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดถึง แต่เธอสามารถรู้สึกว่าบรรยากาศนั้นอันตรายมากขึ้นและไม่ต้องการนำสโนว์ไปข้างหน้าต่อไป แต่สโนว์จับมือเธอไว้โดยบอกว่าอย่ากลัวและเดินต่อไป

“ ข้าเพิ่งได้ยินมันเมื่อเร็ว ๆ นี้และมันมาจากพี่ชายลามกของข้า ข้าเพิ่งใช้มันเพื่อดึงเจ้าออกมา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องจริง…” สโนว์จับมือเล็ก ๆ ของเอโลน่าและเล่าเรื่องราวของเธอ“ สมเด็จพระสันตะปาปากล่าวว่ามีคนแอบทำการทดลองของมนุษย์ภายในคริสตจักรและสงสัยผู้คนจากเขตเมืองวินเทอร์เรส เขาจึงส่งข้ามาที่นี่เพื่อร่วมเป็นพันธมิตรกับแอนเดอร์สันในขณะที่แอบสืบสวนอยู่”

“ อ่า ตามที่คาดไว้ของสมเด็จพระสันตะปาปาถึงแม้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจอะไรเลยแต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจการพัฒนาทั้งหมดในแต่ละเขต น่าประทับใจ”

“ แน่นอนเจ้าคิดว่าสมเด็จพระสันตะปาปาเซนต์จอร์จเป็นเพียงชายชราที่รู้วิธีนอนหลับจริงหรือ เขาจะนั่งอย่างมั่นคงได้อย่างไรในฐานะสมเด็จพระสันตะปาปาที่ไร้ความสามารถ สโนว์พูดอย่างหยาบคายแล้วเริ่มพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง“ เซลิน่าพวกเจ้าต้องการใช้ผู้ศรัทธาที่คลั่งไคล้เหล่านั้นเป็นวัสดุในการผลิตปีศาจเลซเซอร์ใช่มั้ย”

“ นักบุญ ท่านฉลาดจริงๆ”

ในขณะที่เธอพูดว่า ในที่สุดเซลิน่าก็นำสโนว์มาอยู่หน้ากำแพงแปลก ๆ ภายในโบสถ์

เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้กำแพงเธอวางมือของเธอบนหนึ่งในแสงไฟแล้วหมุนมันเบา ๆ และผนังก็จมลงทันที ในไม่ช้าก็มีบันไดที่ทอดลงมา

“โปรดมากับข้า.” เซลิน่ายืนอยู่ข้างบันไดและทำท่าให้เธอ

“ นายหญิง เราไม่ควร…”

“ พาข้าไปที่นั่น” สโนว์สั่งเอโลน่าที่ลังเล

ตอนนี้มันนี้แล้วเธอมีทางเลือกอะไร? ไม่ใช่ว่าเธอจะวิ่งได้ คนตาบอดที่ไหนจะวิ่งหนีได้?

แม้ว่ามันจะเป็นห้องจัดเลี้ยงหงเหมินเธอก็จะไป

“ ระวังเท้าของท่านด้วย”

เซลิน่าไม่ลืมเตือนพวกเขาอย่างระมัดระวังขณะที่เธอเดินไปข้างหน้า

“ เห้อ พี่สาวเซลิน่าข้าเดาว่าการลอบสังหารในเมืองวินเทอร์เรสเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าด้วย?” สโนว์เดินลงบันไดอย่างระมัดระวังขณะที่คุยกับเธอ

“ทำไมท่านพูดแบบนั้น?”

“ นั่นเป็นเพราะพวกเขาทุกคนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักลอบขนของ ข้าคาดเดาว่านอกเหนือจากมนุษย์เจ้าต้องมีวัสดุอื่น ๆ มากมายและเนื่องจากอิทธิพลของโบสถ์แห่งแสงนั้นจำกัดในอาณาจักรเฮโน แอนเดอร์สันจึงต้องคิดถึงวิธีการขนย้ายวัสดุจากเมืองเวินเทอร์เรสดังนั้นเขาจึงต้องลักลอบขนของพวกเขา”

“ต่อไป.” เซลิน่าพยักหน้าและดูเหมือนจะยอมรับ

“ บางที พวกเขาอาจไม่เห็นด้วยหรือพวกเขากำจุดอ่อนแอและคุกคามเจ้าดังนั้นเจ้าเลือกที่จะทำให้พวกเขาจบ” สโนว์สามารถหักล้างเหตุผลที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารได้แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าผู้กระทำความผิดคือเชนไตหยินแต่เธอก็สามารถเดาความจริงได้

“ ถูกต้องแล้วคนที่มีความโลภที่ไม่สามารถแก้ไขได้ต้องการเงินมากขึ้น ดังนั้นเราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากมอบความไว้วางใจให้ใครบางคนทำมันให้จบ”

“ แต่ยังมีบางสิ่งที่ข้ายังไม่รู้…อะไรคือปีศาจเลซเซอร์? มันมีพลังไหม? นอกจากนี้ … เป้าหมายของเจ้าคืออะไร? เจ้าได้อะไรจากการทำให้การแข่งขันวิทยาลัยล้มเหลว?”

“ ท่านนักบุญ ข้าไม่สามารถตอบคำถามของท่านได้”

“ฮะ? ถ้าเจ้าทำไม่ได้แล้วใครล่ะจะทำได้?”

เซลิน่าไม่ตอบคำถามของเธอและเดินลงบันไดต่อไป

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นสโนว์ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพื้นที่เปิดโล่งราวกับว่าพวกเขามาที่พลาซ่าใต้ดินลับ

“ นายหญิงมีบางอย่าง!”

เอโลน่าสังเกตเห็นชายร่างผอมแห้งในห้องใต้ดินเมื่อพวกเขาพูด ไฟติดผนังรอบข้างก็สว่างขึ้นและชายผู้ซ่อนตัวอยู่ในความมืดหันกลับมา

“ นักบุญ ท่านมาแล้ว? ฮี่ฮี่.”

“แอนเดอร์สัน? อย่างที่คาดไว้ ไอ้อ้วน!”