คืนนี้ หลินเสี่ยวโยนตัวลงและไม่สามารถนอนหลับ

จากการคาดการณ์ของเขา วิทยาลัยลอรัน ควรเข้าป่าเดสแปร์แล้วและจะไปถึงหลุมฝังศพเงินในวันพรุ่งนี้

ทีมที่แข็งแกร่งทั้งหมดออกการแข่งขันดังนั้น วิทยาลัยลอรัน จึงไม่มีคู่แข่ง อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถใจเย็น ๆ มันรู้สึกเหมือนว่าเขาพลาดอะไรไป

อาร์คบิชอปเมืองวินเทอร์เรส แอนเดอร์สัน

แม้ว่าสโนว์กำลังเฝ้าดูไขมันอยู่นั้นเขาก็ไม่ควรทำอะไรมากมาย แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

มันเป็นช่วงดึก เชนไตหยินนอนหลับสนิทติดกับเขาในขณะที่กอดดาบอันเป็นที่รักของเธออย่างใกล้ชิด มุมปากของเธอยกสูงขึ้นเล็กน้อยเธอยังรู้สึกน้ำลายไหลเล็กน้อยใบหน้าที่หลับไหลของเธอน่ารักอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ พี่สาว…”

เขาค่อย ๆ ปัดเส้นขนที่จับระหว่างริมฝีปากของเธอด้วยความหลงไหล

เมื่อคืน เชนไตหยินมีความรู้สึบอกเขาว่า ซีซาร์ โรซี่และแม้แต่เอเลน่า สาวใช้ของเขาก็ตายเพราะเธอ…ในเวลานั้นเธอดูเหนื่อยล้าและทรมานจากฝันร้ายของเธอถึงแม้ว่าเขาต้องการถามอย่างชัดเจนเขาก็ไม่สามารถ

เธอเหนื่อยเกินไปและหลินเสี่ยวทนไม่ได้ที่จะบังคับเธอดังนั้นเขาวางแผนที่จะรอจนกว่าจะถึงวันถัดไปที่จะถาม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความอ่อนโยนของหลินเสี่ยวนั้นถูกต้องแล้ว

คืนนั้น เชนไตหยินนอนหลับสนิท

เธอบาดเจ็บหนักและไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย เธอยังอยู่กับชายคนหนึ่งที่ติดพันเธอ ชายและหญิงตัวคนเดียวในป่าตอนดึกเธอควรจะตื่นตัว แต่เธอก็นอนหลับดีขึ้นกว่าเดิม มันให้ความรู้สึกเช่นนั้นตราบใดที่หลินเสี่ยวอยู่ข้างเธอเธอสามารถปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปได้

จะต้องระวังตัว? แน่นอนว่าเธอไม่ต้องทำอย่างนั้นตั้งแต่เธอวางแผนจะมอบร่างกายให้หลินเสี่ยว เธอจะต้องกลัวเขี้ยวเล็บหลินเสี่ยวอะไร?

จริงแล้ว นี้ค่อนข้างจะดีกว่า!

“ หลินเสี่ยวขอโทษ….อืออ…ได้โปรด…อย่า…ไป…”

เชนไตหยินขมวดคิ้วและพูดพึมพำอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะมีความฝันแปลก ๆ และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ฟื้นรอยยิ้มของเธอและฝันต่อไปอย่างน่ารัก

หลินเสี่ยวจ้องมองใบหน้าที่สวยงามของเธอและกำกำปั้นของเขาจากนั้นเขาก็ถอนหายใจ

เขาไม่ได้นอนเลยแต่เขาก็ไม่รู้สึกง่วงนอน

เขาต้องการที่จะบังคับตัวเองให้นอนหลับก่อนรุ่งสาง แต่ทุกครั้งที่เขาหลับตาเขาจะรู้สึกความไม่สบายใจที่ไม่ยอมให้เขาหลับ

กังวลใจ ร้อนรน กระวนกระวายใจ … เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดมาก่อนอย่างน้อยเขาก็ไม่เคยมีเมื่อเขาอยู่กับแม่บ้านที่มีกลิ่นเหม็นเมื่อสองสามวันก่อน

“เอเลน่า …”

ด้วยเหตุผลบางอย่างร่างของผู้หญิงคนนั้นปรากฏขึ้นในหัวของเขา

“ ยัยงี่เง่านั่นคงไม่โง่ขนาดนั้นใช่มั้ย”

เมื่อคิดถึงสัญญาผูกมัดและคริสตัลที่เขามอบให้เธอหลินเสี่ยวยังคงรู้สึกคลื่นอย่างไม่หยุดหย่อน

ถ้าเธอเปลี่ยนกลับจริง ๆ แล้วบางที …

…

วันถัดไป

เช้าตรู่

เมื่อ เชนไตหยินตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เธอสังเกตเห็นคือกลิ่นหอมหวน เธอเปิดตาของเธออย่างอยากรู้อยากเห็นและเห็นหลินเสี่ยวเตรียมอาหารเช้า

“… นี่คือ?”

“ ขอโทษ พี่สาวหยิน ข้าทำอาหารไม่เป็นดังนั้นข้าทำแค่ของง่ายบางอัน ท่านจะต้องทำมันด้วย”

หลินเสี่ยวล่ากระต่ายป่าจากที่ที่วครรู้ เขาเริ่มต้นจุดไฟอย่างงุ่มง่ามและในที่สุดก็ย่างเสร็จครึ่งหนึ่งสำหรับอีกครึ่งหนึ่ง…แค่กๆ โปรดอย่าถามและอย่าสนใจวัตถุสีดำที่ถูกเผาไหม้ข้างหลังเขา

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าอับอายของเขา เชนไตหยินก็ไม่สนใจ

เธอยิ้มและพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟังกินทุกอย่างที่เขาให้เธอไม่ว่ามันจะไหม้ รูปร่างหน้าตาของเธอเมื่อกินไม่ได้ดูปลอม แต่ดูเหมือนว่ามาจากส่วนลึกของหัวใจ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาได้รับการอนุมัติจากเธอแล้วแม้ว่าเธอจะไม่สามารถตอบเขาได้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ก้าวหน้า

อย่างไรก็ตาม …

“ พี่สาว ข้ากำลังจะไปตรงนั่นสักพัก…”

ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อเขามองรอยยิ้มอันอบอุ่นของเธอการแสดงออกของเขาก็แข็งทื่อและเขาไม่สามารถดำเนินการต่อได้ในทันทีที่เขาหันหลังกลับและเริ่มจากไป

“เดี๋ยว!” เชนไตหยินหยุดเขาจากด้านหลัง

“ มีอะไร? ท่านยังหิวอยู่หรือเปล่า? ให้ข้าทำอย่างอื่น!” หลินเสี่ยวหันหน้าไปทางเล็กน้อยกลัวว่าเธอจะเห็นสีหน้าแข็งกระด้าง จากนั้นเขาก็หันหลังกลับทันทีและหลบหนี

แต่เขาประเมินว่าเธออ่อนไหวแค่ไหน

“ ทำไมเจ้าไม่พูดมัน”

“อา? พี่สาวหยิน ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” หลินเสี่ยวหยุด แต่ไม่หันหลังกลับและหันหลังให้เธอ

“เจ้ารู้รึเปล่า? ผู้หญิงมีสัมผัสไวโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อเพศชาย หลินเสี่ยวถึงแม้ว่าข้าจะโกรธ แต่อย่าทำให้ข้าดูงี่เง่า” น้ำเสียงของเชนไตหยินนั้นอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติแม้ว่ามันจะมีโทษบางอย่างแต่ก็ไม่แข็งกร้าว

“ข้า…”

เมื่อเห็นว่าหลินเสี่ยวไม่ยอมหันกลับมาเธอจึงจริงจังมากขึ้นเท่านั้น

“ หลินเสี่ยวหันมา!”

“…”

หลินเสี่ยวหันกลับอย่างช้าๆ

“ไกลไป มาตรงนี้!” เชนไตหยินสั่ง

“อืมมม…”

หลินเสี่ยวลังเลแต่ก็ยังเดินไปอย่างไม่เต็มใจ เขายืนอยู่ข้างๆเธอและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

“ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ เจ้าสูงมากไหม นั่งลง! นั่งข้างหน้าข้า!” ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ ทัศนคติของเชนไตหยินเข้มงวดขึ้นเหมือนพี่สาว

สำหรับหลินเสี่ยวเขาเป็นเหมือนน้องชายน่าลำบาก เขานั่งลงต่อหน้าเธอเบา ๆและหันหน้ามาแต่ไม่ได้มองเธอ

“ มองตาข้าสิ!”

“พะพี่สาวหยิน ท่านมีอะไร?”

หลินเสี่ยวมองที่ดวงตาที่กดดันของเธอ และหัวเราะอย่างงุ่มง่ามที่จะปกปิดว่าเขาว้าวุ่นใจเพียงใด

“ นั่นควรเป็นบทของข้าใช่ไหม? หลินเสี่ยวเจ้ามีอะไร?”

“ข้า? ไม่มีอะไร!”

“ไม่มีอะไร? ดูตัวเอง…มันทำให้ข้าเจ็บปวดที่ต้องมอง” เชนไตหยินนั่งถัดจากเขาและใช้มือจับใบหน้าของเขาและจ้องมองที่ตาของเขาในระยะใกล้

ในปัจจุบันหลินเสี่ยวแตกต่างไปจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิงเ ขามีถุงใต้ตาลึก ๆ รอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจของเขาไม่สามารถซ่อนความกังวลภายในของเขาได้ หัวใจของเชนไตหยินจับจ้องเขา

“อา? อาจเป็นเพราะข้าไม่ได้นอนมากเมื่อคืนนี้…” หลินเสี่ยวมองออกไปและพยายามที่จะแก้ตัวแต่รู้สึกถึงลมหายใจของเธอและความอ่อนโยนของเธอ ไม่นานเขาก็ยอมแพ้อย่างรวดเร็ว

พวกเขามองหน้ากันและเงียบลงชั่วคราว

“ เจ้าต้องรู้สึกแย่จริงๆตอนนี้ใช่ไหม? เจ้าไม่สบายใจวิตกกังวลและต้องการออกไป…ใช่ไหม” เชนไตหยินใช้มือลูบไล้เบา ๆ บนแก้มของเขาด้วยมือของเธอจ้องมองด้วยความรัก

“ ไม่ครับ ข้าเหนื่อยนิดหน่อย ข้านอนไม่หลับ ข้า…”

หลินเสี่ยวสติไม่อยู่กับตัวเพียงแค่ปลายนิ้วของเธอแปรงแก้มเบา ๆ เขาพยายามหาข้อแก้ตัวแต่เขาล้มเหลว

“ หลินเสี่ยว เพียงเฝ้าดูเจ้าโกหกข้าก็เจ็บจริง ๆ โปรดอย่าทำอย่างนั้นอีก” มันเหมือนกับว่าเธอกำลังดูงานศิลปะที่มีค่าชิ้นหนึ่งขณะที่เธอพยุงหน้าเบา ๆ และถามอย่างเงียบ ๆ “ เจ้าเป็นห่วงเขาใช่ไหม?” (TN: เธอกับเขาฟังเหมือนกันในภาษาจีน)

“เขา โโโอ้ …ใช่! ข้าค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับซีซาร์ เขาชอบใจร้อนหุนหันพลันแล่น ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น … ”

“พอ! หยุดแสดง! เจ้ารู้ว่าข้าไม่ได้พูดถึงซีซาร์!” เชนไตหยินกัดฟันของเธอและขัดจังหวะเขาอย่างรุนแรง“ เอเลน่า สาวใช้ของเจ้า เจ้าเป็นห่วงเธอใช่มั้ย”

“ พี่สาว ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมข้าถึงต้องเป็นห่วงเธอ? นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ”

“จริงๆ? แต่เจ้ากังวลและวิตกกังวลมันมากราวกับว่าเจ้าเสียชีวิต”

“ นั่นเป็นเพราะการอดนอน”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? … ถึงอย่างนั้นเธอก็ควรจะเป็นห่วงเจ้าใช่มั้ย ดูเหมือนว่าเธอจะขึ้นอยู่กับเจ้า”

“ขึ้นอยู่กับ? ไม่ไม่ ท่านเข้าใจผิดเราแค่…”

หลินเสี่ยวพยายามหาข้อแก้ตัว แต่เมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่เจ็บปวดของเธอเขาก็พูดไม่ออก

“ เห้อออ…หลินเสี่ยวทำไมเจ้าไม่ยอมพูด? …แค่บอกว่าเจ้าเป็นห่วงเธอ มันยากเหลือเกินหรือ?”

แม้ว่าหลินเสี่ยวจะไม่ยอมรับมัน เชนไตหยินก็เดาคำตอบได้

เหตุผลที่เขาไม่สบายใจและวิตกกังวลก็เพราะสิ่งที่เธอพูดกับเขาเมื่อคืนนี้

หลินเสี่ยวเป็นห่วงเรื่องความตายอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับ ดูเหมือนว่าเขาต้องการพิสูจน์บางสิ่งบางอย่าง…เขาเป็นคนงี่เง่าจริงๆ!

เขาคิดว่าเขาสามารถพิสูจน์การอุทิศตนของเขาและแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นพวกครึ่งใจ?

จริง ๆ แล้ว…ใครกันที่งี่เง่า?

เดิมที เชนไตหยินวางแผนที่จะปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเนื่องจากเขาจะไม่พูดมัน งั้นข้าจะไม่พูดเช่นกันและดูว่าใครจะทนนานกว่านี้!

ตั้งแต่คนที่กำลังจะตายไม่ใช่สาวใช้ของเธอดังนั้นใครกันที่จะกลัว?

อย่างไรก็ตาม …

เธอทนไม่ได้

เธอทนไม่ได้ที่จะมองเขากังวลอย่างนั้นแม้ว่าเธอจะต้องถอย

ดังนั้นเธอวางไพ่บนโต๊ะ

“ เมื่อวานนี้เมื่อคืน…โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง อาร์คบิชอปแอนเดอร์สันและปีศาจเลซเซอร์ เจ้าควรรู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นแล้วใช่ไหม?”

“ อ่า…นิดหน่อย”

“ แอนเดอร์สันมาเพื่อร่วมมือกับภารกิจของข้า แต่เขามีเป้าหมายอื่น การมาของนักบุญสโรว์เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเขาวางแผนอะไร แต่ข้าก็สามารถบอกเจ้าได้ว่าข้ารู้อะไร”

เชนไตหยินหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าเธอตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“ จริงๆแล้วการมีอยู่ของหลุมฝังศพเงินเป็นกับดัก”

“ ดังนั้นหากเอเลน่าและพวกเขาไปถึงที่นั่น … พวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!”