ใยแมงมุมสีม่วงทั่วพื้น สิบ ‘ซงซี่’พันที่ปาก มันเหมือนฉากสังหารจากการตามล่าและสาเหตุของเรื่องนี้ไม่ใช่ราชินีแมงมุมที่โหดร้าย แต่เป็นนักบุญหญิงที่ไร้เดียงสาและน่ารัก
หลังจากเห็นฉากนั้นแล้ว เอโลน่าก็ประหม่าและลืมไปว่าเขตแดนผนึกปีศาจถูกเปิดผนึกและเธอก็อิสระอยู่แล้วดังนั้นเธอจึงไม่ต้องฟังสโนว์อีกต่อไป
“ ว้าว…มันผ่านมาซักพักแล้ว มันเหนื่อยนิดหน่อยนะ”
หลังจากทำอย่างนั้น เธอก็แลบลิ้นของเธอออกแล้วดึงแขนของเธอกลับเข้าไปในแขนเสื้อของเธอ ใยแมงมุมทั้งหมดก็หายไปในทันทีทันใด สิ่งเดียวที่เหลือก็คือศพที่แข็งทื่อขณะที่คุกฟื้นความเงียบ
“ เอโลน่านำทางไป”
สโนว์สูดหายใจลึก ๆ แล้วยกแขนขึ้นเหมือนปกติ
เอโลน่าเข้าใจอย่างรวดเร็วและเชื่อฟังนำทางสโนว์
หลังจากเดินผ่านซากศพที่ไม่ขยับเหล่านี้ เอโลน่าค่อนข้างสับสน
พวกเขาหลบหนีแบบนั้นเหรอ? นั่นไม่ง่ายเกินไปหรือ …
ไม่น่าแปลกใจที่สโนว์สามารถนอนหลับได้อย่างง่ายดายเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอตั้งใจทำให้พวกเขาทิ้งการ์ดลงในช่วงเวลานี้!
ดูเหมือนว่าสโนว์เดาแล้วว่าเซลิน่าและแอนเดอร์สันกำลังอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่เธอก็ไม่มีข้อพิสูจน์ใด ๆ ดังนั้นเธอจึงตกลงไปในกับดักเพื่อล่อพวกเขาออกโดยเจตนา
ตอนนี้พวกเขาสามารถหลบหนีได้สำเร็จและตอนนี้รู้เกี่ยวกับการทดลองของแอนเดอร์สันกับปัศาจเลซเซอร์แล้ว สโนว์บรรลุเป้าหมายของเธอ
หลังจากนั้นเธอเพียงแค่ต้องติดต่อกับลูกน้องของเธอและจับกุมผู้ทรยศทั้งหมดและส่งพวกเขาไปยังเมืองศักดิ์สิทธิ์เพื่อตัดสิน!
ทุกอย่างอยู่ในกำมือของเธอ
พวกเขาออกจากคุกและเดินขึ้นบันไดจากห้องใต้ดินและในที่สุดก็กลับไปที่โบสถ์ริมทะเลสาบ
เอโลน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่เธอสูดอากาศบริสุทธิ์
นั่นคือสิ่งนั้นและในที่สุดพวกเขาก็สามารถกลับไปที่เมืองวินเทอร์เรสได้
“เอ๋? นั้น …”
ขณะที่เอโลน่ากำลังเตรียมออกเดินทางกับสโนว์ทันใดนั้นเธอก็เห็นหญิงสาวหน้าซีดข้างประตู
“ นักบุญ ท่านหนีได้อย่างไร”
เธอก็ประหลาดใจเช่นกันหลังจากที่ได้เห็นสโนว์และเอโลน่า
“ เหอ ซิสเตอร์เซลิน่าหรือ? ข้ากำลังมองหาเจ้าอยู่พอดี.” สโนว์สามารถระบุตัวเธอด้วยเสียงของเธอจากนั้นเธอหัวเราะเบา ๆ และพูดอย่างโหดเหี้ยม“ เนื่องจากเจ้ากำลังจะตายเร็ว ๆ นี้ เจ้าช่วยบอกข้าได้ไหมว่าแอนเดอร์สันไปที่ไหน”
“ตาย?”
เซลิน่าสังเกตว่ากุญแจมือของเธอหายไปและผู้คุมเธอไม่ได้อยู่ที่นั่นและเข้าใจสถานการณ์ของเธอ เธอยังคงรักษาใบหน้าโป๊กเกอร์ของเธอต่อไป ผิวสีซีดของเธอราวกับคนที่กำลังจะตาย
“ ท่านเป็นคนที่ทำให้เกิดความวุ่นวายก่อนหน้านี้ใช่ไหม…เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา”
“พวกเขา? โอ้พวกงี่เง่า … เจ้าคิดยังไงละ?”
ขณะที่เธอพูด เธอยื่นมือขวาออกจากแขนเสื้อและใยแมงมุมสีม่วงเข้มนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาและล้อมรอบเซลิน่า
เกลียวของเวทย์มนตร์ที่พันรอบเข้าด้วยกันหลอมรวมเป็นเหมือนหนวดจริงที่พันรอบแขนและขาของเธอซึ่งแขวนเธออยู่กลางเวหา
อาจจะมีรสนิยมไม่ดี แต่เธอก็ไม่รีบเร่งที่จะบีบคอเธอ แต่ควบคุม ‘หนวด’ เหล่านั้นให้ขึ้นไปตามขาของเซลิน่าและใช้วิธีที่ชั่วร้ายที่สุดในการหยอกล้อเธอ
“ อืม…อ่า…”
เธอส่งเสียงครวญครางจาง ๆ
แม้ว่าความรู้สึกที่น่าขยะแขยงนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ส่งเสียงและรักษาท่าทางของเธอไม่ว่าสโนว์จะพยายามหยอกล้อเธอก็ตาม
“ ตามที่คาดไว้ของ แม่มดสโนว์ เจ้าแค่สิบเอ็ดปีจริง? และเจ้าสามารถใช้ใยแมงมุมแห่งความมืดได้แล้ว … เราประเมินเจ้าต่ำเกินไป”
เซลิน่าขมวดคิ้วแม้ว่าสโนว์จะไม่ตอบเธอเธอก็รู้คำตอบแล้ว
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถต้านทานใยได้ดังนั้นจึงไม่มีวิธีที่คนโง่เหล่านั้นจะทำได้ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตัวสงบเสงี่ยม แต่สิ่งที่เซลิน่าอยากรู้ก็คือทำไมเธอถึงหลุดจากข้อมือเวทย์ได้?
“เดี๋ยว! แม่บ้านของเจ้า…หูของเธอ?”
เซลิน่าที่ถูกพักสายตาเงยหน้าขึ้นมองเอโลน่าและรู้ตัว!
เมื่อสโนว์ถอดสายคล้องคอของเธอ เธอจึงเอียงหมวกของเธอโดยไม่ตั้งใจและเนื่องจากความตกใจที่เห็นเวทมนตร์สีดำของสโนว์ เอโลน่าลืมที่จะแก้ไขและปล่อยให้เซลิน่าเห็น
มีหูรูปสามเหลี่ยมสองอันในผมสั้นของเธอมีขนยาวและน่ารัก แต่ไม่ใช่หูที่เป็นของมนุษย์
“ ดังนั้นเจ้าเป็นแมวดำตาแดง…”
ซึ่งแตกต่างจากผมสีเงินของเอเลน่าผม สาวใช้คนนี้ใกล้กับสีเทาเข้มและดวงตาสีแดงของเธอมีเฉดสีเหลืองส้มอาจเป็นเพราะเลือดของเธอไม่บริสุทธิ์ หากคุณไม่ได้มองอย่างใกล้ชิดคุณจะไม่มีทางรู้เลยว่าเธอเป็นปีศาจระดับสูง!
แต่คำถามคือ…ทำไมสโนว์จึงนำปีศาจระดับสูงมาเป็นสาวใช้พร้อมกับเธอ?
“ นักบุญ ท่านเป็นใครกัน?”
“ฮะ? สิ่งนั้นเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร? ข้าเป็นคนที่จับเจ้าดังนั้นอย่าพยายามสอบปากคำข้า!” เธอพ่นลมด้วยความไม่พอใจและขยับนิ้วของเธอเล็กน้อย เส้นสีม่วงเข้มขึ้นและความเจ็บปวดทำให้เซลิน่าขมวดคิ้วของเธอ
“ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าซ่อนการ์ดนี้… แต่มันก็สายเกินไปแล้วเจ้าไม่สามารถหยุดแผนของเราแม้ว่าเจ้าจะฆ่าข้า”
“ แอนเดอร์สันไปทำสิ่งที่ไม่ดีใช่มั้ย…บอกข้า! ไอ้อ้วนไปอยู่ที่ไหน?”
สโนว์มัดแน่นขึ้นและเส้นด้ายที่เรียวและแหลมฉีกผ่านเสื้อคลุมของเซลิน่าเผยให้เห็นชุดชั้นในของเธอ เธอดูเหมือนตุ๊กตาที่เล่นอยู่กลางอากาศ
“ มันไม่มีประโยชน์อะไร นักบุญ …หากท่านไม่มาข้าเป็นคนที่จะเป็นแพะรับบาปดังนั้นข้าจึงพร้อมที่จะเสียสละตัวเองไปแล้ว”
“เสียสละ? ฮะทำไมพวกเจ้าแปลกจัง? เกิดอะไรขึ้น?” สโนว์ต้องการทำให้หล่อนกลัว แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะปากแข็งเกินไป
ภารกิจของสโนว์คือการหาคนที่อยู่เบื้องหลังการทดลองของมนุษย์ แต่ตอนนี้เธอรู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด
ไม่ใช่แค่การทดลองของมนุษย์และปีศาจเลซเซอร์ … แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือทัศนคติของพวกเขา!
เซลิน่าและผู้ศรัทธาหลายสิบคนที่เธอฆ่าไม่เคยก้าวถอยหลังถึงแม้ว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขากำลังจะตาย พวกเขายังคงยืนกรานในการดำเนินการของพวกเขา
หากเป็นการทดลองของมนุษย์อย่างลับๆและพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มผู้ศรัทธาที่เป็นอันตรายทำไมพวกเขาจึงทุ่มเทอย่างหนัก?
พวกเขาไม่เคยเชื่อในเทพธิดาหรือไม่? ตอนนี้พวกเขาจะทรยศต่อเทพธิดาได้อย่างไร?
คนเหล่านี้วางแผนทำอะไร
“ นักบุญ …มันไร้ประโยชน์ข้ายอมรับว่าเจ้ายอดเยี่ยมสมกับนักบุญที่อายุน้อยที่สุดในรอบร้อยปี แต่เจ้าไม่สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเอง…”
“พอ! บอกข้าแอนเดอร์สันไปไหน ทำไมเจ้าถึงสร้างปีศาจเลซเซอร์!”
“ นักบุญ เจ้าจะรู้ในไม่ช้าก็เร็ว…เราไม่สามารถหลบหนี ‘บาปดั้งเดิม’ นับถอยหลังจุดสิ้นสุดเริ่มต้นแล้ว…. มีเพียงเราจาก ‘วีนัส’ เท่านั้นที่สามารถช่วยทวีปได้ นี่คือชะตากรรม นักบุญ แม้ว่าเจ้าจะถูกเลือกโดยเหล่าทวยเทพเจ้าก็ไม่สามารถหยุดชะตากรรมได้ … ”
“ ถูกเลือกโดยเหล่าทวยเทพ? เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร ไอ้****!?”
สโนว์ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรและต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งเพื่อให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวด แต่เธอก็รู้ทันทีว่าเซลิน่าไม่สามารถพูดได้อีก
ผู้หญิงคนนั้นตายกลางอากาศ เธอไม่ขยับแม้หลังจากสโนว์จะดึงใยและหย่อนเธอลงบนพื้น เลือดสีแดงเข้มพุ่งออกมาจากเธอและหัวใจของเธอก็หยุดลง
“ เธอไม่ได้ต่อต้านและเลือกที่จะฆ่าตัวตาย? ประณาม…อะไรคือบาปดั้งเดิมและวีนัส? อีกทั้ง…ข้าถูกเลือกโดยเหล่าทวยเทพได้อย่างไร? ทำไมชายชราที่เหม็นไม่ได้บอกข้าด้วย!”
เธอสูญเสียเงื่อนงำครั้งสุดท้ายของเธอ โบสถ์ว่างเปล่าและเธอไม่รู้ว่าจะไปหาคนอื่นมาซักถามที่ไหน
เธอคิดว่าตราบใดที่เธอสามารถจัดการกับแอนเดอร์สันและทำลายรังของพวกเขาแล้วภารกิจก็จะจบลง ใครจะคิดว่าจะมีปัญหาอีก!
“ อ๋าาา เอ่อ ไอ้…อ้วนนั้นไปไหน เขาต้องเผชิญกับปัญหามากมายที่จะสร้างปีศาจเลซเซอร์เพื่ออะไร เขาต้องการเข้าร่วมการแข่งขันวิทยาลัยจริงๆหรือ? แต่เพื่ออะไร เขาไม่ได้รับอะไรเลย…”
สโนว์ขยี้ผมของเธอขุ่นมัว ผมสีฟ้าของเธอก็สะบัดไปทุกที่ เมื่อเห็นว่าเอโลน่ารีบหยุดเธอและช่วยให้เส้นผมของเธอตรง
“เอโลน่า? อืม เด็กดี…ไม่ต้องกังวลข้าแค่ระบาย…รอสักครู่เอโลน่า?” สโนว์กำลังตบเบา ๆ จากมือของเอโลน่าทันทีที่เธอรู้อะไรบางอย่าง!
“ นายหญิง ท่านทำให้ข้ากลัว มันคืออะไร”
“ เอโลน่า เซลิน่าไม่ได้บอกว่าเจ้าเป็นแมวดำตาแดงด้วยหรือ”
“ …ใช่แล้วเธอพูดอย่างนั้น” เอโลน่าพยักหน้า
“ งั้นเธอหมายความว่ายังงั้น? นอกจากเจ้าแล้วยังมีแมวดำตาแดงตัวอื่นอยู่ใกล้ ๆ ไหม”
“ ป้าของข้า…เอ๊ะ…”
เธอพูดต่อว่าสโนว์กำลังพูดอะไรและจับปากของเธอด้วยความตกใจ
นอกเหนือจากเธอแล้วมีแมวดำตาแดงเพียงตัวเดียวที่อยู่ใกล้เคียงคือเอเลน่า แม้ว่าเธอจะซ่อนตัวจากหลินเสี่ยวเป็นอย่างดี แต่เธอก็ทำลายลูกบอลคริสตัลในระหว่างการตรวจร่างกาย
ถ้ามันเป็นแอนเดอร์สันเขาก็สังเกตเห็นแล้ว!
“ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามเราไปที่เกาะแล้วดูก่อน … เอโลน่าไปกันเถอะ! เราไม่มีเวลามาก!”
“เกาะ? แต่นายหญิง เราจะไปที่นั่นได้อย่างไร พวกเราจะไปหารถม้าหรือเปล่า?”
“คนโง่! เอโลน่า เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเป็นแมวดำตาแดง! เจ้าสามารถพาข้าไปได้ใช่ไหม” สโนว์เคาะหัวของเอโลน่า
“ พาท่านไป…อย่างไร?”
“ แน่นอนโดยให้ข้าขี่เจ้า!”
“ขี่ข้า???”
เอโลน่ากระพริบตาราวกับว่าเธอเพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่เฮฮาที่สุดในโลก
คอมเม้นต์