ราวกับว่ากรงเล็บที่น่าสะพรึงกลัวสามารถฉีกผ่านช่องว่างได้ สร้างแรงกระแทกที่ทำให้เกิดกระอักเลือดออกมา แม้ว่าแมวดำที่น่ากลัวหายตัวไปแล้ว แต่คลื่นลมยังคงดำเนินต่อไปหมุนตัว ปีศาจเลซเซอร์หลายตัวถูกส่งบินไปที่กำแพงถ้ำอย่างน่าหดหู่

นี่คือพลังของแมวดำตาแดง? เพียงแค่คลื่นอันเรียบง่ายของกรงเล็บก็จะมีพลังที่น่ากลัว พวกเขาไม่สามารถชนะได้ไม่ว่าพวกเขาจะมีปีศาจเลซเซอร์มากแค่ไหนก็ตาม

อย่างไรก็ตามความโศกเศร้าของแอนเดอร์สันก็หยุดลงที่นั่น ไม่ว่ากระแสลมจะแรงแค่ไหนแมวดำตัวใหญ่ตัวนั้นก็หายไปหมดแล้ว

“แค่ก…”

เลือดสดพ่นออกมาจากหมอกสีดำที่ค่อยๆคลี่ออก สาวใช้ที่มีผ้าขี้ริ้วนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับหน้าและริมฝีปากซีดและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

“ ไอ้สัญญาบ้า!” เอเลน่าทนความเจ็บปวดในหัวของเธอและสาปแช่งภายใน

เธอลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไป พลังของต้นกำเนิดของเธอไม่ใช่สิ่งที่คริสตัลวิเศษสามัญสามารถทนได้!

คริสตัลเวทมนตร์แตกเพราะมันใช้อำนาจของเธอ ในทำนองเดียวกันเมื่อเธอกลับไปที่รูปแบบเดิมของเธอคริสตัลเวทมนตร์ขนาดใหญ่ที่หลินเสี่ยวให้เธอยังไม่สามารถทนพลังนั้นและแตกสลายทันที

หากปราศจากคริสตัลที่ให้การสนับสนุนและหลินเสี่ยวก็ไม่ได้อยู่ข้างเธอการสะท้อนกลับจึงเกิดขึ้นทันทีและเธอก็ไม่มีทางต่อสู้อีกต่อไป

“ ทำไม…เกิดอะไรขึ้น”

เธอเป็นแมวดำตาสีแดงที่น่าสะพรึงกลัวทำไมเธอถึงหันกลับมาเป็นสาวใช้

ความสุขมาเร็วเกินไปและแอนเดอร์สันไม่สามารถตอบสนองทันเวลา

“ ****หลินเสี่ยว! ถ้าข้ารอดข้าจะฆ่าเจ้า!” เธอไม่ลืมที่จะสาปแช่งไอ้เลว ๆ แม้ในขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย

แต่แม้ว่าเธอจะบ่นเธอก็ควรรอจนกระทั่งหลังจากที่เธอรอดชีวิตมาได้

แม้ว่าเธอจะอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ แต่สิ่งที่ดีคือการที่ปีศาจเลซเซอร์และแอนเดอร์สันต่างก็ตกตะลึงด้วยการโจมตีครั้งแรกของเธอและยังคงค้างในจุดที่เธออยู่ดังนั้นเธอจึงมีโอกาสหนีรอด!

เธอกัดฟันและลุกขึ้นอย่างโซเซ เริ่มวิ่งออกจากถ้ำ

“ รีบไปจับเธอ!”

ในที่สุดแอนเดอร์สันก็คืนสติและสั่งกองทัพปีศาจเลซเซอร์ของเขาให้ไล่ล่าเธออย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ช้าเกินไป

เอเลน่าคลานเข้าไปในทางเดินแคบ ๆ ของซากปรักหักพังแล้วและร่างใหญ่ของปีศาจเลซเซอร์ไม่สามารถผ่านไปได้และไม่มีหนทางใดที่จะจับเธอได้เร็วนัก!

“ ไอ้ลามก! เจ้าจะสนุกสนานกับผู้หญิงกลิ่นเหม็นอีกนานไหม?”

เอเลน่าเดินไปตามทางเดินเล็ก ๆ เสียงผนังถูกพังลงข้างหลังทำให้เธอตื่นตกใจ แต่เธอก็ไม่กล้ามองหลังเธอเพราะเธอรู้ว่าพวกเขาจะทันทันที่เธอหยุด

“ ***เอ้ย! เจ้าชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ ฮะ? ขายาวของเธอ? เจ้าชอบขายาวมากกว่า ****** ? ไอ้ลามด!”

กำแพงเก่าถูกบดขยี้โดยปีศาจเลซเซอร์ทีละอัน ทำให้ซากยังคงดังก้องราวกับว่ามันจะพังทลายลงได้ทุกเวลา

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่ยิ่งเธอเริ่มโกรธก็ยิ่งอยากสาปแช่งใครซักคน เธอรู้ว่าเธอจะไม่ได้รับคำตอบใด ๆ แต่เธอก็ยังต้องการปลดปล่อยความกลัวและความโกรธของเธอไปยังคนที่ไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนทุกอย่างเป็นเพราะหลินเสี่ยว เธอไม่ต้องการคิดอะไรนอกจากสาปแช่งที่เขา!

ถ้าเธอตายที่นี่มันเป็นความผิดของหลินเสี่ยวแน่นอน!

เอเลน่ายังคงสาปแช่งเขาในขณะที่เดินผ่านทางเดินแคบ ๆ จนในที่สุดเธอก็เห็นแสงสว่างข้างหน้าเธอ!

เสียงดังก้องดังขึ้นมาใกล้เธอเธอไม่กล้าหันกลับมา เมื่อเธอเข้าหาแสงสว่างเธอก็รวบรวมกำลังทั้งหมดของเธอและกระโดดและในที่สุดก็สามารถออกจากซากปรักหักพังได้

ต้นไม้ใหญ่ปกคลุมท้องฟ้ามอสสีเขียวครอบคลุมทุกสิ่งที่เธอเห็น … มันคือป่าเดสแปร์

ในที่สุดเธอก็เห็นแสงสว่างของวัน แต่ก่อนที่เธอจะสูดอากาศบริสุทธิ์ได้เธอก็ได้ยินเสียงคำรามที่น่ากลัวอยู่ข้างหลังเธอ

หนึ่งในปีศาจเลซเซอร์ตัวเล็กจับตัวเธอแล้วและยกแขนขึ้นพร้อมที่จะทำให้เธอถึงตาย

แม้ว่าทักษะการรับรู้ของเอเลน่าแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงเส้นทางของการโจมตีและเธอก็ต้องเพียงเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวเพื่อหลบมันได้อย่างง่ายดายแต่เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของเธอได้เนื่องจากอาการปวดศีรษะรุนแรง การสะท้อนกลับยังคงส่งผลกระทบต่อเธอและวิสัยทัศน์ของเธอก็พร่ามัวมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่เธอสามารถยืนได้

“เอ๊ะ?”

เธอคิดว่าเธอตายไปแล้ว แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าหัวของเธอชัดเจนขึ้นและผลของการฟื้นตัวก็ลดลง!

เกิดอะไรขึ้น?

เธอไม่เวลาคิดเกี่ยวกับเหตุผลและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็ไม่เพียงพอที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีดังนั้นเธอจึงถูกบังคับให้ใช้ท่าพิเศษของเธอ!

เทคนิคการต่อสู้ราชาปีศาจ ม้วนตัว!

เอเลน่าลดศีรษะของเธอและใช้มวลหนักของร่างกายส่วนบนของเธอและก้มตัวไปข้างหน้า

เสียงระเบิดดังมาจากข้างบนเธอหล่นลงไปที่พื้นขดตัวและม้วนตัวออกไป

“ เอ่อ…ข้าเคยพูดแล้วเอเลน่า แม้ว่าเจ้าจะคิดถึงข้า เจ้าไม่ต้องต้อนรับข้าอย่างนี้เจ้ารู้ใช่ไหม”

เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยถัดจากเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองและเข้าใจว่าทำไมความปวดหัวของเธอลดลง

จะเป็นใครได้อีกนอกจากหลินเสี่ยว?

“เหอะ …”

เอเลน่ากัดฟันและลุกขึ้นโดยไม่สนใจบาดแผลบนแขนและขาของเธอ เธอปัดโคลนบนกระโปรงของเธอและขยับเสื้อที่เลื่อนลงและจ้องมองปีศาจเลซเซอร์ที่ออกมาจากซากปรักหักพังโดยไม่สนใจหลินเสี่ยวอย่างสมบูรณ์

ขอบคุณละ? แปลกใจ? น้ำตาแห่งความสุข? ทำไมไม่มีปฏิกิริยา?

“ นี้ เจ้าหูหนวกหรือตาบอดเหรอ? คุณจำข้าไม่ได้เหรอ?” หลินเสี่ยวกะพริบตาและไม่เข้าใจว่าทำไมเอเลน่าทำตัวแบบนั้น

ทำไมปฏิกิริยาของเชนไตหยินถึงแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเธอ?

ตั้งแต่เธอถูกไล่ล่า เธอไม่ควรวิ่งมาหาเขา?

“ เอเลน่า เจ้า…”

“ขยะ”.

“ฮะ?” หลินเสี่ยวไม่ได้ยินชัดเจน

“ ข้าบอกเจ้า ขยะ!”

คราวนี้เขาได้ยินเธอชัดเจน แต่เขาไม่รู้วิธีตอบ

“ เจ้าไม่ได้จากไปหรือ? ไปสิ.” เอเลน่าตะคอกอย่างเย็นชาและใช้มือจับขาสั่นและเดินไปที่กลุ่มของสัตว์ประหลาดที่วิ่งออกไปจากซาก

“ เจ้าคิดว่าข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าหรือ? เหอะ ตลก! ข้าคือราชาปีศาจ เจ้าคิดว่าข้าต้องการให้เจ้าดูแลลูกเล็ก ๆ เหล่านี้ไหม”

เอเลน่าสูดหายใจลึก ๆ และใช้นิ้วมือเช้ดเลือดจากแขนของเธอและริมฝีปากของเธอ

“ แค่อยู่ตรงนั้นแล้วดู!”