เอเลน่าหายใจเข้าลึก ๆ จับใบหน้าของหลินเซียวแล้วจูบเขา

ริมฝีปากชื้นของเธอติดอยู่บนริมฝีปากเย็น ๆ ของหลินเซียว เอเลน่าไม่อายเลยเธอมีเพียงความคิดเดียวและนั่นคือการให้หลินเซียวดื่มเลือดของเธอ!

เพื่อทำให้หลินเซียวกลับมามีชีวิต!

“ อืม…ระเร็วสิ ดื่มเลย!”

เอเลน่าปิดกั้นปากของหลินเสี่ยวเพื่อป้องกันไม่ให้เขากระอักเลือดออกมาจากนั้นก็ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้เขากลืนของเหลวในปากของเขา

กลืนน้ำลาย?

ในเวลาปกติเอเลน่าจะรู้สึกรังเกียจอย่างมากเพียงแค่สัมผัสริมฝีปากของหลินเซียวก็ทำให้เธอคลื่นไส้ได้ไม่ต้องพูดถึงการเป่าลมและแลบลิ้นออกมาแยงเขาเพื่อที่เขาจะกลืนเลือดและน้ำลายของเธอเข้าไปด้วยกัน

เป็นไปไม่ได้! สิ่งที่เป็นไปไม่ได้แม้ว่าเธอจะถูกมัดและถูกทรมาน เธอก็จะไม่ยอมทำสิ่งที่สกปรกและน่าอับอาย!

ถ้าหลินเซียวบังคับเธอเธอยอมตายดีกว่า!

แต่…ตอนนี้เธอเต็มใจที่จะทำอะไรบางอย่างที่เธออยากจะตายมากกว่าที่จะทำ เธอยังทำมันด้วยความกระตือรือร้นและไม่ต้องออกแรงเลย

“ ฮู!”

เอเลน่าเงยหน้าขึ้นและหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็ประกบริมฝีปากของหลินเซียวอีกครั้ง เธอไม่ยอมให้เขาหลบหนีและใช้ลิ้นที่ไวและว่องไวส่งของเหลวสีแดงเหนียวทั้งหมดเข้าไปในลำคอของเขา

ยกศีรษะหายใจเข้า จูบ หายใจออก เอเลน่าทำซ้ำไปมา การกระทำเหล่านั้นและทำให้หลินเซียวดื่มเลือดได้สำเร็จ

“ หืมหลินเซียว รอก่อน คราวนี้ข้าจะทำให้เจ้าเชื่อฟังอย่างแน่นอน!”

ราวกับว่ามันยังไม่เพียงพอ เอเลน่าได้ทำบางสิ่งที่เธอไม่เคยฝันถึง

เธอจับหัวของเขาแล้วใช้ลิ้นของเธอเพื่อแงะปากของเขาแล้วกัดลิ้นของเธอเอง!

ความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาจากลิ้นของเธอนั้นรุนแรงกว่าที่อื่นจากร่างกายของเธอ เอเลน่าไม่สามารถแม้แต่จะรู้สึกถึงบาดแผลที่ข้อมือของเธอที่ยังมีเลือดไหลอยู่และเธอก็จดจ่ออยู่กับลิ้นของเธอ

น่าเสียดายที่การต่อต้านโดยสัญชาตญาณเธอไม่สามารถกัดลิ้นได้และเธอก็สูญเสียความแข็งแกร่งไปครึ่งหนึ่ง ทั้งหมดที่เธอทำก็คือทำรอยพิมพ์ฟัน เลือดจึงไม่มาก

“มันไม่พอ! ให้ตายเถอะ…”

เป็นเรื่องยากมากที่คนมีสติจะกัดลิ้นของตัวเอง ปฏิกิริยาสะท้อนของเธอจะหยุดความโง่เขลาของเธอ แต่นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการรับเลือดเข้าสู่หลินเซียวเธอจึงต้องทำ!

“ ถ้าเป็นเช่นนั้น…”

ถ้าเธอกัดลิ้นตัวเองไม่ได้ก็ให้หลินเซียวทำ!

คราวนี้เธอแลบลิ้นเข้าไปในปากของหลินเสี่ยวและใช้มือประคองคางของหลินเซียว

แล้วเธอก็ดันขึ้น!

ขากรรไกรของเขาปิดลงและทำให้เลือดไหลออกมาจากลิ้นที่บอบบางของเธอ เธอรู้สึกเวียนหัวและเกือบจะพุ่งออกมาจากหลินเซียว แต่สติที่แข็งแกร่งของเธอหยุดยั้งร่างกายของเธอ

ไม่! เธอยังไม่ได้ช่วยหลินเสี่ยว! เธอล้มลงไม่ได้!

เลือดร้อนที่แผดเผาของเธอค่อยๆไหลลงลำคอของเขาและหล่อเลี้ยงร่างกายของเขาและเติมพลังชีวิตของเขาอย่างรวดเร็ว

“ ตื่นได้แล้ว…รีบตื่น”

ในที่สุด เอเลน่าก็ถึงขีดจำกัดของเธอ

เธอไม่มีแรงเหลืออยู่เลย หลังจากนั้นและปีนขึ้นไปบนร่างของหลินเซียวเหมือนแมวน้อยที่บาดเจ็บ

เพียงพอไหม?

เขาจะตื่นเร็ว ๆ นี้ใช่มั้ย?

เอเลน่าทำทุกอย่างที่ทำได้แล้วหลินเซียวต้องรอด!

“ นี้ ถ้าเจ้าได้ยินข้าก็…รีบตอบมา” เอเลน่าพึมพำอย่างเงียบ ๆ หวังว่าจะได้รับคำตอบ

แต่ก็ยังไม่มีเสียงใด ๆ

อะไร? มันไม่ได้ผล?

เธอไม่มีแรงที่จะยกศีรษะขึ้นเพื่อตรวจสอบดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงค่อยๆเลื่อนแขนของเธอไปที่หน้าอกและลำคอของเขาและในที่สุดก็รู้สึกถึงใบหน้าและริมฝีปากของเขา

แต่เธอไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่กำลังมองหาสิ่งที่เธอรู้สึกคือผิวที่เย็นเฉียบของเขา

“ อะไร…ได้ยังไง?”

เอเลน่ารู้สึกสับสนและหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังของเธอก็พังทลายลงทันที

เลือดของเธอไม่มีผล?

เป็นเรื่องตลกใช่รึเปล่า !!

“ทำไม? มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ทำไมเลือดของข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้ “

ความตายและความล้มเหลวไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการทำให้คุณมีความหวังด้วยภาพหลอนที่สวยงามและจากนั้นก็ทำลายมันลงต่อหน้าคุณอย่างไร้ความปรานี ความรู้สึกสิ้นหวังนี้ทำร้ายมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก …

เอเลน่าคิดว่าหลินเซียวจะได้รับการช่วยเหลือด้วยเลือดของเธออย่างแน่นอน

นั่นคือสิ่งที่เธอพึ่งพาประกันครั้งสุดท้ายของเธอดังนั้นไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรแม้ว่าเธอจะทำให้เขาบาดเจ็บเธอก็ยังมีวิธีที่จะช่วยเขาได้

เธอเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเธอสามารถช่วยเขาได้นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่รั้งไว้ก่อนหน้านี้ แต่…เธอคิดผิด คิดผิดอย่างมหันต์!

แม้ว่าเธอจะทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนความเป็นจริงได้

และความจริงก็คือหลินเซียวไม่ได้เคลื่อนไหวและตายมานานแล้ว

“ ไม่มีทาง…ไอ้บ้าหลินเซียว เจ้าตายจริงเหรอ? เจ้ากำลังล้อเล่นใช่ไหม? เหมือนก่อนหน้านี้เจ้ากำลังล้อเล่นใช่ไหม?”

เอเลน่านอนลงบนตัวเขาด้วยความสิ้นหวัง เหมือนวิญญาณของเธอถูกดูดออกไปจากตัวเธอ

“ ทะทำไมเจ้าถึงอ่อนแอจัง? เจ้าจะเป็นนายของข้าได้อย่างไรถ้า เจ้าไม่สามารถทนกับบาดแผลเหล่านี้ได้? ข้าคือราชาปีศาจ เจ้านายราชาปีศาจไม่สามารถตายได้ง่ายๆเช่นนี้…”

เอเลน่าฝังศีรษะของเธอไว้บนไหล่ของเขาและพูดอย่างไร้ค่า

“ เจ้าไม่ได้คุยโวว่าเจ้าฉลาดแค่ไหนแล้วทำไมเจ้าถึงยังใบ้อยู่? ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่ตื่น”

แทนที่จะพูดว่าเธอบ่นมันเหมือนกับว่าเธอกำลังคุยกับ…..

คุยกับคนตาย

“ ถ้าเจ้าไม่มาหาข้าก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่ต้องการช่วยข้าเจ้าก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ…เจ้าไม่ได้ทำตัวเองเหรอ? เจ้าไม่ฉลาดเจ้าก็แค่คนโง่!”

น้ำเสียงของเอเลน่าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“ เจ้าทิ้งเชนไตหยินไว้ข้างหลังเพื่อข้าด้วย…ช่างไร้ยางอายขนาดไหน เจ้าไม่ชอบเธอมากที่สุดเหรอ? ทำไมเจ้าถึงทิ้งเธอเพื่อข้า ทำไม? เจ้าเป็นแค่คนโง่ที่ชอบผู้หญิงคนไหนที่เจ้าเห็น สัตว์ร้ายที่ไม่รู้จักพอที่คิดกับร่างกายส่วนล่างของเจ้า?”

ในขณะที่เธอพูด เธอมีอารมณ์มากขึ้นและจำการกระทำครั้งก่อนของเขาได้น้ำเสียงที่สงบของเธอกลายเป็นคำบ่นที่โกรธ

“โรคจิต! ใครขอให้เจ้ากลั่นแกล้งข้า…เจ้ามีความสุขที่ได้ใช้ประโยชน์จากข้า? เจ้ามีความสุขที่ข้าเป็นสาวใช้ของเจ้า? เจ้าคงไม่ได้สนใจแม้ว่าข้าจะไม่อยู่ที่นั่นใช่มั้ย? ทำไมเจ้าถึงบังคับให้ข้าทำ? “

เอเลน่ากำลังกล่าวหาที่ไร้เหตุผลราวกับว่าเธอต้องการที่จะผลักความผิดทั้งหมดออกไป แต่ร่างกายที่สั่นเทาและเสียงสะอื้นที่เงียบงันกลับทรยศเธอ

“ ตอนนี้เจ้าช่วยข้า แต่ข้าฆ่าเจ้าดังนั้นข้าคือคนเลวและข้าต้องอยู่กับความรู้สึกผิดนั้นไปตลอดชีวิต…ไอ้โรคจิต! เจ้าทำลายชีวิตข้าแล้วรู้ไหม!?”

ใครจะรู้ว่ามันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่เอเลน่าร้องไห้ น้ำตาของเธอเปียกโชกเสื้อของหลินเซียวราวกับว่ามันเป็นการถวายครั้งสุดท้ายของเขา

“ หลานสาวของข้ายังอยู่ในมือน้องสาวของเจ้า ถ้าเจ้าตายสโนว์จะกลั่นแกล้งเธอแน่นอนดังนั้นเจ้าจะตายไม่ได้!”

“ เจ้าบอกว่าจะพาข้ากลับไปที่ป่าแห่งจุดจบ เจ้าลืมไปแล้ว? ปีศาจเลซเซอร์เพิ่งปรากฏตัวและเจ้ายังไม่ได้ช่วยข้าจับคนทรยศแล้วเจ้ากล้าตายได้ยังไง? ฮือออ …เจ้ากล้าดียังไง? กล้าตายได้ยังไง! อ่าาา…”

ในทันใดนั้นราชาปีศาจผู้เย่อหยิ่งและหยิ่งผยองก็ร้องไห้ออกมาราวกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ !

เธอไม่สามารถระงับความเศร้าโศกของเธอได้อีกต่อไปและนอนแผ่หราอยู่ด้านบนของหลินเซียวในขณะที่ร้องไห้

“ หลินเสี่ยว เจ้ารู้ไหม? ข้าไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเจ้า … ข้าแค่อยากจะสอนบทเรียนให้เจ้า มันผิดเหรอ? ใครทำให้เจ้าคอยกลั่นแกล้งข้า ข้าคือราชาปีศาจ! แม้ว่ามันจะไม่นานขนาดนั้น แต่… แต่เจ้าก็ยังควรเคารพข้า!”

“ ข้าแค่ยุ่งกับเจ้าเพราะข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่ง! …ข้าคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ว่าข้าจะยุ่งกับเจ้ามากแค่ไหนเพราะการควบคุมเวทมนตร์ของเจ้า…”

“ หลินเซียวข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าแค่อยากจะทำให้เจ้าเข้าใจ! เจ้าโรคจิต! ไอ้โง่! ตาบ้า! …ทำไมเจ้าไม่เข้าใจ?”

นอกจากเสียงร้องไห้ของเธอแล้วยังมีเสียงที่เต้นเป็นจังหวะ

เอเลน่ากำหมัดแน่นและทุบหน้าอกของหลินเซียวเบา ๆ ขณะร้องไห้

“ ถ้าเจ้าขอโทษและสัญญาว่าจะไม่กลั่นแกล้งข้า ข้าจะดึงมันออกมาได้ยังไง”

ตึก

“ เจ้าช่วยข้าแล้วข้าจะฆ่าเจ้าได้ยังไง? แม้ว่าข้าจะเป็นปีศาจข้าก็ไม่ใช่สัตว์ร้ายที่จะทำร้ายคนที่ช่วยข้าไว้!”

ตึก

“ ทำไมเจ้าไม่เข้าใจข้า ทำไมข้าต้องพูดออกมาดัง ๆ !”

ตึก

“ ให้ตายเถอะที่ข้าพูดไปตอนนี้ เจ้ามีความสุขไหม รีบตื่นซะ! หยุดเสแสร้ง! ฮืออ…”

เธอทุบหน้าอกของเขาอย่างต่อเนื่องโดยการโจมตีแต่ละครั้งหนักกว่าครั้งสุดท้าย แต่เอเลน่าไม่สามารถปลุกหลินเสี่ยวขึ้นมาได้

เสียงลมร้องไห้ของเธอและเสียงห้ำหั่นอู้อี้ดังก้องไปทั่วป่า

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงของบางสิ่งบางอย่างที่ตกลงมาจากด้านหลังของเอเลน่าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

“ เอโลน่า ข้ามองไม่เห็นบอกข้าทีว่าป้าของเจ้ากำลังทำอะไร?”

“ ค่ะ นายหญิง ตอนนี้เธอ…กำลังสารภาพรักกับพี่ชายของท่าน”