สิบห้านาทีที่แล้ว

โลลิผู้น่ารักกำลังนั่งอยู่บนแมวมอนสเตอร์สีดำตัวใหญ่ที่กำลังวิ่งผ่านป่าอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงใจกลางเกาะและเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ สโนว์รู้ว่าหลินเซียวและพวกของเขาอยู่ในซากปรักหักพังอย่างแน่นอนและอาจได้พบกับแอนเดอร์สันและสัตว์ประหลาดและเริ่มต่อสู้กันแล้ว

ด้วยความแข็งแกร่งของหลินเซียว สัตว์ประหลาดเหล่านั้นน่าจะเป็นลูกปลาตัวเล็ก ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง สโนว์ก็ไม่สามารถสงบลงได้

“ เอโลน่าเร็วเข้า!”

“ เหมี๊ยววว ~!”

แมวดำตัวใหญ่ร้องคำรามและเร่งความเร็วขึ้น พวกเขาอยู่ในระยะที่มองเห็นซากแต่ทันใดนั้นเอโลน่าก็ชะลอตัวลง

เธอได้ยินเสียงดังข้างๆ จากนั้นก็มีเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา

“ อ๊ากกก !!!”

“ เดี๋ยวก่อน…นั่นไม่ใช่เสียงของแอนเดอร์สันเหรอ? เอโลน่าหยุด!”

สโนว์รู้สึกกระตือรือร้นเมื่อได้ยินและสั่งให้เอโลน่าหยุด

“เหมี๊ยว?”

เอโลน่าหยุดอย่างเชื่อฟังและเอียงศีรษะที่มีขนยาวของเธอในขณะที่มองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีแดงสดของเธอ จากนั้นไม่นานเธอก็พบว่ามีชายอ้วนพุ่งออกมาจากต้นไม้ต่อหน้าพวกเขา

“ อือ…อาร์ชบิชอปแอนเดอร์สันจริงๆด้วย!” แม้ว่าเสียงของเธอจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยในรูปแบบแมว แต่คุณยังคงได้ยินน้ำเสียงหวาน ๆ ของเธอที่เธอมักจะพูด

เนื่องจาก เอโลน่ามุ่งเน้นไปที่การวิ่งเท่านั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นว่าวิ่งชนแอนเดอร์สันไป อุ้งเท้าขนาดใหญ่ของเธอจึงส่งเขาบินไปและสุดท้ายเขาก็ชนต้นไม้และนอนสลบฟองขึ้นปาก

“ อ่า…ไอ้อ้วนนี่”

สโนว์เม้มริมฝีปากของเธอและไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร

เดิมทีเธอต้องการหาเจ้าอ้วนตัวนี้เพื่อเอาคืนเขาแต่เขาก็จบลงอย่างง่ายดายด้วยการเตะเพียงครั้งเดียวจากเอโลน่า ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะยกย่องเอโลน่าที่จับเขาได้หรือด่าว่าเธอประมาท

“ แต่ทำไมเขาถึงหนีอย่างลนลานขนาดนี้” สโนว์จมลงในความคิดขณะที่เล่นกับผมของเธอ

จากคำอธิบายของเอโลน่า ดูเหมือนว่าแอนเดอร์สันกำลังถูกไล่ล่าโดยบางสิ่งและวิ่งหนีอย่างร้อนรนดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหลีกเลี่ยงเธอได้ทันเวลา

ดูเหมือนว่าแอนเดอร์สันกำลังหลบหนีเพราะหลินเซียว สโนว์จึงไม่ต้องกังวลใดๆ

แต่ความรู้สึกไม่สบายใจของเธอกลับทวีความรุนแรงขึ้น

สัญชาตญาณของสโนว์บอกเธอว่าพี่ชายของเธออาจตกอยู่ในอันตราย!

“ เอโลน่าพวกเขาควรจะอยู่ตรงหน้ารีบไปกันเถอะ!” สโนว์กระตุ้นเธอ

“ แต่…แอนเดอร์สันอยู่ที่นี่เราควรดูแลเขาไม่ใช่หรือ”

“ ใครสนใจเขา? ไม่ใช่ว่าเขาจะหนีได้ เราจะดูแลเขาทีหลัง! ไปเถอะป้าของเจ้าอาจตกอยู่ในอันตรายด้วย!”

“จริงๆ? งะงั้นจับให้แน่น จะไปละนะ!” เมื่อเอโลน่าได้ยินว่าเอเลน่าอาจตกอยู่ในอันตราย เธอก็ไม่พูดอะไรอีกแล้วรีบวิ่งไปที่ซากปรักหักพัง

จริงๆแล้วเธอพูดคำเหล่านั้นด้วยเจตนาที่เห็นแก่ตัว เธอไม่สนใจเอเลน่าเลย คนเดียวที่เธอกังวลคือพี่ชายของเธอ … ไม่สำคัญว่าเอเลน่าจะตกอยู่ในอันตราย ตราบใดที่พี่ชายของเธอยังโอเค!

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรพวกเขาก็มาถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว

สภาพแวดล้อมเป็นซากปรักหักพังโดยมีเสาหินปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียวที่พูดถึงประวัติศาสตร์ของมันอย่างเงียบ ๆ และสิ่งที่เอโลน่าพบว่าแปลกคือมีหลุมอุกกาบาตจำนวนมากที่มีขี้เถ้าเผาไหม้เหมือนเศษซากจากเวทมนตร์ระเบิดที่ทรงพลัง

เมื่อพวกเขาออกมาจากป่าและเข้าใกล้ซากนั้น เอโลน่าก็เปลี่ยนกลับไปเป็นมนุษย์และเดินไปพร้อมกับจับมือของสโนว์และอธิบายสภาพแวดล้อมของพวกเขา

นอกจากร่องรอยของเวทมนตร์การระเบิดแล้วยังมีร่างของสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่จำนวนมากนอนอยู่รอบ ๆ ร่างของพวกเขาเล็กกว่าแมวของเอโลน่าเล็กน้อยแต่แขนขาของมันแข็งแรงและดูน่ากลัว

ใครจะรู้ว่ามันเป็นผลงานของใคร แต่สัตว์ประหลาดเหล่านั้นตายหมดแล้วพวกมันถูกเผาเป็นถ่านบดเป็นกองเนื้อหรือถูกเป่าเป็นชิ้น ๆ และมันก็น่าสะอิดสะเอียนอย่างยิ่ง

จากคำอธิบายของเอโลน่า สโนว์ก็คิดออกได้ไม่มากก็น้อย

สัตว์ประหลาดเหล่านี้น่าจะเรียกว่าปีศาจเลซเซอร์ และจากฉากนี้แอนเดอร์สันอาจสั่งให้สัตว์ประหลาดเหล่านี้ต่อสู้กับใครบางคนและพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชเขาจึงหนีหางจุกตูด

ดังนั้นในกรณีนี้คนที่ทำให้แอนเดอร์สันกลัวควรจะ …

“ เอโลน่ามีใครยังมีชีวิตอยู่ไหม” สโนว์ถาม

ถ้าหลินเซียวเป็นคนทำ เขาก็ไม่น่าจะไปไกลเกินไป

“ อู๋ ดูเหมือนจะไม่…เอ๊ะ? มีคนอยู่ที่นั่น!” เอโลน่ามองไปทางซ้ายและขวาและสังเกตเห็นคนแปลก ๆ สองคนนอนอยู่บนพื้นหญ้าในระยะไกล

นั่นคือป้าของเธอ?

ด้วยความกังวลสำหรับเอเลน่า เอโลน่าจึงเริ่มวิ่งและทิ้งสโนว์ไว้ข้างหลัง

“ เฮ้อ! กลับมาและพาข้าไปด้วย!”

“ อู๋…ขอโทษค่ะ นายหญิง”

เธอรีบกลับมารู้ว่าเธอละเลยหน้าที่ของเธอโดยลืมไปว่าปลอกคอหายไปเธอจับมือของสโนว์แล้ววิ่งไปตรวจสอบสถานการณ์

“ นายหญิง…นั่นคือป้าของข้า! …และพี่ชายของท่าน!”

“ โอ้?”

สโนว์เลิกคิ้ว

สองคนนั้นอยู่ด้วยกันด้วยตัวเอง แปลก

“ เอโลน่าข้ามองไม่เห็นบอกข้าทีว่าตอนนี้ป้าของเจ้ากำลังทำอะไรอยู่”

“ ค่ะ นายหญิง ป้าของข้ากำลัง…สารภาพรักกับพี่ชายของเจ้า”

ฉากกลับไปสู่จุดเริ่มต้นโดยมีเด็กผู้หญิงสองคน เจ้านายและคนรับใช้ยืนเงียบ ๆ ต่อหน้าเอเลน่า ร่างที่สวยงามและศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาตรงกันข้ามกับสภาพที่น่าสังเวชและน่าสมเพชของเอเลน่า

“ อ…เอโล…น่า…เจ้าเอง?…”

เอเลน่าน่าจะมีความสุขที่ได้เห็นหลานสาวของเธอ แต่เธอเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและขยับริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจและยังคงนอนทับหลินเซียวต่อไปราวกับคนตาย

“ เอโลน่า เจ้าบอกว่าสารภาพ? สารภาพแบบไหน”

“ อืม … เธอกำลังร้องไห้และเล่าว่าเธอรู้สึกยังไงกับพี่ชายของท่าน”

การตอบสนองของเอโลน่าทำให้สโนว์รู้สึกอึดอัดและเริ่มล้อเลียนเธอ

“ ป้าของเจ้าเป็นอะไร? เธอไม่ใช่ราชาปีศาจที่สูงส่งและอาจหาญ ทำไมเธอถึงสารภาพรักกับพี่ชาย เอ๊ะ! …บางทีเธออาจจะเร่าร้อนและต้องการความรักบ้าง?”

เพียงแค่ได้ยินคำอธิบายเบื้องต้นของเอโลน่า สโนว์ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังเสียใจและคิดว่าพวกเขากำลังทำอะไรที่ไร้ยางอาย

“ อู๋…นายหญิง โปรดอย่าพูดถึงป้าของข้าแบบนั้น”

“ เหอข้าผิดเหรอ?” สโนว์จับมือของเอโลน่าแล้วถามอย่างจริงจังว่า“ เอโลน่าบอกข้าหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ละเอียด”

“ ค่ะ…ป้าของข้านอนทับพี่ชายของท่านและกำลังร้องไห้ด้วยผิวสีซีดและพี่ชายของท่าน…พี่ชายของท่าน…เขาดูเหมือนเขาจะตายไปแล้ว”

“ จะเจ้า … พูดอะไรน่ะ?”

เมื่อเธอฟังจบใบหน้าของสโนว์ก็ซีดลงในทันที