“เจ้าแน่ใจ?” ใบหน้าของเธอมืดลงและเธอถามด้วยเสียงที่รุนแรง

“ อืมข้าแน่ใจ…พี่ชายของท่านมีรอยเลือดขนาดใหญ่ที่เอว เขาคงได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ขยับตัวพร้อมกับที่ป้าของข้าดูใจสลาย … พี่ชายของท่านน่าจะตายแล้ว”

“ตาย? ไม่ข้าไม่เชื่อหรอก…ว่าไอ้ลามกนั้นยังซิงอยู่ เจ้าคิดว่าเขาจะไปตายแบบนี้?”

สโนว์โต้แย้งอย่างหนักหน่วง แต่นิ้วที่สั่นเทาของเธอบ่งบอกถึงความตื่นตระหนกภายในของเธอ

“ เอโลน่าพาข้าไปที่นั่น!”

“ค่ะ…”

เอโลน่าอยากจะพูดอะไรอีกแต่คำพูดสุดท้ายของสโนว์มีเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงและทำให้เธอตัวสั่นจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ เอเลน่าเกิดอะไรขึ้น” สโนว์ถามโดยไม่แสดงออกเมื่อพวกเขามาถึง

“เจ้าก็อยู่? เหอะ เจ้ามาสายเกินไปแล้ว” เอเลน่าตอบอย่างไร้พลัง

เธอรู้ว่าสโนว์มองไม่เห็นดังนั้นเธอจึงไม่รังเกียจสภาพของตัวเองและยังคงนอนนิ่งอยู่บนหลินเซียว

“ ตอบข้า เกิดบ้าอะไรขึ้น!” สโนว์ไม่ได้รับการตอบสนองที่น่าพอใจและเธอก็ตะโกนออกมา

“ ฮิฮิมันไม่ชัดเหรอ? หลินเซียวตายแล้ว”

“ตาย? เขาตายได้ยังไง? อย่าบอกนะว่ามันคือปีศาจเลสเซอร์ พี่ชายของข้าจะไม่ถูกมอนสเตอร์พวกนั้นฆ่า!”

“ ไม่แน่นอน มันไม่ใช่พวกเขา”

เอเลน่าหัวเราะเบา ๆ และตอบกลับเบา ๆ

“ ใช่ข้าฆ่าเขา”

“ …”

“ …”

ความเงียบ.

ความเงียบงัน

สโนว์ผู้เอาแต่ใจไม่ได้พูดอะไรด้วยสีหน้ามืดมน ใครจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เอโลน่าไม่เข้าใจสถานการณ์และตกใจมากมือของเธอชุ่มเหงื่อ

อย่างไรก็ตาม เอเลน่าไม่ได้กังวลแต่อย่างใด

เธอคิดว่าเธอจะกลัว มีความรู้สึกผิดและกลัวคำสาปและการตอบโต้ของสโนว์ แต่ตอนนี้เธอถูกจับได้จริงๆเธอพบว่าเธอไม่ได้หวั่นไหวและผ่อนคลายแทน

เหมือนภาระอันหนักอึ้งถูกยกออกไปความรู้สึกผ่อนคลายเช่นนั้น

เธอเบื่อที่จะร้องไห้อยู่แล้วดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกประหม่าแม้ว่าจะต้องการก็ตาม

เอเลน่าไม่เคยร้องไห้มากนักและอารมณ์ที่ถูกระงับไว้ทั้งหมดของเธอก็ถูกปลดปล่อยออกมา หลังจากนั้นเธอรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ได้

เสียงของเธอแหบแห้ง น้ำตาของเธอแห้ง ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล ร่างกายและหัวใจของเอเลน่าเหนื่อยล้าเธอจึงไม่แม้แต่จะโกหกสโนว์

“ เอเลน่า เจ้าพูดจริง?”

“ใช่.”

เอเลน่าตอบเหมือนไม่มีอะไรและในขณะเดียวกันเธอก็สังเกตเห็นแสงสีม่วงเข้มและมองไปอย่างอยากรู้อยากเห็นและเห็นท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยใยแมงมุมที่น่ากลัว

“ เจ้ากล้า…ตายซะ!”

“ เอ๊ะ? นายหญืงอย่า!”

ทันใดนั้นสโนว์ก็ผลักเอโลน่าออกไปข้าง ๆ และขยับนิ้วของเธอและใยแมงมุมนับไม่ถ้วนก็ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

“ ใยแมงมุมมืด…ช่างเป็นนักบุญที่ไร้ความสามารถ”

แม้ว่าจะต้องเผชิญกับฉากนี้ แต่เอเลน่าก็ยังคงหัวเราะเยาะโดยไม่มีความตึงเครียดใด ๆ

“หุบปาก! เอเลน่าก่อนที่ข้าจะทำให้เจ้าเป็นศัตรูของข้าบอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น!”

“ ฮี่ฮี่ คนโง่…แม้ว่าเจ้าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันมีประโยชน์อะไร?” เอเลน่าไม่สนใจคำขู่ของเธอ“ ข้าฆ่าพี่ชายของเจ้ายังไม่พอเหรอ”

“ ไม่ ไม่ใช่ ข้าต้องรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง!” สโนว์หัวเราะอย่างเยือกเย็นขณะที่ใยแมงมุมเริ่มกระชับมากขึ้น“ เพราะนั่นจะเป็นตัวตัดสินว่า ข้าจะต้องเจ็บปวดและทรมานแค่ไหนเมื่อข้าฝังเจ้าไว้กับพี่ชายของข้า!”

“ ฮี่ฮี่ โอเค ถ้าเจ้าอยากได้ยินข้าจะบอกเจ้าว่า…”

เธอพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่กลัวคำขู่ของสโนว์หรือขอการให้อภัย

เช่นเดียวกับการกลับใจที่ไร้ประโยชน์ตั้งแต่การพบกับแอนเดอร์สันไปจนถึงการถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าปีศาจเลซเซอร์หนีออกมาจากซากปรักหักพัง ได้รับการช่วยเหลือจากหลินเซียว จงใจที่จะยุ่งกับหลินเซียวและทำให้เขาบาดเจ็บและสุดท้ายก็รอดและทำให้เขาตายอย่างไร้ความปรานี …

เอเลน่าอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่ได้ซ่อนหรือพลาดรายละเอียดใด ๆ เธอยังพูดอย่างไร้ยางอายว่าเธอใช้หน้าอกล่อลวงเขาอย่างไร

สโนว์ฟังอย่างเงียบ ๆ ตลอดเวลาใยแมงมุมสั่นไหวเบา ๆ พร้อมกับเธอทุกลมหายใจ เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เฉพาะเจาะจงนิ้วของเธอจะกระตุกอย่างเห็นได้ชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับวิธีที่เธอถอดเสื้อชั้นในของตัวเองและล่อลวงหลินเซียว

อย่างไรก็ตามมีรายละเอียดบางอย่างที่เธอเล่าผ่านมาเพียงประโยคเดียว แต่สโนว์พบปัญหาอย่างชัดเจน

“ ไงเจ้าเข้าใจไหม? ข้าเป็นคนฆ่าพี่ชายของเจ้า มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด”

เอเลน่าไม่สะทกสะท้านแม้ว่าเธอจะยอมรับความผิดพลาดของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอรู้สึกผิดและแสดงออกว่า ‘ถูกต้องข้าฆ่าเขาแล้วไงล่ะ? ข้าจะไม่วิ่งหรือซ่อน ‘

เมื่อเห็นเช่นนั้นเอโลน่าก็กลัวจนตัวสั่นและต้องการเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรเธอก็ล้มลงกับพื้นและเกือบร้องไห้

คนหนึ่งคือป้าที่รักของเธอและอีกคนเป็นนายที่น่ากลัวของเธอ เธอควรทำอย่างไรหากพวกเขาเริ่มต่อสู้?

เอโลน่ากังวลเหมือนตกนรกและคิดว่าสโนว์จะระเบิดทันทีและต่อสู้ตัวตายกับป้าของเธอ แต่คาดไม่ถึงว่าสโนว์ไม่โกรธเลยหลังจากที่ทำให้เธอพูด

“ชิ เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้อย่างที่เจ้าต้องการเพียงเพราะเจ้าหน้าอกใหญ่? ข้าขอบอกเจ้าให้เอเลน่าไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่ชอบร่างกายที่โอ้อวดผิดปกติแบบนั้น บางคนก็ชอบโลลิที่ไร้เดียงสาและหน้าอกแบนอย่างข้า! หน้าอกคืออะไรไม่อาจ…จะไปเทียบกับโลลิได้ยังไง? ไม่ถูกต้องหรือ?”

หลังจากได้ยินเรื่องราวของเอเลน่าว่าเกิดอะไรขึ้น สโนว์ก็หัวเราะและแสดงความคิดเห็นข้างต้น

“ ฮะ? โลลิ?”

เอเลน่ากระพริบตาและคิดว่าเธอได้ยินผิด

สโนว์ที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่านั้นตอนนี้กำลังว่ากล่าวร่างของเธอ … มีอะไรบางอย่างที่ทำให้สโนว์เข้าใจผิดหรือเปล่า?

หากเป็นเช่นนั้นเธอก็ต้องทำซ้ำอีกครั้ง

“ สโนว์ จริงๆแล้ว…”

“ โอเค โอเค หุปปากได้แล้ว เจ้าแมวโง่!”

สโนว์เข้ามาขัดจังหวะเธออย่างไม่อดทนและดึงมือเล็ก ๆ ของเธอกลับเข้าไปในแขนเสื้อของเธอและใยแมงมุมก็หายไปทันทีเช่นกัน

“ เอเลน่าเจ้าเป็นคนโง่จริงๆ…ทำไมเจ้าไม่ลองคิดดู ถ้าพี่ชายของข้าตายแบบนี้ที่นี่จริง ๆ นั้นจะไม่ดูทุเรศเกินไปหรือ? เขาจะต้องตายด้วยความโกรธในชาติหน้า!”

“ ฮะ?”

สโนว์หมายถึงอะไร?

เป็นไปได้ไหมว่า…หลินเซียวยังไม่ตาย?

“ ถูกต้องแน่นอนเขายังไม่ตาย! เจ้าไม่สังเกตเหรอ? ยัยงี่เง่า”

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมีชัย