หลังจากได้ยินสโนว์ หลินเซียวกระพริบตาสองสามครั้งและเงียบลง

เขาไม่สามารถแม้แต่จะเข้าใจว่าเอเลน่าจะทำสิ่งเหล่านั้นเมื่อเขาหมดสติดังนั้นความประหลาดใจจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากตกใจเขารู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อนเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าของเขา

เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับอารมณ์แปลก ๆ นี้ แต่เดิมเขาอารมณ์เสียสุด ๆ และวางแผนที่จะสอนบทเรียนสาวใช้ที่ไม่เชื่อฟังของเขาในภายหลัง แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถโกรธได้และรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อเอเลน่านั้นคุ้มค่า

แม้ว่าเขาจะทอดทิ้ง เชนไตหยิน แม้ว่าเขาจะเกือบจะถูกเอเลน่าฆ่าก็ตามในท้ายที่สุดก็สามารถรับจูบของเอเลน่าและน้ำตาที่จริงใจของเธอ ไม่ว่าความจริงจะมีมากแค่ไหนในสิ่งที่สโนว์พูดแต่เขาเก็บเกี่ยวสมบัติที่หายากที่สุดแล้ว

แม้ว่าเอเลน่ามักจะพูดถึงเรื่องที่อยากจะฆ่าเขา แต่เมื่อเขากำลังจะตายเอเลน่าก็ช่วยเขาอย่างไม่คิดชีวิต

เขาได้รับความตั้งใจที่ไม่เปิดเผยของเธอ

เชื่อเถอะ…สิ่งที่พวกเขาไม่เคยร้องขอกำลังเริ่มงอกงาม

“มือกับลิ้นของเจ้าโอเคไหม”

เมื่อเห็นว่ามันเริ่มอึดอัดหลินเซียวจึงพูดกับเอเลน่าอย่างนุ่มนวล

“ ฮึ่ม ข้าไม่ตายหรอก” เอเลน่าหันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาโดยใช้ผมสีเงินยาวของเธอปิดบังแก้มที่แดงระเรื่อและใช้น้ำเสียงเย็นชาเพื่อซ่อนความลำบากใจภายในของเธอ

“ เอเลน่า เจ้า…”

“ หลินเซียวอย่าคิดมาก เหตุผลเดียวที่ข้าช่วยเจ้าก็เพื่อความรู้สึกผิดชอบดี!”

“ ความรู้สึกผิดชอบดี?”

“ถูกต้อง. พ่อของข้าสอนข้าว่าในฐานะคน ๆ หนึ่ง…เอ่อไม่ในฐานะปีศาจสิ่งที่สำคัญที่สุดคือศีลธรรมและความยุติธรรม ตอบแทนบุญคุณและแก้แค้นตามความจำเป็น! อย่าไว้ชีวิตศัตรูง่ายๆและอย่าทำให้เพื่อนผิดหวัง!” เอเลน่าพูดอย่างสั่น ๆ ลิ้นที่บาดเจ็บของเธอทำให้บางคำพูดไม่ชัดเจน แต่ก็ยังค่อนข้างโอ่อ่า

“ดังนั้น?” หลินเซียวไม่เข้าใจ

“ ใช่แล้ว! ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นหนี้อะไรเจ้าเลย…ดังนั้นอย่ามองข้าด้วยสีหน้ารังเกียจแบบนั้น!” เมื่อเอเลน่าพูดเธอก็ยังไม่ได้มองเขาและไม่มีทีท่าว่าแก้มแดงจะหายไปและมีเพียงเธอที่แสดงด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

“ เอ่องั้นเหรอ”

“ใช่ๆ…”

หลังจากถูกหลินเซียวกดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เอเลน่าไม่สามารถติดตามได้อีกต่อไป ถ้าหลินเซียวกดถึงจุดต่ำสุดและบังคับให้เธอพูดมันจะไม่น่าอายขนาดนี้เลยเหรอ? มันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!

“ ฮิฮิ พี่ชายให้ข้าช่วยเธอเอง ที่จริงแล้วสิ่งที่เอเลน่าต้องการจะบอกก็คือเธอไม่ได้ช่วยท่านเพราะเธอชอบท่านและเธอก็ไม่ได้อกหักที่ดูท่านตาย น้ำตาของเธอเป็นของปลอมจริงๆแล้วเธอไม่สนใจท่านเลย!”

“ จะเจ้าพูดอะไร!?”

เมื่อได้ยินสิ่งแปลก ๆ ที่สโนว์พูดเอเลน่าก็แทบจะเป็นลม

“ เอ่อ…สโนว์ เจ้ากำลังประชดประชันอยู่ใช่ไหม”

เห็นได้ชัดว่าหลินเซียวรู้ว่าน้องสาวตัวประหลาดของเขากำลังคิดอะไรอยู่และเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเธอหมายถึงอะไรและอดไม่ได้ที่จะเขินอาย

ถูกต้องทุกอย่างตรงข้ามกับที่สโนว์พูด ความหมายจริงๆคือ…เอเลน่าชอบคุณ! เธอไม่อยากให้คุณตาย! เธอจะอกหักถ้าคุณไม่ได้อยู่เคียงข้างเธออีกต่อไปและเธอจะร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง ถ้าเธอไม่สามารถเป็นแม่บ้านของคุณได้!

“ อาช่างเป็นความรักที่งดงามจริงๆ!” สโนว์ถอนหายใจอย่างแปลกประหลาดและวางมือของหลินเซียวไว้ที่หน้าอกของเธอเอียงศีรษะด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยราวกับกวีที่หลงใหลกำลังพูดถึงเรื่องราวความรักที่ฉุนเฉียว“ อ้า! ราชาปีศาจแมวดำตาแดงที่ไม่มีใครเทียบได้ตกหลุมรักมนุษย์ธรรมดา ความรักของเธอลามถึงชั้นฟ้าและดินเหนืออุปสรรค ด้านสถานะและอำนาจและแม้กระทั่งเผ่าพันธุ์! เพื่อให้ได้มาซึ่งความรักของเขา เธอขายเซ็กส์ขายศักดิ์ศรีและยอมเป็นสาวใช้ที่ต่ำต้อย! น่าหลงไหลจริงๆ!”

“ …”

“ …”

“ …”

ทุกคนเงียบและจ้องไปที่สโนว์

“อา! เอเลน่าข้าตื้นตันมากข้าแทบร้องไห้!”

บางทีอาจเป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับการสวดอ้อนวอนต่อเทพธิดาที่ศาสนจักรและเทศนาต่อผู้ศรัทธา การพูดของสโนว์จึงทำให้พวกเขารู้สึกเศร้าใจจริงๆ

พวกเขาคิดว่าเธอจะยังคงร้องเพลงสรรเสริญความยิ่งใหญ่ของเอเลน่า แต่จู่ๆเธอก็เปลี่ยนเรื่อง

“ แต่เอเลน่า เจ้าคิดว่าพี่ชายจะตกหลุมรักเจ้าอย่างนั้นหรือ? ไม่! หยุดฝัน มันเป็นไปไม่ได้!”

ทันใดนั้นสโนว์ก็จับมือของหลินเซียวไว้แน่นเล็บของเธอขุดเข้าไปในเนื้อของเขาและเธอก็ไม่ยอมปล่อยแม้แต่หลินเซียวก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ อืม! ขอบอกพี่ชายจะเป็นของข้าตลอดไป! เจ้าคู่ควรกับการเป็นสาวใช้เท่านั้นอย่าคิดว่าเจ้าจะเลื่อนชั้นได้เพียงเพราะ ***** ใหญ่ของเจ้า! เอเลน่า เจ้ายังเร็วไปร้อยปีที่จะขโมยผู้ชายของข้า!”

ดูเหมือนว่าสโนว์ร้องเพลงสรรเสริญของเอเลน่าเพื่อเยาะเย้ยเธอเท่านั้น … คำดูถูกในปัจจุบันของเธอคือเป้าหมายที่แท้จริง

“ ฮะ? ใครอยากจะขโมยผู้ชายของเจ้า เจ้าเป็นคนงี่เง่าหรือเปล่า” มันเหมือนกับเธอถูกแทงใจดำ เอเลน่าโต้กลับด้วยความร้อนรน“ ใครจะชอบคนลามกเหมือนพี่ชายของเจ้า? เหอะ…ข้าจะปล่อยมันไปครั้งนี้ แต่คราวหน้าข้าจะฆ่าพี่ชายของเจ้าเอง! เพื่อให้เขาจ่ายสำหรับทุกสิ่งที่เขาทำ!”

“ หืม หยุดแสดงได้แล้วคิดว่าข้าไม่รู้เหรอ เจ้าชอบที่พี่ชายของข้ารังแกจริงใช่ไหม” สโนว์ก็เดือดดาลเช่นกัน“ เอเลน่าเจ้าชอบถูกรังแกใช่ไหม หยุดข้ออ้างอะไรนั้น! อย่างที่ข้าเห็นเจ้าเป็นแค่แมวขี้หงุดหงิด! ที่โดนพี่ชายรังแกเท่าน !! ยัยสาวใช้มาโซคิสต์!”

“ สาวใช้มาโซคิสต์? เจ้า !!!”

ดวงตาของเอเลน่าลุกโชนด้วยความโกรธถ้าไม่ใช่เพราะเอโลน่ารั้งเธอไว้เธอคงจะเริ่มบางอย่างกับสโนว์แล้ว

“ หืมลืมแมวตัวเมียไป…พี่ชายอย่าใจร้อนเกินไป!” หลังจากบรรยายเอเลน่าแล้ว สโนว์ก็ตั้งเป้าไปที่หลินเซียว“ พี่ชายข้าต้องการให้เอเลน่าเป็นสาวใช้ของท่านเพื่อที่ท่านจะได้ฝึกให้เธอเป็นพันธมิตรของเรา อย่าใช้เธอเป็นทางออกสำหรับความต้องการของท่าน! ท่านควบคุมแรงกระตุ้นในทางที่ผิดของท่านไม่ได้หรือ”

“ เอ่อ…ข้าไม่?”

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอในตอนนี้หลินเซียวจะยกแขนขาทั้งสองข้างขึ้นเพื่อปฏิเสธมัน

“ ท่านไม่? เอาล่ะบอกข้าสิว่าท่านชอบใครมากกว่ากันระหว่างข้ากับเอเลน่า”

“ ไม่! ข้าชอบเธอ…เอ่อ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของสโนว์หลินเซียวก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติและกลืนคำพูดของเขาอย่างรวดเร็ว

“ สโนว์…ข้าชอบเจ้า!”

“จริงๆ?”

“จริงๆ! ข้าไม่ชอบราชาปีศาจหน้าอกใหญ่หรือเจ้าหญิงคนไหนที่เรียกว่า เชนไตหยิน …ข้าชอบน้องสาวของข้า นักบุญโลลิน่ารักที่สุดในโลก!” ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ทำให้คำพูดของเขาไหลลื่นเป็นพิเศษ

“ ฮิฮิ ดี เมื่อเป็นเช่นนั้นพี่ชายท่านอยากรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงมาหาท่าน”

“อยาก!”

“ เนื่องจากท่านอยากรู้มากข้าจะบอกท่านอย่างไม่เต็มใจที่จริง…”

วิกฤตจบลงแล้วทั้ง เอเลน่าและ หลินเซียวก็สบายดี สโนว์ยังกอดหลินเซียวโดยไม่มีความตึงเครียดในขณะที่เล่าประสบการณ์ล่าสุดของเธอให้ฟังอย่างเงียบ ๆ ข้างๆหูของเขา

เนื่องจากหลินเซียวยังคงอ่อนแอและไม่สามารถขยับได้เขาทำได้เพียงฟังเรื่องราวของสโนว์อย่างเชื่อฟัง แต่จิตใจของเขาอยู่ที่อื่น

เขาใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่าสโนว์มองไม่เห็นและแสร้งทำเป็นฟังขณะส่งเสียงในขณะที่แอบมองเอเลน่าพยายามดูความรู้สึก เขาสังเกตเห็นว่าเอเลน่าแอบมองเขาอยู่เช่นกันและเมื่อสบตากันใบหน้าของทั้งคู่ก็แดงระเรื่อและรีบมองไปและแสร้งทำเป็นว่าไม่สนใจ

“ พี่ชายเป็นอะไรรึเปล่า”

“ ไม่มีอะไร…”

“ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง…พี่ชายท่านกำลังมองไปที่แมวตัวเมียตัวนั้นหรือไม่” แม้ว่าสโนว์จะมองไม่เห็น แต่สัมผัสที่หกที่รุนแรงของเธอกำลังบอกเธอว่าพี่ชายของเธอทำอะไรไม่ดีอยู่ข้างหลังเธอ!

“ ข้าไม่! สโนว์ ละเล่าต่อเถอะ เจ้าถูกขังโดยแอนเดอร์สัน .. แล้ว?”

“ แล้ว…”

สโนว์หน้ามุ่ยและไม่ได้เล่าต่อไปแต่คราวนี้เธอจับหัวของหลินเซียวโดยตรงเขาจึงไม่สามารถมองไปรอบ ๆ และเล่าเรื่องราวของเธอต่อ

ครั้งนี้หลินเซียวยังคงเชื่อฟังและไม่ได้มองไปที่เอเลน่า แต่เขาก็ยังไม่อยากฟังเรื่องราวของสโนว์

แม้ว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับเอเลน่าอย่างไร …

อารมณ์ร้อนที่ท่วมท้นนั้นทำให้เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่าอะไร

เพื่อที่จะคิดออก หลินเซียวอาจจะต้องใช้เวลาสักพักในอนาคตเพื่อให้อารมณ์ของเขาสงบลง

และ … สโนว์ก็กอดพี่ชายสุดที่รักของเธอขณะที่เอโลน่าอุ้มป้าที่รักของเธอ พวกเขาแต่ละคนสวมกอดคนที่ตนรักและทำเหมือนว่าสะเก็ดดาวและซากศพที่อยู่รอบ ๆ ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

ในมุมที่มองไม่เห็น ปีศาจเลสเซอร์หลายตัวที่ไม่เหลือซากและอีกด้านหนึ่งภายในป่ามีร่างที่สวยงามสองคนยืนอยู่ในเงามืดเฝ้ามองทุกสิ่งอย่างเงียบ ๆ

“ คุณหนู…ข้าไม่เข้าใจ”