“ เชนไตหยิน!?”

เอเลน่าตกใจกับการปรากฏตัวของเชนไตหยินอย่างกะทันหันและถอยหลังไปสองก้าว

เชนไตหยินอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสิบก้าวแต่เธอไม่สังเกตเห็นตัวตนของเธอเลย!

แม้ว่าเอเลน่าจะมองเห็นเธอได้ แต่ทักษะการรับรู้ของเธอก็ไม่สามารถสัมผัสเชนไตหยินได้เหมือนกับวิญญาณที่ไม่มีร่างกาย

เมื่อเห็นความไม่พอใจของเอเลน่า ริมฝีปากของเชนไตหยินก็ยกขึ้น

เธอซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลาและบังเอิญได้ยินเสียงดังของเอเลน่า เธอไม่ชอบสิ่งที่เธอได้ยินและตั้งใจแอบอยู่ข้างหลังเอเลน่าเพื่อทำให้เธอตกใจ

“ มันแปลก ข้าเห็นได้ชัดว่าเจ้าอยู่ตรงหน้า แต่ข้าไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเจ้า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น” เชนไตหยินยิ้มขณะที่เธอตอบ“ นั่นเป็นเพราะข้าเป็นนักฆ่า! การซ่อนตัวจากคนอื่นถือเป็นความพิเศษของข้า…นอกเหนือจากนั้นข้าเก่งในการฆ่ามากกว่า!”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอค่อยๆดึงมือของเธอไปที่คอของเธอขณะที่เธอจ้องมองไปที่เอเลน่าราวกับว่ามีบางอย่าง

“ เหอะ…”

เอเลน่าเดาะลิ้นของเธอและมองไปที่เชนไตหยิน

ขาทั้งสองข้างของเธอฟกช้ำ เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นผิวซีด เชนไตหยินดูเหมือนได้รับบาดเจ็บสาหัสแม้ว่าเธอจะยิ้มและพูดอย่างสงบ แต่เอเลน่าสามารถบอกได้ว่าเธอแทบจะยืนไม่ได้

ไม่เพียงแค่นั้นเอเลน่ายังสังเกตเห็นว่าแม้เสื้อผ้าของเธอจะปกคลุมไปด้วยฝุ่น แต่ขาและใบหน้าของเธอก็ยังสะอาด แม้จะอยู่ในสถานะนี้เธอก็ไม่ลืมที่จะแสดงสถานที่ที่สวยงามที่สุดของร่างกายของเธอ เธอเป็นจิ้งจอกที่เข้าถึงกระดูกจริงๆ

เธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอกำลังอวด? ประเด็นคืออะไร?

เอเลน่ารู้สึกกระวนกระวายใจและหันไปมองคนงี่เง่าที่นอนอยู่บนพื้นและสังเกตว่าเขาตกใจค้าง

เหอะ คนโง่ลามก

เอเลน่าสาปแช่งภายใน

“ พะ-พี่หยิน?” หลินเซียวพยายามหันศีรษะ แต่มองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเธอและเดาได้จากเสียงของเธอเท่านั้น

“ อืม ข้าเอง” เชนไตหยินตอบเบา ๆ

“ เยี่ยมมาก ข้ารู้ว่าท่านจะรอข้า! ข้ารู้ดี! ข้า…”

ปัก

หลินเซียวพยายามใช้แขนพยุงร่างของเขาแต่ก็จบลงเหมือนก่อนหน้านี้ ล้มลงกับพื้น

“ ฮิฮิ อย่าฝืนตัวเองสิ”

เมื่อดูหลินเซียวพยายามลุกขึ้น เธอก็ยิ้มและเดินไปช้าๆ

“ แน่นอนข้าจะรอเจ้าไม่ว่าจะนานแค่ไหนแม้ว่าเจ้าจะไม่มาข้าก็จะรอ”

เมื่อไหล่ของเธอปัดผ่านเอเลน่า การแสดงออกของเชนไตหยินก็มืดลงชั่วขณะ ในขณะที่พวกเขาสบตากันพวกเขาสามารถอ่านความโกรธหรือความรังเกียจจากดวงตาของกันและกันได้

“ ถ้าข้าไม่รอข้าก็จะไม่มีโอกาสชนะด้วยซ้ำ ข้าแพ้ตกรอบแรกไปแล้ว”

หลินเซียวไม่เคยได้ยินคำพูดพึมพำของเชนไตหยินเพราะมันมีไว้สำหรับสาวใช้เท่านั้น

“แพ้? ขออภัย ข้าไม่ได้มีเจตนาที่จะแข่งขันกับเจ้าดังนั้นเจ้าไม่ต้องต่อสู้กับข้า “

“ โอ้? เจ้ากำลังบอกว่าข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแข่งขันกับเจ้า?” เชนไตหยินเลิกคิ้วขึ้นและน้ำเสียงของเธอก็ดูยั่วเล็กน้อย

“ เหอะ…แล้วแต่เจ้าคิด”

“ ฮิฮิ เอเลน่า อย่ามั่นใจมากเกินไป ข้ามีความมั่นใจมากกว่าข้าสามารถรับมือกับผู้ชายได้ดีกว่าเจ้า”

“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองดูได้”

“ เจ้าคิดว่าจะได้เขาด้วยหน้าอกใหญ่นั้น?”

“ โอ้ งั้นขาเรียวนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นดีกว่าใช่มั้ย?”

“เจ้า…”

“ เฮ้ พวกท่านกำลังพูดถึงอะไรกัน”

หลินเซียวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยเมื่อพวกเขาปล่อยเขานอนขณะที่พวกเขากระซิบกระซาบกัน

“ ฮิฮิ ไม่มีอะไรอย่าขยับ ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”

เชนไตหยินยกคิ้วของเธอให้เอเลน่าและรีบวิ่งไปคว้าแขนของหลินเซียวและใช้ไหล่ของเธอเพื่อรองรับร่างกายของเขา

“ จริงๆ สาวใช้ที่ไม่สามารถแม้แต่จะพยุงกับเจ้านายของเธอได้และเพียงแค่เฝ้าดูเขาล้มลงกับพื้น … เห้อ ถ้าเขาเป็นเจ้านายของข้าข้าจะไม่ปล่อยให้เขาล้มลง

เชนไตหยินกล่าวในขณะที่มองไปที่หลินเซียวด้วยสายตาที่รักใคร่ของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่ามันมีความหมายสำหรับ เอเลน่า

“ ฮึ่ม ขอโทษสำหรับเรื่องนั้น เจ้าไม่ลองเปลี่ยนเป็นแม่บ้านของเขาดูไหมละ”

“ โอเค นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ! ข้า…”

“ เอ่อ…พี่หยินอย่าโทษเธอเลย เธอก็เหนื่อยเหมือนกัน” หลินเสี่ยวเกาหัวอย่างเชื่องช้าและช่วยพูดแทนเธอ

“ โอ้? เป็นเช่นนั้น” เชนไตหยินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอก็ถอยออกมาและพูดต่อ“ แล้วพวกเจ้าลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร เจ้าได้พบกับปีศาจเลซเซอร์?”

“ อ่า.”

เช่นเดียวกับที่เชนไตหยินบอกเขา แอนเดอร์สันกำลังวางแผนที่จะใช้ปีศาจเลซเซอร์เพื่อสังหารนักเรียน ด้วยข้อมูลของเธอ หลินเซียวสามารถไปได้ทันเวลาและช่วยชีวิตพวกเขาหลีกเลี่ยงการเสียชีวิตใด ๆ

สิ่งที่สำคัญกว่าคือเขาช่วยสาวใช้คนนั้นที่หลอกหลอนความฝันของเขาและต้องขอบคุณข้อมูลของเชนไตหยิน

“ แต่หลินเซียว การจัดการกับสัตว์ประหลาดเหล่านั้นน่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเจ้า…เจ้าลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไร? หรือมีสิ่งอื่นเกิดขึ้น” เชนไตหยินถามขณะที่มองไปที่ปฏิกิริยาของเอเลน่า

“ เอ่อจริงแล้ว…”

เชนไตหยินมีความคิดเฉียบแหลมและเข้าสู่ประเด็นหลักได้อย่างถูกต้อง

มันควรจะเป็นการช่วยเหลือวีรบุรุษที่หล่อเหลา แต่หลินเซียวจบลงด้วยการบาดเจ็บและแม้กระทั่งกลิ้งไปมาในโคลนก่อนหน้านี้

“ หืม สัตว์ประหลาดพวกนั้นไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น แต่มีอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ เกิดขึ้น…เหอะ ไม่มีอะไรเลย พี่สาวหยินยังไงก็ตามข้ายังมีชีวิตอยู่และมาหาท่าน!”

หลินเซียวพยายามคลุมเครือให้มากที่สุดและสังเกตปฏิกิริยาของเอเลน่า โดยคำนึงถึงอารมณ์ของเธอ

แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาโกรธ แต่การแสดงของเธอในตอนท้ายก็ยังชดเชยไปได้ไม่เช่นนั้นเขาจะดูแลเธอที่นั่น!

แต่เขาไม่สามารถพูดกับเชนไตหยินได้และทำได้เพียงแค่สับสนแล้วเปลี่ยนหัวข้อ

“ ครั้งนี้พี่หยินข้าต้องขอบคุณจริงๆ! ถ้าไม่ใช่เพราะข้อมูลของท่านผู้คนจำนวนมากจะต้องเสียชีวิตเช่นกัน…อืมพี่หยิน…ขะ-ข้าขอโทษด้วย”

“ ทำไมเจ้าต้องขอโทษ เจ้าทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น”

“แต่ข้า…”

“ โอเค หลินเซียว ถ้าเจ้าต้องขอโทษบอกข้าทีว่าเจ้ากำลังขอโทษอะไร” เชนไตหยินจ้องไปที่ดวงตาของหลินเซียวแต่มุมของดวงตาของเธอยังคงจ้องมองไปที่สาวใช้ที่เงียบสงบ

เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ดีว่าหลินเซียวกำลังพยายามเปลี่ยนหัวข้อ แต่นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ

“ เอ่อข้า…” เขาตอบไม่ได้

“ เร็วเข้า! อย่าพยายามเปลี่ยนหัวข้ออีก หรือทุกสิ่งที่เจ้าพูดก่อนนั้นโกหก?”

“ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่แน่นอน! มันก็แค่…”

เมื่อคิดถึงคำถามของเธอ หลินเซียวเข้าใจความตั้งใจของเธอ

เธอพยายามบังคับให้เขาเข้ารับตำแหน่ง

ทำไมเขาถึงจากไปและทำไมเขาถึงกลับมา? นี่คือบทลงโทษที่เธอมอบให้กับผู้ชายที่มีจิตใจไม่ดีคนนี้ เชนไตหยินใช้ความรู้สึกผิดของเขาเพื่อผลักเขาเข้ามุมและบังคับให้เขาเลือกระหว่างเธอกับสาวใช้คนหนึ่ง!

คำนวณ? ยักย้าย? ไม่ หลินเซียวไม่รู้สึกว่ามันมากเกินไปแต่เขารู้สึกผิด

“ พี่หยิน ข้าขอโทษ…ข้ารับรองได้ว่าจะไม่ทิ้งท่านไว้ข้างหลังอีกแล้ว”

หลินเซียวหยุดชั่วครู่และตอบสนอง

“ แล้วคราวนี้ล่ะ”

“คราวนี้? เอ่อ…ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น! ขอโทษ ข้าไม่เคยคิดให้ดีแต่ข้าสาบานว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก! คราวนี้…ขอโทษด้วยโปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

“ ยกโทษให้ครั้งนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม…”

คำตอบของ หลินเซียวไม่ทำให้เธอพอใจเนื่องจากเขาหลีกเลี่ยงส่วนสำคัญอย่างชาญฉลาด

บนพื้นผิวสิ่งเดียวที่หลินเซียวทำผิดคือการละทิ้งเธอและการขอโทษมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่เชนไตหยินสนใจเพียงสิ่งอื่นเท่านั้น

เธอเชื่อว่าหากไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วหลินเซียวก็จะรักษาคำพูดของเขา แต่ปัญหาคือใครจะรับประกันได้ว่าสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจะไม่เกิดขึ้นอีก

แม้ว่าหลินเซียวจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ไม่สามารถทำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ถ้าเขาอยู่ตรงทางแยกและต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบากสองทางเขาจะเลือกอย่างไร?

จะยังคงเป็นเช่นนี้ … หรือจะเปลี่ยนไป?

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่หลบเลี่ยงเล็กน้อยของเขา เชนไตหยินทำได้เพียงแค่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วก็หัวเราะกับตัวเอง

“ เจ้าโง่ ข้าแค่ล้อเล่น…ทำไมเจ้าจริงจังขนาดนี้? ไม่ใช่ว่าข้าเป็นใครของเจ้าดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องสาบานกับข้า” เชนไตหยินบีบเอวของเขาและตำหนิเขาอย่างติดตลก“ เจ้ากำลังพูดเหมือนว่าข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้า หลินเซียว เจ้าไม่ได้คิดเกินเลยหรือ?”

“อา? ขะ- ข้าเหรอ?”

“แน่นอน! เจ้าคิดว่าข้าเป็นของเจ้าเพียงเพราะเจ้าเห็นข้าเปลือยกายและจูบแรกของข้าเหรอ? ฮึ่มอย่าหนีไป ข้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เจ้าจะชนะได้ง่ายๆ เจ้ายังอีกยาวไกล!”

เชนไตหยินพูดโดยเจตนาเกี่ยวกับการถูกเห็นเปลือยเปล่าและถูกขโมยจูบแรกของเธอต่อหน้าเอเลน่า ราวกับว่าเธอกลัวว่าเอเลน่าจะไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรร่วมกัน

“ เหอะ ยัยจิ้งจอก”

เอเลน่าไม่ต้องการฟังเรื่องไร้สาระของเธอและมองออกไปอย่างไม่สนใจ

เธอเกลียดผู้หญิงที่อ่อนไหวและไม่แน่นอนอย่างเชนไตหยินมากที่สุด มักจะสร้างข้อความที่คลุมเครือซึ่งจะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดและได้รับความพึงพอใจชั่วขณะจากสิ่งนั้นจมอยู่ในความสบายใจปลอม ๆ และคลุมเครือ น่าเสียดายสำหรับสาวบริสุทธิ์อย่างหลินเซียวที่ถูกเล่นงานเหมือนคนโง่

แต่มันก็ไม่สำคัญเพราะในไม่ช้าเอเลน่าจะไม่ต้องฟังเรื่องไร้สาระของเชนไตหยินทั้งวัน

ตราบใดที่สโนว์รักษาสัญญาเธอก็สามารถกลับไปที่ป่าแห่งจุดจบได้

ดังนั้นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของ เชนไตหยินจึงไม่มีอยู่จริง

เพราะเธอกำลังจะจากไปในไม่ช้า