ปรากฏว่าหลินเซียวจากไปกับเอเลน่าในตอนเช้าและบอกกับอาจารย์วูและโรซี่เท่านั้นโดย เขาบอกว่าไปที่แคมป์โบสถ์เพื่อบอกลาสโนว์

“ เขาดูเศร้ามากตอนที่เขาจากไปมันทำให้ ข้ากลัวว่า…นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยเห็นเขาแปลกแบบนั้น ”

เชนไตหยินเริ่มกังวลเมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของโรซี่

หลินเซียวกำลังแยกทางกับใครบางคนหรือไม่?

เป็นสโนว์?

ไม่ นั่นไม่ใช่

หลินเซียวกำลังกลับไปที่สถาบันและสโนว์กำลังกลับไปที่คริสตจักรดังนั้นพวกเขาจึงยังคงอาศัยอยู่ในเมืองเดิมและสามารถพบกันได้ทุกเมื่อที่ต้องการแล้วทำไมเขาต้องเศร้า

ดังนั้นคนที่หลินเซียวกำลังแยกทางกันไม่ใช่สโนว์แต่เป็นคนอื่น

และคน ๆ นั้นต้องเป็นสาวใช้ของเขา เอเลน่า!

“ ข้าคิดว่าข้าคิดออกแล้ว”

เมื่อนึกถึงแล้ว เชนไตหยินก็ยิ้มมุมปากขึ้น

เอเลน่าเป็นปีศาจระดับสูงและหลินเซียวก็เป็นมนุษย์ มันแปลกอยู่แล้วที่พวกเขามีความสัมพันธ์แบบข้ารับใช้และเจ้านาย และสโนว์ก็น่าจะเกี่ยวข้องเช่นกัน เธอเดาว่าเหตุผลที่ทำให้พวกเขาหายไป คือหลินเซียวต้องบอกลาเอเลน่า

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร แต่เธอก็ยังรู้สึกมีความสุข

ถ้าเอเลน่าจากไปก็จะไม่มีใครต่อสู้เพื่อหลินเซียวกับเธอได้ … แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งงานกับเขาหรือพัฒนาความสัมพันธ์ แต่เขาก็ทำให้เธอสบายใจ ดังนั้นเธอจึงอยากใช้เวลากับเขามากขึ้นและไม่ต้องการให้เขาถูกผู้หญิงคนอื่นล่อลวงไป

ชีวิตที่มีความสุขและความเป็นเพื่อนที่มั่นคงแม้ว่าเธอจะแต่งงานกับซีซาร์ในไม่ช้าเธอก็ยังคงโหยหาความสุข ความรู้สึกสบายใจและความปลอดภัยที่มีเพียงหลินเซียวเท่านั้นที่จะมอบให้เธอ

“ เชนไตหยิน เจ้ากำลังยิ้มอะไร?”

เสียงของโรซี่ดึง เชนไตหยิน กลับสู่ความเป็นจริง

“ เอ๊ะ? ขะ- ข้าเหรอ?”

“แน่นอน! เจ้าดูเหมือนว่าเจ้าพึ่งขโมยน้ำผึ้งของใครบางคน…อะไร ทำไมเจ้าถึงมีความสุขมากที่หลินเซียวบอกลาเพื่อน”

“ ไม่มีเหตุผล ฮิฮิ” เชนไตหยินหัวเราะออกมาจากนั้นเธอก็มองไปที่ซีซาร์หลังจากยืนยันว่าเขาไม่ตอบสนอง เธอก็กลับไปเก็บข้าวของของเธอและเตรียมที่จะกลับไป

เธอเดาว่าเธอคงไม่เห็นสาวใช้ประหลาดคนนั้นและหลินเซียวจะเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ที่บ้าน

“ หลินเซียว เจ้ายังจำได้ไหม? ข้าบอกว่าข้าจะทำอาหารเย็นให้เจ้าเป็นการส่วนตัวหลังจากการแข่งขัน ฮิฮิ”

เดิมเป็นอาหารสำหรับสามคนตอนนี้มีสาวใช้ก้าวร้าวหายไปหนึ่งคนช่วยประหยัดปัญหาให้กับเธอได้มาก

…

…

ค่ายโบสถ์

นอกเต็นท์

หลินเซียวยืนอยู่ข้างนอก เขารู้ว่าเมื่อเขาพาเอเลน่าเข้าไปข้างในพวกเขาจะเห็นสโนว์และเขาก็ตระหนักดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาเตรียมพร้อมทางจิตใจแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงเขาก็รู้สึกแย่มาก

แม้ว่ามันจะรู้สึกแย่ไปหน่อย แต่ตามคำสัญญาสโนว์จะช่วยเอเลน่าปลดสัญญาทาสและหลังจากนั้นเธอก็จะจากไป

เขามองกลับไปที่เอเลน่าที่เดินช้า ๆ อยู่ข้างหลังเขาและอดไม่ได้ที่จะบ่น

“ นี้!! เจ้ามัวรออะไร?!!”

“เหอะ แล้วเจ้าล่ะ? ยืนหน้าเต็นท์เหมือนคนงี่เง่า”

“ เจ้า…ไม่น่ารักจริงๆ!”

“ ถ้าเจ้าอยากหาความน่ารักก็ไปหาน้องสาวของเจ้าสิ ถ้าเจ้ายังอยากมีเซ็กส์ก็ไปหาเชนไตหยิน อย่ามาหาข้า”

“เจ้า!”

หลินเซียวไม่ทะเลาะกับเธอและต้องการเข้าไปในเต็นท์เพื่อพบกับสโนว์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่สามารถก้าวเท้าได้ มันรู้สึกเหมือนเท้าของเขาติดกับพื้นปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนงี่เง่า

“ ทำไมเจ้าไม่ขยับล่ะ? เจ้าจะรออะไรอีก เจ้า…”

ในที่สุดก็จะแยกจากเขาได้ เอเลน่าอยากจะด่าเขาแล้วผลักเขาเข้าไปข้างในแต่มันก็ยาก

นั่นเป็นเพราะเธอเห็นการแสดงออกที่มืดมนและว้าวุ่นใจจากไอ้ลามกที่มักจะหัวเราะและล้อเล่นอยู่เสมอ

ทั้งสองยืนอยู่แบบนั้นข้างหลังกันและกันโดยไม่สนใจอีกฝ่ายหรือพูดอะไร

“ เอเลน่า ข้า…”

เขาหันกลับมาไม่อยากให้เธอเห็นหน้าเขา หลินเซียวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและถอนหายใจ

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ออก

ช่างน่าหัวเราะ

เขาเชี่ยวชาญในการโกหกเมื่อใดก็ตามที่เขาเปิดปากและเขาสามารถหลอกล่อใครก็ได้อย่างที่มักทำกับเอเลน่า แต่ตอนนี้เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องซื่อสัตย์พูดความจริงพูดความในใจเขาพูดอะไรไม่ออก

“ หืม…ไม่มีอะไร เอเลน่าไปหาสโนว์กันเถอะ”

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ดีเช่นนี้ หลินเซียวก้าวไปข้างหน้าขณะที่เขาปลอบใจตัวเอง ขณะที่เขามุ่งหน้าเข้าไปข้างในเขาก็ถูกเอเลน่าหยุดไว้

“ หลินเซียว!”

“หืม?”

หลินเซียวไม่ได้หันกลับมาและฟังอย่างเงียบ ๆ

“ข้าสัญญา.”

“ สัญญากับข้า…อะไร”

หลินเซียวไม่หันกลับมาและยังคงฟังเธอพูดต่อไป

“ หลินเซียว ข้า เอเลน่า ซานเต้มิเรี่ยน ราชาแห่งปีศาจ วันนี้ข้าสัญญากับเจ้าว่า…ถ้าเราพบกันในสนามรบข้าจะไม่ฆ่าคุณ”

“ …”

เมื่อฟังคำประกาศที่เคร่งขรึมและภาคภูมิใจนั้นหลินเซียวก็หันกลับมาเพื่อดูเธอยกนิ้วขึ้น

“ ครั้งหนึ่งหลินเซียวข้าจะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้งและจะไม่ฆ่าเจ้านั่นคือสัญญาที่ข้ามีให้กับเจ้า แล้วเราจะเท่ากัน”

“ เอ่อช่วยข้าสักครั้ง…นั่นคือความเมตตาจากราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สำหรับมนุษย์ที่ไม่สำคัญคนนี้หรือ?” หลินเซียวไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้นและเกาหัวอย่างเชื่องช้าจากนั้นก็ตอบแบบติดตลกว่า“ ไม่ต้องห่วง เอเลน่า ข้าจะไม่ไปสนามรบและจะไม่กลายเป็นศัตรูของเจ้า ข้าแค่อยากเป็นฮีโร่สำรองและแค่ขี้เกียจ ฮีโร่ที่เจ้าจะสู้ด้วยในอนาคตอาจจะเป็นซีซาร์ แต่มันจะไม่ใช่ข้าแน่นอน”

“ อืมดี…แม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นฮีโร่ เจ้าก็แค่จะตาย”

“ เฮ้! อย่าดูถูกข้า ข้าแค่ขี้เกียจถ้า ข้าสู้อย่างจริงจังข้าแข็งแกร่งมาก!”

“ โอ้? แล้วหลังจากหมดสัญญาทำไมเราไม่ลองดูล่ะ?” เอเลน่ามองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยามจากนั้นก็ยักไหล่ราวกับว่าเธอบอกว่าแม้แต่เจ้าสิบคนก็ไม่เท่ากับข้า

แน่นอนว่าเจตนาของเธอคือการแสดงความรังเกียจเธอ แต่ทั้งหมดที่หลินเซียวเห็นเมื่อเธอยักไหล่ หน้าอกที่สั่นของเธอก็ …

“ แค่กๆ ยังไงก็ได้เจ้าสามารถรักษาสัญญาของเจ้าได้หรืออาจจะปล่อยสโนว์ เธออาจจะกลายเป็นศัตรูของเจ้าในอนาคตและข้าไม่ต้องการให้เธอตกอยู่ในอันตราย” หลินเซียวเบนสายตาและไอและแสดงความเป็นพี่ชายที่ห่วงใย

“ หลินเซียว เจ้าไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนคำสัญญาของข้า อย่างที่ข้าบอกข้าจะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้งและข้าจะไม่แสดงความเมตตาต่อใครอีก”

“ เอ่อ…โอเคตามที่เจ้าต้องการอย่างไรก็ตามเจ้าเป็นราชาปีศาจและมีนมใหญ่” หลินเซียวไม่ตอบอย่างจริงจัง

“เจ้า!? …อืมอะไรก็ได้”

เอเลน่ามองลงไปที่เขาเดินไปรอบ ๆ ตัวเขาแล้วเดินเข้าไปในเต็นท์

เมื่อเธอเดินตามเขาเธอใช้ไหล่ชนเขาทำให้เขาเซถอยหลังไปสองสามก้าว

เอเลน่าจะจากไปอย่างนั้นเหรอ?

นี่เป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายหรือไม่?

ในช่วงเวลานั้นเมื่อเขาอยู่ห่างออกไปเพียงสามก้าวเมื่อเขาสามารถวิ่งเข้าไปกอดเธอได้อย่างง่ายดายบอกเธอว่าเขาไม่ต้องการให้เธอจากไปและเขาต้องการอยู่กับเธอมากแค่ไหน

แต่เขาทำไม่ได้

เขาไม่สามารถพูดและหยุดเธอไม่ได้

เขาคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักพักก่อนวันที่เขาจะแยกทางกับเอเลน่า แต่ในไม่ช้ามันก็มาถึงแล้ว

หลินเซียวไม่เคยมีความสัมพันธ์มาก่อนและไม่รู้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไรกันแน่ แต่ถ้าเขาต้องเปรียบเทียบมันก็เหมือนกับการจบการศึกษา …

มีผู้หญิงที่คุณชื่นชมและเป็นเพื่อนที่ดีอยู่ข้างๆคุณ วันหนึ่งคุณยังคงถูกขังอยู่ในห้องเรียนที่คับแคบไม่มีการจากไปหรือหนีไปไหน แต่ในพริบตาการสำเร็จการศึกษาก็มาถึงและตอนนี้ทุกคนก็ไปตามทางของตัวเอง

เมื่อคุณอยู่ด้วยกันคุณไม่เคยรักเวลาเหล่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อคุณบอกลาคุณทำได้เพียงแค่กลั้นจุกนมไว้เงียบ ๆ และเดินไปตามเส้นทางของคุณเอง

“ เอเลน่า…อย่าลืมสัญญานะ”

หน้าอกของเขารู้สึกหนักและเขายังคงบังคับตัวเองให้พูดออกมา

มีบางอย่างที่เขากลัวถ้าไม่พูดตอนนี้เขาจะไม่มีโอกาสได้พูด

“ เอเลน่า ข้าไม่ต้องการแม้แต่สาวใช้ที่ไร้ความสามารถเช่นเจ้า เพียงแค่ขอบคุณแล้วจำความเมตตาของข้าตลอดไป”

“ ฮะ? ใครจะทำอย่างนั้น”

เอเลน่าอยากจะตอบโต้ แต่หลินเซียวไม่สนใจเธอและเริ่มพูดอะไรแปลก ๆ มากมาย

“ เอเลน่าข้าบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ป่าแห่งจุดจบ …ขอโทษที่ข้ายุ่งไม่ได้แล้วให้สโนว์พาเจ้าไป”

“ เนื่องจากเจ้าแข็งแกร่งมากดังนั้นเจ้าจะไม่ตกอยู่ในอันตราย … เจ้าคือราชาปีศาจดังนั้นหยุดรับความช่วยเหลือจากข้า”

“ โอ้หลังจากที่เจ้ากลับไปแล้วโปรดระวังคนรอบตัวเจ้าด้วย…โอ้ไม่ปีศาจรอบตัวเจ้า พวกเขาจะโกหกเจ้าแน่นอนว่าเจ้าถูกข้าหลอก แต่เจ้าจะโดนคนอื่นหลอกไม่ได้”

“ เอเลน่า เจ้าเป็นสาวใช้ที่ไร้ความสามารถ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถเป็นราชาปีศาจที่เก่งกาจและหยุดมองหาปัญหากับมนุษย์อยู่เสมอ การอยู่ร่วมกันอย่างสันติคือหนทางที่ถูกต้อง ข้า…”

“หลินเซียว เจ้าพูดเสร็จแล้วหรือยัง”

หลังจากได้ยินเสียงบ่นของเขาเอเลน่าก็ขัดจังหวะเขาอย่างไม่สบอารมณ์

หลินเซียวเม้มริมฝีปากและไม่ได้มองไปที่เธอ เขาเดินข้ามผลักเธอออกไปและเดินเข้าไปในเต็นท์ด้วยตัวเอง

“ ลาก่อน แม่บ้านที่ไม่เชื่อฟัง แต่…”

เมื่อเขาเดินผ่านไปเสียงพึมพำเงียบ ๆ ก็ลอยมาตามสายลม

“ เอเลน่าข้าจะจดจำเจ้าตลอดไป”