เอเลน่ามักจะลืมของเมื่อเธอออกไปบางครั้งเธอก็ลืมเอาเงินไปด้วย บางครั้งเธอก็ลืมเอาคริสตัลเวทของหลินเซียวไปด้วยและเธอก็รีบออกไปและไม่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจนกระทั่งเธอปวดหัว

คราวนี้เธอลืมอะไรไป?

“ ฟู แมวโง่ลืมของทั้งซ้ายขวาเหมือนสาวใช้ โชคดีที่เจ้าไม่ได้เป็นราชาปีศาจมานานมิฉะนั้นพวกเราคงใช้เวลาไม่นานในการกำจัดปีศาจ”

หลินเซียวบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ขณะกำลังจะเปิดประตูให้เอเลน่า

“ โอเค โอเค หยุดเคาะ ข้ามาแล้ว! จริงๆเลย เอเลน่า เจ้าไม่สามารถ…เอ๊ะ?”

ประตูดังเอี๊ยด เมื่อหลินเซียวเปิดประตู เขาอยากจะบ่นมากกว่านี้แต่สิ่งที่ต้อนรับเขาไม่ใช่รูปลักษณ์ที่น่าอายของเอเลน่า แต่เป็นอีกหนึ่งความงามที่มีผมยาวที่สง่างามและมีเสน่ห์

ดวงอาทิตย์ส่องลงมาที่ด้านข้างของใบหน้าของหญิงสาวอาบรัศมีสีเหลืองอ่อน

รองเท้าส้นสูงคู่ที่คุ้นเคย ถุงน่องสีดำ กระโปรงเซ็กซี่ เสื้อกันลม ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยและแววตาที่รักใคร่

ฉากตรงหน้าเขาเหมือนความฝัน หลินเซียวขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อและยังคงไม่เชื่อจนกระทั่งลมพัดเส้นผมของเธอสองสามเส้นไปทั่วแก้มและทำให้จมูกของเขาคัน

“ อา ขอโทษ…”

หญิงสาวยกมือขึ้นปัดผมยาวหลังหูเบา ๆ แล้วยิ้ม

“ พี่หยิน!? ทำไม … ”

เมื่อเห็นผู้หญิงที่เขาคิดถึงยืนอยู่ตรงหน้าเขา หลินเซียวผู้มีฝีปากกล้ากลายเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ไม่รู้จะพูดอย่างไร เขาพูดตะกุกตะกักพร้อมกับอ้าปากกว้างและไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว เขาจ้องมองเธออย่างโง่เขลาราวกับว่าเขาพยายามสลักรอยยิ้มอันอ่อนโยนลงบนจิตวิญญาณของเขา

“ หลินเซียวเป็นอะไรไป…เจ้าบอกว่าชอบข้า แต่ตอนนี้เจ้าไม่เต็มใจที่จะให้ข้าเข้าไปเหรอ?” ด้วยสีหน้างี่เง่าของเขา เธออดไม่ได้ที่จะแซวเขา“ หรือว่าเจ้าไม่อยากเจอข้าจริงๆ”

“ ไม่ ไม่ ไม่แน่นอน พี่หยิน ข้า…”

แน่นอนข้าอยากเจอท่าน

ข้าคิดถึงท่านมาก

ไม่ต้องพูดถึงการปล่อยให้ท่านเข้ามา ข้าต้องการให้ท่านอยู่และนอนกับข้าทุกวัน

…แน่นอนว่าไม่มีทางที่หลินเซียวจะกล้าพูดลามกแบบนั้น เขากังวลว่าเขาจะพูดอะไรผิดและทำให้เธอไม่มีความสุขเขาจะพูดสกปรกได้อย่างไร?

“ ฮิฮิ ดูเจ้าประหม่าสิ ข้าแค่ล้อเล่น”

“ เอ่อพี่หยินอย่าล้อเล่นกับข้าแบบนั้นนะ…นั่นเพื่ออะไร” ในขณะที่เขากำลังคิดบางอย่างที่จะพูดหลินเซียวสังเกตเห็นกระเป๋าที่เธอถืออยู่และถามอย่างสงสัย

“ โอ้นี่ซื้อมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ!”

“ เอ๊ะ? ของขวัญหรือ มากขนาดนั้น?”

“ ฮิฮิ ไม่ใช่ของขวัญจริงๆ นี่คือส่วนผสมทั้งหมด” กระเป๋าดูเหมือนจะหนักไปหน่อยเมื่อเชนไตหยินเปลี่ยนมือที่ถือกระเป๋า“ ข้าสัญญากับเอเลน่าว่าหลังการแข่งขัน ข้าจะมาช่วยเจ้าทำอาหารเลี้ยงฉลองเป็นการส่วนตัว ข้าก็เลยมา!”

“โอ้โอ้!”

หลินเซียวเริ่มจำได้ เขาจึงรีบหยิบกระเป๋าที่เธอถือและเชิญเธอเข้ามา เธอไม่รั้งและเดินตามเขาอย่างมีความสุขและมองไปรอบ ๆ อย่างไม่หยุด

“ หืมแม่บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน ทำไมเอเลน่าไม่อยู่ที่นี่”

“ เธอเพิ่งออกไปซื้อของบางอย่าง น่าจะอีกสักพักกว่าจะกลับ”

“ โอ้…เจ้าไม่กังวลที่ปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกคนเดียวเหรอ”

“ เธอเป็นสาวใช้ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าเธอต้องออกไปซื้อของทำอะไรหรือข้าควรจะออกไปซื้อของในฐานะเจ้านาย”

“ ฮิฮิ นั่นคือสิ่งที่ข้าคิดมาตลอด”

“ พี่หยิน…ท่านคงเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง” หลินเซียวปฏิเสธอย่างเชื่องช้า เขาเชิญเธอไปนั่งที่โซฟาด้านหนึ่งและเขานั่งอีกด้านหนึ่งโดยครุ่นคิดถึงสิ่งที่ควรพูดต่อไป

เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่เขาเห็นเอเลน่าจากไป คนที่กลับมาจะเป็นเชนไตหยิน ความสุขอย่างกะทันหันได้รบกวนสภาพจิตใจของเขา

หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าจะปฏิบัติกับเธออย่างไรและทำได้เพียงยิ้มโง่ๆในความเงียบงัน

แต่ในอีกด้านหนึ่ง เชนไตหยินแสดงได้ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ

ชายและหญิงอยู่คนเดียวในห้องแต่เธอไม่ระมัดระวังเลย เธอเดินด้วยขายาวๆของเธอและเลื่อนไปหาหลินเซียวในขณะที่ปรับขนาดของตกแต่งในห้อง

ทุกคนบอกว่าบ้านของผู้ชายโสดเละกว่าบ้านหมู แต่บ้านของหลินเซียวสะอาดอย่างคาดไม่ถึง มันอาจจะไม่สะอาดสะอ้าน แต่เป็นระเบียบและสามารถบอกได้ว่ามีคนทำความสะอาด

“ ดูเหมือนว่าสาวใช้ของเจ้าจะค่อนข้างมีความรับผิดชอบและขยันขันแข็ง”

เชนไตหยินแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ ต่อไปในขณะที่เธอกำลังมองไปที่การแสดงออกของหลินเซียว

“ เอ่อไม่มีทาง เอเลน่าขี้เกียจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะข้าผลักดันเธอไปทำความสะอาด เธอก็จะไม่ทำ”

“ เจ้าไม่ควรเอาอกเอาใจเธอเพียงเพราะเจ้าชอบเธอมิฉะนั้นเธอจะกลายเป็นคนหยิ่งผยองและอวดดี”

“โอ้ จริงเหรอ? จากนี้ไปข้าจะต้องระวังให้มากขึ้น…เดี๋ยวก่อนไม่ไม่! ข้าไม่เคยบอกว่าข้าชอบเธอ!”

“ ฮิฮิ ไม่เคยเหรอ”

เชนไตหยิน ยิ้มและพูดเรื่องอื่นต่อ

“ หลินเซียว เธอมักจะทำอาหารให้เจ้า?”

“ อืมแม้ว่ามันจะรสชาติแย่ แต่ข้าก็แทบจะกินไม่ลงเลย”

“ ถ้าเป็นอย่างนั้นข้าจะช่วยสอนเธอดีไหม? จริงๆแล้วข้าค่อนข้างเชี่ยวชาญในการทำอาหาร”

“จริงๆ? ดีมากเลยครับ!”

“ แต่หลินเซียวถ้าเจ้าต้องการให้ข้าเป็นอาจารย์ ข้าก็เข้มงวดนะ การดุเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้…เจ้าคงไม่เสียใจใช่มั้ย?”

“ ไม่ไม่…ถ้าเธอไม่ตั้งใจเรียนก็ดุได้ตามใจชอบ! แมวโง่แบบนั้น…เอ่อไม่ สาวใช้โง่ขาดวินัย! ท่านดุเธอได้ตามสบาย!”

“ ตกลง”

เธอหัวเราะเบา ๆ อีกครั้งจากนั้นก็จบหัวข้อและยืนขึ้นมองไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจราวกับว่าต้องการตรวจสอบทุกซอกทุกมุมของบ้าน

เมื่อดูร่างที่สวยงามของเธอเดินไปรอบ ๆ หลินเซียวก็อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ทำไม่ได้

เขารู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยที่เธอมาเยี่ยม แต่เขาก็ไม่ได้งี่เง่า

ตั้งแต่ครั้งที่เธอมาตามทัศนคติที่เธอแสดงเขาสามารถตรวจจับความหึงหวงในคำพูดของเธอได้

มันเหมือนกับหมาป่าตัวหนึ่งที่แอบเข้าไปในดินแดนของคนอื่น

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ที่บ้าน หลินเซียวก็รู้สึกเหมือนถูกหมาป่าหิวโหยจ้องมอง

เขาเกือบลืมไปว่าหญิงสาวที่สง่างามและมีเสน่ห์คนนี้ไม่ใช่เจ้าหญิง แต่เป็นนักฆ่าเลือดเย็น

เชนไตหยินตัวจริงเป็นยังไง? เขาไม่รู้ แต่เธอไม่ใช่เด็กสาวบริสุทธิ์ที่จะกลั่นแกล้งได้

บางทีเธออาจจะมีนิสัยขี้อิจฉาที่รุนแรงอย่างไม่คาดคิดและวันนี้เธอไม่ได้มาทำอาหาร แต่เป็นการท้าทายแมวตัวอื่น

เขาสั่นด้วยเหตุผลบางอย่าง

หลินเซียวตระหนักว่าเขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษต่อหน้าเชนไตหยิน และไม่สามารถปล่อยให้เธอเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ของเขากับเอเลน่า เขาไม่สามารถพูดอะไรดีๆเกี่ยวกับแมวโง่ตัวนั้นต่อหน้าเธอได้มิฉะนั้นเขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นขยะและสูญเสียความรักไป

แน่นอนว่าไม่มี ‘ความรัก’ มากนักที่เขาจะสูญเสียไปตั้งแต่แรก

“ เจ้ากำลังบอกว่าสาวใช้ของเจ้าจะไม่กลับมาสักพัก?” เชนไตหยินก็หันกลับมาเหล่และถาม

“ อะอ่า …”

กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเขาสองคนมีเวลาอยู่ด้วยกัน

“เจ้าหิวไหม?”

“ เอ๊ะ?”

“ ข้ากำลังถามเจ้าว่าเจ้าหิวไหม!”

“ไม่ ข้าไม่ครับ” หลินเสี่ยวไม่เข้าใจและตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ เนื่องจากเจ้ายังไม่หิว เจ้าก็รอจนกว่าเธอจะกลับมาใช่ไหม”

“ครับ”

“ อืมดีจัง”

หลังจากได้รับคำยืนยันแล้วเธอก็ยิ้มและค่อยๆเดินไปหาหลินเซียวทีละก้าว

“ หลินเซียว วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อทำตามสัญญาก่อนหน้านี้”

“ อ่า โอเค…วันนี้ข้าฝากมื้อกลางวันด้วย”

“ ฮิฮิ ไม่ใช่แค่ทำอาหาร”

ในที่สุดเธอก็มาถึงตรงหน้าเขาในขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาและเลียริมฝีปากจากนั้นเธอก็นั่งลงบนเขา

“ พี่หยิน? ท่านกำลังทำอะไร?”

“ เจ้าลืมสิ่งที่ข้าสัญญาไว้แล้ว?” เชนไตหยินนั่งคร่อมเอวของเขาวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเขาแล้วเอนตัวลง

ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกว่าเธอเต็มใจที่จะมอบร่างกายของเธอให้กับหลินเซียวเพื่อขอบคุณเขา แต่เขาไม่สามารถยอมรับได้เนื่องจากสถานการณ์ แต่ตอนนี้หลินเซียวไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ นี่ มันไม่กะทันหันเกินไปหรือครับ ข้าขอเวลาเตรียมตัว!”

รู้สึกถึงลมหายใจของเธอและกลิ่นหอมที่รุกล้ำเข้าไปในรูจมูกของเขาหลินเซียวรู้สึกได้ว่าตัวเองร้อนและสูญเสียการควบคุม เขายังคงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมตัวเองและมือซนของเขาที่กระหายจะสัมผัสขาของเธอ

“ เตรียมตัว? ฮิฮิ หลินเซียว เจ้าต้องการการเตรียมการแบบไหน สำหรับเรื่องแบบนี้…ไม่ต้องกังวลข้าจะอ่อนโยน…”