ต้องบอกว่าเชนไตหยินเข้าใจผู้ชายดีเกินไป

แม้ว่าเอเลน่าจะมีหน้าอกแต่เธอก็ไม่รู้วิธีใช้มันเลย แม้ว่าเธอต้องการที่จะยั่วยวนหลินเซียว แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่โพสท่ายั่วอย่างเงอะงะในขณะเชนไตหยินเข้าใจมันถึงกระดูกของเธอ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ทุกการกระทำ ทุกลมหายใจของเธอปล่อยฟีโรโมนที่รุนแรงออกมา

เธอยอดเยี่ยมมาก! หลินเสี่ยวร้อนและปากแห้งแม้จะไม่มีอาหารเสริมและอุปกรณ์ประกอบฉากใด ๆ เพราะร่างกายของเธอเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดีที่สุด

“ มาสิ หลินเซียว นี่คือบ้านของเจ้า เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการกับข้า”

เชนไตหยินยังคงยั่วเขาอย่างต่อเนื่อง เธอเป่าเบา ๆ บนใบหน้าของเขาก่อนจากนั้นโน้มตัวไปข้างหูของเขาและค่อยๆแทะมัน

“อา! อย่ากัด…”

มันเจ็บปวดและทำให้มึนงงเล็กน้อย แต่ก็สนุกและเร้าใจ

หลินเซียวรู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลออกจากหูของเขาไปทั่วร่างกายของเขากวาดไปทั่วทุกเซลล์ในร่างกายของเขาจากนั้นก็วิ่งกลับเข้าสู่สมองของเขาเป็นการกระตุ้นที่รุนแรงซึ่งทำให้เขาลืมทุกสิ่ง

“ อาร่า ดูสิ เจ้ายังไม่พร้อมเหรอ”

เชนไตหยินยิ้มและถูกสะโพกอย่างจงใจ เสียงของความรู้สึกของถุงน่องของเธอที่เสียดสีกับเขาทำให้เกิดไฟลุกไหม้ภายใน

“มาสิ หลินเซียว เจ้าจะกลัวอะไร สนุกไปกับมัน”

เชนไตหยินเหล่และเริ่มถอดเสื้อผ้าของเขา เธอถอดเสื้อของเขาออกก่อนจากนั้นก็เอื้อมมือไปที่เอวของเขาและเตรียมที่จะถอดกางเกงของเขาออก

“ เจ้าไม่ต้องทำหรือคิดอะไรเลย ข้าจะทำให้เจ้าสบายเอง”

เชนไตหยินถอดรองเท้าส้นสูงที่ขวางทางและดึงกางเกงของเธอออกเผยให้เห็นชั้นในสีขาวของเธอจากนั้นเธอก็บีบถุงน่องของเธอราวกับว่าจะฉีกมันออก

“ พี่หหยิน! ไม่ ไม่ .. เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน!”

หลินเซียวคว้าแขนของเธออย่างรวดเร็วเพื่อหยุดเธอ

“ หืม? ทำไมจะไม่ล่ะ? หลินเซียว เจ้าไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธข้าในครั้งนี้” รอยยิ้มของเชนไตหยินแข็งกระด้างจำสิ่งที่เกิดขึ้นบนเกาะและขมวดคิ้ว“ หลินเซียวในฐานะผู้ชายมีเพียงสองเหตุผลที่เจ้าจะปฏิเสธข้า เจ้าไม่สามารถทำได้หรือเจ้าไม่ชอบข้า …แล้วอันไหนล่ะ”

“ เอ่อ…”

หลินเซียวกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและจ้องไปที่ดวงตาที่ชัดเจนของเธอโดยคิดว่าจะตอบสนองอย่างไร

เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องดีที่จะทำกับเธอในตอนนี้และเขาสามารถใช้โอกาสนั้นกระชับความสัมพันธ์พวกเขาเข้ามาใกล้กันมากขึ้น… แต่เขาไม่ต้องการทำเช่นนั้น

อาจเป็นเพราะการตำหนิตัวเอง?

เหมือนกับว่าวันนั้นอยู่ตรงหน้าเขา เขาเสียใจที่เลือกแมวโง่ตัวนั้น

เขาไม่รู้ว่าจะไถ่ตัวเองอย่างไรสำหรับความผิดพลาดที่เขาทำเหมือนคนขี้ขลาดที่ไม่สามารถเป็นเจ้าของสิ่งที่เขาทำ เขาไม่คู่ควร

ดังนั้นหลินเซียวจึงไม่สามารถละทิ้งความกังวลของเขาได้และไม่สามารถทำให้หัวของเขาว่างเปล่าได้เพราะยิ่งเขาต้องการมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น… เชนไตหยินยังคงหมั้นกับซีซาร์และพวกเขาจะแต่งงานกันอย่างเป็นทางการในอีกครึ่งปี ณ ตอนนี้เขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับองค์กรที่อยู่เบื้องหลังเธอ

กล่าวอีกนัยหนึ่งผู้หญิงที่เขารักยังอยู่มีโซ่ตรวน

อย่าแม้แต่จะพูดถึงการเป็นฮีโร่ของเธอและช่วยเธอจากความทุกข์ยากตอนนี้ หลินเซียวยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นฮีโร่ด้วยซ้ำ…พูดอย่างเคร่งครัด เชนไตหยินไม่เคยรอคอยที่จะให้เขากลายเป็นฮีโร่ของเธอ

เธอไม่ได้หวังอะไรกับเขาเธอแค่อยากจะมีความสุขกับช่วงเวลานั้น

หลินเซียวควรจะเป็นเหมือนเธอและไม่ตั้งความหวังกับสิ่งใดและสนุกกับช่วงเวลาปัจจุบันงั้นหรือ?

ไม่!

ไม่มีทาง!

แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่มีความทะเยอทะยานใด ๆ แต่เขาก็ยังคงมีความเพียร

“ พี่หหยิน ข้าไม่ได้เกลียดท่าน ข้าชอบท่าน! และในฐานะผู้ชายข้า … ข้าเก่งมากจริงๆ!”

“ ฮิฮิ เหรอ? แล้วเจ้ามีเหตุผลอะไรที่ปฏิเสธข้า”

“ พี่หยิน ข้าจะทำให้ท่านเป็นผู้หญิงของข้าแน่นอน! อย่างไรก็ตามตอนนี้…” หลินเซียวหยุดและจ้องตาเธออย่างจริงจังและพูดทีละคำ“ เชนไตหยิน ข้าจะรับความบริสุทธิ์ของเจ้าในวันที่ข้าแต่งงานกับเจ้า!”

“ เอ๊ะ?”

“ หืม เจ้ารอได้เลย สักวันข้าจะทำให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า! แต่ไม่ใช่ตอนนี้…”

หลินเสี่ยวผลักมือของเธอออกไปและสวมกอดเธอ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเธอหรือทำไม่ได้ มั นเป็นเพราะเวลาไม่ถูกต้อง … เธอไม่เคยคาดหวังให้เขาให้เหตุผลอื่นและไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา

“เจ้า…ประสาทจริงๆ หากเจ้าโลภเกินไปเจ้าจะถูกลงโทษนะ” เชนไตหยินหัวเราะเบา ๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากกินเขาอีกต่อไป

“ โลภยังไง”

“ ไม่ยังไง? เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่ … เจ้าทำคำพูดที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แต่ในความเป็นจริงเจ้าแค่อยากครอบครองข้าให้นานกว่านี้ใช่มั้ย?” เชนไตหยินเอียงศีรษะและวางลงบนหน้าอกของเขา

เธอรู้ว่าหลินเซียวกำลังวางแผนอะไร

อย่ามองว่าผู้ชายคนนี้ดูเหมือนสุภาพบุรุษผู้ชอบธรรม แต่เธอรู้ว่าเป้าหมายของเขาคือ ‘จู่โจมหัวใจ’

ถ้าเธอกลายเป็นภรรยาของเขา เขาจะทำอะไรก็ได้ที่เขาอยากทำกับเธอ? ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ

แต่คงเป็นเรื่องยากอย่างแท้จริง หากเขาต้องการประสบความสำเร็จ

“ ข้าไม่สนข้าจะแต่งงานกับท่านอยู่ดี! ก่อนหน้านั้นข้าจะไม่ขยับเขยื้อนไม่ว่าท่านจะล่อลวงข้าอย่างไร”

“อะไร! ข้าล่อลวงเจ้า? อย่าทำให้ข้าไม่พอใจ **** เจ้าคิดว่าข้าทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหนก็ได้!?” จู่ๆเธอก็วิพากษ์วิจารณ์ด้วยใบหน้าเย็นชา

“ เอ่อ…ไม่ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น”

“ ล้อเล่น… แต่เห้อ ข้าไม่พอใจจริงๆ”

“ เอ๊ะ? จริงๆ?”

หลินเซียวตกใจทันทีหลังจากได้ยินเช่นนั้น

“ เอ่อ…นั่นก็ล้อเล่นเหมือนกัน”

“ แค่กๆ! …แค่กๆ พี่หยินหยุดแกล้งข้า!”

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถรักษาความสงบของเขากับเธอได้ เขาแค่อยากทำตัวเท่ ๆ แต่กลับถูกแกล้งแทนมันโหดร้ายเกินไป …

“ ถูกต้อง…ภารกิจของท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

“ ภารกิจ…ไม่ค่อยดี แทบไม่สามารถจัดการได้”

แอนเดอร์สันถูกจับได้ ปีศาจเลซเซอร์ถูกทำลายล้าง การลอบสังหารของเชนไตหยินลงท่อระบายน้ำและชาร์ลสามารถอยู่รอดจนกระทั่งเจนนิเฟอร์มาช่วยเหลือ ต้องขอบคุณเดโวรู แม้ว่าผู้คนจำนวนมากจะเสียชีวิต แต่นางฟ้าสีเลือดนั้นเพิ่งเกิดใหม่ในการนองเลือดและรอดพ้นจากหายนะ

ชาร์ลไม่ได้เปิดเผยความพยายามในการลอบสังหารต่อสาธารณะและใช้ข้ออ้างในการกวาดล้างผู้ทรยศใด ๆ ของคริสตจักรเพื่อสอบสวนผู้เข้าร่วมการแข่งขันทั้งหมด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เนื่องจากเชนไตหยินสวมเสื้อผ้าปกปิดใบหน้าตลอดเวลาและไม่เปิดเผยตัวตนของเธอ แม้ว่าชาร์ลจะมีความสงสัยเขาก็ไม่มีหลักฐาน นอกจากนี้เขายังไม่สามารถทำให้เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรฉินขุ่นเคืองใจได้ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้เท่านั้น

“ พูดแบบนั้นข้ายังต้องขอบคุณ! ถ้าเจ้าไม่ได้เก็บดาบของข้า มันคงลำบาก!”

“ …แล้วท่านมีภารกิจอื่นอีกไหม” หลินเซียวเลือกคำพูดของเขาอย่างรอบคอบและต้องการรับข้อมูลบางอย่าง

“ ทำไมต้องพูดด้วยถ้อยคำสละสลวยเช่นนี้ แค่ถามข้าว่าข้าต้องฆ่าใครอีก”

“ เอ่อ…สวย แล้วมีใครอีกบ้าง”

“ ไม่มันจบแล้ว” เชนไตหยินส่ายหัว

เนื่องจากเธอใช้สถานะจันทร์ความตายมันทำให้สร้างภาระกับร่างกายของเธอมากดังนั้นเธอจึงใช้โอกาสนั้นบอกให้เซียวฮัวกลับไปรายงานว่าเธอได้รับบาดเจ็บหนักและต้องพักฟื้นสักพัก หลังจากได้รับอนุญาตแล้วเธอไม่ต้องทำภารกิจใด ๆ อีกและสามารถพักผ่อนได้สักพัก

หลินเซียวรู้สึกยินดีกับข่าวนั้น

เวลานั่นคือสิ่งที่เขาขาดมากที่สุด ในบางครั้งเขาอาจสามารถหาทางทำให้เธอหลุดพ้นจากพันธนาการเหล่านั้นได้ แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นโอกาสในตอนนี้ แต่เวลาก็เป็นไปได้ทุกอย่าง

“ พี่หยิน งั้น…”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและในพริบตามันก็เป็นเวลาอาหารกลางวันแล้วดังนั้นหลินเซียวกำลังจะขอให้เธอทำอาหารให้เขา แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงสั่น ๆ

มันฟังดูเหมือนมีบางอย่างตกลงบนพื้น

หลินเซียวหันไปเห็นประตูเปิดออกพร้อมมันฝรั่งวางอยู่เต็มพื้นและตะกร้าผักที่พลิกคว่ำ

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่ชัดเจนและว่างเปล่า

“เจ้ากำลังทำอะไร?”