ปัง ปัง

เสียงดังเป็นจังหวะมาจากห้องครัวแม้ว่าหลินเซียวจะรู้ว่าเป็นเสียงของเอเลน่ากำลังสับอาหาร แต่เขาก็รู้สึกตื่นตระหนก มันไม่เหมือนเธอกำลังสับอาหารฟังดูเหมือนว่าเธอกำลังสับศัตรูของเธอและเขมือบพวกมันอย่างบ้าคลั่ง การสับทุกครั้งมีความโกรธและความเกลียดชังอย่างรุนแรง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเอเลน่าถึงโกรธ…เป็นเพราะเธอจับได้ว่าเขากำลังจีบเชนไตหยินหรือเปล่า? ไม่ควรเป็นเช่นนั้น เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบเชนไตหยินดังนั้นจึงไม่แปลกใจที่จะเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันและมันก็ไม่มีเหตุผลที่เธอจะโกรธ

เธอเป็นแค่สาวใช้ดังนั้นคนที่เขาจีบก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

หลินเซียวเดาว่าเธอคงโกรธเพราะไปซื้อของ…เขาขอให้เธอไปซื้ออาหาร แต่เชนไตหยินมาพร้อมกับเครื่องปรุงมากมายเขาจึงทำให้เธอไปโดยเปล่าประโยชน์ นอกจากนี้ทุกอย่างยังมีคุณภาพสูงกว่ามากและมันก็เทียบไม่ได้กับมันฝรั่งที่มีหมัดและกะหล่ำปลีเน่าของเธอ

ทำไมเธอต้องเสียเวลา ถ้าเธอรู้ว่าเชนไตหยินกำลังจะมา? ยังไงก็ตามเครื่องปรุงของเชนไตหยินดีกว่า ทำอาหารเก่งกว่า มีบุคลิกที่ดี กว่า ขาของเธอยาวและเธอยังสวยอีกด้วยดีกว่าสาวใช้ใบ้คนนี้ที่มักจะยุ่งและอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่เสมอใช่มั้ย?

ปัง ปัง!

เสียงของความเกลียดชังยังคงได้ยิน

หลินเซียวนอนอยู่บนโซฟาคนเดียวรออาหารกลางวันอย่างไม่สบายใจ

เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เอเลน่าฟัง แต่มันรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกจับได้และเขากังวลว่าเอเลน่าจะเข้าใจผิดเขาจึงบังคับให้เขาเข้าไปในครัวเพื่ออธิบายว่าเชนไตหยินมาทำอาหารกลางวันตามสัญญาของเธอ

เอเลน่าไม่มีความคิดเห็น

หลังจากตกใจครั้งแรก เอเลน่าไม่ได้บ่นอะไรอีกเลย สิ่งแรกที่เธอทำคือไล่หลินเซียวออกจากห้องครัวเพื่อเริ่มทำอาหาร จากนั้นก็จ้องไปที่เชนไตหยินที่ยืนอยู่ข้างๆเธอเหมือนเสือผู้หญิงที่คอยปกป้องอาณาเขต.

ปัง ปัง!

บางทีเธออาจจะเปลี่ยนมีดเป็นเขี้ยวของเธอและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงใช้กำลังมากมาย แต่น่าเสียดายที่เธอยังไม่มีประสบการณ์เกินไปเมื่อต้องเล่นกับมีด …

แน่นอนว่าในไม่ช้าเสียงของมีดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็หยุดลงและจากนั้นก็ได้ยินเสียงการฝึกสอนที่อ่อนโยนของเชนไตหยิน

“ เอเลน่า นั่นไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องในการตัด เจ้าจับมีดไม่ถูกต้อง เจ้าไม่สามารถใช้แรงมากนัก เจ้าไม่สามารถพึ่งพากำลัง ต้องเรียนรู้วิธีการทำงานของข้อมือและนิ้วกัน!”

“ ฮึ่ม…ข้าไม่รู้จะทำยังไงทำไมเจ้าไม่ทำล่ะ”

“ข้า? …ฮิฮิไม่เป็นไรให้ข้าสาธิตให้เจ้าดูสักครั้งละกัน”

“สาธิต?”

หลินเซียวรู้สึกว่ามีบางอย่างดับลงและเหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาจึงแอบเข้าไปในห้องครัวและเห็นเอเลน่าชี้มีดไปทางเชนไตหยินอย่างโกรธ ๆ

“ นี่!”

เธอไม่เข้าใจมารยาททางสังคมของมนุษย์หรือเธอจงใจที่จะระบายความโกรธ? เธอยื่นมีดออกมาพร้อมกับมีดแม้ว่าเธอจะไม่ได้แทงจริงๆ แต่มันก็ทำให้หลินเซียวตกใจมาก

อย่างไรก็ตามเชนไตหยินไม่รังเกียจ เธอไม่ได้สะดุ้งหรือหลบเลี่ยงและไม่ละสายตาจากเอเลน่า เธอไม่ได้ตกใจแม้ใบมีดจะอยู่ห่างจากหน้าอกของเธอเพียงมิลลิเมตร

“ ฮิฮิ ขอบคุณ”

เธอหยิบมีดขึ้นมาแล้วจับด้วยนิ้วเรียวแล้วหมุนไปรอบ ๆ

“ ดูใกล้ๆนะ”

เธอพูดและหยิบแครอทขึ้นมาด้วยมือซ้ายจับมีดด้วยขวาแล้วหายใจเข้าลึก ๆ

ในพริบตาท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงมีด

หลินเซียวไม่สามารถตอบสนองได้และแครอทที่น่าสมเพชก็ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ

ใช้ศิลปะดาบแม้กระทั่งในการตัดอาหาร? คุณสามารถทำได้?

ไม่ใช่แค่หลินเซียวแม้แต่เอเลน่าก็เลิกคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังฝืนตัวเองและจงใจแสร้งทำเป็นไม่สนใจ

“ ดู มันแตกต่างกับตัดเนื้อเล็กน้อย”

เธอดันแครอทไปข้างๆจากนั้นก็หยิบเนื้อหมูขึ้นมาวางบนเขียง เธอปรับการจับของเธอเล็กน้อยและสาธิตต่อไป

หลินเซียวมองดูอย่างตกตะลึงขณะที่เนื้อลื่นถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ ไม่มีความล่าช้า ทักษะมีดที่น่าประทับใจของเธอนั้นน่าทึ่งมาก

ถ้าเป็นเอเลน่า เธอคงต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันในการตัดชิ้นเนื้อนั้น เธออาจจะหั่นตนเองด้วยซ้ำเพราะเนื้อลื่น

ตามความคาดหมายของผู้เชี่ยวชาญด้านดาบปรากฎว่าเทคนิคการลอบสังหารของเธอสามารถใช้ในลักษณะนี้ได้ … เธอสามารถปรุงอาหารและสามารถต่อสู้ได้ เชนไตหยินเป็นภรรยาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!

หลินเซียวอดไม่ได้ที่จะคิดว่าจะไปหาสโนว์เพื่อทำสัญญาทาสอีกฉบับหนึ่งและใช้มันกับเชนไตหยินเพื่อที่เธอจะได้กลายเป็นสาวใช้ของเขามันจะดีแค่ไหนกัน … แค่กๆ แน่นอนเขาแค่ล้อเล่นเกี่ยวกับสิ่งนั้น.

“ เจ้าเห็นไหม?”

หลังจากสาธิตเสร็จแล้วเธอก็ใช้มีดที่สวยงาม มีดทำครัวที่หนักอึ้งเหมือนขนนกในมือของเธอและบินไปที่หน้าอกของเอเลน่า

บ้าเอ๊ย!

หลินเซียวตกใจและคิดว่าเชนไตหยินกำลังจ่ายคืนสิ่งที่เอเลน่าทำก่อนหน้านี้

แต่ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะแกล้งแทงหน้าอกแต่ครั้งนี้เอเลน่าจะได้รับบาดเจ็บเพราะหน้าอกของเธอใหญ่กว่าหลายเท่า!

“ เอาสิ!”

แน่นอนว่าเชนไตหยินแทงมีดออกมา! แต่มันไม่ได้ใช้ใบมีด ใช้ด้ามจับของมีดขณะที่เธอยื่นไปเหมือนกลัวว่าจะทำร้ายเอเลน่า

เอเลน่าหยุดชั่วคราวจากนั้นก็หยิบมีดขึ้นมาเงียบ ๆ เชนไตหยินหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่หลินเซียวที่แอบมองเหมือนว่าเธอกำลังตำหนิเขาว่ากังวลโดยไม่จำเป็น

“ เจ้าคิดว่าข้าจะทำร้ายเธอเหรอ? สาวใช้ของเจ้าน่ารักมาก ข้าจะทำได้ยังไง?”

“ เอ่อ…โอเค เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว ข้ายังรออยู่นะ!”

หลินเซียวไออย่างเชื่องช้าและพูดอะไรบางอย่างที่ ‘เจ้านาย’ จะพูดและกลับไปนั่งเกียจคร้านบนโซฟา

ปัง ปัง…การสับที่แสดงความเกลียดชังของเอเลน่ายังคงดำเนินต่อไปอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นเสียงของการปรุงอาหาร

หลินเซียวรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเธออีกต่อไป เขากลัวพวกเธอทะเลาะกันแต่ไม่กล้าแอบฟังอีก เขาทำได้แค่กลิ้งไปมาบนโซฟาอย่างกระวนกระวายและหวังว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขึ้น

การที่สาวงามมาที่บ้านเพื่อทำอาหารน่าจะเป็นเรื่องดี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาปวดท้อง

เขาตระหนักว่าเขาคงไม่สามารถเพลิดเพลินกับอาหารวันนี้ได้

“ เอเลน่าดูเหมือนว่าเจ้าจะมีความเกลียดชังต่อข้ามากนะ” เชนไตหยินรู้ว่าหลินเซียวไม่ได้ยินดังนั้นเธอจึงเข้าไปหาเอเลน่าและพูดเบา ๆ ข้างๆเธอว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้เพื่อประกาศสงครามและข้าก็ไม่ใช่มาเอาเจ้านายของเจ้าไป ข้าแค่อยากทำอาหาร…ข้าทำไม่ได้?”

“หยุดพูดและตั้งใจทำงาน” เอเลน่าจ้องมองเธออย่างเย็นชาและทำงานต่อ

“ ฮิฮิ เย็นชาจัง…เอเลน่า เจ้าอิจฉาเหรอ”

“ เหอะ … เชนไตหยิน เจ้าจะไม่สอนข้าทำอาหารใช่ไหม? ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะไปละ!”

“ โอ้ ก็แค่ไข่คน ทำตามที่ข้าบอก”

เชนไตหยินเริ่มสอนเอเลน่าทำอาหารเริ่มต้น เริ่มจากไข่คน

เชนไตหยินคิดว่าเอเลน่าตั้งใจที่จะเปลี่ยนหัวข้อ แต่เธอสังเกตเห็นว่าเอเลน่ากำลังเรียนรู้อย่างจริงจังดังนั้นเธอจึงตั้งสมาธิและทำงานร่วมกับเธอสักพักและในที่สุดก็สอนวิธีทำไข่คนให้เธอ จากนั้นเธอก็เริ่มเตรียมอาหารฉินที่เธอเชี่ยวชาญ

“ เอเลน่า ช่วยข้าเตรียมส่วนผสมและเครื่องปรุงรสด้วย”

“… ตกลง.”

บรรยากาศค่อยๆคลี่คลายลงและเชนไตหยินปรุงอาหารด้วยความเต็มใจในขณะที่พยายามหาโอกาสคุยกับเอเลน่าอีกครั้ง

“ เอเลน่าเจ้าไม่จำเป็นต้องคิดว่าข้าเป็นศัตรูแม้ว่านายของเจ้าจะชอบข้าแต่ข้าก็ยังไม่ยอมรับเขา”

“ ข้าไม่สามารถเชื่อถือคำพูดของจิ้งจอกที่ขว้างตัวเองใส่ผู้คนได้”

เอเลน่าไม่ชอบเชนไตหยินอย่างอธิบายไม่ได้ในขณะที่เธอส่งมอบน้ำตาลให้

“ โอ้ เจ้าหมายถึงเรากอดก่อนหน้านี้…อย่าเข้าใจผิดนั่นเป็นเพียงเพราะข้าสัญญากับเขาไว้ก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ปฏิเสธข้าหืม…ข้าไม่รู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไรแม้ว่าเราจะทำไปแล้วข้าก็จะ ‘ไม่ให้เขารับผิดชอบ”

“ ทำแล้ว ไม่ต้องรับผิดชอบนี่คือสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าคนรักหรือว่าเมียน้อย?”

“ เมียน้อยเหรอ…”

เชนไตหยินเปิดขวดน้ำตาลอย่างระมัดระวังและชิมมันด้วยความกังวลว่าเอเลน่าจะเปลี่ยนมันเป็นเกลือจากนั้นก็เทลงในหม้อและกลับไปคุยต่อ

“ อืมบางทีเจ้าพูดถูก แต่ข้าพอใจกับความสัมพันธ์แบบนั้น… แต่เจ้าล่ะ?”

“ข้า?”

เมื่อเห็นว่าเชนไตหยินสงสัยว่าเธอเปลี่ยนน้ำตาลกับเกลือ เอเลน่าก็ขมวดคิ้วและความไม่ชอบเชนไตหยินของเธอก็เพิ่มมากขึ้นในขณะที่เธอค่อยๆส่งเนื้อสัตว์ที่หั่นแล้ว

“ ถูกต้องแล้ว เอเลน่าถ้าข้าเป็น ‘เมียน้อย’ ของเขาแล้วเจ้าล่ะ? … สาวใช้? ไม่แน่นอน…หรือบางทีเจ้าอาจเป็นภรรยาของเขาและกำลังเตรียมที่จะแบกลูกของเขา?”

“อะไร!? เจ้า…”

หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูดเอเลน่าก็จำได้ว่าเธอต้องแบกลูกของหลินเซียวให้เป็นอิสระจากพันธสัญญาและอดไม่ได้ที่จะเสียสมาธิและทิ้งชามในมือของเธอ

“ ระวัง!”

เมื่อสังเกตเห็นสถานะของเธอ เชนไตหยินก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและจับชามที่ตกลงมาจากนั้นก็ผ่อนคลาย

“โอ้ เจ้าประหลาดใจที่ข้าตีเข้าเป้า?”

เชนไตหยินวางชามไว้ข้างๆและเดินเข้าไปหาเอเลน่า แล้วพูดอยู่ข้างๆหูของเธอเหมือนพี่สาวที่สนิทสนม

“ แต่เอเลน่าถึงแม้ว่าเจ้าจะอยากมีลูกแม้ว่าเจ้าจะอยากเป็นภรรยาของเขา แต่เจ้าก็ทำไม่ได้ใช่ไหม?”

เสียงของเธอเกือบจะกัดติ่งหูของเอเลน่าและช่างน่าขนลุกและในที่สุดเธอก็พูดคำที่หมักหมมมานาน

“ ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นมนุษย์และเจ้าเป็นปีศาจ…ไม่ถูกต้องหรือ คุณหนูแมวดำตาแดงคนสวย?”