งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น

เซียวฮัวกำลังเดินคนเดียวในทางเดินยาวด้านนอกห้องจัดเลี้ยงเพื่อเตรียมเชิญตัวละครหลักของวันนี้และไปกับคุณหนูที่รักของเธอในงานเลี้ยงใหญ่นี้

“ จริงๆเลย คุณหนูเชิญหลินเซียว เขาคู่ควรหรือ?”

แม้ว่าจะเห็นขยะนั้นแล้วเธอก็ยังบ่นไม่หยุด

หลินเซียวเป็นเพียงสามัญชนแม้ว่าเขาจะซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไว้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนสถานะที่ต่ำต้อยของตัวเองได้ ลองคิดดูว่าจักรวรรดิฮินมีผู้คนที่แข็งแกร่งมากมาย แต่ไม่มีใครจับสายตาของเชนไตหยินได้ แต่หลินเซียวล่ะ?

เขาเป็นเพียงนักเรียนยากจนที่อาศัยอยู่ในความยากจนแม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับสถานะผู้ตรวจสอบพันธมิตร แต่เขาก็ยังไม่มีชื่อเสียงใด ๆ เขาไม่ได้มีเงินหรือฐานะเป็นเพียงแค่คนเจ้าชู้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังยอมรับตัวเองว่าเขาเป็นคนดีที่เฉื่อยชา คุณอาจฆ่าเขาได้เช่นกันแทนที่จะคาดหวังให้เขาทำงานหนักและสร้างอาชีพที่ยอดเยี่ยมเพื่อให้เชนไตหยินมีความสุข!

“ เฮ้อ หลินเซียวเฉื่อยชาจริงๆ เขาไม่อยากแต่งงานกับคุณหนูของเราเหรอ? ถ้าเขาต้องการจริงๆเขาควรทุ่มเทและทำงานหนักไม่ใช่หรือ”

สำหรับหลินเซียว เซียวฮัวไม่ได้เกลียดเขาจริงๆ แต่เธอมองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตของเขา

หากเขาสามารถฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งมากขึ้นและมุ่งมั่นเพื่อความก้าวหน้าและรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในเวลาเดียวกันเซียวฮัวก็อาจยอมรับการปรากฏตัวของเขาได้

เห็นได้ชัดว่าเซียวฮัวจะมีความสุขกับเชนไตหยิน ถ้าเธอสามารถมีความสุขกับคนที่เธอชอบ แต่พฤติกรรมของหลินเซียวนั้นน่าผิดหวังเกินไป!

ไม่ต้องพูดถึงความขี้เกียจของเขา แม้ว่าวันหนึ่งเขาจะมีคุณสมบัติและสถานะที่จะแต่งงานกับเชนไตหยิน เซียวฮัวก็เดาได้ว่าหลินเซียวจะสร้างฮาเร็มแน่นอนเขาอาจจะรวบรวมปราสาทที่มีค่าแค่สาวใช้

“ เฮ้อ คุณหนู ท่านช่วยบอกข้าได้ไหมว่าท่านเห็นอะไรในตัวเขา”

ในความคิดของเธอ หลินเซียวและเชนไตหยินไม่มีอนาคตร่วมกัน และเชนไตหยินควรจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

เชนไตหยินบอกว่าเธอต้องการแค่ความสบายใจจากเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็อาจพบเขาเป็นการส่วนตัวเหมือนตอนที่เธอไปทำอาหารให้เขาและเก็บความรู้สึกของเธอไว้ในความมืด ทำไมเธอถึงเชิญหลินเซียวมาร่วมงานเลี้ยงวันนี้?

เนื่องจากพวกเขาตัดสินใจที่จะเป็นคู่รักกันอย่างลับๆโดยไม่มีอนาคต เหตุใดเชนไตหยินจึงใช้งานเลี้ยงนี้เพื่อทำให้การดำรงอยู่ของหลินเซียวเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก?

แสดงท่าทีต่อต้านเอเลน่า?

ทดสอบความรู้สึกของหลินเซียว?

หรือเอาแต่ใจ?

เซียวฮัวไม่เข้าใจ

“ แต่ คุณหนู ท่านลืมจุดหมายหลักของงานเลี้ยงวันนี้หรือเปล่า? หลินเซียวจะเสียใจเมื่อเขารู้เรื่องนี้!”

ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน หลินเซียวก็ยังคงเป็นผู้ชายไม่ว่าเขาจะเป็นคนผิวหนาและไม่สะทกสะท้านแค่ไหน หากเขาได้เห็นฉากนั้นด้วยตาและหูของเขาเอง ข้ากลัวว่ามันจะทำให้เขาบ้า

“ หลินเซียว อา หลินเซียวเจ้ากำลังทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์จริงๆ…และคุณหนูก็เป็นคนงี่เง่าด้วย!”

ชายผู้ละโมบและหญิงสาวผู้หลงใหลที่เต็มใจจะเป็นคู่รัก …

“ หลินเซียวน่าจะอยู่ข้างในแล้วใช่ไหม”

เซียวฮัวคิดขณะที่เธอเดิน

“ เด็กน่าสงสารอย่างเขาคงจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องในขณะที่เก็บข้าวของใช่มั้ย? เนื่องจากเขาไม่เคยทานอาหารแบบชาววังมาก่อน”

“ พูดอย่างนั้นเขาเปลี่ยนแค่เสื้อผ้าของแม่บ้าน ทำไมเขาถึงลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองล่ะ หลายคนอาจจะคิดว่าเขาเป็นขอทานด้วยรูปร่างหน้าตา”

“ ขอทาน?”

“เดี๋ยว…”

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นเซียวฮัวก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมบางสิ่งที่สำคัญ

เนื่องจากหลินเซียวไม่ได้รับคำเชิญ เธอจึงพาเขาเข้าไปในวังโดยผ่านทหารยามเป็นพิเศษและคิดว่าจะเพียงพอแต่เธอลืมไปว่ามีประตูอื่น

“ บ้าเอ๊ย เชนไตเจียเหลินยังคงเฝ้าประตูห้องจัดเลี้ยงอยู่!”

หัวใจของเซียวฮัวแน่นขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเขา

ไม่มีคำเชิญและแต่งตัวเรียบง่าย หลินเซียวจะต้องโดนเขาหยุดอย่างแน่นอน

ถ้าคนรักของเชนไตหยินถูกทำให้อับอายเพราะเธอ เธอจะต้องถูกดุแน่นอน!

“ ข้าหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ…หลินเซียวแม้ว่าเจ้าจะถูกทุบตี อย่าโทษข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจทำ”

เซียวฮัวเริ่มลุกลี้ลุกลนมากขึ้นในขณะที่เธอเร่งฝีเท้าและรีบไปหาเชนไตหยิน

…

…

ในเวลาเดียวกัน.

“ เฮ้เด็กน้อย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”

ก่อนที่หลินเซียวจะก้าวเข้าไปในห้องโถงชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างขวางทางของเขา

หลินเซียวไม่ตอบสนองทันเวลาและเกือบจะชนเขาต้องขอบคุณที่เอเลน่าสังเกตเห็นและหยุดเขาได้ทันเวลาเธอจึงป้องกันไม่ให้เขาทำตัวโง่

“ท่านกำลังพูดกับข้าเหรอ?”

เมื่อเขามองดีๆ หลินเซียวก็เห็นคนที่หยุดเขาเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดกิโมโนสีเขียวเข้มมีสายสะพายสีดำที่เอวและเกี๊ยะไม้คู่หนึ่ง

ชนเผ่าตะวันออก?

ตั้งแต่ที่เชนไตหยินเข้าร่วมบุคคลนี้อาจมาจากครอบครัวเดียวกัน

“ ข้ากำลังคุยกับเจ้าชัด ๆ ! เจ้าเห็นคนอื่นหยุดอยู่นอกประตู?”

เขาจ้องตาอย่างแรง ดวงตาที่เล็กและน่าเบื่อของเขาทำให้เขาน่าเกลียดกว่านี้หลายเท่า เขาหัวล้านและผมหลายเส้นที่หลุดออกมาจากด้านข้างของศีรษะก็เต็มไปด้วยน้ำมันเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียวเขาก็ให้ความรู้สึกเหมือนลุงที่น่าสมเพช

“ เอ่อ…”

ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร?

หลินเซียวกระพริบตาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นศัตรูกัน แต่ก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ สวัสดี ข้ามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงของวันนี้”

“ ฮะ? เจ้าต้องการเข้าร่วมด้วยหรือไม่? เด็กน้อย งานเลี้ยงวันนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ก็เข้าร่วมได้!

“ เอ่อ…อาจจะไม่ถูกต้องจริงๆแล้วข้าได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงของวันนี้”

“ เชิญ? หยุดล้อเล่น เจ้าสารเลวตัวเหม็น ใครจะชวนขอทานอย่างเจ้า” ชายคนนั้นมองขึ้นลงที่เสื้อผ้าของเขาและหัวเราะเยาะเย้ยเขาอย่างไร้ความปรานี

“ขอทาน? ฮิฮิฮิ ~~”

ก่อนที่หลินเซียวจะพูดอะไรเอเลน่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ที่จริงแล้วไม่น่าแปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะดูถูกเขาเพราะเสื้อผ้าของเขาเรียบง่ายเกินไปมันไม่เพียงแต่ราคาถูกและดูไม่ทันสมัยเท่านั้น แต่มันก็เก่าและมีการเปลี่ยนสีที่มองเห็นได้ด้วย

คุณต้องลำบากแค่ไหนที่ต้องสวมเสื้อผ้าแบบนี้ในงานเลี้ยงของราชวงศ์?

ไม่ผิดจริงๆที่เรียกเขาว่าขอทาน

“ เจ้าหัวเราะบ้าอะไร!” เมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยของเอเลน่า หลินเซียวก็หันกลับมาและบ่นว่า“ ทำไมเจ้าไม่คิดว่าข้าซื้อเสื้อผ้าใหม่? เป็นเพราะข้าใช้เงินทั้งหมดไปกับเจ้า! ยัยงี่เง่า เสื้อผ้าของเจ้าเพียงพอสำหรับอาหารครึ่งปี!”

เมื่อ หลินเซียวอยู่คนเดียว ทุนการศึกษาวิทยาลัยลอรันและความช่วยเหลือเป็นครั้งคราวของสโนว์ก็เพียงพอแล้ว แม้ว่าจะไม่มีรายได้ก็ตาม แต่นับตั้งแต่ที่เอเลน่าเข้ามาชีวิตของเขาก็ยากไร้มากขึ้นเรื่อย ๆ

แค่ค่าอาหารอย่างเดียวก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น

หลินเซียวไม่เข้าใจว่าท้องของเอเลน่าทำมาจากอะไรแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็กินมากกว่าเขาหลายเท่า! ทุกครั้งที่เขาซื้อขาไก่ชิ้นใหญ่ เธอจะกินมันลงไปดังนั้นกระเป๋าสตางค์ที่น่าสงสารของเขาก็หดหายไปทั้งวง

ไม่ใช่แค่อาหาร แต่ยังรวมถึงเสื้อผ้าด้วย!

หลินเซียวยังไม่เข้าใจว่าทำไมเสื้อผ้าผู้หญิงถึงแพงกว่าเสื้อผ้าผู้ชายหลายเท่า

มันเป็นเพียงชุดแม่บ้านที่เร้าอารมณ์ที่แทบจะไม่มีผ้าแต่ราคาก็แพงลิบลิ่ว สำหรับชุดแม่บ้านที่สง่างามในปัจจุบันของเธอ มันใช้เงินออมไปหลายเดือน!

ไม่ต้องพูดถึงเสื้อผ้าของเขา อาหารกลางวันของวันพรุ่งนี้ก็เป็นปัญหาเช่นกัน

“ ไม่มีเงิน เจ้าสมควรได้รับ” เอเลน่าพึมพำอย่างเงียบ ๆ “ ถ้าเจ้าไปรายงานตัว ผู้ตรวจสอบพันธมิตร เจ้าก็จะมีเงิน”

“ ถุย! ข้าไม่ไป! ข้ายอมรับว่าข้าไม่มีเงินข้าแค่อยากจะทำให้เจ้าโกรธ!” หลินเซียวพูดกลับเหมือนเด็ก

“ ขยะ! ลามก! นั่นคือทั้งหมดที่เจ้ามีเท่านั้น!”

“ เดี๋ยวก่อน…เอเลน่า เจ้าลืมข้อตกลงของเราหรือเปล่า? เจ้าต้องฟังข้าในระหว่างงานเลี้ยงดังนั้นเจ้าเรียกข้าว่าอะไร “

“ เอ๋? ข้าควรเรียกเจ้า น…”

“ ข้าไม่ได้ยิน ดังกว่านี้!”

“ ไอ้บ้า…นายท่าน! โอเคใช่ไหม?”

“ อ่า อ่า ไม่เลว”

“ ข้าบอกว่าเจ้าสองคนเล่นกันเสร็จหรือยัง!?”

ในขณะนั้นเสียงคำรามโกรธของชายคนนั้นก็ดังขึ้น

เขาตระหนักว่าคู่บ่าว – สาวคู่นี้กำลังจีบกันต่อหน้าเขาและโกรธทันที ถ้าไม่ใช่เพราะพิจารณาถึงโอกาสเขาคงจะโยนเด็กน่าสงสารที่หยิ่งผยองคนนี้ออกไปแล้ว!

“ เจ้าสองคนแอบเข้ามาใช่มั้ย? วันนี้ข้าอารมณ์ดีและไม่อยากสกปรกดังนั้นข้าไม่อยากเจอเจ้าสองคนอีกต่อไป!”

ขณะที่ชายคนนั้นพูดมีหลายคนที่อยู่ในห้องโถงถูกดึงดูดด้วยเสียงดังกล่าวและมองไปที่เด็กผมสีดำและสาวใช้ผมสีเงินอย่างสงสัย

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นสรุปได้ว่าหลินเซียวเป็นขอทานที่ใช้โอกาสในการรวมตัวกันเป็นฝูงและเข้าไปในวังเพื่อรับประทานอาหารฟรีดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะไล่เขาออกไป

“ เอ่อ ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วข้าได้รับเชิญจากใครบางคน” หลินเซียวเกาหัวของเขาและพบกับดวงตาที่แหลมคมของชายคนนั้น

“ เอาล่ะสมมติว่าเจ้าได้รับเชิญ…แล้วคำเชิญของเจ้าอยู่ที่ไหน?

“ คำเชิญ? อาข้าไม่มี … มันเป็นการเชิญด้วยวาจา”

“ คำเชิญด้วยวาจา? …เอาล่ะ วาจาเหรอ? โกหกเหรอ? เอาล่ะตอนนี้ข้าอยากรู้จริงๆว่าคนตาบอดคนไหนเชิญเจ้า” ชายคนนั้นรู้สึกขบขันและพูดด้วยความสนใจว่า“ บอกข้ามา ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ก็อย่าโทษข้าที่หักขาของเจ้าเพื่อสอนบทเรียนให้เจ้า!”

“ เหอะ.” หลินเซียวรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ยังบอกความจริง“ คนที่เชิญข้าคือเชนไตหยิน”

“ใครนะ? คุณหนูของข้าเชิญเจ้า? …พุ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทันทีที่ได้ยินชายคนนั้นก็แข็งตัวแล้วก็หัวเราะออกมา