เชนไตเจียงเลินรู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลกใหญ่

เชนไตหยินมีสถานะแบบไหน? เธอจะเกี่ยวข้องกับเด็กยากจนแบบนี้ได้ยังไง นับประสาอะไรกับการเชิญเขาไปงานเลี้ยง

“ เจ้าเด็กน้อย เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร” เชนไตเจียงเลินคำรามอย่างเย็นชาและแสดงออกอย่างจริงจัง

“ ไม่…ท่านเป็นใคร?”

“ข้า เชนไตเจียงเลิน ผู้ดูแลของเจ้าหญิงเชนไตหยิน”

“ โอ้ fy’oyho?”

“ดังนั้น? ฮึ่ม g0hkกล้าจริงๆ ทุกคนที่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงวันนี้ล้วนเป็นบุคคลที่ร่ำรวยและมีหน้ามีตาเท่าที่ข้ารู้นอกเหนือจากการส่งคำเชิญแล้ว คุณหนูของข้าไม่เคยเชิญใครด้วยวาจา”

“ เอ่อ… แต่เธอเชิญข้า”

“ เด็กน้อย นั้นในความฝันของเจ้าใช่ไหม?”

“ ไม่ ในบ้านของข้า”

“ เธอทำอาหารกลางวันให้ข้าเมื่อวานนี้ที่บ้านของข้าและเชิญข้าไปร่วมงานเลี้ยง”

“อะไร? ไปบ้านของเจ้าและทำอาหารให้เจ้า? …เด็กน้อย ข้าว่าเจ้า…”

เมื่อเขาได้ยินเขา เชนไตเจียงเลิน ก็ส่ายหัวและไม่รู้สึกโกรธอีกต่อไปโดยคิดว่าเขาเพิ่งเจอคนบ้า

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดอยู่มีชายหญิงคู่หนึ่งดึงดูดพวกเขาและเดินไปที่ประตูซึ่งถือถ้วยไวน์ของพวกเขา

“ เฮ้ เจ้าได้ยินเขาไหม เขาเพิ่งบอกว่าเจ้าหญิง เชนไตหยินไปที่บ้านเพื่อเชิญเขาและแม้แต่ทำอาหารกลางวันให้เขาด้วย!”

“ มันเป็นเรื่องหลอกเด็กใช่ไหม? เขาเป็นคนรักของเธอ?”

“ ถุย คนรัก? ดูเสื้อผ้าและรูปลักษณ์ของเขาสิ แม้ว่าเจ้าหญิงเชนไตหยินจะตาบอด เธอก็ไม่แม้แต่จะสบตาเขา”

ไม่มีใครเชื่อหลินเซียวผู้น่าสงสาร พวกเขาเพียงแค่ดึงดูดความสนใจของเขา หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็หมดความสนใจ

“ เชนไตเจียงเลินรีบไล่เขาออกไป งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นและคุณหนูของเจ้าก็ใกล้จะมาถึงแล้ว ในเวลานั้นอย่าทำให้จักรวรรดิฉินใหญ่ของเจ้าเสียหน้า” เด็กสาวแสนสวยสวมชุดเดรสสั้น ๆ

เธอมีรูปร่างหน้าตาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยใบหน้าที่น่ารักเหมือนขนมปังน้อย เธอเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงที่ไม่เติบโต ต่างกับร่างกายที่ยั่วยวนของเธอโดยสิ้นเชิง

“ ตามที่ท่านสั่งเจ้าหญิง เพลลี่! ฮ่าฮ่า…”

ในขณะที่เขาตอบด้วยความเคารพ เขาก็ไม่ลืมที่จะมองไปที่รอยแยกลึกของเธอแล้วหันไปจ้องที่หลินเซียวด้วยสายตาที่ดุร้ายราวกับว่าเขาต้องการฆ่า

“ เจ้าเข้าใจไหมว่า เจ้าเด็กเหม็น ถ้าเจ้าเข้าใจแล้วก็สัวออกไป ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเข้ามาได้อย่างไรแต่กลับไปที่เจ้ามาซะ ไม่เช่นนั้นหากเจ้าถูกจับโดยยามและถูกจับเข้าคุก ข้ากลัวว่าร่างน้อยของเจ้าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้!”

“ เหอะ เจ้า…” หลังจากถูกตำหนิซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าหลินเซียวจะอดทนแค่ไหนเขาก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ

วันนั้นเธอนำอาหารมาและลืมคำเชิญ เธอจึงส่งเซียวฮัวให้พาเขาเข้าไปในวัง แต่หลังจากเข้ามาเธอก็หายตัวไปและทิ้งเขาไว้ที่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยงด้วยตัวเองจริงๆ น่าอึดอัดใจจริง

จริงๆแล้วหลินเซียวไม่รังเกียจที่จะถูกล้อเลียน เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนยากจนและหากการใช้ชีวิตแบบขี้เกียจของเขาโดยไม่มีอะไรจะสามารถเอาชนะความเคารพของผู้อื่นได้นั่นก็น่าหัวเราะเกินไปดังนั้นเขาจึงมีผิวหนาอยู่แล้วและไม่ค่อยจะโกรธคนอื่น การเยาะเย้ยหรือดูถูกของผู้คน

แต่คราวนี้เขารู้สึกรำคาญนิดหน่อย

ไม่เพียงแต่เขาถูกล้อเลียนเท่านั้น แต่เขายังถูกปิดกั้นอยู่นอกประตูอีกด้วย…งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นและเขาก็ติดอยู่ไปข้างนอก นั่นไม่ดีแน่!

หลินเซียวสวมรอยยิ้มที่เป็นเครื่องหมายการค้าของเขาและดึงเอเลน่ามาข้างๆเขาและสวมกอดเธออย่างสนิทสนม แม้ว่าเธอจะต้องการหลบเลี่ยงเขาก็ไม่ยอมปล่อยและอวดสาวใช้ที่สวยงามของเขา

“ ลองดูสิถ้า ข้าเป็นเด็กยากจนธรรมดาข้าจะมีสาวใช้ที่สวยขนาดนี้ได้ไหม”

“ โอ้?”

พอดูดีๆ ตาแทบถลน!

ไม่ใช่แค่เขา แต่เจ้าหญิงและพรรคพวกของเธอก็หันมามองและไม่สามารถละสายตาได้!

เอเลน่าซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลินเซียวก่อนหน้านี้ พวกเขาจึงไม่สามารถมองเห็นได้ชัด ตอนนี้ทุกคนสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของเธอได้อย่างชัดเจน … ผมสีเงินและดวงตาสีแดง ออร่าที่เยือกเย็นแม้ว่าเธอจะสวมชุดแม่บ้านที่ต่ำต้อย แต่เธอก็น่าหลงใหลพอ ๆ เทพธิดา เธอปล่อยแสงระยิบระยับเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและสวยงามอย่างหาที่เปรียบมิได้เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ความงามของเธอเป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิงเหล่านี้จะพยายามอย่างเต็มที่ด้วยการแต่งหน้าและเสื้อผ้า แต่จะไม่มีวันประสบความสำเร็จในชีวิตของพวกเธอ

ความอิจฉาของเจ้าหญิงถูกกระตุ้นดังนั้นเธอจึงไม่จากไปและเรียกทุกคนมาดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความสนใจ

“ จะ-เจ้าเป็นแม่บ้านเด็กนี้เหรอ?”

เมื่อมองไปที่ความงามที่ออกมาจากที่ใด เชนไตเจียงเลินถูกมัดลิ้นและรู้สึกเขินอายที่เขาไม่ได้มีมาหลายสิบปี

“ใช่.”

เอเลน่าแอบเหยียบเท้าหลินเซียว แต่ก็ยังตอบอย่างเชื่อฟัง

หลังจากได้รับคำตอบ เชนไตเจียงเลินก็กระแอมในลำคอ หลังจากประหลาดใจ เขาก็นึกถึงตัวเอง

เจ้าหญิงยังเด็กเกินไปพวกเขาเห็นเพียงรูปลักษณ์ที่สวยงามของสาวใช้ แต่เขาสังเกตเห็นว่าสิ่งที่สำคัญกว่านั้นไม่ใช่ใบหน้าของเธอ แต่เป็นรูปร่างที่อุกอาจของเธอ!

พระเจ้า นั้นคืออะไร?

แตงโมเหล่านั้นคืออะไร?

เชนไตเจียงเลินไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวมาก่อนในชีวิต ขากรรไกรของเขากำลังจะกระแทกพื้น

แม้แต่เสื้อผ้าแม่บ้านที่อนุรักษ์นิยมที่สุดก็ไม่สามารถซ่อนเสน่ห์ของเธอได้

ในขั้นต้น หลินเซียวต้องการใช้เอเลน่าเพื่อพิสูจน์ตัวตนของเขาเท่านั้น แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะกระตุ้นความคิดที่คดโกงของเชนไตเจียงเลิน

ในขณะนั้นเขาสนใจงานเลี้ยงหรือเจ้าหญิงได้อย่างไ รสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในตาลุงวัยสี่สิบปีนี้คือหน้าอก หน้าอกและหน้าอก!

“ แค่กๆ…สาวใช้ของคุณสวยจริง ๆ แต่ ทริกของเจ้าจะไม่ได้ผลกับข้า”

“ ทริก?”

“ ถูกต้อง เจ้าคงต้องใช้เธอเพื่อหลอกให้เจ้าผ่านยามใช่ไหม” เชนไตเจียงเลินพูดอย่างสุภาพเหมือนที่เขาเห็นผ่านการโกหกที่ไม่น่าเชื่อ“ เพื่อที่จะโกง เจ้าพบสาวสวยคนหนึ่งซื้อเสื้อผ้าดีๆให้เธอและขอให้เธอแสร้งทำเป็นสาวใช้เพื่อที่ผู้คนจะเข้าใจผิดว่าเจ้าเป็นขุนนางหนุ่มบางคน …ฮ่าฮ่าไม่เลว แต่เจ้าหลอกข้าไม่ได้!”

“ เอ่อ…เจ้าเป็นคนช่างจินตนาการจริงๆ” หลินเซียววางมือไว้ที่เอวของเอเลน่าและมองไปที่ใบหน้าที่มืดมนขึ้นเรื่อย ๆ ของเอเลน่า และคร่ำครวญอยู่ภายใน

คำพูดของ เชนไตเจียงเลินไม่ชัดเจนเกินไป

ถ้ามีคนสวยอย่างเอเลน่าสามารถพบได้ตามท้องถนนโปรดให้สาวใช้ห้องหนึ่งแก่ข้าด้วย!

“ หืม อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ผมสีเงินของเธอเป็นของปลอมและตาสีแดงของเธอก็ปลอมด้วยใช่ไหม! ข้าไม่เคยได้ยินใครที่มีผมสีเงินและตาสีแดงมาก่อน มันใช้ได้กับยามที่โง่เขลาเท่านั้น!

เชนไตเจียงเลิน ยิ้มขณะที่เขาเดินไปหาเอเลน่า

“ ปลอม?”

หลินเสี่ยวเริ่มตื่นตัวเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้แกล้งทำเป็นสนิทสนมกับเอเลน่าเขากอดเธอแน่นขึ้นและถอยหลังไปเล็กน้อย

“ ถูกต้องแล้วพวกมันเป็นของปลอม! เจ้าทาให้แก้มของเธอขาวขึ้นด้วยใช่มั้ย?” พูดเลยว่าเขาเอื้อมมือมาเหมือนอยากจะสัมผัสใบหน้าของเอเลน่า

หลินเซียวเข้าใจว่า ไอ้ลามกนี้กำลังพยายามทำอะไร!

เอเลน่าคือใคร? เธอเป็นคนที่เขาไม่มีวันยอมแพ้ เขาทำอะไรก็ได้กับเธอแต่คนอื่นไม่มีวัน!

“ ฮ่าฮ่า แม้ว่าจะเป็นของปลอมแต่ก็ไม่มีผลอะไรกับเจ้าใช่มั้ย?”

ไม่รอให้เขามา ทางหลินเซียวค่อยๆดึงมือของเขาที่เอวของเอเลน่าและสวมกอดเธอ สำหรับคนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจงใจแกล้งสาวใช้ของเขา แต่จริงๆแล้วมันก็เพื่อที่เธอจะได้หลีกเลี่ยงมือหมู

“ ไม่! ไอ้สารเลวตัวเหม็น แน่นอนมันมีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า”

เชนไตเจียงเลิน ขมวดคิ้วเมื่อเธอหลีกเลี่ยง เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าเด็กขี้เหม็นคนนี้จะต่อต้าน เขาโกรธลุกเป็นไฟทันที

เจ้าหญิงและคนอื่น ๆ กำลังเฝ้าดูจากด้านหลัง เขาจะไม่รู้สึกอับอายหรือถ้าเขาไม่สามารถจัดการกับเด็กสารเลวคนเดียวได้?

“ เด็กน้อย ไม่เพียงแต่ผมและดวงตาของเธอปลอมเท่านั้น แต่หน้าอกของเธอยังเป็นของปลอมที่สุด! เพื่อดึงดูดความสนใจ เจ้ายัดของในเสื้อผ้าของเธอเข้าไปด้วยใช่ไหม ผ้าฝ้ายน่าขยะแขยง เจ้าไม่ลามกเกินไปหรือ?”

“ โอ้อิจฉาเหรอ” หลินเซียวไม่โกรธและยังคงกอดเอเลน่า เขาจะไม่ยอมปล่อยแม้ว่าเธอจะขยี้นิ้วเท้าของเขาก็ตาม!

“อิจฉา? ไม่ ข้าไม่อิจฉา เด็กน้อย เจ้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและแอบเข้าไปในวัง ตอนนี้ข้าจะทำให้เจ้าจ่ายสำหรับความหยิ่งผยองของเจ้า!”

“แล้วเจ้าจะทำยังไง?”

“ ข้ารู้ดีว่าแค่ตีไม่พอ…งั้นข้าจะฉีกมัน” ครั้งนี้ในที่สุดเขาก็เปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา “เจ้าไม่นำสาวใช้ของเจ้ามาเหรอ? โอเค ข้าจะฉีกการปลอมตัวของเธอออก!”

“อา!?”

ภายใต้สายตาที่ไม่น่าเชื่อของหลินเซียวและเอเลน่า เขาเอื้อมมือไปที่หน้าอกของเธอและวางแผนที่จะฉีกเสื้อผ้าของเธอ!

ไอ้บ้า!

หลินเซียวไม่มีเวลาที่ดันเอเลน่าออกไปดังนั้นเขาจึงต้องเคลื่อนไหว!

“ ยะ!”

เขาก้าวไปข้างหน้าและจับฝ่ามือแนบหน้าอกเพื่อหยุดเขาจากนั้นก็มีแสงสีเขียวซีดที่ไม่เด่นปรากฏขึ้น

ในทันใดนั้นก็มีเสียงดังปัง!

และ เชนไตเจียงเลิน ปลิวออกไป!