เสียงดังขึ้นก่อนที่คนจะมาถึง

ฝูงชนได้ยินเสียงของหญิงสาว แต่ไม่เห็นร่างของเธอมีเพียงดอกซากุระสีชมพูที่กระพือปีกและดาบแวววาว

เมื่อเห็นท่าทางที่คุ้นเคย หลินเซียวก็เดาตัวตนของคน ๆ นั้นได้ในทันที เขาจึงหยุดเวทฉับพลันและยืนอยู่ตรงนั้น เขาจะไม่หลบแม้ว่าการโจมตีของเชนตเจียงเลินจะพุ่งเข้าใส่เขา

“ ดอกซากุระบาน!”

แสงของใบมีดเย็นพร้อมกับดอกซากุระที่บินอยู่ เชนไตเจียงเลินตระหนักได้ทันที ดังนั้นเขาจึงพยายามหยุดทักษะของเขาในทันที แต่เขาก็ยังช้าไปครึ่งจังหวะ หัวหมาป่าที่น่ากลัวที่ปรากฏนั้นถูกผ่าครึ่งและเหวี่ยงลงมาที่มือของเขาโดยตรง!

ไม่ดีแน่! ดาบเล่มนี้กำลังจะฟันมือเขา!

มันจบลงแล้ว… เชนไตเจียงเลินไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงพยายามทิ้งตัวลงไปข้างล่างและกลิ้งไปบนพื้นเพื่อรักษามือของเขา

เสียงกรีดร้อง ดอกไม้ที่ร่าเริงหายไปอย่างกะทันหันพร้อมกับสาวสวยที่ปรากฏต่อหน้าทุกคน

“ เชนไต…หยิน?”

ทุกคนที่เฝ้าดูต่างตกตะลึง

เธอยืนอยู่ระหว่างชายสองคนโดยสวมเครื่องประดับดอกกุหลาบบนศีรษะและกิโมโนสีขาวและสีแดงที่ประดับด้วยขนนกสีทองอ่อน

ไม่เหมือนกับการแสดงออกที่มีเสน่ห์และน่ารักตามปกติของเธอ ใบหน้าปัจจุบันของเธอเย็นชาจับดาบเล่มโปรด ดาบหิมะไว้ในมือซ้ายและมือขวาของเธอที่ด้ามจับ

ทุกคนต่างตกตะลึงกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเชนไตหยิน เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมแม้ว่าไหล่ของเธอจะเผยให้เห็นครึ่งหนึ่งและด้านล่างที่แกว่งไปมาของเสื้อผ้าของเธอเผยให้เห็นขาสีซีดของเธอบางส่วน แต่เธอก็ยังคงสง่างามเหมือนเดิม

กิโมโน นักดาบหญิงสาว … หลินเซียวถูกจับจ้องที่ภาพนี้

นี่ยังเป็นพี่สาวหยินที่เขารู้จักอยู่หรือเปล่า? ปัจจุบันเธอเปล่งประกายออร่าอันสูงส่งและหรูหรา

“ พี่สาว…หยิน…”

เดิมทีหลินเซียวต้องการทักทายเธอเหมือนปกติเมื่อเขาเห็นเธอ แต่เขาก็กลืนคำพูดเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว

เธอยังคงเป็นคน ๆ นั้น แต่ตำแหน่งของเธอเปลี่ยนไป

ตอนนี้เธอเป็นคนดังที่สะดุดตาในฝูงชน เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ เขาเป็นแค่เด็กยากจนที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เขาเกือบจะต่อสู้กับใคร เขารู้สึกอับอายเขาจะมีหน้าไปคุยกับเจ้าหญิงได้ที่ไหน

เมื่อสังเกตเห็นความวุ่นวายภายในของเขา เชนไตหยินหันไปมองหลินเซียว เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากต่อหน้าคนอื่น ๆ และเพียงแค่จ้องมองเขาอย่างสบายใจ

เมื่อสบตากันหลินเซียวเข้าใจความหมายของเธอ เธอบอกเขาว่าไม่ต้องกังวล

แม้แต่การเสมองก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หลินเซียวโล่งอกได้ทันที สาวสวยคนนั้นไม่รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าอีกต่อไป

“ เหอะ ขยะ”

เมื่อสังเกตเห็นเขาจ้องมองและหัวเราะคิกคักอย่างโง่เขลา สาวใช้ก็กระทืบเท้าของเขา!

“ โอ๊ยยย…เอเลน่าทำไมเจ้าถึงเหยียบข้า” เขากุมเท้าไว้และถามอย่างเงียบ ๆ

“ ไม่มีเหตุผล ข้าแค่อยากเหยียบพวกนิสัยเสีย” เอเลน่าพึมพำแล้วเหยียบเขาอีกครั้ง

“ เจ้ากำลังทำอีกครั้ง! แม่บ้านไม่เชื่อฟังตัวเหม็น…”

“ เอ๊ะ? เจ้ากำลังทำอะไร?”

เพื่อที่จะไม่ถูกเหยียบอีกต่อไป หลินเซียวทำได้เพียงแค่ใช้ท่าสุดยอดเท่านั้น…เนื่องจากพวกเขากอดกันอยู่แล้วเขาเพียงแค่จับจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเธอ หน้าอกของเธอเพื่อทำให้หยุดการเคลื่อนไหวเธอ

ตามที่คาดไว้หลังจากที่เธอถูกจับจุดอ่อน เธอก็หยุดทันที ผิวของเธอแดงระเรื่อ เข่าของเธออ่อนแรงขณะที่เธอพิงหลินเซียวและหยุดลง

“ เหอะ เจ้าสองคน…”

ดวงตาของเชนไตยินมืดลงขณะที่เธอเหลือบไปเห็นทั้งสองคนจับกันโดยไม่คำนึงถึงเวลาและสถานที่ เธออดไม่ได้ที่จะเสียใจที่ตัวเองช่วยหลินเซียวก่อนหน้านี้ เธอต้องการที่จะให้บามไล่เด็กยากจนลามกคนนี้ออกไปทันที!

แต่แน่นอนว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้น

ความคิดที่ไม่พอใจของเธอกระพริบและไอเบา ๆ เพื่อทำลายความเงียบ

“ เจียงเลิน เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณหนู!? อืม…”

เชนไตเจียงเลินยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยท่าทางน่าสมเพชและยังไม่หายจากความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและตอบคำถามของเชนไตหยินอย่างรวดเร็วจากนั้นก็มองไปที่แขนเสื้อที่ถูกตัดบนแขนขวาของเขา

ก่อนหน้านี้เธอมีเจตนาฆ่าจริงๆ! เธอต้องการตัดแขนของเขาออกในช่วงเวลาหนึ่ง เขาชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนั้น! เหตุผลเดียวที่มือของเขาไม่ถูกตัดออกไม่ใช่เพราะความพยายามครั้งสุดท้ายของเขามันเป็นเพราะเธอไม่ได้เอาจริง

เขารู้ดีถึงความแข็งแกร่งของเธอ เธอเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งหรือสองในเชนยูจี ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอไม่อาจหยั่งรู้ได้ ไม่มีใครสามารถอยู่รอดได้หลังจากได้เห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอและก็ไม่เคยมีใครเหลืออยู่

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนั้น เขาก็มีความคิดที่น่ากลัวเธอใช้โอกาสนี้เพื่อกำจัดเขาหรือไม่?

“คุณหนู! นี่ไม่ใช่ความผิดของข้า! คนที่ทำให้เกิดปัญหาคือเขา ข้าวางแผนที่จะขับไล่พวกเขาออกไป!” เชนไตเจียงเลิน อธิบายอย่างเร่งรีบและลืมไปว่าเขายังอยู่ที่พื้นและควรจะลุกขึ้นมาก่อนต่อหน้าขุนนางทั้งหมด

“ สร้างปัญหา? เขาสร้างปัญหาอย่างไร” เชนไตหยินหัวเราะอย่างเย็นชาและมองกลับไปที่หลินเวียวที่ยังคงจับหน้าอกของสาวใช้อยู่ เธอเหล่และชี้มีดสั้นเข้ามาหาเขา ซึ่งทำให้เขากลัวและปล่อยเอเลน่าไปอย่างรวดเร็ว ผลักเอเลน่าไปข้างหลัง แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ ไอ้สารเลวคนนี้ … ”

เชนไตเจียงเลิน รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเขาจึงพูดติดอ่างและไม่สามารถพูดจบประโยคได้

เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดที่สวยงามก็เดินมา

“เชนไตหยิน ข้าจะบอกเจ้าเอง”

“ โอ้? เพลลี่ เจ้ารู้?”

“ ข้าดูเรื่องตลกนี้ตั้งแต่แรก ดังนั้นข้าจึงมีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะพูด” เจ้าหญิงเพลลี่ยังคงยิ้มอย่างสุภาพขณะที่เดินไปแล้วมองไปที่หัวหน้าองครักษ์ที่อยู่ใกล้ ๆ “ พวกเจ้าทั้งหมดออกไปได้แล้ว”

“ แต่ เจ้าหญิงเพลลี่พะยะค่ะ เราต้องปกป้องแขกและความปลอดภัยของท่านถ้าเขาทำอะไรอีก…”

“ ฮิฮิ เจ้ากำลังพูดถึงอะไร? เจ้าจำไม่ได้หรือไม่ว่านี่คือใคร? เจ้าเห็นดาบเล่มนั้น ใครจะทำอะไรได้? ใครกล้าทำอะไร”

“ เอ่อ…พะยะค่ะ เจ้าหญิงเพลลี่ ข้าเข้าใจแล้ว…พวกเจ้าทั้งหมดถอนตัว!”

ด้วยคำพูดไม่กี่คำเจ้าหญิง เพลลี่ก็ส่งทหารยามไปและบรรยากาศก็คลี่คลายลง แม้แต่ชายสองคนเดิมก็ถูกแทนที่ด้วยความสวยงามที่ดึงดูดสายตาสองคน

นั่นส่งผลให้ฝูงชนเพิ่มขึ้นและไม่ลดลงเนื่องจากแขกส่วนใหญ่แน่นิ่งไปที่ประตูเพื่อต้องการดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“ เชนไตหยิน ถ้าเจ้าจะตำหนิผู้ดูแลของเจ้า เจ้าก็ผิดแล้วเพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ โอ้? แล้วเพลลี่ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าข้าควรโทษใคร”

ตั้งแต่ เพลลี่เข้ามาใกล้ เธอไม่สามารถถือดาบของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงโยนมันทิ้งไว้ข้างหลัง

ดาบที่สลักอย่างประณีตสร้างส่วนโค้งที่สวยงามในอากาศและถูกจับด้วยมือเล็ก ๆ

“ เซียวฮัว?”

เมื่อเห็นหญิงสาวหน้ากระ หลินเซียวก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา เธอกอดดาบและแลบลิ้นใส่เขาด้วยสายตาที่หลบเลี่ยงรู้สึกผิดกับปัญหาที่เกิดจากความผิดพลาดของเธอ

“ แม้ว่าผู้ดูแลของเจ้าจะเป็นคนต่ำต้อยด้วยคำหยาบและโรคจิต แต่ก็มักจะแอบมองหน้าอกของข้าอย่างน่าอนาถและอยากจะฉีกเสื้อผ้าของสาวใช้และใช้ประโยชน์จากเธอ แต่ข้าเดาว่าเขาก็ทำงานของเขา”

เพลลี่ยิ้มขณะที่เธอพูดอย่างนั้นในตอนแรกดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามช่วย เชนไตเจียงเลิน แต่เธอกำลังร้องเรียนเกี่ยวกับพฤติกรรมของเขา

“ ข้าขอโทษ มันเป็นความผิดของข้าที่เขาไม่ได้ลงโทษทางวินัยมากพอ เจียงเลินเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ต้องการให้ข้าพาไปเมืองวินเทอร์เรส ข้าไม่มีทางเลือก … ฮิฮิถ้าเขาทำให้เจ้าขุ่นเคืองโปรดอย่าคิดมาก” เชนไตหยินหัวเราะขณะที่เธอตอบ เธอจับแขนของเพลลี่อย่างไร้ยางอาย

สำหรับคนอื่น ๆ พวกเขาดูเหมือน ‘พี่น้อง’ คู่หนึ่งที่สนิทสนม แต่ทั้งคู่รู้ดีว่านั่นเป็นเพียงการกระทำเพื่อฝูงชน

ใครจะเป็นพี่น้องกับเจ้าหญิงตัวแสบตัวนี้? ถ้าไม่ใช่เพราะตัวตนของเธอ เธอคงไม่อยากให้เธอเรียกว่าพี่สาว เธอคงไม่มางานเลี้ยงวันนี้ด้วยซ้ำ!

แต่ไม่เป็นไรเนื่องจากเธออยู่ที่นี่แล้ว เธอก็อาจจะพบกับความสนุกด้วยตัวเองก็ได้! และสองคนงี่เง่าต่อสู้ให้เธอแค่นั้น

“ ไม่ต้องห่วงข้าไม่รังเกียจ… แต่เชนไตหยิน เด็กยากจนคนนั้นจ้างสาวใช้และแสร้งทำเป็นว่าเป็นขุนนางเพื่อพยายามแอบเข้ามา เขาพูดเรื่องไร้สาระหลังจากที่ผู้ดูแลของเจ้าค้นพบ เขาก็ทำร้ายผู้ดูแลซึ่งทำให้เกิดเหตุการณ์ยุ่งนี้…แล้วเจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้”

“ หืม? เจ้ากำลังบอกว่าหลินเซียวพยายามแอบเข้ามา? พุ…” เชนไตหยินกระพริบตา จากนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเธออดไม่ได้ที่จะปิดปากของเธอเพื่อหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอมองไปที่สีหน้าไร้เดียงสาของหลินเซียว

เพลลี่ได้ยินคำว่า ‘หลินเซียว’ แต่ไม่สนใจว่าทำไมเธอถึงรู้จักชื่อของเขาและพูดต่อด้วยประโยคที่เธอคิดไว้ล่วงหน้าพยายามทำให้เธอลำบาก

“ ใช่ เขาพยายามจะไปร่วมงานเลี้ยง ข้าเดาว่าเขาชอบเจ้าดังนั้นเขาจึงพยายามพบเจ้าในงานเลี้ยง”

“ชอบข้า? หืม แม้ว่าเจ้าจะเข้าใจส่วนนั้นถูกต้อง … “

“ หืม? เชนไตหยิน เจ้ารู้จักเขา?”

“ หืม…ข้าจะว่ายังไงดี?”

เชนไตหยินพูดกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่สังเกตการแสดงออกลุกลี้ลุกลนของหลินเซี่ยวด้วยความสนใจและพิจารณาคำพูดของเธอเพื่ออธิบายเจ้าหญิงเพลลี่ให้สมเหตุสมผล

สำหรับเชนไตหยิน เขาไม่ใช่เด็กที่น่าสงสาร

แฟนลับๆ?

ดูเหมือนจะไม่ถูกต้องเช่นกัน

ถ้าเธอต้องติดป้ายชื่อเขาเพื่อฝูงชน …

“ น้องสาวเพลลี่เขาชื่อหลินเซียวและแท้จริงแล้วเขาเป็น…ของข้า”