สัญญาอย่างหนึ่ง?

มีอะไรอีกล่ะ?

คนลามกคนนี้โลภร่างกายของเธอมานานแล้ว หาวิธีกลั่นแกล้ง…สิ่งที่เขาพูดถึงนั้นเป็นเรื่องลามกในทำนองเดียวกัน!

‘นอนกับสาวใช้’ หรือ ‘อาบน้ำกับสาวใช้เปลือย’ หรือ ‘ทำความสะอาดโดยไม่ใส่เสื้อชั้นใน’ …แน่นอนว่าเป็นการกระทำลามก!

“ หลินเซียว ถ้าเจ้าคิดว่าข้าจะเอาความบริสุทธิ์ของข้าไปแลกเป็นอาหารเจ้าก็คิดผิด! ข้าไม่ใช่สาวใช้ราคาถูกที่เจ้าจะแกล้งได้ ข้าคือราชาปีศาจ! ข้ามีศักดิ์ศรีและภาคภูมิใจของข้า! เจ้าต้องการใช้อาหารอร่อยเพื่อครอบงำและล่อลวงข้า … เจ้าเพ้อเจ้อแล้ว!”

แม้ว่าเธอจะสูญเสียศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจในฐานะราชาปีศาจ แม้ว่าเธอจะก้มหัวให้หลินเซียวไปแล้วและค่อยๆคุ้นเคยกับการล้อเล่นและความอัปยศอดสูของหลินเซียวทุกวัน แต่เธอก็ยังคงมีส่วนสำคัญ

ถ้าเขากล้าที่จะแตะต้องร่างของเธอ เธอจะต้องสู้ตายแน่ ๆ !

หลินเซียวไม่ได้ขยับตัวและรู้สึกงุนงงกับท่าทีของเธอ เอียงศีรษะของเขา

“ เอเลน่า ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย เจ้าร้อนใจอะไร? จริงเลย…แม้ว่าเจ้าจะอยากโกรธแต่อย่างน้อยก็ฟังข้าก่อน โอเค?”

หลินเซียวกัดขาไก่โดยไม่สนใจความจริงที่ว่าเอเลน่ากัดมัน จากนั้นก็พึมพำอะไรบางอย่างและโบกมันไปมาต่อหน้าเอเลน่าเหมือนเขาใช้เหยื่อตกปลาสำหรับแมวขี้ตะกละใบ้

เขาไม่ได้เล่นกินอาหารด้วยรสนิยมที่ผิดและไม่ใช่เพราะเหตุผลโง่ ๆ เช่นมีดเพียงชุดเดียว …

เลิกล้อเล่น เขาไม่ได้รังเกียจอะไรจากเอเลน่านับประสาอะไรกับน้ำลาย เธอเป็นสาวใช้ที่ดีที่สุดในโลกไม่มีใครดีไปกว่าเธอ! แม้ว่ามันจะเป็น …

แค่กๆ…ไม่ ไม่ หลินเซียวไม่ได้คิดอะไร เขาเป็นคนที่จริงจังไม่ใช่พวกโรคจิต!

แม้ว่าเขาจะมีความคิดที่ผิด แต่จุดแข็งที่สุดของเขาคือการยับยั้งชั่งใจ เขารู้ว่าขีดจำกัดของเอเลน่าอยู่ที่ไหน เขาไม่ต้องการทำให้เอเลน่าโกรธและจะไม่กลั่นแกล้งเธออย่างไร้หัวใจเพื่อความสนุกในตัวเอง ทุกสิ่งที่เขาทำล้วนมีจุดประสงค์แปลก ๆ

คราวนี้จุดประสงค์ของเขาคือ …

“ โอเค รีบพูดมา…ข้าอยากเห็นว่าคนลามกอย่างเจ้าจะคิดอะไรได้นอกจากแกล้งข้า!”

“ เอ่อ…ข้าเป็นแค่คนลามกที่ชอบหน้าอกเจ้า?”

“ เจ้าไม่ใช่เหรอ?”

“ หืม…ใช่” หลินเซียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและยอมรับอย่างจริงจังว่า“ เจ้าพูดถูกเอเลน่า ข้าจะไม่โกหกเจ้า ข้าไม่ได้มาจากโลกนี้จริงๆแล้ว ข้าเป็นผู้ข้ามมิติจากดาวเคราะห์โอปป้า ภารกิจของข้าคือจับสาวหน้าอกใหญ่ที่สุดในไอลีน! และเจ้าคือเป้าหมายแรกของข้า! กลับมาที่โลกของข้ากับข้าเถอะ!”

“ …นายท่าน ท่านสมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า? ท่านต้องการให้ข้าพาท่านไปที่โบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์เพื่อรักษาหรือไม่?” เอเลน่าไม่ได้โกรธและมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ แค่ก…เรื่องตลกจบลงตรงนี้” มันเริ่มนอกประเด็นมากขึ้นเรื่อย ๆ และขาไก่ก็เริ่มเย็น ดังนั้นหลินเซียวจึงเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว“ เอเลน่า ข้าจะให้ขาไก่กับเจ้ามากเท่าที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าว่าเจ้าห้ามแค่ตั้งหน้าตั้งตากิน หลังกินเสร็จเจ้าต้องเรียนรู้วิธีทำเพื่อข้า!”

“ ทำเพื่อเจ้า?” เอเลน่ากระพริบตาอย่างรวดเร็วด้วยความประหลาดใจ

“ถูกต้อง! เอเลน่า เจ้าเป็นสาวใช้ของข้ามาระยะหนึ่งแล้วและทำอาหารให้ข้าทุกวัน แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย…เห้อ เจ้าไม่สามารถทำอาหารพิษใช่ไหม? แม้ว่าเจ้าจะได้เรียนรู้จากพี่สาวหยินมาบ้าง แต่เจ้าก็ยังไม่มีอาหารจานพิเศษ…ดังนั้นทำไมเจ้าไม่หาโอกาสเรียนรู้สักนิด กินอาหารจานไหนที่รสชาติดีกว่าเดิม จากนั้นเมื่อเจ้ากลับไปเรียนทำสำหรับข้า เป็นยังไงล่ะ? “

“ หืม…แค่นั้นเองเหรอ?”

เขาแค่อยากให้เธอเรียนรู้วิธีทำอาหาร?

ดังนั้นเธอเข้าใจเขาผิด?

เอเลน่าเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้า เงียบลงชั่วขณะก่อนที่จะตอบสนองอย่างอ่อนแรง

“ ถ้าแค่เรียนทำอาหารก็ไม่มีปัญหา…”

“ นั่นหมายความว่าเจ้าเห็นด้วย?” หลินเซียวมีความสุข เขาเบื่อกับการทำอาหารที่มืดมนของเอเลน่า เขาพอใจถ้าทักษะการทำอาหารของเธอสามารถเข้าถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของเชนไตหยินได้

“ ไม่…ใช่…มั้ง” เอลน่าตอบอย่างไม่เต็มใจ

“ เห้อ เยี่ยก หากเป็นเช่นนั้น นี่!”

คราวนี้หลินเซียวยื่นส้อมให้เอเลน่าเพื่อให้เธอเพลิดเพลินกับไก่แสนอร่อยด้วยตัวเอง เขาหยิบช้อนขึ้นมาพร้อมเสิร์ฟเอเลน่าด้วย

“ บอกข้าว่าเจ้าอยากกินอะไร เจ้าต้องการเรียนรู้อะไร? ข้าจะป้อนเจ้า!”

“ กะการป้อนอาหารไม่จำเป็น…” เอเลน่าเพิ่งสวาปามขาไก่ มองไปรอบ ๆ และตัดสินใจว่าจะกินอะไรต่อ เธอรู้สึกเขินอายความอ่อนโยนของหลินเซียว

เขาไม่รู้คืออะไร? ป้อนอาหารเธอต่อหน้าทุกคน แม้ว่าเธอจะเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักมารยาทของมนุษย์ แต่เธอก็เข้าใจว่าการกระทำของเขานั้นแหวกแนวเกินไป

ตามที่เอเลน่าเดาในขณะที่หลินเซียวใช้ช้อนป้อนอาหารเอเลน่า เหล่าขุนนางหนุ่มในโต๊ะเดียวกันเริ่มคุยกันอย่างเงียบ ๆ

“ ไอ้ฮิกกิ้งส์ นี้มันอะไร เขาไม่ได้แอบเข้ามาเหรอ?”

“ ไม่ เขาเป็นแขกคนสำคัญของเจ้าหญิงเชนไตหยิน เขาเป็นผู้มีพระคุณของเธอ…ข้าได้ยินที่ประตู”

“ พุ…แขกรับเชิญแบบไหน เขาไม่มีมารยาท” คนข้างๆเขาเกือบจะหัวเราะเอนไปทางฮิกกิ้งส์และชี้ไปที่คู่บ่าว – สาว“ เขาป้อนอาหารสาวใช้เป็นการส่วนตัว…ไร้สาระแค่สาวใช้ที่ต่ำต้อย กล้ากินอาหารแบบเดียวกับเรา? เขาทำให้เราอับอาย!”

“ เขาไม่มีมารยาทและน่าจะเป็นนักเรียนที่น่าสงสาร แต่เขาไม่ได้ให้อาหารสาวใช้เพื่อทำให้เราอับอาย”

“ โอ้? แล้วทำไมเขาถึง…”

“ หึ เจ้าไม่เห็นแววตาของเขาเหรอ?”

“ตาของเขา?”

หลังจากที่เขาได้ยินเช่นนั้นเขาก็มองไปที่หลินเซียวอย่างสงสัย

หลินเซียวหัวเราะอย่างโง่เขลาขณะที่เขาเลี้ยงสาวใช้ มันเหมือนกับว่าเขามีความสุขมากกว่าการได้กินด้วยตัวเอง สาวใช้ของเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอแยกริมฝีปากสีชมพูเชอร์รี่และกินอาหารที่เจ้านายของเธอป้อนโดยการกัด บางครั้งเธอจะอมไว้ที่ด้านข้างของปากเธอจึงใช้ลิ้นเลียออกจากนั้นรอให้เจ้านายป้อนอาหารเธอต่อไป

การให้อาหารนี้นี้มันนรกอะไร เขาแค่เจ้าชู้ต่อหน้าพวกเขา!

“ จากสิ่งที่ข้ารู้ว่าบัมพ์กิ้นส์บางคนจะปฏิบัติต่อสาวใช้เหมือนเอาท์เล็ตและในขั้นตอนนี้ก็จะตกหลุมรักสาวใช้ของพวกเขาด้วย” ฮิกกินส์วิเคราะห์อย่างมีเหตุผล

“ แล้ว…เด็กคนนั้นกับสาวใช้ของเขามีความสัมพันธ์แบบนั้นเหรอ? เอ๊ะ…น่าขยะแขยง”

สำหรับขุนนาง ข้าราชการก็ไม่ต่างจากวัวที่ไถนาหรือม้าที่พวกเขาขี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นเครื่องมือที่ต่ำต้อยไม่ใช่มนุษย์ แม้แต่สาวใช้แสนสวยก็ไม่มีอะไรนอกจากเป็นเครื่องมือในการคลายความเบื่อหน่ายและพวกเขาจะไม่มีวันได้รับการลงทุนทางอารมณ์

แต่เห็นได้ชัดว่ากันชนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาฝ่าฝืนกฎนั้นดวงตาที่รักของเขาทรยศต่อหัวใจของเขา

ผู้ชายคนนี้ชอบสาวใช้ของเขาอย่างแท้จริง

“ เฮ้อ แต่สาวใช้ของเขาสวยจริงๆ ถ้าเป็นข้าอาจจะ…” ฮิกกินส์จ้องมองไปที่ผมสีเงินของเอเลน่าดวงตาสีแดงและรูปลักษณ์ที่สวยงามรวมทั้งรูปร่างที่ดูโอ้อวดของเธอ

“ ฮะ? ฮิกกินส์ เจ้าไม่สนใจเธอเหรอ? เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้ากำลังไล่ตามเจ้าหญิงเพลลี่เมื่อสองสามวันก่อน เธอจะเปรียบเทียบได้อย่างไร” สหายของเขาเยาะเย้ยเขาอย่างไร้ความปรานี

“ถุย! เจ้ารู้อะไร?” ฮิกกินส์สาปแช่งอย่างเชื่องช้าและเพื่อไม่ดึงดูดความสนใจ เขาลดระดับเสียงลงอย่างรวดเร็วและกระซิบว่า“ เจ้าไม่เข้าใจ…บอกได้เลยว่าเธอเป็นสาวใช้ไร้เดียงสา ข้าจะหลอกเธอและเล่นกับเธอ นั้นไม่น่าสนใจเหรอ?”

“ ฮิฮิ…ใช่ เธอคงอยากจะเอาชนะขุนนางอย่างเจ้า!”

สหายเห็นด้วยและหัวเราะด้วยกัน แต่ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้างและดึงฮิกกินส์

“ เฮ้ หยุดพูด…เขามาแล้ว!”

“อา? ในที่สุดเขาก็มาที่นี่…”

หลังจากได้ยินคำกระตุ้นของเพื่อนร่วมทาง ฮิกกินส์รีบจัดตัวเองและลุกขึ้นยืนพร้อมกับคนอื่น ๆ และเผชิญหน้ากับราชาที่กำลังเดินเข้าไปในห้องโถง

ห้องโถงที่อึกทึก แต่เดิมก็เงียบสนิท

ชายวัยกลางคนผมบลอนด์ปรากฏตัวที่ทางเข้าหลักพร้อมกับผู้ดูแลหลายคน

สวมมงกุฎและอาภรณ์สีทองแม้ว่าเขาจะอายุมากและมีริ้วรอย แต่ก็ยังมีความกล้าหาญ เขาถือคทาทองคำฝังอัญมณีขณะเดินเข้าไปในห้องโถงอย่างช้าๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็ลดศีรษะลงด้วยความเคารพ กษัตริย์เพิกเฉยและเดินไปที่จุดศูนย์กลางและนั่งระหว่าง เชนไตหยิน และ ซีซาร์

“ทรงพระเจริญ!”

“ทรงพระเจริญ!”

ทุกคนต่างยกย่ององค์ราชาท่วมท้นและบรรยากาศก็ถูกกวาดล้างไปจนหมด หยุดหลินเซียวที่กำลังกินอาหารอย่างมีความสุข

ราชาไอเบา ๆ และโบกมือ พูดทักทายก่อนจะเข้าสู่หัวข้อหลัก

“ วันนี้ข้ามีเรื่องสำคัญที่อยากจะประกาศ”