“ หลินเซียว เจ้าจะทำอะไรได้เมื่อเจ้าเมา?”

“ ถ้าเจ้าอยากฉี่ใส่ปาก ข้าจะให้อาหารกลางวันพรุ่งนี้!”

“ มันมีวิธีที่ชัดเจนแต่เจ้าก็ยังคงลากต่อไป เจ้าจะรออะไรอีก?”

“ ทางที่สอง? เป็นเรื่องตลก! ครึ่งปีจะผ่านไปในพริบตา เจ้าจะไม่พบหนทางที่สองแม้ว่าเจ้าจะปวดสมองก็ตาม”

“ เจ้าลามก เจ้าฟังข้าไหม”

ฮิกกินส์แอบดูและเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เด็กน่าสงสารคนนั้นเรียกหลินเซียวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาอยากจะดื่ม ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ดีและกำลังจะหยิบแชมเปญที่เข้มข้น สาวใช้ของเขาบังคับแย่งถ้วยของเขาในขณะที่ตำหนิเขาอย่างไม่สุภาพ

เมื่อฟังสิ่งนี้ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอเป็นนายและเด็กคนนั้นคือคนรับใช้…นี่เป็นครั้งแรกที่ฮิกกินส์ได้พบกับสาวใช้ที่กล้าดุร้ายต่อเจ้านายของพวกเขาและตกใจชั่วขณะ

“สวย…”

เมื่อดูเธอดุเขาอย่างดุเดือด ฮิกกินส์ก็อดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์

เธอไม่เพียง แต่ดูดีด้วยผมสีเงินและดวงตาสีแดงของเธอ แต่เธอยังมีหุ่นที่ดีอีกด้วย! เธอไม่มีใครเทียบได้กับเด็กผู้หญิงทั่วไป!

สาวใช้คนนี้เป็นยังไงบ้าง? เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเทพธิดา!

ฮิกกินส์ทำได้แค่เกลียดตัวเองที่เขาไม่ใช่เจ้านายของเธอ ถ้าเขาเป็นคนที่ถูกดุแทนที่จะเป็นไอ้นั่นจะดีแค่ไหน …

“ เฮ้ฮิกกินส์ เจ้าจ้องอะไรอยู่” สหายของเขาโบกมือต่อหน้าต่อตา

“เจ้าชอบเธอ? ถ้าอย่างนั้นก็ไปชวนเธอสิ เจ้าไม่ใส่ใจเรื่องที่เจ้าไม่มีคู่เต้นรำเหรอ? เธอเป็นแค่สาวใช้ อะไร เจ้ากลัวว่าเธอจะปฏิเสธเจ้าหรือ” เพื่อนของเขาเห็นเขาและเริ่มยุยงเขา“ นายที่ไร้ประโยชน์คนนั้นไม่กล้าพูด เขาเป็นแค่คนธรรมดา เขาอาจใช้ความจริงที่ว่าเขาช่วยเธอเป็นข้ออ้างในการรบกวนเชนไตหยิน และเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชิญเขาไปงานเลี้ยงโดยไม่เต็มใจ เขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับเจ้าได้เลย!”

“ ถูกต้อง…ฮ่าฮ่า” ฮิกกินส์กระแอมในลำคอเรียกความกล้าหาญและเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการภายใต้การให้กำลังใจของเพื่อนร่วมทาง

เขาจัดเสื้อผ้าที่มีสไตล์มัดผมหน้าม้าแล้วลุกขึ้นยืน เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเอเลน่าซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังจะฆ่าใครบางคนและร้องเรียกเธออย่างอ่อนโยน

“ คุณแม่บ้านคนสวย สวัสดี”

“ หลินเซียว เจ้าทำอะไรบางอย่างได้ไหม? อย่าคิดว่าข้าจะคอยดูแลเจ้าต่อไป ข้าจะไม่เป็นสาวใช้ของเจ้าตลอดไป!”

เอเลน่ายังคงดุด่าหลินเซียวด้วยความโกรธ เธอมักจะถูกเขารังแกและว่ากล่าวอยู่เสมอดังนั้นตอนนี้บทบาทจึงกลับกันเธอจะไม่พลาดโอกาสนี้และมีความสุขกับการยืนอยู่เหนือเขาและชี้ให้เห็นถึงความสูญเปล่าของชีวิต

“ เอ่อ…สาวใช้เจ้าเสน่ห์คนนี้ข้า…”

“ ไอ้ลามก ข้า…เอ๊ะ?”

เอเลน่ายังคงไม่พอใจและต้องการสาปแช่งเขาต่อไป แต่เธอได้ยินใครบางคนพูดอยู่ข้างๆเธอและเมื่อเธอดูมันก็เป็นนายน้อยที่ไร้สาระ

“ เจ้าคุยกับข้าหรือเปล่า?” เอเลน่าหันหน้าไปถามอย่างเย็นชา

“ ใช่…ข้าเอง”

เมื่อเขาจ้องไปที่ทันใด ฮิกกินส์รู้สึกหนาวสั่นอย่างกะทันหันและอดไม่ได้ที่จะถอยหลัง ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนของเขาที่สนับสนุนเขาเขาก็อยากจะหนี

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่ทำไมเธอถึงน่ากลัวเมื่อเธอโกรธ? เช่นเดียวกับสิงโตที่โกรธแค้น ออร่าที่เธอปล่อยออกมาไม่ได้รู้สึกถึงมนุษย์เหมือนสัตว์อสูรที่น่ากลัวจากป่า

“ โอ้ เจ้าต้องการอะไร”

เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยขุนนาง เอเลน่าจึงเข้าใจว่าเธอต้องถอนน้ำเสียงที่หยิ่งผยองของเธอและจัดการกับพวกเขาอย่างสุภาพ

แน่นอนว่ารูปลักษณ์ที่น่าพอใจของเธอไม่ต่างจากหน้าโปกเกอร์ ถ้าไม่ใช่เพราะฮิกกินส์พบว่าเธอสวยเกินไปเขาคงจะจากไปแล้ว

“ …ข้าขอทราบชื่อสาวสวยคนนี้ได้ไหม” ฮิกกินส์บังคับตัวเองให้รักษารอยยิ้มและถามอย่างสุภาพบุรุษ

นี่เป็นวิธีที่เขามักใช้ในการตีสาว ๆ เมื่อพวกเขาเห็นรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและรอยยิ้มของเขาเขาจะนำพวกเขาไปทางจมูก แต่ไม่ใช่ในวันนี้

“ ข้าเป็นสาวใช้ของนายท่าน”

เอเลน่าหยุดคิดสักนิดแล้วตอบกลับไปแบบนั้น

“ พุ…แค่กๆ” ฮิกกินส์แทบจะสำลักและจ้องมองเพื่อนที่หัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลังเขาแล้วถามต่อว่า“ ไม่ คุณสาวใช้ ข้าขอทราบชื่อเจ้า ไม่ใช่ตัวตนของเจ้า สาวสวยอย่างเจ้าต้องมีชื่อไพเราะใช่ไหม?”

คำชมซ่อนความตั้งใจของเขาและใช้คำเยินยออย่างสมบูรณ์แบบ … ฮิกกินส์ไม่เชื่อว่าเธอจะไม่รับมัน

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีเจตนาร้ายและเจ้านายที่ลามกของเขาก็สงบลงในที่สุดเอเลน่าก็โล่งใจในที่สุด

“ ข้าชื่อเอเลน่า”

“ โอ้เอเลน่า…ชื่อของเจ้าก็สวยเช่นกัน!”

“ขอบคุณ.”

“ เอ่อ…” แม้ว่าท่าทีของเธอจะผ่อนคลายลง แต่เธอก็ยังเย็นชาและยากที่จะเข้าใกล้ ฮิกกินส์กลับมาอีกครั้ง แต่มันกระตุ้นความปรารถนาในการแข่งขันของเขาขณะที่เขายื่นมือออกไปอย่างกล้าหาญ“ ถ้าอย่างนั้นคุณหนูเอเลน่า เจ้าอยากจะเต้นรำกับข้าไหม”

“ ไม่” เอเลน่าให้คำตอบทีชัดเจน

“ อ่าโอเค งั้นช่วยจับมือข้าทีเรา…เดี๋ยวก่อนเจ้าเพิ่งพูดอะไรนะ” ฮิกกินส์ลืมตาขึ้นด้วยความไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน มือที่เขายื่นออกไปนั้นถูกแช่แข็งกลางอากาศและเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมัน

ผู้หญิงที่โง่เขลาคนนี้ปฏิเสธเขาโดยที่ไม่ได้คิดเลยจริงๆหรือ? เธอล้อเล่น?

“ เจ้ารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาคือฮิกกินส์ ลูกชายของลอร์ดแห่งเมืองโซมะ!” เพื่อนของเขาคิดว่าเธอไม่รู้จักฮิกกินส์จึงรีบเข้ามาช่วยเหลือเขา

เมืองโซมะเป็นเมืองใหญ่ทางตอนใต้ของเมืองวินเทอร์เลสและในฐานะลูกชายคนโตของเจ้าเมือง เขาจึงได้รับการปรนเปรอตามธรรมชาติ เนื่องจากสถานะของเขามีผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยากจะชอบเขาและเขามีความสุขกับวิถีชีวิตของเขาในการเปลี่ยนผู้หญิงเช่นเปลี่ยนเสื้อผ้าและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหลอกผู้หญิงของคนอื่น

แต่คราวนี้เขาทรมาน

“ เมืองโซมะ? โอ้ข้าคิดว่าข้าจำได้”

“ อืมถ้ารู้อย่างนั้นก็เลิกทำตัว! เป็นเพียงสาวใช้ เจ้าควรขอบคุณนายท่านฮิกกินส์ที่เชิญเจ้าเต้นรำ เจ้ากล้าปฏิเสธหรือ?”

“ ลีโอนาร์ดโปรดอย่าพูดแบบนั้น เจ้าจะทำให้ผู้หญิงสวยคนนี้ตกใจ”

เขายกมือขึ้นอีกครั้งและชวนเธอเต้นรำ

“ เอเลน่าอย่าคิดมากข้าแค่อยากเต้นรำกับเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้วิธีเต้น ข้าจะค่อยๆสอนเจ้าเองดังนั้นอย่ากังวลไปเลย “

คำพูดของฮิกกินส์อาจกล่าวได้ว่ามีการฝึกฝนอย่างมาก หยุดการแก้ตัวของอีกฝ่ายในขณะที่แสดงความปรารถนาดีของเขาเพื่อให้อีกฝ่ายไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

แต่เอเลน่าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาคำพูดเหล่านั้นไร้ประโยชน์สำหรับเธอ

“ ไม่”

คำพูดเพียงคำเดียวที่ออกมาจากปากของเอเลน่าอย่างนุ่มนวลทำให้ผิวของทุกคนที่นั่นเปลี่ยนไปเมื่อบรรยากาศเยือกแข็ง

“ เฮ้! ยัยผู้หญิงโง่เขลา เจ้านายของเจ้าเป็นเพียงสามัญชน แต่ฮิกกินส์เป็น … “

“ ลูกชายของเจ้าเมืองโซมะใช่ไหม? ถ้าจำไม่ผิดเมื่อยี่สิบปีก่อนเมืองโซมะถูกสัตว์อสูรโจมตี พลเรือนเสียชีวิตและบาดเจ็บในขณะที่ขุนนางและทหารแทบไม่ทำอะไร เจ้าจำเหตุการณ์นั้นได้ไหม?”

“ เอ่อ…ข้าคิดว่าข้าจำได้ แล้วอะไร?” เพื่อนร่วมทางไม่เข้าใจว่าทำไมเอเลน่าถึงหยิบยกประวัติศาสตร์โบราณและมองไปที่ฮิกกินส์และสังเกตเห็นว่าเขามีผิวที่ดูแย่มาก

“ นายท่านฮิกกินส์ จริงหรือ? เจ้ายังไม่ได้เกิด แต่เจ้าควรรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย?”

“ ข้า ข้า…ข้าไม่รู้…” ฮิกกินส์พูดตะกุกตะกัก

“ข้าคิดว่าข้ารู้! กองทัพปีศาจที่โจมตีเมืองโซมะมีพลังมากเกินไป ลอร์ดจึงถอยกลับเพื่อรักษาความแข็งแกร่ง จากนั้นเขาก็โจมตีในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเพื่อยึดเมืองคืน” หนึ่งในสหายของเขารีบตอบก่อน

“ ฮิฮิ นั่นคือสิ่งที่มนุษย์ของเจ้ากำลังบอกมัน…” เอเลน่าหัวเราะเบา ๆ ขณะพึมพำกับตัวเอง“ ถ้าข้าจำไม่ผิด กองทัพปีศาจที่เรียกว่าไม่ใช่อะไรเลยนอกจากสัตว์อสูรระดับหกเพียงไม่กี่ตัว ลอร์ดเป็นคนขี้ขลาดและเข้าใจผิดว่าเป็นการโจมตี จึงหนีออกจากเมืองทันทีโดยทิ้งผู้คนที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมนั้น…ฮิกกินส์พ่อของเจ้าควรจะบอกเจ้าใช่ไหม”

“ ข้า ข้า…”

“อะไร? ฮิกกินส์ จริงหรือ!? ทำไมข้าไม่รู้”

โดยไม่รอให้ฮิกกินส์ตอบ เพื่อน ๆ ของเขาก็ตกใจโดยไม่สนใจผิวที่ซีดเผือดของเขาและถามเขาอย่างไม่หยุด

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฮิกกินส์ก็ปวดหัว

เมื่อพ่อของเขายังเด็กและตอนแรกได้รับการแต่งตั้งให้เป็นลอร์ด เขากลัวการโจมตีของสัตว์อสูรอย่างกะทันหันแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยความผิดพลาดและปกปิดความจริงเหตุการณ์นั้นทำให้เขาอับอายไปตลอดชีวิต

แม้แต่ฮิกกินส์ เหตุการณ์นั้นเป็นความลับที่เขาพบเมื่อพ่อของเขาเมาแล้วสาวใช้คนนี้รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?

ผู้หญิงคนนี้เธอเป็นใคร?

“ เอเลน่า…เจ้ารู้ได้ยังไง? เป็นไปได้ไหม…เจ้ามาจากเมืองโซมะ!?”

ถ้าความจริงออกไปบ้านของเขาจะพังพินาศ! ตำแหน่งพ่อของเขาก็ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปเช่นกัน!

“ไม่ ข้าไม่ใช่. เช่นเดียวกับเจ้าข้าได้ยินจากพ่อของข้าด้วย”

“ ฮะ? พ่อของเจ้า?”

ฮิกกินส์แทบจะสำลักน้ำลาย