เช้าของวันรุ่งขึ้น

ถนนแห่ง เมืองวินเทอร์เรส

แม้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาจะมีคนลามกแสดงท่าทางเท์ต่อหน้าสาวใช้คนสวย แต่เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึง คําสาบานที่สง่างามและคําสัญญาที่อ่อนโยนของเขาก็ถูกทิ้งไปทั้งหมด

เอเลน่าตื่นแต่เข้าเพื่อทําอาหารเข้าให้หลินเชียวไม่ใช่แค่โจ๊ก แต่ยังทําอาหารพิเศษที่เธออร่อย ที่สุดคือไข่คน เธอวางแผนที่จะปฏิบัติต่อเจ้านายจอมขี้เกียจของเธอเป็นครั้งแรกและหวังว่าเขาจะ ได้รับการรับรองและช่วยเธอสืบสวนได้สําเร็จ!

กระนั้นความคาดหวังทั้งหมดของเธอก็พบกับความผิดหวังที่เท่าเทียมกัน

แม้ว่าเธอจะทําอาหารเช้าเต็มโต๊ะแล้ว แต่เมื่อเธอเปิดประตูเพื่อเรียกเขาไปกินข้าว เธอก็เห็นไอ้เ****นั้นยังคงนอนเหมือนหมูไม่ตื่นไม่ว่าเธอจะเรียกเขาอย่างไร

ในที่สุดไอ้คนนี้ก็โกหก! เขาเป็นคนขี้เกียจไร้กระดูก ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เอเลน่าเกลียดตัวเองจริง ๆ เธอเชื่ออย่างไร้เดียงสาว่าหลินเขียวจะเปลี่ยนแปลง ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น ช่างโง่เขลาเพียงใด

“ ลุกขึ้นมา ไอ้ลามก! เจ้าไม่ได้สัญญาว่าข้าจะได้รับการรับรองในวันนี้และรับภารกิจ!?”

“ เอ่อข้า…หาว… เอเลน่า ข้าเหนื่อยมากเมื่อวาน…ข้าดื่มมากเกินไป ปวดหัวจัง…เอ่อ…. ขอข้านอนอีกสักหน่อย…”

หลินเชียวพลิกตัวนอนบนเตียงและห่อตัวเองควยผ้าห่ม เขาพึมพํากับเอเลน่าอย่างง่วงนอนขณะกอดหมอนและนอนต่อ

“ หลินเชียว! อย่าลืมเมื่อวานนี้เอเวอสินบอกว่าพวกเขากําลังจะออกภารกิจสําคัญระดับ S เจ้าต้องยอมรับมัน!”

เอเลน่าโกรธ เธอไม่สามารถใส่ใจกับคําพูดของเธอได้อีกต่อไป

“ให้ตายเถอะ ข้าน่าจะรู้ที่ไม่มีทางที่เจ้าลามกสามารถช่วยข้าไต้ เจ้าแค่อยากให้ข้าเป็น * * * * ของเจ้าไปตลอดชีวิตใช่มั้ย!”

“ อืออ เงียบหน่อย ยังไงก็ตามมันไม่เหมือนกับว่าพวกเขาจะปิด ถ้าเราไปช้ากว่านี้ เอเลน่าได้โปรดให้ข้านอนหลับอีกสักหน่อย…”

หลินเชียวดิ้นไปมาอย่างหงุดหงิดและเอาผ้าห่มคลุมศีรษะพยายามป์ตเสียงรบกวนจากโลกภายนอก

แต่เอเลน่าจะปล่อยเขาได้อย่างไร?

“ อีกนิด!?ยิ้ม หลินเซียว อีกหน่อยสําหรับเจ้าอาจจะเป็นพรุ่งนี้”

เมื่อเธอนึกถึงว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับคําสัญญาของหลินเซียวเมื่อคืนและแสดงให้เห็นถึงค้านที่น่าอับอายของเด็กผู้หญิงเธอต้องการที่จะแทงเขาจริงๆ

“หลินเซียว วันนี้เจ้าจะต้องไปไม่ว่าเจ้าจะชอบหรือไม่ก็ตาม!”

เอเลน่ากัดฟันแน่นและกระที่บเท้าเตรียมพร้อมที่จะใช้สองมือของตัวเองเพื่อปกป้องสาเหตุที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เธอวางแผนที่จะลากเจ้าหมูโง่ตัวนี้ออกจากที่นอนของเขา!

” ตื่น!”

เธอเดินไปข้างเตียงและใช้กําลังทั้งหมดดึงผ้าห่มของเขา

“อา? เจ้ากําลังทําอะไร? หยุด!”

หลินเซียวสะดุ้งและหายง่วงอย่างสิ้นเชิง เขาคว้าผ้าห่มของเขาทันทีและจะไม่ปล่อยให้เธอนึก!

“ ตื่น!” เอเลน่าไม่ยอมปล่อยและออกคําสั่งอย่างดุเดือด

“ ไม่!” หลินเซียวยอมตายดีกว่ายอมแพ้ สาบานว่าจะปกป้องผ้าห่มของเขาไปจนตาย

“ เอาละ ข้าจะกระชากผ้าห่มของเจ้าแล้วมาดูกันว่าเจ้าจะนอนยังไง!”

“อะไร? เอเลน่า เจ้าเอาผ้าห่มของข้าไปไม่ได้นะ!”

หลินเชียวรู้สึกกระอักกระอ่วนขณะที่เขารู้สึกถึงลมหนาวที่ครึ่งล่างของร่างกายและตระหนักถึงบางสิ่งที่น่ากลัว แต่ไม่สามารถพูดได้เขาจึงร้องขอความเมตตา

“ ฮึ่มหลินเซียว ถ้าวันนี้ข้าถึงเจ้าออกมาไม่ได้ ข้าก็ไม่ใช่ราชาปีศาจองค์ที่ 29!”

เมื่อเธอเห็นเขาตื่นตระหนก เธอก็ยิ่งมีท่าทางแน่วแน่มากขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะออกแรง

“ มะ- ไม่! เอเลน่าหยุดจริงๆ! ข้าคิดผิด…ข้าไม่ควรจะนอน อย่านะ!”

“ขอความเมตตา? สายไปแล้ว!”

เอเลน่าเหล่และมองเห็นช่องว่างในการป้องกันของเขาทันที เธอเตะมือเขาและบังคับเขากลับจากนั้นสอดมือของเธอเข้าไปในผ้าห่มแล้วนึกมันตัวยกําลังทั้งหมดของเธอ!

“ม่ายยยยย!!!”

พร้อมกับเสียงดังของผ้าห่มที่ถูกยกขึ้นเด็ก ๆ ก็ส่งเสียงร้องอย่างเขินอายราวกับเด็กผู้หญิงตัว เล็ก ๆ ที่ถูกพวกอันธพาลลวนลาม มันทําให้เอเลน่าอยากจะอ้วก

แต่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้นตามมา

หลินเซียวที่ถูกห่อด้วยผ้าห่ม แต่เดิมถูกปล่อยให้แขวนอยู่ในที่โล่งดังนั้นร่างกายที่เปลือยเปล่า ของเขาจึงถูกโชว์ให้กับเอเลน่า การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปจากรอยยิ้มเล็กน้อยเป็นความตกใจจากนั้นเธอก็กัดฟันด้วยความโกรธและความเกลียดชัง!

กระหน่ำ..

ในที่สุดผ้าห่มก็หล่นลงมาบนร่างของหลินเชียวคลุมพ์ใหญ่สุดจะพรรณนาของเขา

“เอ่อ…ข้าบอกให้เจ้าหยุด แต่เจ้าไม่ฟังดังนั้นเจ้าไม่สามารถตําหนิข้าได้” หลินเซียวหน้า แดงในขณะที่เกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้า

“ หลิน! เชียว!” เสียงโกรธของเอเลน่าเกือบจะมากพอที่จะฉีกออกจากหลังคาได้

“ อ – อะไร”

“ เจ้าลามก ทําไมเจ้าถึงนอนโดยไม่มีชุดชั้นใน? เจ้าต้องการแสดงสิ่งเล็ก ๆ ที่น่าขยะแขยง ให้ข้าเห็นหรือยังไง?”

เมื่อเอเลน่านึกถึงสิ่งที่น่าเกลียดสกปรกตัวเล็กและผอมที่เธอเพิ่งเห็นเธอรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

ไอ้**** “นี่กล้ากล้าลบหลู่เธอ ???

“ อย่าเข้าใจผิดข้ามักจะสวมชุดนอน แต่เมื่อคืนข้าดื่มมากเกินไปและถอดออกด้วยความเมา และข้าก็ไม่เล็กด้วย! อย่าตัดสินมนุษย์เราจากมุมมองของพวกเจ้าปีศาจ เดี๋ยวก่อนเอเลน่า เจ้าจะไปไหน”

หลินเชียวยังคงพยายามแก้ตัวอย่างไร้ยางอาย แต่เอเลน่าไม่ฟังและหันไปจากไปในทันใด

“ เฮ้ย เอเลน่า เราจะไม่ไปรับการรับรองเหรอ? เจ้าจะเข้าครัวเพื่ออะไร”

เขาเหงื่อตกในขณะที่มองดูเธอเดินเข้าไปในครัวรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง

“ เอ๊ะ ??? เอเลน่า เจ้ากําลังทําอะไร? เจ้าเอามีดมาทําไม?”

เขาจ้องมองขณะที่เอเลน่าหยิบมีดเล่มแหลมขึ้นมาและเดินเข้าไปหาเขา เขารู้สึกได้เสียวขึ้นมา

“ ยะ- อย่าเข้ามานะ เราพูดกันได้วางมีดลง! เอเลน่า เจ้ากําลังพยายามทําอะไร?”

หลินเชียวพยายามสื่อสารกับเธอ แต่คําตอบที่ได้รับทําให้หัวใจของเขาหล่นวูบ

“ โอ้ไม่มาก ข้าแค่อยากจะตัดสิ่งเล็กน้อยที่ไม่จําเป็นในร่างกายของเจ้าออกไป”

เอเลน่าถือมีดไว้ข้างริมฝีปากและเสียมันเบา ๆ และแสดงรอยยิ้มปีศาจ

“ แค่นอนลงแล้วให้ข้าตัดมัน อิอิตัดแค่ครั้งเดียว

“ ไม่! หยุดนะ! อย่าเข้ามา!”

หลินเซียวปกป้องครึ่งล่างของเขาอย่างสุดความสามารถ ตะเกียกตะกายไปข้างหลังและลงเอย คิ้วยการชนหัวของเขาเข้ากับกําแพงทําให้เขาน้ําตาไหล

“ ไม่ต้องกลัว มันจะจบลงในไม่ช้า

“ เอเลน่า ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไปรับการรับรองทันที่ตอนนี้! ข้าจะไม่ขี้เกียจอีกต่อไปโปรดยก โทษให้ข้าด้วยอา !! โน้วววว !!!”

ในบ้านหลังเล็ก ๆ แปลก ๆ วันนี้มีเรื่องขบขันร่าเริงและมีความสุขเกิดขึ้น