ในเวลาเดียวกัน

เมืองวินเทอร์เรส

ใกล้สํานักงานพันธมิตร

พี่น้องจากเมืองเล็ก ๆ ขยันขันแข็งมาก!

ไม่พูดอย่างเคร่งครัดก็คือน้องชายเท่านั้นที่

“ หลินเทียน อีกไกลแค่ไหน? อืม เมืองวินเทอร์เลสใหญ่มาก เรายังหาไม่เจอหลังจากเดินมานาน ข้าเหนื่อยมาก ขอพักสักหน่อย!” หญิงสาวผมสั้นสีดําเดินตามหลัง บ่นอย่างอ่อนแรง กับเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าและก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับยกศีรษะขึ้นสูง

“ พี่สาว ท่านไร้ประโยชน์จริงๆ! ท่านเหนื่อยเพราะเดินแค่นี้? ฮ่าฮ่า”

หลินเทียนหัวเราะขณะที่เขาพูดอย่างเหยียดหยาม แต่เขาก็ยังคงชะลอตัวและเดินไปข้างๆเหยาซื่อ เขาดึงเธอออกไปข้าง ๆ และพบจุดหนึ่งในสถานที่ที่ไม่เด่นซึ่งอยู่ติดกับถนนเพื่อนั่งพักผ่อนขณะมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา

พวกเขาต่างบอกว่าผู้คนรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อมีสิ่งดีๆเกิดขึ้น หลินเทียนอารมณ์ดีย

ก่อนอื่นด้วยช่วงเวลาที่เหลือนี้ เขาฟื้นตัวเต็มที่! แม้ว่าหัวเข่าของเขาจะยังมีปัญหาอยู่บ้าง แต่เนื่องจากเขาไม่ใช่นักรบจึงไม่ควรกล่าวถึงตราบใดที่มันไม่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขา!

คราวนี้พวกเขามาที่เมืองวินเทอร์เรส เพื่อเป็นผู้ตรวจสอบพันธมิตรที่แท้จริง

“ ฮ่าฮ่าหลังจากที่เราได้รับการรับรองแล้วจะไม่มีใครรังแกเราอีกต่อไป! ฮอร์ทและเอ็ดมันด์ ถ้าพวกเขากล้ารังแกท่านอีก ข้าจะเอาชนะพวกเขาและทําให้พวกเขาร้องไห้ในขณะที่พวกเขาขอ โทษท่าน!”

“อู๋… น้องไม่จําเป็นต้องทําขนาดนั้นแม้ว่าพวกเขาจะหยิ่งยโสแต่ก็ยังโอเค ถ้าเจ้าอดทนต่อมัน เราไม่ต้องกังวลกับพวกเขา” เหยาซื่อยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเธอกําลังปลอบใจลูกสุนัขที่กําลังโกรธ

“ อิ่ม ไม่! ข้าปล่อยให้ไอ้พวกนั้นรังแกคนไม่ได้”

หลินเทียนหยิบตราอันงดงามนั้นออกมาและถือมันไว้สูงกว่าศีรษะที่ซ่อนอยู่กับแสงแดดที่ส่อง ทะลุและกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ เสร็จสิ้นการรับรองผู้ตรวจสอบอีกเพียงขั้นตอนเดียวอีกเพียงก้าว เดียวในตอนนี้!”

“ เฮ้อหวังว่ามันจะเป็นไปด้วยดี

เหยาซื้อถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอเฝ้าดูความกระตือรือร้นที่ร้อนแรงของน้องชายของเธอ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเธอทําได้เพียงจับแขนของเขาและยืนอยู่ข้างๆเขาอย่างเงียบ ๆ

เฮ้อในฐานะพี่สาวเธอช่างไร้ความสามารถจริงๆ เธอไม่เพียงแต่สอนน้องชายของเธอไม่ดีเท่านั้น เธอยังต้องพึ่งพาเขาเพื่อปกป้องเธออีกด้วย ช่างอ่อนแอ

ถ้า…ถ้าเขามีพี่ชาย

ถ้าเขามีพี่ชายที่คอยสั่งสอนเขา เขาก็คงไม่เป็นแบบนี้และจะเชื่อฟังมากกว่านี้และเธอยังมีผู้ชายให้พึ่งพาได้อีกด้วย

แน่นอนว่าเป็นเพียงความฝันของเธอ สิ่งที่ดีงามจะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามพวกเขามาที่เมืองวินเทอร์เรสในวันนี้เพื่อสองสิ่งที่สําคัญ

อย่างแรกแน่นอนว่าได้รับการรับรองและรับเงินเดือนของพวกเขา

อย่างที่สองคือการทําภารกิจ

พวกเขาได้ยินจากอาจารย์ใหญ่ของสถาบันแบมบูบอกว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้มีภารกิจระดับ S ซึ่งขาดคนดังนั้นพวกเขาจึงขอให้ผู้ตรวจสอบใกล้เคียงเข้าร่วมหลังจากที่ หลินเทียนได้ยินเรื่องนี้เขาก็รีบ ไปสมัครทันที

แต่สิ่งที่เรียกว่าภารกิจระดับ S เหยาซื่อยังไม่รู้

“ เจ้าโง่เจ้าไม่รู้อะไรเช่นนั้น”

“ ข้าไม่จริง ๆ ก็ดีแม้ว่าเราจะไม่ได้มาทําภารกิจนี้ใช่ไหม”

“ ไม่แน่นอน! ภารกิจนี้สําคัญมาก!”

เนื่องจากหลินเทียนไม่มีอะไรทําเขาจึงเริ่มอธิบายว่าภารกิจนี้สําคัญเพียงใดด้วยความสนใจ อย่างยิ่ง

ที่เรียกว่าภารกิจระดับ 5

โดยปกติพันธมิตรจะคํานึงถึงสิ่งต่างๆ เช่นความยากของภารกิจขอบเขตของผลกระทบลําดับค วามสําคัญในการจัดอันดับภารกิจจากระดับ E ต่ําสุดไปยังระดับ S สูงสุดรวมทั้งหมดหกอันดับ

แน่นอนว่ายังมีภารกิจระดับ SSS ที่อยู่เหนือระดับ S เหตุผลเดียวที่พวกเขาไม่รวมอยู่ในการ จัดอันดับภารกิจปกติก็เพราะว่ามันหายากเกินไป พวกเขาไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นภารกิจเพราะ จะเป็นประเด็นเฉพาะในช่วงสงครามขนาดใหญ่แทนที่จะบอกว่าภารกิจเหมาะสมกว่าที่จะ เรียกพวกเขาว่าคําสั่งการเกณฑ์ทหาร

ดังนั้นภารกิจระดับ S จึงเป็นภารกิจอันดับสูงสุดสําคัญที่สุดและยากที่สุดที่สํานักงานพัน ธมิตรจะโพสต์ แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากและมีความเสี่ยงสูง แต่ก็มีกําไรมากเช่นกัน

“ ข้าได้ยินมาว่ามีผู้ตรวจสอบอยู่ด้วย! เช่นเดียวกับภารกิจมันแบ่งออกเป็นหกระ ดับที่แตกต่างกันจาก E ถึง S และเห็นได้ชัดว่าฮีโร่เป็นระดับ SSS ที่สูงที่สุด! ถ้าข้าสามารถทํา ภารกิจระดับ S และเลื่อนระดับได้อย่างต่อเนื่องข้าก็อาจจะกลายเป็นผู้ท้าชิงฮีโร่ในอนาคต!”

หลินเทียนพูดด้วยดวงตาที่ส่องแสงราวกับว่าเขาเห็นตัวเองขึ้นอยู่ที่ปลายยอดในขณะที่ถือดาบศักดิ์สิทธิ์

“เอ่อ… แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าแข็งแกร่งพอ ฮีโร่ควรจะแข็งแกร่งจริงๆใช่มั้ย? แต่เจ้าไม่” เหยาซื่อกระพริบตาขณะพูดความจริง

“ เอ่อ… เรื่องไร้สาระข้าก็ไม่อ่อนแอเหมือนกัน! ข้าไม่แข็งแกร่งพอถ้าข้าพยายามข้าก็จะแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน!” หลินเทียนกําหมัดแน่นจากนั้นมองไปที่เหยาซื่อขณะที่กําลังคิดอะไรบางอย่าง “ แล้วพี่สาวละ?”

“ข้า? แล้วข้าล่ะ”

เหยาซื่อชะงักเมื่อเขาถามเธอ

เมื่อเธอเห็นการจ้องมองที่น่าสงสัยของเขา เธอก็รู้ชัดว่าเขาไม่ได้ถามว่าเธอฝึกวงเวทย์อย่างขยันขันแข็งหรือไม่และเธอสามารถร่ายเวทย์ระดับห้าได้หรือไม่ แต่อย่างอื่น

สายเลือดพ่อมด

แม้ว่า เหยาซื่อสามารถหลอกคนอื่นได้ แต่เขาเป็นน้องชายของเธอดังนั้นมันจึงไม่ง่ายอย่างนั้น

หลินเรียนรู้ว่าคนที่ฆ่าปีศาจเลชเชอร์ในตอนท้ายคือพี่สาวของเขานั่นหมายความว่าเธอเป็นคนที่มีมีสายเลือดของพ่อมดในข่าวลือ

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทําไมเธอถึงไม่ยอมรับและมักจะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้เมื่อเขาหยิบยกขึ้นมา

“ แล้วสายเลือดของพ่อมดคืออะไร” เนื่องจากดูเหมือนว่าเขาทําให้เธอลําบากเขาจึงไม่บังคับ เธอและเปลี่ยนหัวข้อ

4 ข้าไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาทุกคนบอกว่าข้ามสายเลือดพ่อมดและข้าก็เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่เจ้ารู้จักข้าดีที่สุดข้าจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง? นอกจากนี้ข้าไม่ต้องการที่จะ มันน่ากลัวแค่ไหน”

“ ใช่ เหยาขอเป็นคนง่เง่าขี้ขลาดที่กลัวความมืด!”

ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด! การกลัวความมืด เป็นเพียงการตอบสนองโดยสัญชาตญาณ!”

เหยาซื่อทําหน้ามุ่ยอย่างโกรธจัดและแสร้งทําเป็นโกรธเพื่อหลีกเลี่ยงหัวข้อ

อันที่จริงเธอไม่ได้ซ่อนมันเพราะถึงแม้เธอจะไม่สามารถยืนยันได้ว่าเธอมีสายเลือดของพ่อมดจริงหรือไม่ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถข้ามไปสู่บทสรุปได้ เธอสามารถใช้พลังนั้นได้ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตหรือความตายและเธอไม่สามารถแม้แต่จะรู้สึกถึงมันได้ตามปกติราวกับว่ามันไม่ได้ อยู่ที่นั่นด้วยซ้ํา ดังนั้นเธอจึงสามารถเพิกเฉยต่อมันได้ชั่วคราวแล้วค่อยๆศึกษาในภายหลังเมื่อเธอมีโอกาส

หลังจากพักผ่อนสักพักทั้งคู่ก็หายเหนื่อย หลินเทียนลากเหยาซื่อไปตามถนนอีกหนึ่งสายจนกระทั่งในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสํานักงานพันธมิตรในตํานาน

สถานที่แห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตเป็นบ้านหลังเล็กที่ดูมีแพลนมีแผ่นป้ายวงกลมแขวนอยู่ข้างประตู การตกแต่งที่ทางเข้านั้นเรียบง่ายและเรียบง่ายหากไม่ใช่เพราะหลิ่นเทียนแน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด เขาคงคิดว่าเขามาผิดที่

“ เอ่อ…ทําไมดูเหมือนร้านอาหารละ”