ณ ประตู เด็กหนุ่มผมสีดําเดินผ่านผู้คนที่ยืนดูอยู่หลายคนด้วยความงุนงงพร้อมกับสาวใช้คนสวย

ว้าว สาวใช้คนนั้นไม่สวยเกินไปเหรอ?

เมื่อเทียบกับเด็กผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนนั้น การจ้องมองของทุกคนต่างดึงดูดไปที่สาวใช้ พวกเขาลืมเรื่องการโต้เถียงและละสายตาไปจากเธอไม่ได้

ผมสีเงินและดวงตาสีแดง อกอันใหญ่ ผ้าไหมสีขาวบริสุทธิ์ ความงามที่เยือกเย็นนี้อิ่มตัวไปด้วยความเย่อหยิ่งและความสูงศักดิ์แม้ว่าเธอจะสวมชุดสาวใช้ที่ต่ำต้อย แต่เธอเหมือนราชาที่ตกต่ำ อากาศของเธอทําให้คนอยากคุกเข่าต่อหน้าเธอและรับคําด่ากล่าวของเธอ

แต่อนิจจาคนเดียวที่สามารถทําให้เธออ้าปากอย่างมีเกียรติและถูกดุด้วยน้ำเสียงที่ละเอียดอ่อนของเธอคือเจ้านายของเธอ ไม่มีใครคู่ควรอีกแล้ว

“ แค่กๆ มีอะไร ไม่มีใครได้ยินข้าเหรอ”

เด็กหนุ่มไออย่างเชื่องช้าเมื่อ เขาตระหนักว่าความสนใจของทุกคนดึงดูดสาวใช้ของเขาและไม่มีใครสนใจคําถามของเขา

“เอ๊ะ พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

เขาหันกลับมาและเห็นเหยาซือนั่งอยู่บนพื้นและหลินเทียนที่กอดเธอด้วยใบหน้าขุ่นเคือง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความคุ้นเคยเหมือนได้พบเพื่อนเก่าและได้พูดคุยกับพวกเขา

เขารู้จักสองคนนี้

“หลินเทียนกับเหยาซือ พวกเจ้านี้เอง…บังเอิญอะไรกัน พวกเจ้ามารับการรับรองด้วยเหรอ? แล้วเจ้าจะได้รับเงินครั้งแรกแล้วใช่ไหม? เท่าไหร่?”

เหยาซือยืนขึ้นได้ด้วยความช่วยเหลือของพี่ชายของเธอ หัวเข่าของเธอถลอกและมีเลือดออก

พี่น้องมองหน้ากันไม่พูดอะไรสักคําและจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มอย่างเงียบ ๆ

“ หลินเซียว…”

นักเรียนจากแผนกเวทมนตร์ของวิทายาลัยลอรัน หลินเซียว! และสาวใช้ของเขา เอเลน่า!

เขาเรียกชื่อของเด็กหนุ่มที่มีนามสกุลเดียวกันกับเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

เขาจะทํายังไงดี ดูเหมือนว่าเขาจะช่วยได้ แต่เขาควรขอให้หลินเซียวช่วยพวกเขาหรือไม่? เพื่อช่วยเปิดโปงฮีบรู?

เป็นไปไม่ได้ อย่าล้อเล่น

ทิ้งความจริงที่ว่าเขาอาจจะไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าพวกเขามากนัก แต่เขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขา พวกเขายังมีความขัดแย้งกันตั้งแต่คว้าแชมป์ ตอนนี้เขาเห็นว่าพวกเขาถูกทําให้อับอาย พวกเขาจะขอความช่วยเหลือได้อย่างไร?

หลินเทียนกําลังมึนงงและเริ่มคิดถึงเรื่องต่างๆ

“ ไม่จ่าย!”

หลินเทียนตอบด้วยเสียงต่ำจากนั้นหันไปมองใบหน้าเย่อหยิ่งของฮีบรูด้วยสายตาเย็นชา เขาช่วยพยุงพี่สาวของเขาและเตรียมพร้อมที่จะยอมรับความพ่ายแพ้และจากไป

“เอ๊ะ? แปลก ทําไมไม่? เป็นไปได้ไหมที่พวกเจ้าไม่ได้รับการรับรอง” เมื่อเห็นพวกเขาเช่นนั้นหลินเซียวก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ในตอนแรกเขาคิดว่าเหยาซือสะดุดล้มเอง แต่หลังจากสังเกตเห็นบรรยากาศแปลก ๆ เขาก็หยุดลง

“ว่าไง เกิดอะไรขึ้น?”

“ อะไรอีก? เราล้มเหลวในการท้าทายและไม่ได้รับการรับรองดังนั้นข้าจะกลับบ้าน”

“ เอ่อล้มเหลวหรือ เจ้าจะไม่ลองอีกครั้งหรือ”

หลินเซียวมองเห็นตุ๊กตาหินสีดําในระยะไกลและไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงรู้สึกหดหู่

เขาได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับความท้าทายจากผู้คนข้างประตูก่อนหน้านี้สิ่งที่พวกเขาต้องทําคือทุบตุ๊กตาที่ทําจากหินเวทที่กลั่นออกมา

พวกเขาล้มเหลวในความท้าทายที่ง่ายเช่นนี้

แม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลวทําไมพวกเขาถึงโกรธมาก?

หลินเซียวไม่เข้าใจ

“ ฮึ่ม เราจะยังคงสมเหลวแม้ว่าเราจะลองอีกครั้ง เพราะเขาทําอะไรกับหิน!” หลินเทียนไม่สามารถทนได้และร้องออกมาด้วยความโกรบ

“ อย่าใส่ร้ายข้า!”

“ เจ้าพูดอย่างชัดเจนว่าเวทมนตร์ระดับห้านั้นเพียงพอที่จะทําให้มันส์มลงได้ แต่พี่สาวของข้าและข้าใข้เวทมนตร์ระดับห้า มันก็ไม่มีผล! เจ้าทําอะไรบางอย่างอย่างชัดเจน! ทุกคนที่เห็นมัน พวกเขาสามารถเป็นพยานได้!” หลินเทียนชี้ไปที่ผู้คนที่เฝ้าดูประตูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

อย่างไรก็ตามไม่มีใครเต็มใจที่จะพูดแทนเขา แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าฮีบรูทําอะไรบางอย่างก็ตาม แต่พวกเขาพยายามปลอบโยนเขาและตั้งหน้าตั้งตารอการแสดงของเด็กหนุ่มที่เพิ่งมาถึง

“ เด็กน้อย อย่าอารมณ์เสียนี้เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเวทมนตร์ระดับห้าไม่ดีทําไมเจ้าไม่ใช้เวทมนตร์ระดับหกล่ะ? โอ้เจ้ายังทําไม่ได้นั้นคือปัญหา”

“ เฮ้อ พูดน้อยลงหน่อย ถ้าเขาร้องไห้ล่ะ? เขายังเด็ก! ฮ่า ๆ ๆ

ชายวัยกลางคนหลายคนดูเหมือนผู้ตรวจสอบที่มีประสบการณ์ พวกเขายังเยาะเย้ยเขาทําให้หลินเทียนระเบิดด้วยความโกรธ

“ ให้ตายเถอะพวกเจ้าเป็นพวกหัวขโมยที่สมรู้ร่วมคิดกัน !! ข้า ข้า”

“ ใจเย็น ๆ ก่อน”

เมื่อดูท่าทางกราดเกรี้ยวของหลินเทียน ในที่สุดหลินเยียวก็เข้าใจทุกอย่าง

หลินเทียนแตกต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง เขายังไม่โตพอและหัวร้อนเกินไป สิ่งแรกที่เขาทําคือโกรธแทนที่จะคิดถึงวิธีแก้ปัญหาหลังจากที่เขาตกหลุมพรางใครบางคน

โลกจะไม่น่าอยู่ใช่ไหม ถ้าคุณสามารถแก้ปัญหาได้เพียงแค่ตะโกนใส่ผู้คน

แต่เดิมด้วยบุคลิกของหลินเซียว เขาจะขี้เกียจเกินไปที่จะรําคาญกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากเขาต้องได้รับการรับรองเช่นกัน เขาจึงต้องมีส่วนร่วมดังนั้นเขาจึงต้องการได้ภาพที่ชัดเจน

หลินเซียวไม่สามารถสื่อสารกับน้องชายคนเล็กคนนี้ได้ เขาจึงไปหาเหยาซือเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์

เหยาซือเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดีและไม่ได้ระวังหลินเทียนเลย แต่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขาเพราะทั้งคู่มีผมสีดำและยาสีดําและมาจากชนเผ่าตะวันออก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปิดบังอะไรและบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเผยสีหน้าเหนื่อยออกมาหวังว่าเขาจะช่วย เธอคงไม่สามารถขอบคุณเขาได้มากพอ น้องชายของเธอต้องการขัดจังหวะหลาย ๆ ครั้งในขณะที่เขากําลังฟังอยู่เพราะเขาไม่ต้องการให้เมื่อสุดตัวลงและขอความช่วยเหลือ

“เจ้าเข้าใจไหม? ยิ้ม เข้าเป็นนักมายากลระดับห้าเช่นเดียวกับพวกเราดังนั้นเจ้าไม่ต้องเสียเวลาจ่ายเงินเพื่อรับการรับรองหรือช่วยเรา!” หลินเทียนบนด้วยความสงสารตัวเองและถึงกับพาตัวเองเข้าไปในนั้น ใครจะรู้ว่าเขาโกรธคนอื่นหรือโกรธที่ตัวเองไร้ความสามารถ

“ น้องอย่าพูดแบบนั้น”

“ เอ่อ เจ้ากําลังบอกว่าเวทมนตร์ระดับห้าไม่เพียงพอเหรอ?”

“ ไม่แน่นอน! อย่ามั่นใจตัวเอง พี่สาวของข้าและข้าล้มเหลวทั้งคู่และเจ้าก็ไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าเรามากนัก!”

“ ฮ่าๆ ข้าเข้าใจแล้วโอเค..”

หลินเซียวรู้สึกขบขันเขาเหลือบมองไปที่เอเลน่าและอ่านอารมณ์ที่ร้อนรนของเธอราวกับว่าเธอกําลังพูดว่า “ทําไมเจ้าถึงยุ่งกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะคนนี้ รีบเข้ารับการรับรองและรับภารกิจบางอย่างซะ!”