“ ใช่แล้ว มันคือชัยชนะของเจ้า…มันคือชัยชนะของเจ้า…”

ฮีบรูมองไปที่ตุ๊กตาหินข้างเท้าของหลินเชียวด้วยความงุนงงและพูดคําเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขายังคงไม่หายจากอาการช็อกก่อนหน้านี้

หลินเชียวชนะการเดิมพันจริงๆและใช้เพียงเวทมนตร์ระดับสี่เท่านั้นในการท้าทาย…เขาทําได้อย่างไร?

เหตุใดลูกบอลน้ำแข็งจึงหมุนรอบตัวตุ๊กตาและชนก้นของมันในที่สุด?

ฮีบรูไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีใครสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้อย่างวิจิตรขนาดนี้ ไม่จริง เขาทําได้

มีข่าวลือว่ามีจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่นามว่าวเมื่อหลายสิบปีก่อนที่มีการควบคุมเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยม เขาสามารถเปลี่ยนเวทมนตร์ธรรมดาให้กลายเป็นระเบิดสังหารที่ร้ายแรงได้ ต่อมาเขาได้รับบาดเจ็บและก็แก่ตัวลงดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาจึงไม่ใช่อย่างที่เคยเป็นมาและเขาก็กลายมาเป็นอาจารย์ที่วิทยาลัยลอรัน

การควบคุมพลังเวทย์ของเด็กคนนี้ถึงระดับวูแล้วหรือ?

มันเป็นเรื่องตลก วูประสบความสําเร็จหลังจากฝึกฝนมาหลายสิบปีแต่เขาเป็นแค่เด็ก!

“ พี่สาว! เฮ้…”

หลินเทียนรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนขึ้นเมื่อเขามองดูหลินเชียวทําสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งถูกแล้ไปทั่วใบหน้าและเขาพูดไม่ถูก

ในฐานะนักเวท เขารู้ชัดเจนว่าต้องมีความสามารถควบคุมพลังเวทย์มนตร์ที่น่ากลัวเพียงใดเพื่อให้ได้มาแบบนั้น การหักเลี้ยวกลางอากาศ 90 องศาอาจเป็นสิ่งที่เขาไม่มีทางทําได้เลยในชีวิตของเขานับประสาอะไรกับการเคลื่อนไหวที่อุกอาจที่เหลือเชื่อ!

“หืม เขาเป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆ แต่…เจ้าสังเกตไหมเขาไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ” เหยาจือเบิกตาขาวของเธอกว้างขึ้นสูญเสียสีดํามากขึ้นเรื่อย ๆ ในรูม่านตาของเธอในขณะที่เธอใช้สัญชาตญาณของพ่อมดที่ตื่นขึ้นมาเพื่อตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหวของหลินเชียวอย่างระมัดระวัง

“ไม่เหมือนกัน? ข้าไม่เห็นอะไรแบบนั้นเลย”

“โอ้…เจ้ามองไม่เห็นเหรอ”

เหยาจือหยุดและตระหนักว่าเธอสามารถมองเห็นสิ่งที่คนอื่นทําไม่ได้ เธอตัวสั่นและสีขาวก หายไปจากดวงตาของเธอและปิดตาของพ่อมด

แต่เธอไม่ลืมสิ่งที่เธอเห็นก่อนหน้านี้

“ มันเป็นความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาหรือเปล่า…” เหยาจือพึมพํากับตัวเธอเอง

ทุกคนแม้ว่าเหตุผลที่หลินเชียวสามารถทําได้นั้นเป็นเพราะเขามีการควบคุมเวทมนตร์ที่แข็งแกร่ง แต่เหยาจือรู้ดีว่าพลังจิตที่มั่นคงและแข็งแกร่งของเขาคือจุดที่เขาน่ากลัวอย่างแท้จริง

จากการประมาณค่าเริ่มต้นของเหยาจือพลังจิตของหลินเชียวนั้นมากกว่าคนธรรมดาอย่างน้อยสองเท่าดังนั้นการควบคุมเวทมนตร์ระดับสี่จึงไม่เป็นอะไรสําหรับเขา มันง่ายเหมือนกับการขยับนิ้วให้เขา นั่นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทําได้ด้วยการฝึกฝนเพียงอย่างเดียว มันเป็นระดับที่คนปกติไม่สามารถเข้าถึงได้ในช่วงชีวิตของพวกเขา

“ น้อง ความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณของเขาอืม…ไม่มีอะไร ฮิฮิ

เหยาจือต้องการบอกพี่ชายของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพบ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเธอก็เห็นการแสดงออกที่น่าอิจฉาของเขา เธออดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากและกลืนคําพูดที่เหลือขณะที่เธอออกแรงมากขึ้นในอ้อมแขนและกอดเขาด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

ถ้าน้องชายของเธอรู้ว่าหลินเชียวเป็นอัจฉริยะที่หายากมาก คนที่เขาจะไม่มีทางเหนือกว่า เหยาจือกังวลว่าน้องชายของเธอจะตกอยู่ในความสิ้นหวังและทําบางสิ่งที่ไร้เหตุผล

เฮ้อ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่น้องชายของเธอจะหยุดได้ด้วยจิตวิญญาณแห่งการแข่งขันที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดา ทําไมเขาถึงไม่ปักหลักและใช้ชีวิตแบบธรรมดากับเธออย่างสงบ?

เธอรักน้องชายของเธอ แต่เขาก็ยังคงเพิกเฉยต่อความรู้สึกของเธอ…เหยาจือครุ่นคิดเกี่ยวกับทุกสิ่งในขณะที่หันหูหนวกไปยังสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ

ซึ่งแตกต่างจากพี่น้องแม้ว่า เอเลน่าจะเห็นการควบคุมจิตใจและเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งของหลิวเชียว แต่เธอก็กังวลกับรายละเอียดปลีกย่อยอื่น ๆ

“ ไอ้ลามก เจ้าเลิกพยายามทําตัวเท่ ๆ ได้ไหม”

“อา? ข้าทําอะไร?”

“ เจ้าตั้งใจทําใช่ไหม” เอเลน่าเหลือบมองไปที่ตุ๊กตาหินที่หลินเชียวเหยียบอยู่และกองไม้ทองแดงเลือด “ มันจะบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไงที่ตุ๊กตาถูกส่งมาบินลงจอดข้างๆเท้าของเจ้า … เลิกโชว์ได้แล้ว โอเคไหม?”

“ เอ่อ เจ้าพบแล้ว…”

ใช่แล้วนอกเหนือจากการเคลื่อนไหวที่ฉูดฉาดเหล่านั้นสิ่งที่หลินเชียวมุ่งเน้นไปที่ความแรงของการระเบิด

เหตุผลที่เขาหมุนลูกบอลน้ำแข็งไปรอบ ๆ ตุ๊กตาก็เพราะว่าเขาต้องปรับมุมและความแรงอย่างระมัดระวังเพื่อที่แรงระเบิดจะส่งตุ๊กตาหินไปที่ใต้เท้าของเขาอย่างแม่นยําเพื่อที่เขาจะได้เหยียบมันและสร้างท่าทางที่หล่อเหลานี้ได้

“ แต่น่าเสียดายที่มันไม่จําเป็น นอกจากข้าแล้วไม่มีใครสังเกตเห็น”

แม้ว่าเหยาจือจะมีตาของพ่อมด แต่เอเลน่าก็มีเรดาร์เวทย์มนตร์ของเธอซึ่งสามารถตรวจจับความผันผวนของพลังเวทย์มนตร์ในนาที่เดียวกันได้เช่นกันแม้จะรวมถึงการปรับและการคํานวณโดยเจตนา

“ ที่จริงก็เพียงพอแล้วไม่ใช่ว่าข้าต้องการให้ใครรู้ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหนถ้าเจ้าไม่สามารถบอกได้ข้าก็จะต้องผิดหวังจริงๆ”

“ จะ- เจ้าหมายถึงอะไร? ข้าไม่ได้มีความอดทนที่จะเฝ้าดูเจ้าทุกครั้ง…อย่าหลงตัวเองในครั้งต่อไป”

“ เอ๊ะ? ครั้งหน้า?” หลินเชียวครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในคําพูดของเธอ “เอเลน่า เจ้ากําลังบอกว่าก่อนหน้านี้ เจ้าอดทนดูการแสดงของข้าอยู่หรือเปล่า”

เอเลน่าหน้าแดงและไม่ได้พูดอะไรเมื่อเธอรู้ว่าเธอมีอาการน้ำลายฟูมปาก

แน่นอนว่าเธอคงเป็นห่วงหลินเชียวเมื่อเขาพนันกับคนอื่นแม้ว่าเธอจะบอกว่าเธออยากเห็น เขาหลอกตัวเองและเอาแต่พูดดูถูกเหยียดหยามอยู่ข้างๆ เธอก็ช่วยเขาอย่างลับๆ

ก่อนอื่นเธอบอกหลินเชียวเกี่ยวกับวงเวทย์ที่ซ่อนอยู่และท่อนไม้ทองแดงจากนั้นเธอก็ อดทนใช้เรดาร์เวทย์มนตร์ของเธอเพื่อดูแลหลินเชียว ในกรณีที่มีบางอย่างเกิดขึ้น เธอไม่สามารถผ่อนคลายได้จนกว่าหลินเชียวจะประสบความสําเร็จในที่สุด

การดูแลของราชาปีศาจไม่ได้สังเกตเห็นได้ง่ายแต่อบอุ่นกว่าสองเท่า เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดอย่างแท้จริงสําหรับหลินเชียว

“ เอเลน่า เจ้าไม่ได้เป็นห่วงข้าตลอดเวลาใช้ไหม” หลินเชียวเกาหัวของเขาด้วยการแสดงออกที่ไม่เป็นธรรมชาติ

“ ใครเป็นห่วงเจ้า? ข้ารอคอยที่เจ้าจะแพ้!”

“ ถ้าเจ้าไม่กังวลแล้วทําไมเจ้าถึงคอยดูแลข้าล่ะ…”

“ ข้ากังวลว่าเจ้าจะเสียเงินและข้าจะถูกบังคับให้กินมันฝรั่งกับเจ้า!”

“ เอ่อ…มันฝรั่งเป็นอะไร? มันฝรั่งเป็นผู้แข็งแกร่งของโลกต่างมิติ ดูนวนิยายเกี่ยวกับการเมืองสิ มันฝรั่งเศรษฐกิจ มันฝรั่งการเมือง อย่าดูถูกมันฝรั่ง!”

“ ไอ้ลามก ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้ากําลังพูดถึงอะไร”

บรรยากาศที่ดีถูกทําลายโดยเขา เอเลน่ากลอกตาของเธอและไม่สนใจเขา

“ เอเลน่า เจ้าไม่ควรเรียกข้าว่านายท่านหรือ มันไม่ดีที่จะเรียกข้า ไอ้ลามกต่อไปใช่มั้ย? แม้ว่าข้าจะชอบมันมากก็ตาม…”

“ เพราะเจ้าชอบ เจ้าไม่ใช่แค่คนลามก?”

“ อ๋อ…งั้นเหรอ? แต่ข้าก็ยังรู้สึกเหมือนได้รับความช่วยเหลือ

ในขณะที่คู่บ่าว – สาวเริ่มเล่นหูเล่นตาต่อหน้าทุกคนตามปกติ ในที่สุดหลินเทียนก็ฟื้นขึ้นมาและนั่งยองๆบนพื้นอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบไม้ที่หลุดออกมา

“นี่คืออะไร?”

หลินเทียนไม่เหมือนพี่สาวของเขารู้เกี่ยวกับทฤษฎีและความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้แวดวงเวทย์มนตร์ เขาเคยทําเครื่องมือเวทย์มนตร์ระดับต่ำมาก่อนด้วยซ้ำดังนั้นเขาจึงถือได้ว่าเป็นช่างฝีมือเครื่องมือเวทมนตร์ที่เรียนรู้ด้วยตัวเองดังนั้นเขาจึงสามารถมองเห็นบางสิ่งแปลกได้ในทันที

ภายในวงเวทย์มีรูปแฉกที่เรียบร้อยเส้นข้างในบิดเบี้ยวและมีผลึกเวทย์มนตร์เล็ก ๆ สองสามอันฝังอยู่ที่จุดนี้เห็นได้ชัดว่าใช้เพื่อเจือจางพลังเวทย์มนตร์!

“ ไม้นี้ดูไม่ธรรมดาเหมือนกัน มันมีความสัมพันธ์ทางเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งและทํางานได้ดีกับวงเวทย์เพื่อดูดซับพลังเวทย์มนตร์ ฮีบรูนี่คือสิ่งที่เจ้าทําใช่ไหม!?”

เมื่อเขาตระหนักถึงแผนการในที่สุด หลินเทียนก็ถามฮีบรูอย่างโกรธ ๆ ขณะถือไม้

“อา? ข้า…เฮ้! เจ้าถืออะไรอยู่?”

ในที่สุดฮีบรูก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากที่เขาได้ยินหลินเทียนตะโกนใส่เขา จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าหลินเทียนถือไม้ทองแดง เขาหมดความอดทนทันทีและเริ่มเห่าอย่างโกรธเกรี้ยวเหมือนสุนัขที่เหยียบหาง

“ ไอ้เด็กบ้า เจ้ากําลังทําอะไรอยู่? สิ่งนี้สร้างความเสียหายให้กับสํานักงานมีโทษปรับ! คืนให้ข้า!”

“ ทีม ยังทําตัวแข็งอีกเหรอ? ฮีบรูนี่คือแผนการของเจ้าใช่ไหม เจ้าหลอกข้าไม่ได้! เจ้าจงใจใส่ไม้นี้เข้าไปในตุ๊กตาหินเพื่อเพิ่มความต้านทานเวทย์ของมันเพื่อที่เราจะผ่านความท้าทายไม่ได้แล้ว แกจะหลอกเอาเงินจากพวกเรา!”

“ พ-พล่ามอะไร..ข้าไม่ได้ทําแบบนั้น!” ฮีบรูเหงื่อตกอยู่แล้วแม้ว่าเขาจะเถียงเสียงดัง แต่เสียงของเขาก็เริ่มสั่นแล้ว

ไม่ใช่แค่หลินเทียนเท่านั้นที่กําลังถามเขาอย่างโกรธ ๆ สิ่งที่ทําให้เขากลัวมากขึ้นก็คือคนเหล่านั้นที่เฝ้ามองอยู่ล้วนหันมาสนใจเขา!

“ ฮ่าฮ่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กคนนั้นเป่าตุ๊กตาหินล้มได้ ไม่เลว ตอนนี้มีหลักฐานเผยออกมาแล้ว มันจบแล้ว”

“ ใช่ ในที่สุดใครบางคนก็จับเขาไว้ได้มันก็จบแล้ว”

“ เขาแค่เก็บเกี่ยวสิ่งที่หว่านลงไปไม่ใช่หรือ? เหอะ มีใครบางคนน่าจะจัดการกับเขาเมื่อนานมาแล้ว”

คนเหล่านั้นเป็นผู้ตรวจสอบพันธมิตรและอยู่ที่นี่เพื่อรับภารกิจเท่านั้น พวกเขาขี้เกียจเกินไปที่จะเข้าไปยุ่งในธุรกิจของคนอื่นและไม่ต้องการทําให้ใครขุ่นเคืองนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาจึงไม่ช่วยพี่น้องและดูการกระทําจากด้านข้าง

แต่ในทํานองเดียวกันเมื่อแผนการของฮีบรูถูกเปิดเผยพวกเขาก็จะไม่ช่วยชาวฮีบรูด้วย แต่พวกเขาจะกระจายข่าวไปรอบ ๆ เพื่อให้มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น!

ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับคดีเก่า ๆ กี่คดี แต่ทุกคนรู้ว่า…คราวนี้ฮิบรูจบสิ้นแล้ว

ฮีบรูแอบกําหมัดแน่นและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง