ตอนที่ 306 – อาหารที่ดีต้องการ บริษัท ที่ดี

เมื่อเจ้าของได้ยินเสียงเหรียญทองตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์หินอ่อนเขาก็สั่นและเงยหู เขารีบหันไปมองและเห็นเหรียญทองกองใหญ่อย่างชัดเจนดวงตาของเขาสว่างขึ้นและเขาต้องการโกยเหรียญทั้งหมดไว้ในอ้อมแขนของเขา!

แน่นอนว่าเขาไม่ทําอย่างนั้นเพราะเขากลัวเกินไป

ในเมืองวินเทอร์เลสมีเพียงคนเดียวที่สามารถโยนเหรียญทองจํานวนมากได้อย่างไม่สนจะไรหรือร่ํารวยมหาศาล แม้ว่าเขาจะรักเงิน แต่เขาก็ไม่มีวันฉกมันต่อหน้าใครเขาก็กลัวเกินไป

“ คุณหนู สิ่งนี้หมายถึงอะไร…”

เจ้าของยิ้มให้กับลูกค้าแปลกหน้าคนนี้ในขณะที่เหงื่อออกเขารู้สึกว่าหัวของเขาจะหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ

นั่นเป็นเพราะเขาเห็นดาบที่สวยงามทั้งสองเล่มห้อยอยู่ที่เอวของลูกค้า

มันแปลกมากทําไมเขาถึงได้ลูกค้าแปลก ๆ ที่ละคน? เขาเพิ่งส่งคู่บ่าว – สาวที่ไม่ต้องการจ่ายเงินไปและตอนนี้ขุนนางใจกว้างมา

เจ้าของอ่านลูกค้าแปลกหน้าคนนี้ไม่ได้

เธอเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า? เธอไม่ได้ดูเหมือน

ผมสีดําและดวงตาสีดําผมยาวสลวยของเธอ เธอมีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยม ไฝที่อยู่ใต้ดวงตาของเธอยังทําให้เธอดูน่ารักมากขึ้น เธอมีดาบที่สวยงามสองเล่มที่เอวของเธอหนึ่งยาวและสั้นอีกหนึ่งเล่มและดูมีสไตล์

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สะดุดตาที่สุด…ขาที่สวยงามของเธอและถุงน่องสีดํานั้นมีเสน่ห์อย่างมาก เจ้าของเหลือบมองไปที่ขาของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจและตอนนี้เขาไม่สามารถมองออกไปได้อีกต่อไปพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีแดงของเธอเขาไม่เคยเห็นขาที่สวยงามแบบนี้มาก่อน

ผู้หญิงขาสวยแบบนี้จะเป็นคนไม่ดีได้ยังไง? นอกจากนี้เธอยังยิ้มให้เขาด้วยเขารู้สึกเหมือนวิญญาณของเขากําลังฟุ้งซ่าน!

ต้องบอกว่าบางที่เจ้าของก็รู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณ

ด้วยเหตุผลบางอย่างมันให้ความรู้สึกเหมือนสาวงามนี้โกรธมากและมีออร่าแห่งการฆ่าซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มของเธอ!

เธอวางมือลงบนดาบของเธอเบา ๆ เจ้าของไม่รู้ว่าเขาทําให้เธอขุ่นเคืองหรือไม่ แต่เขารู้ว่าเขาจะหัวขาดถ้าพูดอะไรผิด

“ข้า? ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่อยากซื้อไอศกรีม”

“ ฮ่าฮ่า ท่านต้องการอะไร? เราเป็นร้านไอศกรีมที่ดีที่สุดในเมืองวินเทอร์เลส เราใช้วัตถุดิบคุณภาพสูงที่สุดรับรองว่าจะถูกใจท่านแน่นอน!”

“ ข้าพูดไปแล้วเอาแบบที่ผู้หญิงคนนั้นซื้อ”

” อา? นั่นคือซันเดย์ห้าสีที่หรูหรา…”

“ ข้าไม่อยากพูดซ้ําอีกแล้ว” หญิงสาวยังคงยิ้ม แต่มันมีเจตนาฆ่าบางอย่าง “ ข้าต้องการสิ่งเดียวกับเธอ ถ้ามีอะไรแตกต่างออกไป เจ้าก็คงต้องตายไปในวันนี้”

อึก

เจ้าของกลืนน้ําลายอย่างประหม่าและแทบจะอ้วก

เขาไม่กล้าเสียเวลาอีกต่อไปและรีบวิ่งไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อทําสิ่งเดียวกับที่เขาทําไว้ก่อนหน้านี้

คําขอนั้นเป็นแบบไหน? ทําไมมันต้องเหมือนกันทุกประการ?

เจ้าของร้านไม่เข้าใจ แต่ก็ยังพยายามอย่างมากที่จะนึกถึงวิธีที่เขาทําซันเดย์จากก่อนหน้านี้ตั้งแต่รูปร่างไปจนถึงตําแหน่งของผลไม้ ในที่สุดเขาก็หมดลมหายใจหลังจากแน่ใจว่าไม่มีสิ่งที่ไม่สอดคล้องกันจากนั้นเขาก็เดินไปอย่างระมัดระวังและส่งมอบกับสาวงามอันน่าสะพรึงกลัวและหยิบเหรียญทองหนึ่งเหรียญจากโต๊ะ

* ท่านลูกค้า นี้ซันเดย์ของท่าน…”

” ขอบคุณ.”

หญิงสาวรับซันเดย์ แต่ไม่รีบกินเธอจ้องมองไปที่มันในขณะที่พึมพํากับตัวเองอย่างเงียบ ๆ

หญิงสาวถือช้อนและอยากจะหยิบขึ้นมาทันใดนั้นเธอก็จําอะไรบางอย่างได้ในขณะที่เธอวางช้อนลงและก้มศีรษะลงเพื่อที่จะกัดเช่นเดียวกับเอเลน่า เธอเก็บมันไว้ในปากขณะที่เธอลิ้มรสความหวานเย็น

“คุณหนู ท่านเริ่มชอบไอศกรีมตั้งแต่เมื่อไหร่”

มีเสียงแหบแห้งเล็กน้อยจากหญิงสาวหน้ากระที่โผล่มาจากไหนไม่รู้

เจ้าของตกใจและคิดว่าเขาเห็นสิ่งต่างๆ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาก่อนเธอมาจากไหน?

“ เสี่ยวฮัว เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่”

เชนไตหยินไม่แปลกใจเมื่อเธอได้ยินเสียงของเสี่ยวฮัว เธอแค่ชิมไอศกรีมต่อไป แต่คราวนี้เธอ

โชซอน

“ เฮ้อ ข้าอยู่ทุกที่ที่ท่านไป ความตั้งใจของท่านคือจุดหมายปลายทางของข้า”

“เจ้าเรียนพวกนี้มาจากไหน ไม่น่ารักเลยนะ” เชนไตหยินมองไปที่เธอและพูดต่อ “ เธอบอกว่ามันอร่อยข้าก็เลยอยากชิมด้วย…. แต่น่าเสียดายที่มันไม่ดีเลย”

เชนไตหยินเช็ดริมฝีปากของเธอและลองอีกช้อนหนึ่งชิมมันอย่างระมัดระวัง แต่มันก็ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ .. มันฝาดไปหน่อย

เจ้าของทําไม่ถูกต้องหรือเปล่า?

เมื่อเธอคิดเช่นนั้น ความตั้งใจในการฆ่าของเซนไตหยินก็ซึมออกมาทันที แต่เสี่ยวฮัวหยุดเธอ

“ คุณหนู เธอ” ที่ท่านพูดถึงก่อนหน้านี้หมายถึงเอเลน่าสาวใช้ของหลินเซียวใช่หรือไม่?”

“ อ่า

” เชนไตหยินลังเล แต่ก็ยังตอบอย่างจริงใจด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

“อย่างนี้เอง คุณหนูเป็นเพราะท่านกินสิ่งนี้ไม่ได้รู้สึกว่าหวานแต่ค่อนข้างฝาดด้วยความขมขื่น?”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร? เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับเจ้าของเพื่อหลอกข้าหรือเปล่า” เชนไตหยินคิดว่าเจ้าของทําอะไรกับมันและเหล่มาที่เขา เจ้าของตัวสั่นขณะที่เขาตะกายกลับหลังเคาน์เตอร์ไม่กล้ามองเธออีกต่อไป

“ อิอิ คุณหนู ท่านเข้าใจผิดคนที่มีปัญหาคือตัวท่านเอง”

” ข้า? เกิดอะไรขึ้นกับข้า”

“ ถ้าหัวใจของท่านเต็มไปด้วยความหึงหวง มันก็จะมีรสขมไม่ว่าไอศกรีมจะหวานแค่ไหนใช่ไหม”

“ เสี่ยวฮัว? เจ้า”

เมื่อ เชนไตหยินเห็นการจ้องมองของเสี่ยวฮัว เธอก็รู้ว่าเสี่ยวฮัวกําลังแกล้งเธอ

ถูกต้องเธออิจฉาจริงๆ

เหตุผลที่เธอปฏิบัติต่อเจ้าของแบบนั้นและต้องการซันเดย์แบบเดียวกันนั้นมาจากความพึงหวง ทําไมเอเลน่าถึงได้กินซันเดย์แสนอร่อยและหัวเราะอย่างมีความสุข มันไม่ยุติธรรมเลย เธอจึงอยากสัมผัสความสุขแบบเดียวกัน

แต่ความแตกต่างก็คือเธอซื้อซันเดย์นี้ด้วยตัวเองและคนที่อยู่ข้างๆเธอคือเสี่ยวฮัวและหลินเซี ยวซื้อของเอเลน่าและคนที่อยู่ข้างๆเธอก็คือหลินเซียว

ใครเป็นคนซื้อ ใครเป็นคนจ่ายเงินนั่นอาจเป็นสิ่งที่ทําให้ซันเดย์มีรสชาติดีขึ้นมาก

“ เฮ้อ…”

เซนไตหยินถอนหายใจและตั้งสมาธิกับของที่อยู่ในมือ

“ เสี่ยวฮัวคราวนี้เป็นภารกิจแบบไหน”

“ ทีม…” เสี่ยวฮัวลูบจมูกของเธออย่างเชื่องช้าเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

เชนไตหยินตระหนักว่ามีภารกิจใหม่ก่อนที่เธอจะพูดถึง

“ เสี่ยวฮัว ข้าควรจะบอกนายว่าตอนนี้ข้าบาดเจ็บและไม่สามารถทําการลอบสังหารได้ ข้ายังต้องการเวลาพักฟื้น…ทําไมเขายังมอบหมายภารกิจให้ข้า”

* ไม่ คุณหนู…ครั้งนี้ไม่ใช่การลอบสังหาร”

“มันไม่ใช่?”

“ อืมมันเป็นภารกิจเฝ้าระวัง”

“ใคร?”

“ พี่น้องจากสถาบันแบมบู เหยาจือและหลินเทียน”

“ พวกเขา?”

เสี่ยวฮัวอธิบายให้เธอฟังอย่างรอบคอบเมื่อเธอสังเกตเห็นความสับสนของเซนไตหยิน

แม้ว่าพี่น้องเหล่านั้นจะไม่ใช่คนสําคัญ … แม้ว่าเหยาจือจะมีสายเลือดของพ่อมด แต่เธอก็ยังไม่ตื่นและเป็นไปได้ว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาดังนั้นพวกเขาจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่กุญแจสําคัญอยู่ที่คําทํานาย

เชนยูจีได้รับข่าวว่าสมเด็จพระสันตะปาปามีคําทํานายถึงจุดจบและผู้เดียวที่สามารถช่วยทุกคนได้คือผู้ที่ถูกเลือก ดังนั้นวีรบุรุษกรีนตันจึงเดินทางข้ามโลกพยายามค้นหาบุคคลจากคําทํานายและมีหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าเหยาจือเป็นคนแรกในรายชื่อผู้สมัครของเขา!

“ นายท่านบอกว่าท่านต้องจับตาดูพวกเขาและรายงานความเคลื่อนไหวและสถานการณ์ของพวกเขาทันที โดยเฉพาะเหยาจือเพราะเธอน่าจะเป็นคนที่ถูกเลือกมากที่สุด”

“ เฝ้าระวังฮะ…ไม่ใช่ว่าข้าไปบ้านพวกเขาแล้วบอกว่าอยากเป็นสาวใช้เฝ้าดูพวกเขาทั้งกลางวันและกลางคืนใช่ไหม” ดูเหมือนว่าเธอยังไม่ได้ย่อยความหึงหวงของเธอทั้งหมดและยังคงคิดถึงสาวใช้คนหนึ่ง

“ คุณหนู..” เสี่ยวฮัวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดต่อ สํานักพันธมิตรออกภารกิจระดับ S เหยาจือและหลินเทียนรับภารกิจไปแล้วและกําลังจะจากไปในไม่ช้า ท่านเป็นผู้ตรวจสอบด้วยเช่นกัน ?

“ เจ้าต้องการให้ข้าร่วมมือกับพวกเขาและทําภารกิจร่วมกันหรือ?”

เชนไตหยินตอบต่อหน้าเสี่ยวฮัวและจ้องตอบอย่างชัดเจน

การเฝ้าระวังไม่ใช่การลอบสังหารโดยมีตัวตนของเธอเป็นผู้ตรวจสอบ ไม่มีความเสี่ยงและภารกิจนั้นเรียบง่าย เชนไตหยินไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

ต้องบอกว่าเธอไม่อยากทําเลยจริงๆ

จากสิ่งที่เธอรู้ หลินเซียวก็รับภารกิจเช่นกันเธอวางแผนที่จะไปกับหลินเซียว แต่ตอนนี้เธอถูกบังคับให้ร่วมมือกับคนอื่น นั่นจะไม่ใช่เพียงแค่ให้เวลาและพื้นที่แก่เอเลน่าในการผูกขาดหลินเซียว?

มันช่วยไม่ได้เนื่องจากมีภารกิจและเธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เธอทําได้แค่เห็นด้วย

“ ถ้าอย่างนั้นระวังตัวด้วย”

“ เฮ้อ เสี่ยวฮัว อืม…”

เมื่อ เชนไตหยินหันมาและต้องการสนทนากับเสี่ยวฮัว เธอก็หายตัวไปแล้ว

“ เจ้ารีบไปเพื่ออะไร? ไม่ใช่ว่าข้าจะระบายความโกรธกับเจ้าซะหน่อย…”

แม้ว่าเธอจะบอกว่าถ้าเสี่ยวฮัวไม่จากไปเธออาจจะถูกใช้เป็นถุงกระสอบ

“ซันเดย์เส็งเคร็ง! คราวหน้าข้าบังคับให้เขาซื้อให้ข้าด้วย…”

เซนไตหยินกินอีกหนึ่งข้อนและลูบริมฝีปากของเธอ ความขมขื่นนั้นมากเกินไปดังนั้นเธอจึงโยนซันเดย์ทั้งหมดลงบนพื้นโยนเหรียญทองอีกสองเหรียญและจากไปอย่างไม่ตั้งใจ

ข้าแค่หวังว่าภารกิจนี้จะเป็นไปด้วยดี