Picked up a Demon King to be a Maid ตอนที่ 309 – การขาดหายไปทําให้หัวใจพองโต

“ เลียนแบบ…. แต่ข้าไม่สามารถเข้าใจวงเวทย์ได้ข้าจะเลียนแบบเจ้าได้อย่างไร”

เหยาจือส่ายหัวด้วยความไม่แน่ใจและปฏิเสธความคิดนี้

“ วงเวท? ไม่เจ้าต้องจําวิธีที่ข้าร่ายมัน จําการไหลเวียนของพลังเวทมนตร์และพยายามเลียนแบบมัน!” หลินเซียวตบไหล่ของเหยาจือด้วยความมั่นใจและห่างจากเธอ ทั้งคู่เผชิญหน้ากับทุ่งหญ้าขนาดใหญ่และเตรียมพร้อมสําหรับการทดลอง

“ หลินเซียว เจ้าแน่ใจหรือว่าเธอทําได้”

เอเลน่ายืนอยู่ข้างๆเขาและถามอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าจะมีแบบอย่าง แต่เอเลน่าไม่เข้าใจว่าเหยาจือมีความสามารถในการเลียนแบบได้อย่างไรหากเธอสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ได้เพียงแค่เห็นมันครั้งเดียว นั่นจะไม่โกงเกินไปเหรอ?

“ เอเลน่าขอข้าถามอะไรหน่อย เวทมนตร์คืออะไรกันแน่”

“ อืม…ข้าเดาว่า คือการควบคุมพลังเวทย์ในสภาพแวดล้อมและเปลี่ยนรูปแบบเพื่อบรรลุสิ่งต่างๆเช่นโจมตีและป้องกัน?”

“ ถูกต้องแล้วเวทมนตร์คือการควบคุมและเปลี่ยนพลังเวทย์เป็นหลักเวทมนตร์ใด ๆ ก็เป็นเช่นนั้นถ้าข้าจําไม่ผิดเหยาจือสามารถมองเห็นการไหลเวียนของเวทมนตร์ที่คนอื่นมองไม่เห็นใช่มั้ย?”

“ใช่” เอเลน่าพยักหน้า

จนถึงตอนนี้สิ่งที่มีประโยชน์เพียงอย่างเดียวที่สายเลือดของพ่อมดเหยาจือมี หลินเซียวขนานนามว่าเป็นลูกตาของพ่อมด

พลังเวทมนต์เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ คนปกติไม่มีทางสังเกตได้พวกเขาทําได้เพียงทําสมาธิเพื่อรับรู้การมีอยู่ของมันแม้แต่ราชาปีศาจเอเลน่าก็สามารถพึ่งพาเรดาร์พลังเวทย์ของเธอในการรับรู้ได้แต่เหยาจือแตกต่างออกไป ดวงตาของเธอสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวทางกายภาพของพลังเวทย์มนตร์ได้

ด้วยสายตาของเธอ เธอสามารถมองผ่านธรรมชาติของเวทมนตร์ดังนั้นในกรณีของเธอเธอสามารถข้ามขั้นตอนอื่น ๆ ที่ไม่จําเป็นและเลียนแบบพลังเวทย์ได้โดยตรง

“ ข้าเริ่มละนะ!”

หลินเซียวยกมือข้างหนึ่งขึ้นและส่งสัญญาณให้เหยาจือเตรียมตัวให้พร้อม จากนั้นเขา ก็ยื่นมือไปข้างหน้าและเริ่มร่ายโดยมีทุ่งหญ้าเป็นเป้าหมายของเขา

* เวทมนตร์ระดับที่สี่ใบมีดลม!”

เวทมนตร์สีเขียวอ่อนเก็บรวบรวมบนฝ่ามือของเขาและค่อยๆหมุนไปกลางอากาศ หลินเซียวกําลังชะลอความเร็วของการสร้างวงเวทย์เพื่อให้เหยาจือสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เหยาจือยังให้ความร่วมมือและจ้องมองไปที่มือของหลินเซียวอย่างจริงจังเหมือนนักเรียนที่เชื่อฟังรับคําแนะนําจากอาจารย์ของเธอเพราะกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดเพียงอย่างเดียว

ในไม่ช้าวงกลมก็หายไปและใบมีดลมโปร่งแสงก็พุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงโห่ร้อง

ใบมีดลมพุ่งไปข้างหน้าตัดผ่านวัชพืชทั้งหมดและตัดเส้นทางที่คมเหมือนมีคนใช้ดาบคมที่นั่น

“เข้าใจไหม?”

เหยาจือพยักหน้า

ตามที่หลินเชียวคาดไว้ดวงตาของเธอสามารถมองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นได้ สําหรับคนอื่น ๆ สิ่งที่ปรากฏบนฝ่ามือของหลินเซียวคือรูปแกะสลักสีเขียวอ่อนและใบมีดลมก็ปรากฏขึ้นจากที่ใดแต่เหยาจือสามารถมองเห็นพลังเวทย์มนตร์ที่ไม่มีสีไหลและเฝ้าดูขณะที่มันค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบมีดลมที่คมชัดภายใต้การควบคุมของหลินเซียว

“ เอาล่ะ ลองดูสิ!”

“ โอเค..ใบมีดลม!”

เหยาจือทําตามหลินเซียวและเริ่มร่ายเวท อันดับแรกคือการร่ายมนต์จากนั้นวงกลมเวทจากนั้น

“ เอ่อข้าคิดว่ามันเป็นแบบนี้ ไม่ต้องรอมันอาจจะเป็นแบบนั้นควรจะเป็น อา!”

เหยาจืออยังคงพยายามจําการเคลื่อนไหวของหลินเซียวอย่างแข็งขันจากนั้นเมื่อเธอฟังซ่านวงกลมก็ระเบิดเสียงดัง ทําให้ตัวเองตกใจ

“ เอ่อ..ยัยโง่ ใครบอกให้เจ้าลอกการเคลื่อนไหวของข้า”

“ เอ๊ะ? ทะ-ท่านไม่อยากให้ข้าเลียนแบบท่านเหรอ?”

“ ยัยโง่ ข้าบอกให้เจ้าเลียนแบบเวทมนตร์ของข้าไม่ใช่การเคลื่อนไหวของข้า!” หลินเซียวส่าย หัวอย่างเจ็บปวด “ ลืมวงกลม ลืมบทราย มุ่งเน้นไปที่การควบคุมพลังเวทย์สร้างกระบวนการใหม่!”

“ ทําซ้ํา กระบวนการ?”

เหยาจือพึมพํากับตัวเองจากนั้นจ้องไปที่มือของเธอด้วยความงุนงง

“ ข้ายังไม่เข้าใจว่าทําไมเจ้าถึงเชื่อในตัวเธอมากนัก ไม่ได้ใช้วงกลมหรือการร่ายมนต์นั่นเป็นเพียงการร่ายเวทย์ทันที่เธอจะเข้าใจได้อย่างไร” เอเลน่าสะกิดหลังหลินเซียวและถาม

“ ทุกอย่างอยู่ในการวิจัยข้าจะรู้คําตอบได้อย่างไรถ้าไม่ลอง”

“ โอ้ เจ้าหลอกเธอสถานที่รกร้างแห่งนี้เพื่อลงมือเธอเหรอ?”

“ ลงมือเลยเหรอ? เอ่อ…นั่นจะไม่เป็นการล่วงละเมิดทางเพศเหรอ” หลินเซียวหันกลับ มาและสังเกตเห็นว่าท่าทีของเอเลน่าแปลกตาของเธอเย็นชากว่าปกติเหมือนเขาทําอะไรผิด

แปลกจัง เขาไม่ได้ทําอะไร ทําไมเธอถึงทําตัวแปลก ๆ

“ ข้าจะลงมือเธออย่างไร? ดูสิว่าข้าอยู่ห่างจากเธอแค่ไหน!” หลินเซียวอ้าแขนและแสดงระยะห่างระหว่างพวกเขาเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้คุกคามเธอ

“ หมขนาดนั้นเลยเหรอ” เอเลน่าเหล่มองเธอกอดหน้าอกและพูดด้วยความรังเกียจว่า “ หลินเซียวอย่าคิดว่าข้ามองไม่เห็นเธอ เจ้าพาเธอมาที่นี่โดยเฉพาะและแกล้งเธอเรื่อย ๆ และตอนนี้เจ้ากําลังสวมรอยเป็นครู … บอกข้าสิเจ้าสนใจเธอใช่ไหม”

“ ฮะ? ไม่! ข้าแค่สนใจสายเลือดของเธอ!”

“แค่นั้น? ข้าไม่เชื่อ”

“ เอ่อ…ไม่ใช่แค่สนใจเรื่องนั้น เธอก็มีความสําคัญเช่นกัน การตกลงกับเธอจะเป็นประ โยชน์ในอนาคตอย่างแน่นอน” หลินเซียวตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ ประโยชน์ในอนาคต? ในที่สุดเจ้าก็พูดความจริง…เจ้าเป็นขยะที่ตกหลุมรักผู้หญิงทุกคนที่เห็นเจ้าไม่กลัวที่ข้าบอกเชนไตหยินเหรอ?”

“ อย่า! ข้าไม่ได้จริงๆ!”

พูดตามตรงเหยาจือสวยมาก เธอหุ่นดีไร้เดียงสาและทําให้ใคร ๆ ก็อยากเข้าใกล้เธอมากขึ้นแต่ถ้าคุณต้องถามว่าหลินเซียวสนใจเธอหรือไม่นั่นก็เป็นไปไม่ได้

ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใดถ้าเชนไตหยินรู้ว่าเขาแอบไปหลอกกับผู้หญิงคนอื่นบางทีเธออาจจะแทงเหยาจือจริงๆ

“ เหยาจื่อดูเป็นคนโง่และน่ารัก แต่ดูเหมือนเธอจะสนใจเจ้าเหมือนกับว่าเธอพึ่งเจ้าข้าไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่จริงๆแล้วเธอกล้าที่จะออกมาคนเดียวพร้อมกับคนลามกอย่างเจ้า เธอไม่กลัวการถูกละเมิดหรือ? หรือ … เธอจะรอคอยอะไรแบบนั้นอยู่หรือเปล่า? น่ารังเกียจ.”

“ เอ่อเอเลน่า? เจ้า”

เมื่อเขาได้ยินการคาดเดาที่เป็นอันตรายของเธอมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เอเลน่าไม่ค่อยมีความเห็นเชิงลบกับใครนั่นเป็นเพราะเธอเป็นราชาปีศาจที่หยิ่งผยองม นุษย์ทุกคนเป็นเพียงแมลงในสายตาของเธอดังนั้นจึงไม่มีความแตกต่างระหว่างแมลง แต่มันไม่เหมือนกันกับเหยาจือ

นอกจากหลินเซียวแล้วยังมีเพียงคนเดียวที่เอเลน่าเกลียดมากและนั่นก็คือเชนไตหยินในกรณีนั้น

“ เอเลน่าไม่ต้องกังวล ข้าไม่สนใจเหยาจือจริงๆ ไม่ต้องกังวลเจ้าจะเป็นสาวใช้คนโปรดของข้าเสมอแม้ว่าเหยาจืออยากเป็นสาวใช้ของข้า ข้าก็ไม่ยอมรับเธอ!”

มันมีไว้เพื่อปลอบโยนเธอ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าคําพูดของเขาจะจุดประทัดอันตรายและทําให้เธอระเบิดทันที

“ ฮะ? ใครอยากเป็นสาวใช้คนโปรดของเจ้า? ไอ้โง่ เจ้าคิดว่าข้าหึงหรอ…ผู้หญิงโง่ ๆ คนนั้นสมควรที่ข้าจะทิ้งเหรอ? อย่ามั่นใจตัวเองมากเกินไป…ถ้าเจ้าแกล้งข้า ข้าจะฆ่าเจ้าไอ้ลามก!”

เอเลน่าหน้าแดงและเอาแต่ด่าเขาเมื่อเธอมองไปที่เขา เธอก็พบว่าเขายิ้มเล็กน้อย มันเหมือนกับว่าเขากําลังพูดว่า “โอเค โอเค หยุดได้แล้ว ข้าเข้าใจแล้ว” ด้วยรูปร่างที่หยิ่งผยองและอาจหาญนั่นทําให้เธอโกรธมากขึ้นเธอจึงอดทนต่อกายกขาขึ้นเตะเขา

* โอ้ เดี๋ยวก่อน หยุดเถอะ เจ้าก็รู้ว่าข้าเกลียดความเจ็บปวด!”

“ ข้ารู้ว่านั่นคือสาเหตุที่ข้าเตะเจ้า!”

“ ชิ เอเลน่า เจ้ากําลังไม่เชื่อฟังอีกแล้วเหรอ? อย่าลืมว่า ที่นี้ไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้ ไม่ว่าเจ้าจะกรีดร้องมากแค่ไหนก็ตาม!” เนื่องจากการเกลี้ยกล่อมไม่ได้ผล เขาทําได้เพียงแค่ขู่เธอเท่านั้น

“ ทีม ไอ้ลามก ขยะ เจ้ากล้าทําอะไร? ข้าอา! ทําไมจู่ๆเจ้าถึงกอดข้า? ระ- ร่างกายของข้า ไม่ได้มีไว้ให้เจ้าล้อเล่น! อีกครั้ง อ้ลามก..อา! หยุด หยุด!”

ตามที่คาดไว้วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการทําให้ราชาปีศาจหุบปากอย่างเชื่อฟังคือการควบคุมความอ่อนแอของเธอ

“ เฮ้อ เอเลน่า เจ้าไม่ได้ขอเหรอ?”

หลินเชียวถอนหายใจและกอดเธอจากด้านหลังอย่างง่ายดายในขณะที่วางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอและกระซิบคําประกาศชัยชนะของเขาเบา ๆ ข้างๆหูของเธอ

เมื่อคิดดูแล้วเขาแกล้งเอเลน่ามาสักพักแล้ว ช่วงนี้เธอค่อนข้างเชื่อฟังเขาเลยไม่มีโอกาสได้ใช้ป ระโยชน์จากเธอแล้วเขาจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?

เขามีความสุขกับความไม่เต็มใจของราชาปีศาจเช่นเดียวกับลมหายใจแผ่วเบาและร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ หลินเชียวรู้สึกว่าสมองของเขาเต็มไปด้วยเลือดและความตื่นเต้นทําให้เขาหมดเหตุผล!

พวกเขาทุกคนบอกว่าการขาดหายไปทําให้หัวใจพองโต ความใกล้ชิดที่รอคอยมานานทําให้เขาได้รับการยกเว้นอย่างมาก

“ เอเลน่าข้าต้องการ…”

“คเจ้าต้องการอะไร? จะทําอะไร? ไม่! หยุดคิดถึง! ลามก! อึม…หยุด หยุดกอดข้า”

“ เอเลน่านี่คือคําขอชีวิตของข้า! ข้า…”

ขณะที่หลินเซียวกําลังจะพูดในสิ่งที่เขาต้องการเอเลน่าก็ตะโกนขึ้นมา

“ระวัง!”