ตอนที่ 317 ความเข้าใจผิด
“อ๊ะรอให้ข้าพูดเสร็จก่อนสิ!” หลิรเซียวคว้าแขนของเอเลน่า ไม่ปล่อยให้เธอขยับและตระหนักถึงคำพูดกำกวมของเขา “ข้าตั้งใจให้เจ้าแปลงร่าง เพื่อให้ข้าขี่เจ้าหนี!”
“…โอ้”
เอเลน่าหยุดและตระหนักถึงความตั้งใจของหลินเซียว
เหยาจือใกล้จะเสร็จสิ้นการร่ายแล้วดังนั้นจึงไม่น่าจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะหนีได้เพียงแค่ขาของพวกเขาเพียงลำพัง ถ้าเธอกลายเป็นแมวดำ เธอสามารถพาหลินเซียวและหนีไปได้ก่อนที่เธอจะร่ายเสร็จ
แม้ว่าเอเลน่าจะไม่ต้องการถูก‘ขี่’ โดยหลินเซียว นั่นเป็นหนทางเดียวในตอนนี้
“ก็ได้ให้ข้าลอง ข้า… หืม”
เอเลน่าตัดสินใจและในขณะที่เธอกำลังจะกระตุ้นพลังของราชาปีศาจในตัวเธอให้แปลงร่างเธอก็สังเกตเห็นร่องรอยของความผันผวนของพลังเวทย์ที่ไม่ลงรอยกัน
“เอเลน่าเร็วเข้า! ไม่ใช่ว่าเจ้าจะตายหรือท้องถ้าข้าขี่เจ้า! … หรือนั้นอาจดีกว่าสำหรับเจ้า! แล้วจะหลุดจากสัญญาได้ เร็วเข้า ไม่งั้นเราทั้งคู่ตายแน่!”
หลินเซียวยังคงกดดันเธอต่อไปแต่เอเลน่าตอบสนองอย่างสงบ
“เราไม่จำเป็นต้องวิ่ง”
“ฮะแล้วรอให้เธอเผาเราจนตายหรือ?”
เอเลน่ามองย้อนกลับไปที่เหยาจือที่ล้อมรอบด้วยพายุเวทมนตร์และพูดอย่างใจเย็นว่า“ใครบอกเจ้าว่าเธอจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน”
“อาเจ้าหมายถึง…”
“เธอล้มเหลว”
ก่อนหน้านี้เธอสังเกตเห็นร่องรอยของเวทมนตร์ที่ไม่ลงรอยกันซึ่งแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับความราบรื่นหลังจากที่หลินเซียวใช้โครงสร้าง ไม่เพียงแต่พลังเวทย์มนตร์จะไม่ถูกระงับ แต่กลับกลายเป็นความรุนแรงมากขึ้น
เวทมนตร์ระดับแปดต้องการพลังเวทย์มนตร์จำนวนมหาศาลหากควบคุมได้ดี คุณจะสามารถร่ายเวทย์มนตร์ทำลายล้างได้อย่างมาก หากคุณทำไม่ได้… พลังนั้นก็จะกลายเป็นกับดักแห่งการประดิษฐ์ขึ้นเอง
ทันใดนั้นบาเรียเวทย์ก็เริ่มเร็วขึ้นและรุนแรงขึ้น ราวกับพายุทอร์นาโดที่โกรธเกรี้ยว มันหยิบดินที่ไหม้เกรียมสีดำสนิทขึ้นมาในขณะที่มันหมุน และบาเรียเวทย์ที่โปร่งแสงแต่เดิมก็กลายเป็นเสาลมสีดำสนิท
อะไรน่ะหลินเซียวตกตะลึง
แต่มันยังไม่จบสิ่งสกปรกที่หยิบขึ้นมาถูกบดขยี้ให้เล็กลงและเล็กลง พายุทอร์นาโดก็ลดความเร็วลงและเกิดการระเบิดขึ้นอย่างกะทันหันราวกับถูกฝุ่นเกาะ
เมื่อพายุทอร์นาโดและเวทย์มนตร์อาละวาดหายไปฝุ่นจำนวนมากก็ลอยปลิวไป ท้องฟ้ารอบๆ ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นอย่างสมบูรณ์ และแม้แต่แสงแดดก็ยังถูกบดบัง
แต่ในที่สุดก็จะลงจอด
“ระวัง!”
หลินเซียวร้องลั่นและจับเอเลน่าอย่างรวดเร็วโดยหันหลังขึ้นสู่ท้องฟ้าในเวลาต่อมา สิ่งสกปรกก็ฝังพวกเขาจนหมด
ความกดดันความมืด ความกลัว… การถูกฝังทั้งเป็นไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่ายินดี หลินเซียวกลั้นหายใจและทนต่อแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นจนสิ่งสกปรกสุดท้ายตกลงสู่พื้น ก่อนที่เขาจะดึงแขนข้างหนึ่งออกและพยายามดิ้นรนเพื่อหาทางออก
จากนั้นเขาก็ลากเอเลน่าไปกับเขาด้วยแต่เมื่อเทียบกับเขา การขุดค้นเธอออกมาเป็นงานมากกว่า แม้ว่าเอวและแขนของเธอจะเรียว แต่หน้าอกของเธอ!
หลินเซียวจำเป็นต้องขุดเล็กน้อยและหลุดออกไปแต่เอเลน่าทำไม่ได้ หน้าอกของเธอยังคงติดอยู่ หลินเซียวไม่ต้องการฝืนให้เธอออกไปเพราะเธออาจได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงค่อยๆ ขุดรอบๆ เธอด้วยมือของเขา
“วุ้ย…”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่เหลือพลังงานใดๆ เลย และทั้งคู่ก็นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นขณะหอบหายใจ
“แปลก…พวกเขาไม่ได้บอกว่าสายเลือดของพ่อมดแข็งแกร่งที่สุดเหรอ ทำไมเหยาจือถึงล้มเหลว?” หลินเซียวถุยน้ำลายในปากของเขาและบ่น
เห็นได้ชัดว่าเหยาจือไม่สามารถควบคุมพลังเวทย์มนตร์และเธอไม่เคยเรียนรู้การแยกส่วนแม้ว่าดวงตาของเธอจะมองเห็นการเคลื่อนไหวของพลังเวทย์มนตร์ แต่เธอก็ไม่เข้าใจวิธีการร่ายแบบใหม่ที่ก้าวล้ำเลย
“ถุย!… ล้มเหลวเป็นเรื่องไม่ปกติเหรอ” เอเลน่าตอบหลินเซียวอย่างอ่อนแอ
ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่มีความตระหนักในตนเอง
เขาคิดว่าผู้ครอบครองสายเลือดของพ่อมดคืออะไรผู้สร้าง? เทพธิดา? คนที่สามารถเปลี่ยนกฎของเวทมนตร์ได้อย่างอิสระ?
พลังเวทย์มนตร์ของเหยาจืออยู่ที่ระดับห้าเท่านั้นความจริงที่ว่าเธอสามารถควบคุมพลังเวทย์ภายนอกเพื่อร่ายเวทย์มนตร์สองระดับที่สูงกว่าเธอนั้นเป็นปาฏิหาริย์ที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว การคาดหวังให้เธอข้ามสามระดับและร่ายเวทมนตร์ระดับแปดซึ่งเป็นขีดจำกัดของมนุษย์นั้นเป็นเรื่องตลก!
“หลินเซียวเจ้าไม่รู้เหรอว่าเวทย์มนตร์ระดับแปดแข็งแกร่งแค่ไหน”
“หืม…แข็งแกร่งกว่าเวทมนตร์ระดับเจ็ดเล็กน้อย”
“อะไรไอ้โง่! แรงกว่านิดหน่อย!??? เจ้ารู้รึเปล่า? เมื่อข้าแปลงร่าง ข้ามีภูมิคุ้มกันอย่างสมบูรณ์ต่อเวทมนตร์ระดับ 7 ปกติ… นอกจากการทิ้งระเบิดแบบกลุ่ม มิฉะนั้น เวทมนตร์ระดับ 7 และต่ำกว่าจะทำร้ายข้าได้ยากมาก แต่ถึงกระนั้นข้าก็ไม่สามารถปะทะกับเวทย์มนตร์ระดับแปดได้! … มีนักเวทผู้ยิ่งใหญ่กี่คนที่ฝึกฝนทั้งชีวิตและตายก่อนที่จะสามารถร่ายเวทย์มนตร์ระดับแปดได้ แต่เจ้าก็ยังใช้เทคนิคแปลก ๆ เพื่อข้ามระดับและร่ายมัน… ไอ้ลามก เจ้ารู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร”
“ข้าไม่รู้หมายความว่าข้าแข็งแกร่งมากเหรอ” หลินเซียวคิดอย่างไม่ใส่ใจและไม่เข้าใจถึงความรุนแรงของสถานการณ์เลย
“เจ้า!เฮ้อ…”
เอเลน่าไม่มีเรี่ยวแรงจะโกรธอีกต่อไป
เธอรู้ว่าเวทมนตร์เหล่านั้นไม่คุ้มที่จะพูดถึงเขาแม้แต่เวทมนตร์ระดับแปดที่สามารถทำร้ายราชาปีศาจก็แข็งแกร่งขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เนื่องจากความเข้าใจผิดนั้นหลินเซียวจึงมีความคิดที่ผิดเนื่องจากเขาสามารถร่ายเวทมนตร์ระดับแปดได้สำเร็จ จากนั้นเหยาจือ ผู้ถูกขนานนามว่าสวรรค์ควรจะสามารถประสบความสำเร็จได้ตามธรรมชาติ
แต่เหยาจือล้มเหลวเขาจึงรู้สึกประหลาดใจและสับสน และผิดหวังเพราะรู้สึกเหลือเชื่อ
นั่นเป็นตรรกะบ้าบออะไรแบบนั้น
หลินเซียวยังไม่เข้าใจว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน
สายเลือดของพ่อมดนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความสามารถด้านเวทมนตร์ของเขา
การแยกโครงสร้างหลินเซียวสามารถใช้มันผ่านความทรงจำโดยไม่ต้องฝึกเลย ด้วยข้อเท็จจริงนั้น เขาจึงเป็นนักเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในไอลีนอย่างไม่ต้องสงสัย!
แม้ว่าเหยาจือสามารถเลียนแบบเขาได้แต่ก็ไม่มีทางที่เธอจะสามารถเลียนแบบทุกอย่างได้
“เฮ้อกลับบ้านกันเถอะ” เอเลน่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และรู้สึกเหมือนว่าเธอแก่ขึ้นมากในทันที
“เนื่องจากเราก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ทุกคนในเมืองวินเทอร์เรสคงได้ยินเรื่องนี้ เจ้าพูดถูก มันจะลำบากถ้าเราไม่ออกไปจากที่นี่… ไปกันเถอะ!”
หลินเซียวไม่เสียเวลาอีกต่อไปและลุกขึ้นพร้อมกับเอเลน่าขณะที่พวกเขาสนับสนุนกันและกันและพยายามจากไป
แต่จู่ๆเขาก็หยุดลงหลังจากก้าวไปสองสามก้าว
“อึก…เราลืมอะไรบางอย่าง!”
หลินเซียวหันกลับมามองดวงตาสีแดงเลือดของเอเลน่าและเธอก็ตระหนักได้ในทันที
“เหยาจือ…เหยาจื่อหายไปไหน!”
ทั้งสองคนกังวลเรื่องการขุดและลืมการมีอยู่ของอีกคนหนึ่งไปอย่างสิ้นเชิง…เหยาจือก็ถูกฝังทั้งเป็นอย่างแน่นอน!
“พวกเราทำอะไร”
“อะไรอีกช่วยเธอสิ!”
หลินเซียวไม่ลังเลไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าทหารของอาณาจักรจะเข้ามาจับกุมพวกเขา หลินเซียวก็ไม่อาจทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
“เอเลน่าใช้เรดาร์เวทของเจ้าเพื่อค้นหาเธอข้าจะไปขุด!”
“ตกลง!”
ทั้งสองแยกหน้าที่และร่วมมือกันค้นหาอย่างรวดเร็วว่าเหยาจืออยู่ที่ไหนพวกเขาลงไปที่พื้นและใช้หินที่อยู่รอบๆ เป็นเครื่องมือในการขุดจนในที่สุดพวกเขาก็เผยให้เห็นส่วนหนึ่งของเธอจากชั้นหนาของดินที่ไหม้เกรียม
“ผมสีดำและแขนสีซีดนี้…นั่นเธอ! ขุดต่อไป!”
พวกเขากังวลว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอดังนั้นพวกเขาจึงโยนหินออกด้านข้างและขุดด้วยมือต่อไป จากนั้นลากเธอออกจากด้านล่าง
“หนึ่งสอง… ดึง!”
ในที่สุดหญิงสาวก็รอด
แต่ที่แปลกก็คือเมื่อพวกเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นในที่สุด ทั้งหลินเซียวและเอเลน่าก็แสดงสีหน้าแปลก ๆ
นั่นเป็นเพราะเสื้อผ้าของเธอถูกไฟไหม้หมดดังนั้นเธอจึงเปลือยเปล่าอยู่ในขณะนี้
“หลินเซียวอย่ามอง!”
“ขะ-ข้าไม่ใช่นะ ข้าจะไม่ดู ไม่แน่นอน… เอ่อ ขออีกซักครั้งได้ไหม”
“ข้าจะขยี้ตาเจ้า!”