ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ด้านในนักรบเดนตายทั้งห้ากลุ่มต่างก็ได้ยินคำสั่งของเฉินจิ้งเฉวียน ทุกคนจึงรีบออกมาจากที่ซ่อนเพื่อทำการจุดชะนวนระเบิด ซึ่งตระกูลเฉินได้ทำการฝังอยู่ใต้พื้นดินเป็นบริเวณกว้าง
　　แต่ยังไม่ทันที่นักรบเหล่านั้นจะได้ทำการจุดชะนวนระเบิดก็ถูกแวมไพร์ทั้งห้าตนที่เฝ้ามองอยู่เข้าสังหารตายทั้งหมดในทันที!
　　เฉินจิ้งเฉวียนเฝ้ารอที่จะได้ยินเสียงระเบิดด้วยลมหายใจอ่อนระทวยแต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีเสียงระเบิดดังขึ้นเสียที..
　　“เฉินจิ้งเฉวียน..เจ้าอย่าได้รอคอยอีกเลย คนของเจ้าที่ซ่อนอยู่นั้น ได้ถูกบริวารของข้าสังหารตายจนหมดแล้ว!”
　　หลิงหยุนก้มลงพูดกับเฉินจิ้งเฉวียนที่เวลานี้เหลือเพียงร่างที่ไร้แขนขากับลำตัวเพียงแค่ครึ่งท่อน.. 　　“ข้า..เกลียด.. เจ้า..”
　　เฉินจิ้งเฉวียนกัดฟันพูดคำพูดประโยคนี้ออกมาก่อนที่จะสิ้นใจตาย..
　　หลิงหยุนเห็นเฉินจิ้งเฉวียนสิ้นใจตายในที่สุด..เขาก็ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก!
　　และเวลานี้หลิงหยุนก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมากแล้วการต่อสู้ครั้งนี้นับว่าหนักหนาสำหรับหลิงหยุนมากทีเดียว เขาใช้เวลายาวนานกว่าที่จะสามารถสังหารปีศาจที่แข็งแกร่งอย่างเฉินจิ้งเฉวียนได้..
　　แต่ยังไม่ทันจะได้หายเหนื่อยดี..จู่ๆ หลิงหยุนก็ร้องอุทานออกมาด้วยความตกอกตกใจ!
　　“แย่แล้ว!”
　　นั่นเพราะสิ่งที่หลิงหยุนเป็นห่วงที่สุดนั้นกำลังจะเกิดขึ้นแล้วจริงๆ!
　　จิตวิญญาณของพญางูโอโรชิ!
　　ในการต่อสู้ยกที่สามนั้น..หลิงหยุนได้ใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าสังหารพญางูโอโรชิจนสิ้นใจตาย แต่เขาก็รู้ว่าร่างที่ตายไปนั้นเป็นเพียงกายเนื้อของพญางูโอโรชิเท่านั้น ส่วนจิตวิญญาณของพญางูโอโรชินั้น ยังไม่ได้ถูกทำลาย และมันยังซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่งในหุบเข้านี้..
　　และด้วยสัญญาชาติญาณของสัตว์เลื้อยคลานอย่างงูนั้นย่อมมีความสามารถในการหาที่ซ่อนตัวได้อย่างเยี่ยมยอด อีกทั้งพญางูโอโรชิเองก็ยังเป็นสัตว์อสูรที่มีอายุยืนยาว..
　　และด้วยเหตุนี้..ทำให้หลิงหยุนยังคงเป็นห่วง และไม่กล้าวางใจนัก เขาจึงได้เปิดจิตหยั่งรู้ออกสำรวจทั่วทั้งบริเวณ และจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถหาจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิพบ..
　　…..
　　แต่แล้วจู่ๆพญางูโอโรชิก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าหลิงหยุน!
　　มันค่อยๆเลื้อยออกมาจากค่ายกลวราหกที่ขังร่างไร้วิญญาณของจื่อยู่วไว้ และจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิก็ยังคงมีแปดหัวแปดหางเช่นเคย เพียงแต่ร่างของมันเวลานี้มีลักษณะคล้ายเงาโปร่งแสง ทำให้หลิงหยุนสามารถมองเห็นว่าภายในท้องของมันนั้นมีเนื้อ และเลือดอยู่ด้านใน!
　　“ห๊ะ!นี่มันกลืนร่างของจื่อยู่วเข้าไปแล้วอย่างนั้นรึ?!”
　　หลิงหยุนร้องอุทานออกมาอย่างตกใจเขาเข้าใจได้ในทันทีว่าที่ผ่านมานั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง!
　　เมื่อคิดได้เช่นนั้น..หลิงหยุนก็ใช้เงาลวงตาหายเข้าไปในค่ายกลที่ขังตี๋ยั่วถังไว้ทันที..
　　หลิงหยุนเห็นตี๋ยั่วถังยังมีชีวิตอยู่ไม่ถูกพญางูโอโรชิกลืนลงท้องไป ก็ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หลิงหยุนจึงรีบคว้าร่างของตี๋ยั่วถังกระโดดออกมา และจัดการทำลายค่ายกลทิ้งทันที..
　　แม้ว่าค่ายกลที่ขังจื่อยู่วนั้นจะถูกทำลายเสียหายไปบ้างแล้วแต่ก็นับว่ายังสามารถทำงานได้ดึถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ถึงอย่างนั้น.. พญางูโอโรชิยังสามารถเลื้อยเข้าเลื้อยออกได้อย่างง่ายดาย ย่อมแสดงให้เห็นว่า.. ค่ายกลวราหกนั้นไม่สามารถใช้กักขังพญางูโอโรชิได้!
　　ค่ายกลวราหกนี้ไม่เพียงไม่สามารถใช้กักขังพญางูโอโรชิได้แต่ยังกลับกลายเป็นที่หลบซ่อนที่ดีให้กับพญางูโอโรชิอีกด้วย ในเมื่อเวลานี้ยอดฝีมือจากตระกูลเฉิน และตระกูลซันต่างก็ล้มตายกันหมดแล้ว หลิงหยุนจึงไม่จำเป็นต้องเก็บค่ายกลวราหกไว้อีก..
　　หลังจากที่หลิงหยุนเคลื่อนลูกเหล็กที่เป็นดวงตาค่ายกลออกหมอสีขาวทั้งหมดก็ได้สลายหายไปในพริบตา ทำให้สามารถมองเห็นทัศนียภาพได้ชัดเเจนแจ่มแจ้งมากยิ่งขึ้น..
　　……
　　“เอ็ดเวิร์ด..เจ้านำทุกคนออกมาได้แล้ว!”
　　หลังจากที่แวมไพร์ทั้งห้ามาปรากฏตัวต่อหน้าหลิงหยุนเขาก็จัดการโยนร่างของตี๋ยั่วถังให้กับเอ็ดเวิร์ดพร้อมกับสั่งว่า　　“ดูแลมันให้ดี!อย่าให้มันตายได้เด็ดขาด..”
　　จากนั้น..หลิงหยุนก็หันมองไปทางร่างของพญางูโอโรชิ แต่มันกลับไม่พุ่งเข้ามาทำร้ายหลิงหยุนเหมือนเช่นเคย มันเลื้อยไปตามพื้นอย่างช้าๆ และหางทั้งแปดของมันนั้น ก็ได้รัดเอาเกล็ดน้ำแข็งสีแดงที่กระเด็นเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น กลืนลงท้องไปอย่างตะกละตะกลาม..
　　“อะไรกัน!นี่เจ้าออกมาเพื่อหาอาหารงั้นรึ?!”
　　เกล็ดเลือดที่เป็นน้ำแข็งเหล่านั้นแท้จริงก็คือฝ่ามือโลหิตมหากาฬของเฉินจิ้งเฉวียน ที่ถูกหลิงหยุนใช้วิชาพลังเย็นทำให้กลายเป็นน้ำแข็ง และใช้กระบี่โลหิตแดนใต้ฟันจนแตกละเอียดนั่นเอง!
　　แต่ตอนนี้..ก้อนเลือดที่เป็นน้ำแข็งเหล่านั้น กลับกลายเป็นอาหารอันโอชะของพญางูโอโรชิไปแล้ว!
　　ก้อนน้ำแข็งสีแดงเหล่านั้นบางส่วนก็ได้ถูกอุณหภูมิที่ร้อนแรงจากลูกไฟของยันต์เตโชเข้า จนเริ่มละลายกลายเป็นน้ำบ้างแล้ว..
　　พญางูโอโรชิทั้งดื่มและกัดกินก้อนเลือดน้ำแข็งเข้าไปอย่างรวดเร็ว และเพียงแค่พริบตาเดียวมันก็ได้กลืนกินก้อนน้ำแข็งเลือดเข้าไปจนเกือบหมด และเวลานี้ร่างของมันก็เริ่มมีเนื้อหนัง และได้ขยายใหญ่จากเมื่อครู่ถึงสองเท่า จนเวลานี้มีลำตัวยาวมากกว่าหนึ่งเมตรแล้ว!
　　ครั้งนี้พญางูโอโรชิแปดหัวแปดหางได้ดื่มเลือดสดๆเข้าไปจนอิ่มหนำสำราญและกลายเป็นงูยักษ์ที่ตะกละตะกลาม ดวงตาสีแดงทั้งสิบหกดวงของมันนั้น เปล่งประกายระยิบระยับแวววาว บ่งบอกว่ากำลังกระหายอยากจะกินอีก..
　　ตูม!ตูม!
　　หลังจากที่หลิงหยุนได้เห็นท่าทางและแววตาของพญางูโอโรชิ เขาจึงเรียกยันต์เตโชออกมาสองแผ่นซัดเข้าใส่ร่างของเจ้างูยักษ์นั้นทันที! 　　ในการต่อสู้ระหว่างหลิงหยุนกับพญางูโอโรชิก่อนหน้านี้งูยักษ์ตนนี้ยังจำได้ว่ามันได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะยันต์เตโชของหลิงหยุน ด้วยเหตุนี้.. ทันทีที่เห็นหลิงหยุนซัดยันต์เตโชเข้าใส่ร่างของมันอีกครั้ง มันจึงรีบเลื้อยหนีไปให้พ้นจากแรงระเบิด และความร้อนของยันต์เตโชทันที!
　　ในตอนนี้..งูยักษ์ตนนี้ก็เลื้อยไปด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมด้วย ลูกไฟทั้งสองลูกจากยันต์เตโชจึงไม่สามารถทำร้ายพญางูโอโรชิได้เลยแม้แต่น้อย..
　　…..
　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็เห็นร่างใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิเลื้อยไปมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว และสายตาของมันก็กำลังสอดส่ายหาก้อนน้ำแข็งเลือดที่อยู่บนพื้น เมื่อมันพบเห็นก็จะรีบเลื้อยเข้าไปเขมือบ และกลืนลงท้องไปทันที!
　　“แย่แล้ว!”
　　หลิงหยุนรู้ว่าเวลานี้ยันต์เตโชของเขาคงจะไม่สามารถทำอะไรพญางูโอโรชิได้อีกเพราะมันเริ่มรู้วิธีที่จะหลบหลีกและเอาตัวรอดจากยันต์ของเขาได้แล้ว อีกทั้งเวลานี้มันยังเลื้อยได้รวดเร็วกว่าเดิมมากนัก เรียกได้ว่าเร็วราวกับหายตัวได้เลยทีเดียว จึงยากที่หลิงหยุนจะสามารถซัดยันต์เตโชโดนร่างของมันได้เหมือนเคย!
　　หลิงหยุนเรียกยันต์เทวะเหินและยันต์วายุออกมาปิดไว้ที่ขาทั้งสองข้าของตนทันที จากนั้นจึงกลืนโอสถหยินหยางเข้าไปสามเม็ดเพื่อเพิ่มพลังปราณให้ตนเองอีกครั้ง!
　　หลิงหยุนเดินลมปราณถ่ายเทพลังหยางบริสุทธิ์เข้าไปที่กระบี่โลหิตแดนใต้เพื่อสร้างกระบี่เพลิงสายฟ้าขึ้นอีกครั้ง..
　　“สังหาร!”
　　หลิงหยุนใช้วิชาเงาลวงตาพุ่งเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชิพร้อมด้วยกระบี่เพลิงสายฟ้าในมืออย่างรวดเร็วแต่จิตวิญญาณของเจ้างูยักษ์นั้นยังจำได้ว่า ก่อนหน้านี้มันเพิ่งถูกกระบี่เพลิงสายฟ้าของหลิงหยุนตัดศรีษะทั้งแปดจนขาดมาแล้ว มันจึงรีบเลื้อยหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่ชูคอสู้กับหลิงหยุนเหมือนก่อนหน้านี้อีก!
　　“คิดไม่ถึงว่าสัตว์อสูรตนนี้จะเฉลียวฉลาดยิ่งนัก!”
　　ระหว่างที่หลิงหยุนกำลังไล่ล่าพญางูโอโรชิไปนั้นก็ได้แต่แอบสาปแช่งเฉินจิ้งเฉวียนอยู่ในใจ เพราะแม้มันจะตายไปแล้ว แต่ก็ยังทิ้งให้หลิงหยุนต้องเผชิญกับความยากลำบากต่อ..
　　หลังจากที่พญางูโอโรชิไล่เขมือบก้อนน้ำแข็งเลือดเข้าไปในท้องจนเกือบหมดแล้วเวลานี้ร่างกายของมันก็ใหญ่โตขึ้นกว่าเมื่อครู่มาก ลำตัวของมันขยายใหญ่ และยาวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า อีกทั้งยังเลื้อยไปมาได้อย่างรวดเร็ว
　　“กระบี่เหินเงาธนู..สังหารมัน!”
　　หลิงหยุนกระวนกระวายและร้อนใจยิ่งนัก จึงรีบใช้พลังจิตที่แข็งแกร่งของตนสั่งให้กระบี่เหินเงาธนูขยายยาวขึ้นถึงสองเมตร และกว้างถึงหนึ่งฟุต จากนั้นจึงควบคุมให้กระบี่เหินเงาธนูพุ่งเข้าตัดศรีษะของพญางูโอโรชิทันที!
　　เวลานี้กระบี่เหินเงาธนูของหลิงหยุนเคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็วและพญางูโอโรชิเองก็ดูเหมือนจะรู้ครั้งนี้ตนเองคงไม่สามารถเลื้อยหนีได้ทัน จึงได้ยกลำคอทั้งแปดชูขึ้นพร้อมกับอ้าปากแลบลิ้นสีแดงแผลบๆ เข้าใส่ ราวกับว่ามันต้องการที่จะกลืนกินกระบี่เหินของหลิงหยุนเข้าไป..
　　ชัวะ!
　　แล้วกระบี่เหินเงาธนูก็พุ่งเข้าตัดศรีษะของพญางูโอโรชิจนขาดออกจากกัน!
　　พญางูโอโรชิร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดเสียงกรีดร้องของมันนั้นบ่งบอกถึงความเป็นสัตว์อสูรที่ดุร้าย และทันทีที่เสียงกรีดร้องดังสนั่นหวั่นไหวนั้นดังขึ้น เหล่านกกา และสัตว์ป่าที่อยู่ในบริเวณนั้น ต่างพากันหนีเพื่อเอาชีวิตรอด..
　　หลังจากที่กลืนก้อนน้ำแข็งเลือดเข้าไปมากมายร่างของพญางูโอโรชิก็เริ่มมีเลือดเนื้อเหมือนกับสัตว์อื่นๆทั่วไปแล้ว มันยิ่งดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ
　　…..
　　หลังจากที่ศรีษะของพญางูโอโรชิถูกกระบี่เหินเงาธนูของหลิงหยุนตัดขาดเขาก็เห็นศรีษะของมันสามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้ในทันที
　　“แย่แล้ว!ดูท่ามันจะแข็งแกร่ง และดุร้ายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!”
　　หลิงหยุนถึงกับตกใจเมื่อเห็นพญางูโอโรชิกลับมาดุร้ายและแข็งแกร่งกว่าเดิมได้มากมายเช่นนี้ ทำให้ท่าทีที่ยะโสโอหังของเขานั้นลดลงไปทันที!
　　“พญางูโอโรชิตนนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่ง และเหนือกว่าพญางูโอโรชิตนแรกถึงสามเท่าตัว!”
　　หลิงหยุนรู้สึกได้ว่าพญางูโอโรชิตนนี้ค่อยๆมีกายเนื้อเพิ่มมากขึ้น และพลังความแข็งแกร่งของมันนั้น ก็ดูเหมือนจะใกล้เคียงกับพญางูโอโรชิตัวจริงมาก!
　　“น่ากลัวไม่น้อยทีเดียว!”
　　หลิงหยุนไม่กล้าที่จะประมาทอีกเขาจึงควบคุมกระบี่เหินเงาธนูของตนให้บินวนรอบร่างของพญางูโอโรชิเร็วมากขึ้น และตรงเข้าตัดศรีษะของมันอีกครั้ง..!
　　ชัวะ..ชัวะ..
　　กระบี่เหินเงาธนูพุ่งเข้าตัดศรีษะของพญางูโอโรชิขาดทีละหัวแต่แล้วก็สามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้อีกในเวลาอันรวดเร็ว เป็นเช่นนี้วนเวียนอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดหลิงหยุนก็ได้แต่คิดว่า.. ต่อให้กระบี่เหินเงาธนูจะคมกริบ และสามารถตัดศรีษะของพญางูโอโรชิได้ ศรีษะของมันก็จะสามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้อยู่ดี และหากไม่ใช่กระบี่เพลิงสายฟ้า ก็คงไม่มีอาวุธใดที่จะทำอันตรายพญงูโอโรชิตนนี้ได้แน่!
　　แต่หลิงหยุนก็ไม่สามารถใช้พลังจิตของตนควบคุมกระบี่โลหิตแดนใต้ได้.. 　　ในระหว่างที่หลิงหยุนครุ่นคิดอยู่นั้น..จู่ๆ เขาก็เห็นศรีษะทั้งสี่ของพญางูโอโรชิอ้าปากกว้าง และกำลังดูดเอาแขนขา และร่างของเฉินจิ้งเฉวียนเข้าไปในปาก แล้วกลืนลงท้องไปในทันที!
　　ถึงแม้เฉินจิ้งเฉวียนจะตายไปแล้วแต่ร่างของมันก็ยังคงเป็นร่างของปีศาจที่แข็งแกร่ง ซึ่งมีผิวหนังแกร่งดังเหล็กกล้า..
　　หลังจากที่พญางูโอโรชิกลืนอวัยวะและร่างของเฉินจิ้งเฉวียนเข้าไปในท้องแล้ว ศรีษะทั้งสี่ของมันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเกล็ดสีแดงทันที
　　และตราบใดที่พญางูโอโรชิมีเกล็ดขึ้นรอบตัวย่อมเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า.. จิตวิญญาณของพญางูโอโรชินั้น ได้กลายร่างเป็นพญางูที่แท้จริงแล้ว!
　　และนี่จะเป็นสัตว์อสูรในตำนานที่ฟื้นคืนชีพอย่างแท้จริง!
　　ตราบใดที่สัตว์อสูรในตำนานฟื้้นคืนชีพแน่นอนว่าผู้คนที่อยู่ในหุบเขา แม้กระทั่งผู้คนในเมืองหลวงก็ย่อมได้รับความเดือดร้อนกันถ้วนหน้าแน่!
　　หากหลิงหยุนไม่สามารถสังหารสัตว์อสูรที่ฟื้นคืนชีพตนนี้ได้เขาก็คงต้องกลายเป็นคนบาปอย่างแน่นอน!
　　……
　　“แม่นางชิงซิน..เจ้าอย่าได้รีบร้อนนัก! ครั้งนี้จะเป็นการทดสอบคุณสมบัติของเด็กนั่น!”
　　“นับว่าโชคดีที่พวกเราสองคนไม่กลับออกไปเสียก่อนคิดไม่ถึงว่าพญางูโอโรชิจะสามารถฟื้นคืนชีพได้จริงๆ!”
　　เวลานี้หลงฮ่าวหลานที่อยู่บนท้องฟ้ารีบร้องห้ามเย่ชิงซินที่กำลังจะลงไปจัดการกับพญางูโอโรชิ!
　　เย่ชิงซินเห็นหลิงหยุนเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรในตำนานอย่างไม่เกรงกลัววเช่นนั้นก็ได้แต่นึกชื่นชมอยู่ในใจ
　　“เก่งมากเจ้าหนู!เห็นทีตระกูลหลิงคงจะกลับขึ้นมาผงาดได้อีกครั้งแน่!” 　　แม้แต่หลงฮ่าวหลานเองยังถึงกับต้องเอ่ยชื่นชมหลิงหยุนออกมา..