บทที่ 1415 : หลิงหยุนช่วยฉินจิวยื่อ (8)
　　เย่ซิงเฉินเหาะไปด้วยความเร็วหนึ่งพันห้าร้อยเมตรต่อวินาทีโดยประมาณด้วยอัตราความเร็วระดับนี้ ระยะทางสิบกิโลเมตรนี้ นางสามารถเหาะไปโดยใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดวินาทีเท่านั้น
　　แต่เวลานี้หลัวหย่งฉีแห่งคุนหลุนและตี๋เฮ่อหมิงแห่งสำนักกระบี่เทียนซาน ต่างก็บังคับกระบี่เหินของตนให้พุ่งเข้าสะกัดร่างของเย่ซิงเฉินไว้ และความเร็วของกระบี่เหินทั้งสองนั้น ก็หาได้ช้าไปกว่าขีปนาวุธความเร็วสูงในโลกยุคนี้เลย
　　กระบี่เหินของผู้บ่มเพาะพลังนั้นล้วนแล้วแต่เคลื่อนที่ไปได้ด้วยความเร็วที่เหนือกว่าตนเอง ไม่เช่นนั้นแล้ว หากกระบี่เหินเคลื่อนที่ได้ในอัตราความเร็วเช่นเดียวกับการเหาะเหินของคนผู้นั้น กระบี่เหินยังจะมีความหมาย หรือประโยชน์อันใดอีกเล่า..
　　เพื่อที่จะหลบหลีกกระบี่เหินที่พุ่งตามมานั้นเย่ซิงเฉินจำเป็นต้องหยุดเป็นระยะๆ ไม่สามารถเหาะตรงมาตลอดเส้นทางอย่างต่อเนื่องได้ พายุหมุนดวงดาวจึงต้องหมุนโค้งไปโค้งมาเพื่อหลบหลีกกระบี่เหินทั้งสองเล่ม
　　เย่ซิงเฉินรู้ดีว่ายอดฝีมือทั้งสองที่ไล่ล่าตามหลังตนมานั้น ไม่ว่าจะเป็นขั้นพลังหรือความแข็งแกร่ง ล้วนแล้วแต่เหนือกว่าตนทั้งสิ้น นางจึงมิกล้าที่จะประมาท และได้ใช้พายุหมุนดวงดาวเป็นโล่ปกป้องตนเองไว้หนึ่งชั้น
　　เคร้ง..ปัง!
　　แต่กระบี่เหินทั้งสองเล่มยังคงไล่ล่าตามมาไม่หยุดเย่ซิงเฉินจำต้องใช้ดาบคู่มารสะบั้นเทวะตอบโต้ และต้านทานกระบี่ทั้งสองมิให้เข้าใกล้ตัวของนางได้
　　แม้เย่ซิงเฉินจะแข็งแกร่งพอที่จะสังหารยอดฝีมือระดับสูงสุดขั้นจิ่วเฉิงชี่(ขั้นพลังชี่-9) ได้ แต่นางก็มิได้แข็งแกร่งดังเช่นหลิงหยุน อีกทั้งยอดฝีมือทั้งสองก็อยู่ในขั้นก่อสร้างรากฐาน และนางรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองสามารถสังหารนางได้ทุกเมื่อหากพลาดพลั้ง　　แต่ถึงแม้จะไม่สามารถสังหารนางได้หากนางได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะกระบี่เหินทั้งสองนี้ นางก็จะกลายเป็นภาระของหลิงหยุนไปในทันที และเมื่อถึงเวลานั้น หลิงหยุนคงต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และรอเพียงว่าอีกฝ่ายจะจับเป็น หรือจับตายเท่านั้น
　　แต่นับว่าโชคดีที่พายุหมุนดวงดาวช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนักมันไม่เพียงช่วยให้เย่ซิงเฉินเหาะได้เร็วขึ้น แต่ยังสามารถเป็นโล่ป้องกันให้กับนางได้อีกด้วย นั่นเพราะทุกครั้งที่กระบี่เหินพุ่งผ่านพายุหมุนดวงดาวมาได้ ความเร็วและความรุนแรงของมันก็จะถูกแรงพายุลดทอนลง อีกทั้งยังทำให้กระบี่หักเหเปลี่ยนทิศทาง ทำให้นางสามารถหลบหลีกได้ง่าย และมีโอกาสใช้ดาบคู่ของตนตอบโต้กลับไปได้เป็นครั้งคราว
　　“นางมารน้อยอย่าคิดว่าเจ้าจะทำสำเร็จ!”
　　หลัวหย่งฉีแห่งคุนหลุนเห็นเย่ซิงเฉินมุ่งหน้าไปทางยอดเขาเทียนเฟิงก็รู้ได้ทันทีว่านางต้องการไปสมทบกับหลิงหยุนที่นั่น เขาร้องตะโกนเย้ยหยันออกมา และเพิ่มอัตราความเร็วในการเหาะ ในที่สุดร่างของเขาก็มาปรากฏขวางหน้าเย่ซิงเฉินไว้!
　　เวลานี้เย่ซิงเฉินอยู่ห่างจากหลิงหยุนไปเพียงแค่สามกิโลเมตรเท่านั้น!
　　“ซิงเฉินยันต์เตโช!”
　　ในที่สุดเย่ซิงเฉินก็เข้ามาอยู่ในรัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนเขาจึงรีบร้องตะโกนบอกทันที
　　บูม!
　　เย่ซิงเฉินไม่รอช้านางเรียกยันต์เตโชออกมาคราวเดียวสามแผ่น แล้วซัดใส่ร่างของหลัวหย่งฉิงพร้อมๆกัน
　　ท่ามกลางท้องนภาที่มืดมิดลูกไฟขนาดใหญ่สามลูกปรากฏขึ้น และกำลังลุกโชนล้อมร่างของหลัวหย่งฉีไว้!
　　“หึ..ยันต์นี่ใช้กับข้าไม่ได้!”
　　หลัวหย่งฉีเผชิญหน้ากับลูกไฟทั้งสามจากยันต์เตโชระดับเจ็ดไม่เพียงไม่รีบหลบหนีแต่ยังใช้เพียงกายที่ปราศจากเกราะป้องกันฝ่าออกมาโดยมิได้รับอันตราย!
　　–ยันต์วาโย!-
　　ครั้งนี้หลิงหยุนมิได้ใช้มังกรคำรามร้องบอกเย่ซิงเฉินเหมือนเช่นเคยแต่เขาสื่อสารกับนางผ่านทางกระแสจิต เย่ซิงเฉินทำตามที่หลิงหยุนบอกทันที และใช้ยันต์วาโยปิดที่ร่างเพิ่มความเร็วในการเหาะให้ตนเอง
　　ด้วยอานุภาพของยันต์วาโยอัตราความเร็วในการเหาะของเย่ซิงเฉินเพิ่มขึ้นในทันที และเพียงแค่ชั่วพริบตา ร่างของนางก็มาปรากฏขึ้นในระยะหนึ่งกิโลเมตรจากยอดเขาเทียนเฟิง..
　　“ข้าต้องรีบไปพบหลิงหยุนข้าคิดถึงเขาจะแย่แล้ว!”
　　หลัวหย่งฉีเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกเดือดดาลยิ่งนักเขาเสกให้กระบี่เหินของตนเองขยายขึ้นจากเดิมนับสิบเท่า และพุ่งเข้าใส่ร่างของเย่ซิงเฉินด้วยความเร็วที่มิอาจประมาณได้! 　　ตูม!
　　รัศมีของกระบี่เหินปะทะเข้ากับดาบมารคู่สะบั้นเทวะของเย่ซิงเฉินจนกระเด็นออกไปจากนั้นกระบี่เหินยาวกว่าสิบเมตรก็ได้แทงทะลุเข้าใส่พายุหมุนดวงดาวของเย่ซิงเฉินในทันที!
　　พายุหมุนดวงดาวขนาดใหญ่กว่าร้อยเมตรถูกกระบี่เหินของหลัวหย่งฉีทำลายจนแตกสลาย และไม่อาจกลับมาก่อตัวได้ใหม่อีกครั้ง!
　　พายุหมุนดวงดาวนี้เกิดจากอานุภาพของจุดซือไห่กลางหว่างคิ้วของเย่ซิงเฉินการที่พายุหมุนดวงดาวถูกทำลายแตกสลายเช่นนี้ เสมือนหนึ่งเย่ซิงเฉินถูกซัดด้วยพลังปราณที่รุนแรง ระหว่างที่เหาะไปด้วยความเร็วนั้น นางถึงกับกระอักโลหิตสีแดงออกมา และความเร็วในการเหาะก็ลดลงในทันที!
　　แต่ยังไม่สิ้นสุดเพียงเท่านั้นหลังจากที่กระบี่เหินเล่มใหญ่ทำลายพายุหมุนดวงดาวจนแตกสลายแล้ว ความเร็วของมันก็มิได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย และได้พุ่งแทงเข้าใส่ร่างของเย่ซิงเฉินในทันที!
　　ร่างเล็กบอบบางของเย่ซิงเฉินเมื่อเทียบกับกระบี่เหินขนาดใหญ่กว่าสิบเมตร จึงไม่ต่างจากมดตัวน้อย หากถูกกระบี่เล่มยักษ์เช่นนั้นแทงทะลุเข้า แม้เพียงแค่ครั้งเดียว ผลก็คือต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอน!
　　แต่ในเสี้ยวแห่งวิกฤติชีวิตนั้นหอกมังกรทองก็ได้พุ่งออกมาด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ และตรงเข้าสะกัดกระบี่เหินยักษ์นั่นไว้ได้ทันเวลา..
　　ปัง!
　　หอกมังกรทองปะทะเข้ากับกระบี่เหินขนาดสิบเมตรจนกระเด็นเปลี่ยนทิศทางแต่ถึงอย่างนั้น พลังปราณที่รุนแรงจากการปะทะกันของอาวุธทรงพลังทั้งสองชนิด ก็ได้กระแทกเข้าใส่ร่างของเย่ซิงเฉิน ทำให้นางกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง แต่คลื่นรุนแรงจากการปะทะนั้นก็ยังไม่สิ้นสุด และได้ซัดร่างของเย่ซิงเฉินลอยออกไปไกลกว่าหนึ่งกิโลเมตร　　“แกจะเป็นคนแรกที่ต้องตาย!”
　　หลิงหยุนเห็นเย่ซิงเฉินได้รับบาดเจ็บเช่นนั้นเขาจึงทำการเผาเสินหยวนทันที และใช้ทั้งตราหยกจักรพรรดิ กระบี่กังฉี และกระบี่เหินเงาธนู ให้พุ่งเข้าจู่โจมใส่หลัวหย่งฉีในคราวเดียวพร้อมกัน!
　　“ศิษย์น้องตู้เจี๋ยเจ้ารีบไปช่วยหลัวหย่งฉีรับมือเร็วเข้า!”
　　จ้าวหมิงถังเห็นหลิงหยุนจู่โจมหลัวหย่งฉีด้วยความโกรธแค้นเช่นนั้นจึงได้สั่งให้ศิษย์น้องตู้เจี๋ยซึ่งอยู่ในระดับกลางขั้นก่อสร้างรากฐานเช่นเดียวกับตนออกไปช่วย
　　“ศิษย์พี่อย่าได้กังวลใจไปข้ารับมือได้ไม่ยาก!”
　　แขนเสื้อของหลัวหย่งฉีสะบัดปลิวไปตามแรงลมเขาหยุดการไล่ล่าเย่ซิงเฉิน และเรียกกระบี่เหินใหญ่นั้นกลับมาป้องกันตนเอง ในขณะเดียวกันก็เรียกขวานใหญ่ออกมาสะกัดตราหยกจักรพรรดิไว้! 　　ในบรรดายุทธภัณฑ์ทั้งหมดของหลิงหยุนเวลานี้หอกมังกรทองนับว่าทรงพลังที่สุด ตามมาด้วยตราหยกจักรพรรดิ กระบี่กังฉี และกระบี่เหินเงาธนูเป็นลำดับสุดท้าย
　　นับตั้งแต่ที่หลิงหยุนพัฒนาขั้นขึ้นมานั้นเขาก็ยังไม่มีเวลาหลอมตีกระบี่เหินเงาธนูใหม่อีกครั้ง หากเผชิญกับยอดฝีมือด่านสุดท้ายขั้นพลังชี่ ก็ไม่สามารถใช้ได้ผลนัก ยิ่งเป็นยอดฝีมือขั้นก่อสร้างรากฐาน แทบไม่มีผลอันใด หลิงหยุนจึงไม่ค่อยได้นำมันออกมาใช้อีก
　　แต่ตราหยกจักรพรรดินั้นต่างกันด้วยพลังจิตที่แข็งแกร่งของหลิงหยุนเวลานี้ เขาสามารถขยายให้มันใหญ่ขึ้นจนมีน้ำหนักกว่าห้าหมื่นกิโลกรัมได้ และหากน้ำหนักเช่นนี้พุ่งไปด้วยความเร็วสูง จะมีพลังโจมตีที่รุนแรงและน่าสะพรึงกลัวอย่างที่ไม่อาจจินตนาการได้
　　ด้วยเหตุนี้หลัวหย่งฉีจึงสนใจสะกัดกั้นเพียงแค่ตราหยกจักรพรรดิ และหอกมังกรทองเท่านั้น ส่วนกระบี่กังฉีและกระบี่เหินเงาธนู เขาหาได้ใส่ใจมากนัก
　　ในขณะที่ตู้เจี๋ยซึ่งเหาะมาช่วยนั้นก็ได้บังคับกระบี่เหินของตนพุ่งเข้าสะกัดหอกมังกรทองของหลิงหยุนด้วยเช่นกัน!
　　แต่การจู่โจมของหลิงหนุนในครั้งนี้นหากได้ประสงค์ทำร้ายผู้ใดในเวลานี้ เขาเพียงแค่ต้องการปกป้องเย่ซิงเฉินเท่านั้น..
　　เวลานี้หลัวหย่งชิงกำลังรับมือกับตราหยกจักรพรรดิตู้เจี๋ยรับมือกับหอกมังกรทอง ในขณะที่จ้าวหมิงถังและเหวียนถงยังคงเฝ้าน่านฟ้ายอดเขาเทียนเฟิง
　　ทันทีที่เป็นอิสระจากการไล่ล่าของหลัวหย่งฉีเย่ซิงเฉินก็อาศัยโอกาสที่ศิษย์ทั้งสี่ของคุนหลุนกำลังสนใจช่วยเหลือหลัวหย่งฉี รวบรวมพลังปราณเหาะตรงไปยังค่ายกลวราหกของหลิงหยุนด้วยความเร็วสูงสุด ก่อนจะหายวับไปในทันที
　　หลิงหยุนเรียกอาวุธทั้งสี่ของตนกลับมาทันทีและให้ลอยอยู่กลางอากาศเช่นนั้น ก่อนจะรีบตรงเข้าไปช่วยเย่ซิงเฉิน　　ส่วนจ้าวหมิงถังตู้เจี๋ย และหลัวหย่งฉี ก็เหาะเข้ามาล้อมบริเวณหน้าผาที่หลิงหยุนอยู่ และอาวุธทั้งหมดก็พุ่งเป้าไปทางค่ายกลวราหกอย่างพร้อมเพรียง และพร้อมที่จะจู่โจมได้ทุกเมื่อ
　　แต่ศิษย์คุนหลุนทั้งสามยังมิได้จู่โจมหลิงหยุนในทันทีทั้งสามเฝ้าสังเกตการณ์ และแอบปรึกษากันอยู่เงียบๆ
　　….
　　ภายในค่ายกลวราหกหลิงหยุนเห็นเย่ซิงเฉินกระอักเลือดออกมามากมายเช่นนั้น จึงรีบถ่ายเทพลังอมตะลงไปในร่างของนาง
　　“ซิงเฉินเจ้าเป็นเช่นใดบ้าง”
　　แต่ถึงจะกระอักเลือดออกมาเช่นนั้นเย่ซิงเฉินก็เพียงแค่บอบช้ำภายในเล็กน้อย แต่เมื่อหลิงหยุนถ่ายพลังอมตะล้ำค่าเข้าไปในร่างให้กับนางเช่นนั้น นางจึงสามารถฟื้นตัวได้เกือบจะทันที
　　“ข้าไม่เป็นไรแต่คิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะแข็งแกร่งถึงเดียงนี้”
　　ถึงตอนนี้เย่ซิงเฉินจึงได้เข้าใจว่า เหตุใดหลิงหยุนจึงมิได้บุกมาช่วยฉินจิวยื่อตั้งแต่ก่อนหน้า
　　หลิงหยุนจูงมือเย่ซิงเฉินให้เดินไปหาแม่ของเขาพร้อมกับเอ่ยแนะนำ“ซิงเฉิน ท่านแม่ของข้า!”
　　เย่ซิงเฉินเห็นสภาพที่ผอมโซฉินจิวยื่อก็ถึงกับเดือดดาลแต่ก็พยายามกดข่มความโกรธนั้นไว้ พร้อมกับคุกเข่าทำการคาราวะ
　　“เย่ซิงเฉินธิดาพรรคมารคาราวะท่านป้าฉิน!”
　　ฉินจิวยื่อรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มาพยุงร่างของเย่ซิงเฉินให้ลุกขึ้นจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นสำรวจนางขึ้นๆลงๆอยู่นาน จากนั้นจึงได้แต่พยักหน้าและเอ่ยขึ้นว่า
　　“เจ้าต้องได้รับบาดเจ็บเพราะมาช่วยข้าแท้ๆข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บตัว!”
　　เย่ซิงเฉินส่ายหน้าไปมา“ท่านป้า อย่าได้กล่าวเช่นนั้น เป็นเพราะข้ากับหลิงหยุนมาช่วยท่านช้าไปต่างหาก ท่านจึงต้องได้รับความทุกข์ทรมานเช่นนี้!”
　　หลิงหยุนเป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า“ซิงเฉิน ตั้งแต่ท่านแม่ก้าวเท้าเข้ามาในสำนักกระบี่เทียนซาน ท่านไม่เคยได้กินอิ่มเลยสักมื้อ ครั้งนี้หากข้าไม่ถล่มสำนักกระบี่เทียนซานให้ราบเป็นหน้ากอง ข้าจะไม่ไปจากที่นี่แน่!”