หลิงหยุนใช้มังกรคำรามร้องบอกทุกคนที่อยู่ด้านล่างเสียงก้องกังวานของเขานั้นดังทะลุเมฆหมอกเบื้องบนลงมา ทำให้ทุกคนที่อยู่บนพื้นดินเบื้องล่างถึงกับตกอกตกใจ และเมื่อต่างคนต่างก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียงที่ดังกึกก้องนั้น ก็ได้เห็นสองพี่น้องกำลังเหาะลงมาอย่างช้าๆ ก่อนจะมายืนตระหง่านอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มคนทั้งสองฝั่ง และหันหน้าไปประจันกับยอดฝีมือจากหน่วยนภาทันที!
　　การปรากฏตัวด้วยการเหาะลงมาจากฟากฟ้าเช่นนี้นับเป็นการเปิดตัวที่สง่างามยิ่งนัก!
　　และครั้งนี้หลิงหยุนก็ไม่จำเป็นต้องถ่อมเนื้อถ่อมตัวและปิดบังความแข็งแกร่งของตนเอง ทันทีที่ลงมาถึงพื้นดินด้านล่าง เขาก็ได้ปลดปล่อยพลังปราณในขั้นซางเฉิงชี่ออกมาให้ประจักษ์แก่สายตาของบรรดายอดฝีมือจากหน่วยนภา เพื่อเป็นการข่มขวัญฝ่ายตรงข้าม..
　　ในเมื่อศัตรูเป็นฝ่ายบุกรุกมาถึงบ้านของตนเองเช่นนี้จำเป็นหรือที่หลิงหยุนจะต้องปกปิดความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตนเองอีก
　　หลิงหยุนกวาดสายตามองไปยังเหล่าสมาชิกของหน่วยนภาอย่างไม่แยแสและไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทาย แต่กลับหันไปพูดกับตี้เสี่ยวอู๋ว่า
　　“เสี่ยวอู๋..นายถอยกลับออกไปก่อน!”
　　หลิงหยุนเห็นตั้งแต่เหาะอยู่บนอากาศแล้วว่าตี้เสี่ยวอู๋ซึ่งกำลังประมืออยู่กับหนึ่งในยอดฝีมือจากหน่วยนภานั้น ขั้นกำลังภายในของเขายังต่ำกว่าอีกฝ่ายมาก อีกฝ่ายจึงสามารถหลบหลีกการจู่โจมได้อย่างง่ายดาย เรียกได้ว่าตี้เสี่ยวอู๋แทบจะไม่สามารถสัมผัสได้แม้แต่ชายเสื้อของฝ่ายตรงข้ามได้เลยด้วยซ้ำไป..
　　และแน่นอนว่ายอดฝีมือของหน่วยนภาล้วนแล้วแต่อยู่ในขั้นที่มีพลังเหนือธรรมชาติแล้วทั้งสิ้นนั่นย่อมหมายความว่าทุกคนต่างก็อยู่ในขั้นเซียงเทียน-9 ขึ้นไป ช่องว่างระหว่างตี้เสี่ยวอู๋กับคู่ต่อสู้จึงนับว่ายังห่างไกลกันมาก ในขณะที่ตี้เสี่ยวอู๋ต้องพยายามอย่างสุดกำลัง แต่อีกฝ่ายกลับแทบไม่ต้องออกแรงอะไรมากเลยด้วยซ้ำ..
　　ทันทีที่หลิงหยุนปรากฏตัวขึ้นยอดฝีมือของหน่วยนภาก็ถึงกับชะงัก และยังคงยืนอยู่ตรงกลางระหว่างสองฝ่ายด้วยสีหน้าตกตะลึง!
　　“พี่หยุน..กลับมาแล้ว!”
　　เมื่อได้ยินเสียงร้องคำรามของหลิงหยุนตี้เสี่ยวอู๋ก็รีบร้องตะโกนทักทายกลับไปด้วยความดีใจ แต่สีหน้าของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยความเก้อเขิน..
　　“เสี่ยวอู๋..อีกสองสามเดือนนายก็จะแข็งแกร่งเหมือนกับคนพวกนี้ และจะสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดในที่นี้ได้!”
　　หลิงหยุนก้าวเท้าเดินเข้าไปหาตี้เสี่ยวอู๋พร้อมกับยิ้มให้และยื่นมืออกไปตบบ่า แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ　　แม้จะดูเหมือนว่าหลิงหยุนไม่สนใจและแยแสฝ่ายตรงข้าม แต่เวลานี้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น ล้วนแล้วแต่อยู่ในรัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนแล้วทั้งสิ้น เขาจึงได้เห็นว่าผู้ที่ประมือกับตี้เสี่ยวอู๋เมื่อครู่นั้น เป็นผู้ที่มีกำลังภายในอ่อนด้อยที่สุดในบรรดายอดฝีมือของหน่วยนภาที่บุกมาตระกูลหลิงในคืนนี้ และน่าจะอยู่ในระดับเดียวกับหลวงจีนหลู่หมิงฉู่ ซึ่งไม่น่าจะเกินระดับหนึ่งขั้นพลังเหนือธรรมชาติ..
　　เวลานี้ตี้เสี่ยวอู๋เพิ่งจะเข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-5เท่านั้น แต่กลับต้องมาประมือกับยอดฝีมือขั้นพลังเหนือธรรมชาติเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่สิ่งที่ตี้เสี่ยวอู๋ทำลงไป ก็ได้ทำให้หลิงหยุนนึกชื่นชมเป็นอย่างมาก..
　　“นี่..เจ้าจะโอหังเกินไปแล้ว! ถึงกับไม่เห็นหน่วยนภาอย่างพวกเราอยู่ในสายตา!”
　　“นี่เจ้าคิดว่าตนเองเก่งกาจมากหรือยังไง!”
　　ทันทีที่ได้ยินคำพูดของหลิงหยุนยอดฝีมือจากหน่วยนภาผู้หนึ่งก็ได้ร้องตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ..
　　“ฮ่า..ฮ่า.. เจ้าอยากรู้จริงๆงั้นรึ!”
　　หลิงหยุนหัวเราะร่าพร้อมหันกลับไปมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นกลับฉาบไว้ด้วยรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา..
　　ครืน..
　　และในวินาทีที่หลิงหยุนร้องตะโกนถามออกไปนั้นโซ่ขนาดใหญ่สองเส้นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน ก่อนจะพุ่งตรงเข้ารัดร่างของผู้ที่ร้องตะโกนถามหลิงหยุนเมื่อครู่ทันที
　　และนี่คือโซ่หยิน–หยาง!
　　โซ่หยิน–หยางทั้งสองเส้นเวลานี้..ดูราวกับมังกรสีดำ และมังกรสีขาวตัวใหญ่สองตัวที่มีชีวิต กำลังพุ่งตรงเข้ารัดร่างของผู้ที่พูดจาท้าทายซึ่งอยู่ห่างออกไปราวสิบเมตรได้..
　　“ข้าจะจัดการปิดปากเจ้าก่อนเป็นคนแรก!”
　　หลิงหยุนร้องตะโกนบอกพร้อมกับใช้โซ่หยิน–หยางรัดร่างของยอดฝีมือผู้นั้นไว้แล้วจับยกขึ้นไปกลางอากาศทันที!
　　“อ๊าก!”
　　ยอดฝีมือจากหน่วยนภาที่ถูกหลิงหยุนใช้โซ่หยิน–หยางรัดร่างและจับยกขึ้นกลางอากาศนั้น ได้แต่ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับดิ้นขลุกขลักไปมา ทั้งมือและเท้าปัดป่ายอยู่กลางอากาศ แต่โซ่หยิน–หยางนั้นก็ไม่ต่างจากงูยักษ์ที่รัดร่างของเขาไว้แน่น ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งถูกรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น จนเวลานี้แทบหายใจไม่ออก..
　　ท้ายที่สุด..เมื่อไม่สามารถดิ้นหลุดจากโซ่หยิน–หยางของหลิงหยุนได้ นอกจากจะไม่มีอากาศหายใจแล้ว ยังต้องลอยเคว้างคว้างอยู่กลางอากาศสูงถึงสิบเมตรเช่นนี้ และไม่รู้ว่าหลิงหยุนกำลังคิดที่จะทำอะไรกันแน่ จึงได้แต่ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือออกไป..
　　“อาวุโสทั้งสองช่วยข้าด้วย!” 　　ยอดฝีมือจากหน่วยนภาที่ยืนเรียงรายอยู่นั้นต่างก็จ้องมองหลิงหยุนด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ก่อนจะพากันวิงตรงเข้าไปหาหลี่เจิ้งเฟิง และเฉียวเปียว..
　　นี่เป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น..
　　อาวุโสทั้งสองของหน่วยนภานั้นคิดเพียงแค่ว่า..หากหลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองฝ่ายจะได้เริ่มพูดคุยเจรจาต่อรองกัน แต่กลับกลายเป็นว่าไม่เพียงหลิงหยุนไม่เจรจา และไม่แยแสกับหน่วยนภาแล้ว มิหนำซ้ำยังเป็นฝ่ายลงมือจู่โจมกับคนของหน่วยนภาก่อนอีกด้วย..
　　เฉียวเปียวผู้ซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่พอๆกับตี้เสี่ยวอู๋เมื่อได้เห็นเช่นนั้น จึงกระโดดเข้าไปหาหลิงหยุนพร้อมกับร้องตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล..
　　“หลิงหยุน..เจ้าจะโอหังมากเกินไปแล้ว!”
　　หลี่เจิ้งเฟิงเองก็พุ่งเข้าหาหลิงหยุนเช่นกันร่างทั้งร่างของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ.. 　　“เยี่ยม!”
　　หลิงหยุนร้องตะโกนออกมาจากนั้นจึงได้ใช้พลังจิตของตนควบคุมกระบี่เหินเงาธนู ให้พุ่งเข้าใส่ร่างของหลี่จิ้งเฟิงทันที
　　ปัง!
　　ตามมาด้วยเสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหวซึ่งเป็นเสียงที่เกิดจากหมัดปีศาจเถียนกังของหลิงหยุน ชกเข้ากับหมัดของเฉียวเปียวที่พุ่งเข้ามานั่นเอง!
　　ปัง!
　　ส่วนเสียงดังปังครั้งที่สองนี้..คือเสียงที่หลิงหยุนจัดการฟาดโซ่หยิน–หยางที่รัดร่างของยอดฝีมือผู้นั้นลงกับพื้น ในขณะเดียวกันก็ยังคงควบคุมกระบี่เหินเงาธนูให้พุ่งจู่โจมเข้าใสร่างของหลี่เจิ้งเฟิงด้วย..
　　และในวินาทีนั้นเอง..ร่างของหนึ่งในยอดฝีมือผู้โชคร้ายจากหน่วยนภา ก็ได้กระแทกลงกับพื้นที่เป็นหินอย่างแรง สร้างความตระหนกตกใจให้กับสมาชิกหน่วยนภาที่เหลืออย่างมาก..
　　ไม่รู้ว่าจะเป็นความโชคร้ายของยอดฝีมือผู้นั้นหรือจะเป็นความบังเอิญกันแน่ เพราะหลังจากที่หลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น โม่วู๋เตาก็กลับไปยกเก้าอี้ที่ห้องนอนของตนเองออกมานั่งดู พร้อมกับบ่นพึมพำ
　　“เฮ้อ..พวกเจ้าทำให้ข้าเสียเวลานอนจริงๆ! น่าโมโหชะมัด!”
　　และทันทีที่ร่างของยอดฝีมือจากหน่วยนภาร่วงลงกระแทกกับพื้นโม่วู๋เตาที่กำลังโมโห จึงลุกขึ้นไปเหยียบร่างของเขาทันที พร้อมกับร้องตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด
　　ตูม!
　　หลังจากที่หลิงหยุนฟาดร่างของยอดฝีมือผู้นั้นลงไปกับพื้นแล้วเขาก็ไม่สนใจแยแสอีก และหันไปชกหมัดเข้าใส่ร่างของเฉียวเปียวแทน..
　　เฉียวเปียวซึ่งเป็นหนึ่งในอาวุโสของหน่วยนภาเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่าด้วยความแข็งแกร่งในขั้นพลังเหนือธรรมชาติระดับห้าของตนนั้น หลิงหยุนจะสามารถต้านท้าน และตอบโต้กลับได้เช่นนี้!
　　หลิงหยุนซัดหมัดปีศาจเถียนกังของตนเข้าใส่เฉียวเปียวอย่างดุดันและดูเหมือนไม่คิดที่จะเจรจาให้เสียเวลาด้วยซ้ำไป ทันทีที่หมัดของทั้งสองฝ่ายปะทะกันนั้น พลังปราณของทั้งคู่ก็พวยพุ่งออกมาจนเกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งบริเวณ หมัดของหลิงหยุนนั้นรัวเข้าใส่เฉียวเปียวจนแทบไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจ..
　　เวลานี้พลังของหลิงหยุนอยู่ในระดับสูงสุดขั้นซานฉางชี่และความแข็งแกร่งของร่างกายนั้นอยู่ในระดับสูงสุดของดาราคุ้มกายขั้นที่สอง (ระดับย่อยที่สิบสี่) พลังหมัดของหลิงหยุนแต่ละหมัดที่ซัดเข้าใส่ร่างของเฉียวเปียวนั้น จึงไม่ต่างจากการทุ่มก้อนหินขนาดมหึมาเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม..
　　ในระหว่างที่ประมือกับเฉียวเปียวนั้นหลิงหยุนยังได้ใช้พลังจิตของตนควบคุมกระบี่เหินเงาธนู ให้พุ่งเข้าจู่โจมหลี่เจิ้งเฟิงได้ด้วย!
　　ปัง!
　　เวลานี้หมัดของหลิงหยุนกับหมัดของเฉียวเปียวนั้นได้ปะทะกันอีกครั้งและพลังปราณรุนแรงที่พวยพุ่งออกมานั้น ก็ได้ทำให้สวนทั้งสวนของตระกูลหลิงถึงกับสั่นสะเทือน..
　　‘เจ้าเด็กคนนี้มันดุดันแล้วก็แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวรึ!’
　　ด้านหลังของหลิงหยุนเวลานี้..หลิงลี่กับหลิงเสี่ยวได้แต่ยืนนิ่ง และหันไปมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง ต่างฝ่ายต่างก็คิดเช่นเดียวกัน และแทบไม่อยากเชื่อว่าหลิงหยุนจะสามารถจู่โจมสองอาวุโสแห่งหน่วยนภาได้รุนแรงถึงเพียงนี้..
　　ทั้งหลิงลี่กับหลิงเสี่ยวต่างก็รู้ดีว่าตนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉียวเปียวหากเปลี่ยนเป็นตนที่กำลังต่อสู้อยู่กับเฉียวเปียวตอนนี้ คงไม่พ้นต้องถูกอีกฝ่ายทำร้ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.. 　　และเมื่อตอนกลางวันนั้น..โจวเหวินอี้ก็ได้เปรยกับหลิงลี่ว่าไม่นานหลี่เจิ้งเฟิงกับเฉียวเปียวคงต้องบุกมาตระกูลหลิงแน่ และทั้งคู่ก็เป็นยอดฝีมือขั้นพลังเหนือธรรมชาติระดับหกเลยทีเดียว ความแข็งแกร่งของทั้งสองคนนั้น เรียกได้ว่าอยู่ในระดับยอดฝีมือที่เก่งที่สุดของหน่วยนภาเลยทีเดียว!
　　–เสี่ยวอู๋..หมัดของหลิงหยุนรุนแรงนัก เจ้าถอยออกมาก่อนดีกว่า!-
　　ตี้เสี่ยวอู๋ก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวตามคำแนะนำของหลิงลี่ที่ร้องเตือนเขาผ่านทางกระแสจิตและเวลานี้ตี้เสี่ยวอู๋ก็ยืนกำหมัดแน่นมองการต่อสู้ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น..
　　จู่ๆเสียงร้องตะโกนของหญิงสาวที่พร้อมกับหลิงหยุนก็ดังขึ้น หนิงหลิงยู่ซึ่งยืนมองเหตุการณ์อยู่นาน ในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้..
　　“นี่..ช่างไร้ยางอายสิ้นดี! ถึงกับกล้าขนคนมากมายมาบุกตระกูลหลิงเช่นนี้!”
　　“กระบี่ธารา!” 　　หนิงหลิงยู่ยืนกางแขนออกกว้างพร้อมกับใช้พลังจิตของตนควบคุมกระแสน้ำซึ่งอยู่ในสวนชั้นที่หก จากนั้นกระบี่ธาราใสจำนวนสิบสองเล่ม ก็พุ่งออกมาจากสวนชั้นที่หกตรงเข้าใส่ร่างของหลี่เจิ้งเฟิงที่กำลังรับมือกระบี่เหินเงาธนูของหลิงหยุนอยู่ทันที!
　　“แย่แล้ว!”
　　หลี่เจิ้งเฟิงรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นและไม่กล้าประมาทกระบี่ธาราทั้งสิบสองเล่มที่พุ่งใส่ร่าง
　　หลี่เจิ้งเฟิงปลดปล่อยพลังปราณสีแดงออกมาครอบร่างของตนเองไว้และแสงสีแดงนั้นก็สามารถต้านทานกระบี่ธาราของหนิงหลิงยู่ไว้ได้
　　หลิงหยุนเห็นหนิงหลิงยู่ลงมือเช่นนั้นก็รีบขยิบตาส่งสัญญาณให้นางหยุดทันที เพราะไม่ต้องการให้หนิงหลิงยู่ยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เรื่องของตี๋ยั่วถังเป็นเรื่องระหว่างเขากับหน่วยนภาเท่านั้น!
　　หลิงหยุนซัดหมัดเข้าใส่กำปั้นของเฉียวเปียวจนเฉียวเปียวถึงกับกระเด็นถอยหลังไป หลิงหยุนจึงได้กระโดดถอยหลังกลับออกมาเช่นกัน!
　　เฉียวเปียวสัมผัสได้ว่าตนเองนั้นรู้สึกชาตั้งแต่กำปั้นไปจนถึงท่อนแขนเวลานี้แขนของเขาก็สั่นไปหมด และกำลังหายใจหอบรุนแรง อีกทั้งยังตกตะลึงกับการจู่โจมที่รุนแรงต่อเนื่องของหลิงหยุนด้วย..
　　“หลิงยู่..เจ้าหลบออกไปก่อน!”
　　หลิงหยุนหันไปพูดกับหนิงหลิงยู่ด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่งจากนั้นจึงหันไปเผชิญหน้ากับเหล่ายอดฝีมือของหน่วยนภา พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้า และพูดขึ้นว่า..
　　“ข้ารู้ดีว่าคืนนี้พวกเจ้าบุกมาตระกูลหลิงด้วยเรื่องอะไรแล้วก็รู้ดีว่าพวกเจ้าคิดที่จะทำอะไรกับตระกูลหลิง?”
　　“เมื่อตอนกลางวัน..ข้าได้ฝากคำเตือนไปกับโจวเหวินอี้แล้วไม่ใช่รึ!”
　　“ข้าฝากเขาไปบอกกับสมาชิกทุกคนในหน่วยนภาว่าหากผู้ใดคิดที่จะบุกมาตระกูลหลิง ให้พวกมันประเมินตนเองให้ดีเสียก่อน!”
　　“เอาล่ะ..ในเมื่อพวกเจ้าทุกคนต่างก็บุกมาตระกูลหลิงคืนนี้ ย่อมหมายความว่าพวกเจ้าได้ประเมินตัวเองดีแล้ว..”
　　“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยมก็แล้วกัน!”
　　“สมาชิกหน่วยนภาทั้งหมดจงฟังข้า..พวกเจ้าทั้งสิบสี่คน บุกเข้ามาพร้อมกันได้เลย!”