“เอาล่ะ..ไปส่งฉางหลิงก่อน!”
　　ทันทีที่รถเคลื่อนออกจากคฤหาสนต์ตระกูลหลิงหลิงหยุนก็สั่งให้ขับไปส่งเฉินหลิงเป็นคนแรก เพราะมหาวิทยาลัยไชน่ามีเดียนั้นอยู่ทางด้านตะวันออกของถนนวงแหวนที่ห้าพอดี
　　“ฉางหลิงวันนี้คนมากมายทีเดียว ไม่ต้องการให้พวกเราเข้าไปส่งข้างในก่อนจริงๆน่ะเหรอ”
　　ฉางหลิงยิ้มหวานให้ก่อนจะตอบหลิงหยุนไปว่า“ไม่จำเป็น เมื่อวานเฉินเฉินพามาดูสถานที่ก่อนแล้ว ฉันรู้ว่าอะไรอยู่ตรงใหน เดี๋ยวจะไปเดินดูหอพักของมหาวิทยาลัยก่อนด้วย..”
　　หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับถามย้ำอีกครั้ง“นี่เธอตัดสินใจที่จะอยู่หอพักของทางมหาวิทยาลัยจริงๆน่ะเหรอ”
　　“อืมม..ฉันเองก็อยู่หอพักที่โรงเรียนมาตั้งนาน มาที่นี่คงหาเพื่อนใหม่ได้ไม่ยากนัก!” 　　จากนั้นฉางหลิงก็รีบโบกมือลาทุกคนแล้วรีบหันหลังเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยทันที แต่เมื่อเข้าไปในมหาวิทยาลัยแล้ว ฉางหลิงก็รีบไปหลบมุมพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม ต่อหน้าเกาเฉินเฉินกับหนิงหลิงยู่ เธอจำเป็นต้องเสแสร้งทำตัวให้แข็งแกร่งเช่นนั้นเอง
　　–ไม่ต้องร้องไห้ไป..ผมจะมาเยี่ยมคุณแน่!-
　　ระหว่างที่น้ำตากำลังไหลอาบแก้มนั้นเสียงปลอบโยนของหลิงหยุนก็ดังขึ้นข้างหูของตนเอง ฉางหลิงถึงกับตกใจอย่างมาก จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตา
　　จากนั้นจึงก้าวเดินเข้าไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย..
　　……
　　มหาวิทยาลัยหยานจิงนั้นตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันตกเฉียงใต้ของคฤหาสน์ตระกูลหลิงและห่างกันเพียงแค่สิบกิโลเมตรเท่านั้น　　รถของหลิงหยุนมาถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยหยานจิงราวสิบนาฬิกาสี่สิบหน้านาทีที่นี่เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุด และดีที่สุดในประเทศจีน แม้จะเป็นมหาวิทยาลัยที่มีพื้นที่กว้างขวางใหญ่โต แต่วันนี้กลับมีผู้คนพลุกพล่านอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง
　　“ว้าว..มหาวิทยาลัยหยานจิง หรือสวรรค์กันแน่!”
　　ทันทีที่ทั้งห้าคนก้าวเท้าลงจากรถหลิงหยุนและคนอื่นๆต่างก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง..
　　นั่นเพราะหลิงหยุนนั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลายิ่งนักส่วนเกาเฉินเฉิน หนิงหลิงยู่ และฉีเสี่ยวชิงที่ยืนอยู่นั้น ก็มีใบหน้าที่สวยงามอย่างหาใครเปรียบได้ยาก!
　　ส่วนตี้เสี่ยวอู๋นั้นก็รูปร่างสูงใหญ่และสง่างาม ดูคล้ายกับบอดี้การ์ดหนุ่มหล่อที่มาคอยคุ้มครองหนุ่มสาวทั้งสี่..
　　ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องหันมองจนเหลียวหลัง.. 　　“ว้าว!ดูสิเธอ.. หล่อยังกับเทพบุตร! ไม่น่าเชื่อว่ามหาวิทยาลัยหนานจิงจะมีนักศึกษาชายหน้าตาหล่อแบบนี้อยูด้วย โชคดีจังที่ฉันสอบเข้าที่นี่ได้!”
　　“นี่..สาวสวยสองคนนั่นเรียนคณะไหนวะ”
　　ทั้งนักศึกษาหญิงและชายต่างก็พากันจ้องมองและวิพากษ์วิจารณ์ถึงกลุ่มของหลิงหยุนกันมากมาย
　　“เป็นไปได้ยังไงปกติฉันไม่เคยเห็นมหาวิทยาลัยหยานจิงมีนักศึกษาหน้าตาหล่อย แล้วก็สวยแบบนี้มาก่อนเลย!”
　　“นั่นสิ!ส่วนใหญ่คนสวยๆ ก็ไปเรียนด้านการแสดงจนหมด!”
　　“แต่ตอนนี้มีดาวเด่นมาพร้อมกันถึงสี่ดวงเชียวนะ!”
　　หลิงหยุนได้ยินคำวิพาษ์วิจารณ์ทำนองนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเขาจึงไม่ใส่ใจนัก และรีบเดินนำคนทุกคนไปทันที　　“พวกเรามารายงานตัวครับ..”
　　หลิงหยุนเดินนำทุกคนไปที่โต๊ะยาวพร้อมกับร้องบอกเจ้าหน้าที่ที่นั่งประจำอยู่..
　　“เอ่อ..”
　　คำพูดประโยคนี้ของหลิงหยุนทำให้หลายคนที่ได้ยินถึงกับตกตะลึงและต่างก็นิ่งเงียบพร้อมกับคิดในใจว่า
　　‘มารายงานตัวจริงๆเหรอ’
　　“โอ้..ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่!”
　　เจ้าหน้าที่ซึ่งอยู่ตรงหน้าหลิงหยุนเป็นฝ่ายพูดขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามต่อว่า “แล้วอยู่คณะไหนกันบ้างล่ะ”
　　หลิงหยุนตอบไปว่า“ผมอยู่คณะแพทย์ศาสตร์ครับ”
　　“คณะธรณีฟิสิกส์ค่ะ”หนิงหลิงยู่ตอบ
　　“คณะบริหารธุรกิจค่ะ”ฉีเสี่ยวชิงตอบเช่นกัน
　　“ประวัติศาสตร์ค่ะ”เกาเฉินเฉินตอบ　　แม้เกาเฉินเฉินจะพลาดการสอบเข้ามหาวิทยาลัยโดยตรงแต่ด้วยอำนาจบารมีของเกาจิ้นสง ก็ทำให้เธอสามารถเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยหยานจิงได้ไม่ยาก
　　นักศีกษาใหม่ต่างก็พากันยืนมองด้วยความตกตะลึงเมื่อได้ยินว่าทั้งสี่คนคือนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหยานจิงทั้งหมด!
　　ไม่เพียงแค่นักศึกษาใหม่ที่ตกใจแม้แต่เจ้าหน้าที่ของทางมหาวิทยาลัยเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน เมื่อตั้งสติได้จึงรีบถามหาเอกสารที่จำเป็น
　　“พวกเธอนำหนังสือตอบรับจากทางมหาวิทยาลัยกับบัตรประจำตัวประชาชนมาด้วยมั๊ย”
　　“คณะบริหารเชิญทางซ้ายมือเลยจ้ะส่วนคณะธรณีวิทยาก็ทางขวานะ ประวัติศาสต์มาหาฉันเลยได้เลย..”
　　“ส่วนพ่อหนุ่มหน้าตาหล่อคณะแพทย์ศาสตร์เดี๋ยวไปรายงานตัวที่คณะโดยตรงได้เลย!” 　　หลิงหยุนพยักหน้ารับรู้ส่วนหญิงสาวทั้งสามก็แยกย้ายกันไปรายงานตัวตามที่เจ้าหน้าที่ชี้บอก
　　“ฮ่า..ฮ่า.. ต่อไปคณะบริหารของเราก็จะมีสาวสวยแล้ว!”
　　“นั่นสิ..ประวัติศาสตร์ก็ไม่น้อยหน้านะ!”
　　ระหว่างขั้นตอนการรายงานตัวต่างก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นมาไม่หยุดหลิงหยุนรีบเดินแยกออกมาและตรงไปที่รถทันที
　　ในบรรดาสาวงามทั้งสามคนมีเพียงฉีเสี่ยวชิงเท่านั้นที่เลือกอยู่หอพักของทางมหาวิทยาลัย
　　หนิงหลิงยู่ไปอยู่ที่บ้านซึ่งตระกูลฉินซื้อไว้ให้เพื่อสะดวกต่อการฝึกฝนวิชาของนางเอง ส่วนเกาเฉินเฉินก็อยู่ที่บ้านตระกูลหลิงกับหลิงหยุนเช่นเดิม
　　หลังจากรายงานตัวเสร็จสิ้นตี้เสี่ยวอู๋ก็ขับรถไปส่งฉีเสี่ยวชิงที่หอพักก่อน แล้วจึงค่อยไปส่งหนิงหลิงยู่ที่บ้าน　　หลังจากช่วยหนิงหลิงยู่จัดบ้านเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนจึงชวนทุกคนออกไปกินข้าว “เอาล่ะ.. ไปหาอะไรกินฉลองกันดีกว่า!”
　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็นัดหมายหญิงสาวที่เหลือแล้วทั้งห้าคนก็ออกไปหาข้าวฉลองกันอย่างมีความสุข และในเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง ก็ได้ขับรถไปที่คณะแพทย์ศาสตร์ซึ่งอยู่ห่างจากคณะอื่นๆไปราวหกกิโลเมตร
　　“ทำไมถึงได้เงียบเชียบแบบนี้นะ!นี่พวกเราไม่ได้มาผิดที่ใช่มั๊ย?”
　　ทันทีที่ขับมาถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยหลิงหยุนกลับพบว่าตลอดทางเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ของมหาวิทยาลัยหยานจิงนั้น ค่อนข้างเงียบสงัดราวกับว่าวันนี้ไม่ใช่วันรายงานตัวของนักศึกษาใหม่
　　เกาเฉินเฉินกระซิบเสียงเบา“หรือว่าวันนี้จะมีคนใหญ่คนโตมา”
　　“คนใหญ่คนโตที่ไหนกัน!”หลิงหยุนถามกลับด้วยความสงสัย　　“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันฉันก็แค่คาดเดาเอา..” เกาเฉินเฉินกระซิบตอบ
　　หลิงหยุนจัดการเปิดจิตหยั่งรู้ออกสำรวจในระยะสามกิโลเมตรพร้อมวิชาแยกย้ายธาตุเพื่อเป็นการปิดซ่อนจิตหยั่งรู้ของตนจากผู้อื่น และเขาก็ได้พบว่าตลอดเส้นทางนั้นมียอดฝีมือระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-8 ซ่อนตัวอยู่มากมาย
　　หลิงหยุนจึงรีบร้องบอกตี้เสี่ยวอู๋ให้หยุดรถทันที“เสี่ยวอู๋ เจ้าขับเลยไปด้านหน้าหาที่จอดรถรอ ส่วนข้าจะไปรายงานตัวที่คณะก่อน..”
　　เกาเฉินเฉินถึงกับใจเต้นแรงเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบกระซิบบอกหลิงหยุนสองสามคำ แล้วจึงบอกให้ตี้เสี่ยวอู๋ออกรถ
　　–เฉินเฉินไม่ต้องเป็นห่วง ผมรีบไปรายงานตัวแล้วจะรีบกลับ!-
　　หลิงหยุนเดินตรงเข้าประตูมหาวิทยาลัยไปและภายในจิตหยั่งรู้ของเขาก็เห็นเจ้าหน้าที่ราวสองสามคนนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะ แต่กลับไม่มีนักศึกษาใหม่เลยแม้แต่คนเดียว..
　　หลิงหยุนเดินมุ่งหน้าไปยังจุดรายงานตัวพร้อมบอกกับเจ้าหน้าที่ว่า“สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาใหม่มารายงานตัวครับ!”
　　“ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ค่ะขอเอกสารที่จำเป็นด้วยค่ะ!”
　　หลิงหยุนรีบยื่นเอกสารที่เตรียมมาให้กับเจ้าหน้าที่ทันที“ห๊ะ! หลิงหยุนงั้นเหรอ? หลิงหยุนที่จบจากโรงเรียนมัธยมจิงฉูใช่มั๊ย?”
　　เจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็หันมองมาทางหลิงหยุนเป็นตาเดียว..
　　หลิงหยุนเห็นแล้วก็อดนึกขันไม่ได้จึงได้แต่ยิ้มออกมา และตอบไปว่า “ใช่ครับ.. ผมเอง!”
　　จากนั้นชายผู้หนึ่งก็ตรงเข้ามาจับแขนหลิงหยุนไว้พร้อมกับร้องตะโกนออกมา“ไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย มีมารอพบเธออยู่ที่ห้องของท่านคณบดี!”
　　“เดี๋ยวสิครับผมยังรายงานตัวไม่เสร็จเลย รอก่อนไม่ได้เหรอครับ” หลิงหยุนร้องบอกอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
　　“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจ้าหน้าทางนี้จะจัดการให้เธอเอง ตามฉันมาเร็วเข้า!”
　　ชายผู้นั้นรีบก้าวออกมาจากด้านหลังโต๊ะยาวและรีบลากแขนหลิงหยุนให้ตามออกไปทันที
　　ห้านาทีต่อมาหลิงหยุนก็เข้าไปอยู่ในห้องทำงานที่กว้างขวางใหญ่โตของคณบดีคณะแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยหยานจิง
　　ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่นั้นมีชายชราอายุราวหกสิบปีแต่ลักษณะท่าทางยังคงความสง่างาม และต้องการพบหลิงหยุนรออยู่
　　หลังจากที่ชายชราได้เห็นหน้าหลิงหยุนก็มีสีหน้ายินดีอย่างมากเขาลุกขึ้นยืนยิ้มกว้างให้หลิงหยุนพร้อมกับเชื้อเชิญทันที
　　“หลิงหยุนนั่งก่อนสิ!”
　　หลังจากที่หลิงหยุนนั่งลงแล้วชายชราก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าใจดีพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
　　“พ่อหนุ่มไม่ต้องเกร็งเช่นนั้นก็ได้ วันนี้เราจะวางฐานะของแต่ละคนไว้ก่อน พวกเราสองคนจะพูดคุยกันในฐานะของชายชรากับนักศึกษาคนหนึ่งเท่านั้น เจ้าคิดเห็นเช่นใด”
　　“ก็ไม่เลว..”
　　ต่อหน้าชายชราผู้นี้หลิงหยุนทะนุถนอมคำพูดดั่งว่ามันมีค่าราวทองคำ..
　　“เรียงความที่เจ้าเขียนในข้อสอบเอนทรานซ์นั้นข้าได้อ่านหมดแล้วดูเหมือนจะมีชื่อหัวข้อว่า ‘การเรียนรู้’ สินะ”
　　หลิงหยุนรีบพยักหน้าทันทีและได้แต่แอบนึกตกใจที่รู้ว่าชายชราอ่านแม้กระทั่งเรียงความในข้อสอบเอนทรานซ์ของตน
　　ทั้งคู่เริ่มต้นสนทนาด้วยเรื่องของเรียงความจากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันไปเรื่องจนกระทั่งผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่หลิงหยุนได้รินชาให้อาวุโสท่านนี้ไปถึงเก้าถ้วยแล้ว
　　จนกระทั่งล่วงเลยไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่าทั้งสองคนนั่งคุยอะไรกันไปบ้าง
　　ชายชรากับหลิงหยุนนั่งคุยกันอย่างถูกคอต่ออีกครู่ใหญ่ในที่สุดชายชราก็เดินออกมาส่งหลิงหยุนด้วยสีหน้าเสียดาย
　　และเมื่อหลิงหยุนเดินลงบันไดมาก็พบว่าการลงทะเบียนรายงานตัวของเขานั้น ทางเจ้าหน้าที่ด้านล่างได้จัดการให้จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดต่างก็เดินมาจับมือหลิงหยุนพร้อมกับยิ้มให้
　　หลิงหยุนยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่ทุกคนและรู้ว่าที่พวกเขาทำเช่นนี้กับหลิงหยุนหาใช่เพราะล่วงรู้ฐานะที่แท้จริงของเขา แต่เป็นเพราะชายชราในห้องนั้นต่างหากเล่า..
　　ในเวลาราวบ่ายสี่โมงครึ่งหลิงหยุนจึงเดินออกไปหาตี้เสี่ยวอู๋ที่ถนนด้านนอกมหาวิทยาลัยหยานจิง จากนั้นจึงนั่งรถออกจากที่นั่นไป..
　　“หลิงหยุนทำไมถึงเข้าไปนานจัง! ใช่คนผู้นั้นมั๊ย?”
　　ทันทีที่หลิงหยุนก้าวขึ้นไปบนรถเกาเฉินเฉินก็ถามขึ้นทันที ดวงหน้างดงามนั้นจ้องมองหลิงหยุน และกำลังรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
　　“ใช่..บุคคลอันดับหนึ่ง!”
　　แววตาของเกาเฉินเฉินเป็นประกายขึ้นมาทันทีพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ว้าว.. เป็นอาวุโสจริงๆด้วย แล้วนายคุยอะไรกับเขาบ้างล่ะ”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมตอบกลับไปว่า“บางสิ่งบางอย่าง..”
　　หลิงหยุนไม่สามารถบอกผู้ใดได้ว่าเขาคุยอะไรกับชายชราผู้นี้ไปบ้างจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา และเกาเฉินเฉินเองก็เข้าใจ เธอเพียงแค่ยิ้มให้หลิงหยุนและไม่ถามสิ่งใดอีก
　　“กลับบ้านกันดีกว่า!”
　　หลิงหยุนเอนกายลงพิงเบาะพร้อมกับร้องสั่งตี้เสี่ยวอู๋
　　ความจริงแล้วตอนนี้หลิงหยุนกำลังรู้สึกตื่นเต้นอย่างที่สุดแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้..
　　แต่อย่างน้อยนับจากนี้ไปหลิงหยุนก็มั่นใจว่าตระกูลหลิงแห่งปักกิ่งจะมีอีกหนึ่งคนที่คอยปกป้องดูแลอยู่!