มวลน้ำจำนวนมากพุ่งขึ้นมาจากบ่อมังกรกลายเป็นเสาน้ำสีขาวใสขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางราวหกเมตร และสูงเกือบสิบเมตร เสาน้ำนั้นเมื่อพุ่งขึ้นมาแล้วกลับไปอ่อนตัวลงอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับพุ่งสูงขึ้นราวกับกำลังพยายามที่จะสัมผัสเมฆหนาสีดำบนท้องนภาให้ได้
　　ร่างของมังกรแดนใต้ที่พุ่งขึ้นมาจากใต้บ่อมังกรนั้นได้ซ่อนตัวอยู่ในเสาน้ำขนาดมหึมานั้น พร้อมกับส่ายศรีษะไปมา และพยายามพุ่งทะยานเข้าหากลุ่มเมฆสีดำนั้น
　　ดังมีคำพูดเปรียบเปรยว่าเทพเจ้ามังกรเห็นหัวมิเห็นหาง คำเปรียบเปรยนี้มิได้หมายความว่ามังกรไม่มีอยู่จริง แต่เป็นเพราะมังกรนั้นมักซ่อนตัวอยู่ใต้ผืนน้ำที่ลึกยิ่ง หรือไม่ก็ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเมฆหนาในยามที่จะขึ้นสู่สรวงสวรรค์ จึงยากนักหรือแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่คนธรรมดาทั่วไปจะได้พบเห็นมังกรตัวจริง
　　ทันทีที่เสาน้ำขนาดใหญ่พวยพุ่งขึ้นนั้นก็ได้ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงกับผืนน้ำในบ่อมังกร เป็นเหตุให้เกิดคลื่นซัดสาดไปทั่วทั้งทะเลสาบผอหยาง และเกิดกระแสน้ำวนขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางสิบเมตรขึ้นในบริเวณบ่อมังกร จนกลายเป็นภาพที่น่าตกตะลึงยิ่งนัก!
　　“สวรรค์!นั่นมันคือปรากฏการณ์มังกรเล่นน้ำนี่!”
　　เมื่อเสาน้ำพุ่งขึ้นสูงได้ราวสามเมตรเย่เทียนสุ่ยที่ได้เห็นภาพอันน่าอัศจรรย์นี้ ก็ถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น
　　“ไม่ใช่!มันคือมังกรจริงๆต่างหากเล่า!”
　　เย่ชิงซินรีบแก้ไขให้ทันทีนางได้ขยายรัศมีจิตหยั่งรู้ของตนเองออกขั้นสุด และจับจ้องไปยังมังกรสีแดงเจิดจ้าที่ซ่อนตัวอยู่ในเสาน้ำขนาดใหญ่ ส่วนหลิงหยุนนั้นกำลังยืนอย่างสง่างามอยู่บนศรีษะของมังกรตนนั้น ภาพที่มังกรสีดำพาหลิงหยุนพุ่งทะยานขึ้นไปยังกลุ่มเมฆสีดำ ดูช่างงดงามและน่าตกตะลึงยิ่งนัก
　　นางคิดไม่ถึงว่าการที่หลิงหยุนตกลงไปในบ่อมังกรนั้นไม่เพียงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ยังสามารถทำให้มังกรที่ดุร้ายยอมจำนนได้ภายในเวลาเพียงแค่ยี่สิบนาที!
　　“ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าเด็กนั่นจะเก่งกาจถึงเพียงนี้!” เย่เทียนสุ่ยได้แต่พึมพำออกมาด้วยความตกตะลึง
　　“ข้าเองยังถึงกับชาไปทั้งตัวไม่เพียงได้เห็นมังกร แต่เด็กนั่นกลับยืนอยู่บนศรีษะของมัน พร้อมโบกมือทักทายข้าเช่นนี้ ข้าเองก็หมดคำพูดแล้วจริง!”
　　แม้เย่เทียนตูจะยังมีสีหน้าสงบนิ่งเป็นปกติแต่น้ำเสียงของเขานั้นบ่งบอกถึงความรู้สึกที่อ่อนด้อยลงในทันที
　　“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน!”
　　ทางด้านหลงเทียนฟางที่พบเห็นมังกรมาจนเป็นเรื่องปกตินั้นก็ถึงกับงุนงงที่คนตระกูลเย่ทั้งสามมีท่าทีตกอกตกใจและประหลาดใจเช่นนี้ ในขณะเดียวกันก็ตกใจที่หลิงหยุนดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่เขาได้ใช้วิชามังกรพิโรธชกเข้าที่แผ่นหลังของหลิงหยุนอย่างแรง!
　　อีกทั้งเมื่อหลิงหยุนตกลงไปในบ่อมังกรนั้นก็ได้ทำให้มังกรที่อยู่เบื้องล่างโกรธเกรี้ยว แต่หลิงหยุนกลับใช้เวลาเพียงแค่ยี่สิบนาทีทำให้มันยอมจำนนได้!
　　ตระกูลหลงสืบเชื้อสายมังกรมานานกว่าสองพันปีผู้อื่นอาจไม่รู้ แต่หลงเทียนฟางนั้นรู้ดีว่า มังกรสีแดงตัวนี้นั้น ได้ผ่านการฝึกตนมานานนับพันๆปีแล้ว
　　มังกรสีแดงตัวนี้เป็นมังกรที่หลงเทียนฟางใฝ่ฝันอยากจะได้มานานนักแต่เวลานั้นวิชาพลังมังกรของเขายังไม่เข้าสู่จุดสูงสุดดีนัก และหากยังไม่เข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นจิ่วเฉิงชี่ (ขั้นพลังชี่-9) เขาย่อมจำต้องรอไปก่อน..
　　และนี่คือเหตุผลที่หลงเทียนฟางชกหลิงหยุนตกลงไปในบ่อมังกรเพราะต้องการให้หลิงหยุนไปเผชิญหน้ากับมังกรที่อยู่ด้านล่าง และต่อสู้กับมันแทนเขาก่อน
　　แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ยี่สิบนาทีหลิงหยุนไม่เพียงจับมังกรสีแดงได้ แต่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่รอยขีดข่วน อีกทั้งยังสามารถทำให้มังกรเชื่องได้ถึงเพียงนี้!
　　“เจ้าเด็กนั่นมันทำได้อย่างไรกัน!”
　　แม้จะพยายามครุ่นคิดจนหัวแทบระเบิดแต่หลงเทียนฟางก็ไม่สามารถคิดออกได้ และยิ่งพยายามคิดหาเหตุผลมากเท่าใด ลึกลงไปในจิตใจกลับยิ่งรู้สึกเศร้าใจราวกับรับรู้ได้ถึงความพ่ายแพ้
　　ก่อนหน้านี้หลงฮ่าวเฉียนผู้เป็นลุงก็ได้พ่ายแพ้ให้กับหลิงหยุนจนต้องเสียมังกรสีดำตัวนั้นไปแต่ครั้งนี้เขากลับจะต้องปล่อยให้มังกรสีแดงตัวนี้หลุดมือไปอีกอย่างนั้นหรือ
　　ภายในเวลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเช่นนี้ไม่เพียงตระกูลหลงต้องสูญเสียมังกรไปพร้อมกันถึงสองตัว แต่หลงฮ่าวเฉียนยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย　　ครั้งนี้จึงนับเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลหลงเลยทีเดียว!
　　เวลานี้..หลงเทียนฟางเริ่มรู้สึกผิด และเริ่มนึกเสียใจขึ้นมา!
　　….
　　ร่างของหลิงหยุนที่ยืนอยู่บนศรีษะของมังกรสีแดงนั้นได้ทะยานขึ้นไปบนเมฆสีดำพร้อมกับร่างของมังกรสีแดงเจิดจ้า และในเวลานี้ทั้งคนทั้งมังกรต่างก็ทะยานอยู่เหนือทะเลสาบผอหยางราวสามพันหกร้อยเมตร
　　เขาพบว่าก้อนเมฆสีดำนั้นมีความหนาถึงห้าร้อยเมตรและมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล เรียกได้ว่าครอบคลุมทั่วทั้งทะเลสาบผอหยาง นับว่าเหมาะสมกับมังกรแดนใต้ยิ่งนัก!
　　“ก้อนเมฆสีดำทั้งหนาทั้งกว้างใหญ่ไพศาลเช่นนี้นี่เองจึงยากนักที่จะพบเจอมังกรได้!”
　　หลิงหยุนยืนตระหง่านอยู่บนศรีษะของมังกรแดนใต้พร้อมกับพึมพำออกมาในขณะที่มังกรสีแดงนี้ก็เหาะเหินไปท่ามกลางกลุ่มเมฆสีดำอย่างสนุกสนาน แต่ไม่ว่าจะเหาะสูงหรือต่ำ ซ้ายหรือขวา ร่างของมังกรแดนใต้ก็ยังคงมีกลุ่มเมฆสีดำนี้บดบังไว้อยู่เสมอ
　　จากนั้นมังกรแดนใต้ก็หันมาเล่นน้ำในทะเลสาบผอหยางในเมื่อร่างของมันถูกบดบังด้วยกลุ่มเมฆสีดำทะมึนแล้ว มันก็หันมาดูดเสาน้ำขนาดใหญ่นั้นเข้าไปในปากของตัวเอง..
　　ภาพที่ทุกคนเห็นเวลานี้จึงเป็นภาพที่เสาน้ำขนาดใหญ่นั้นเชื่อมต่อกับกลุ่มเมฆสีดำเบื้องบนและเวลานี้มันก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นจนมีเส้นผ่าศูนย์กลางหลายสิบเมตร จากนั้นจึงค่อยๆหดเล็กลงเรื่อยๆ จนเหลือเส้นผ่าศูนย์กลางเพียงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆหายเข้าไปในกลุ่มเมฆสีดำ
　　และในเวลานั้นเองหลิงหยุนเริ่มรู้สึกว่ากลุ่มเมฆสีดำนั้นได้กลายเป็นกลุ่มเมฆน้ำขนาดใหญ่ ดูเหมือนว่ามังกรแดนใต้กำลังดูดเอาน้ำในทะเลสาบผอหยางขึ้นมาไว้ในก้อนเมฆอย่างสนุกสนาน　　และนี่คืออีกหนึ่งความสามารถที่วิเศษของมังกรนอกเหนือจากการสร้างคลื่นลูกใหญ่ในผืนน้ำ และท้องทะเล!
　　“เจ้าตัวใหญ่..เจ้าเห็นเด็กหนุ่มที่มีแสงสีทองเปล่งประกายออกมาจากร่างผู้นั้นหรือไม่ เจ้านั่นมีนิสัยชื่นชอบในการจับมังกร เจ้าช่วยพ่นน้ำใส่มันให้หลุดพ้นจากความเขลาเสียหน่อยสิ!”
　　เวลานี้มังกรแดนใต้ยอมรับหลิงหยุนเป็นเจ้านายของมันแล้วในเมื่อหลิงหยุนออกคำสั่ง มันจึงไม่ลังเลที่จะทำตามทันที และได้พ่นน้ำจำนวนมากที่อยู่ในปากเข้าใส่ร่างของหลงเทียนฟางอย่างรวดเร็ว!
　　กระแสน้ำที่มีขนาดใหญ่และรุนแรงพุ่งจากที่สูงตรงเข้าใส่ร่างของหลงเทียนฟางจนเปียกโชกไปหมด
　　“คนตระกูลหลงยังไม่รีบขึ้นมาประมือกับข้าอีกงั้นรึ”
　　หลิงหยุนยิ้มออกมาพร้อมกับร้องตะโกนท้าทายหลงเทียนฟางที่อยู่ด้านล่างอย่างไม่นึกเกรงกลัว..
　　ภาพของหลิงหยุนเวลานี้ช่างสง่างามยิ่งนักเขายืนตระหง่านอยู่บนศรีษะของมังกรแดนใต้ ในมือถือกระบี่หยางพิสุทธิ์ที่มีแสงสีขาวสว่างเจิดจ้า ในขณะที่รอบตัวก็มีแสงสีทองสุกสว่างของหอกมังกรทองที่รายล้อมร่างอยู่ ภาพของหลิงหยุนเวลานี้จึงดูไม่ต่างจากเทพที่เหาะลงมาบนโลกมนุษย์!
　　“หลิงหยุน!ข้าจะฆ่าเจ้า!”
　　หลงเทียนฟางร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ถูกพ่นน้ำใส่เช่นนั้นเวลานี้วิชามังกรพิโรธของเขาเหลือเวลาเพียงแค่สิบห้านาทีเท่านั้น หากภายในช่วงเวลานี้เขาไม่สามารถสังหารหลิงหยุนได้ เขาก็จะเข้าสู่ช่วงที่อ่อนแอที่สุด และคงต้องถูกหลิงหยุนสังหารตายเป็นแน่!
　　สิ้นเสียงร้องคำรามของหลงเทียนฟางร่างสูงใหญ่ของเขาก็หายไปจากตำแหน่งเดิมที่ยืนอยู่ทันที และไปปรากฏอีกครั้งท่ามกลางกลุ่มเมฆสีดำ　　“เจ้าเตรียมตัวตายได้แล้ว!”
　　“คนตระกูลหลงสำหรับเจ้า เพียงแค่สองกระบวนท่าข้าก็สามารถเอาชนะเจ้าได้แล้ว!”
　　ดวงตาของหลิงหยุนเป็นประกายและในวินาทีที่หมัดของหลงเทียนฟางพุ่งเข้าใกล้นั้น เขาก็ใช้กระบี่หยางพิสุทธิ์ที่สว่างเจิดจ้านี้ฟันเข้าใส่พลังสีทองของหมัดนั้นทันที!
　　ตูม!
　　พลังหมัดสีทองนั้นถูกพลังหยางบริสุทธิ์ของหลิงหยุนทำลายจนกระบี่หยางพิสุทธิ์ของเขาเกือบจะฟันเข้ากับหมัดของหลงเทียนฟาง!
　　นับว่าการใช้พลังอมตะกลั่นเซียนหยวนของหลิงหยุนในครั้งนี้ไม่เสียเปล่าเขาได้ใช้เซียนหยวนเพิ่มอานุภาพให้กับกระบี่หยางพิสุทธิ์ของตนเอง จึงสามารทำลายพลังปราณที่เพิ่มขึ้นถึงแปดเท่าของหลงเทียนฟางลงได้ในทันที
　　หลงเทียนฟางกรีดร้องออกมาด้วยความโมโห!
　　“เจ้าตัวใหญ่..จัดการชนมันให้กระเด็น!”
　　หลิงหยุนไม่รอให้หลงเทียนฟางได้ตั้งตัวเขาสั่งให้มังกรแดนใต้พุ่งชนร่างของหลงเทียนฟางทันที
　　ปัง!!!
　　ลำตัวของมังกรแดนใต้พุ่งเข้าชนร่างของหลงเทียนฟางส่วนหางของมันก็รัดร่างของเขาไว้แน่น และลากเข้าไปภายในกลุ่มเมฆสีดำอย่างรวดเร็ว
　　จากนั้นหลิงหยุนก็ใช้พลังจิตของตนควบคุมหอกมังกรทองให้พุ่งเข้าใส่ร่างของหลงเทียนฟางทันทีหลงเทียนฟางรู้ตัวว่าครั้งนี้ตนไม่อาจที่จะหลบหลีกได้ทัน จึงเปลี่ยนมาเดินลมปราณสร้างเกราะป้องกันร่างกายแทน พร้อมกับซัดฝ่ามือออกไปสะกัดกั้นหอกมังกรทองที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วไว้!
　　เมื่อหอกมังกรทองที่พุ่งตรงเข้าใส่ใบหน้าของหลงเทียนฟางกระทบกับพลังป้องกันจากฝ่ามือจึงแฉลบลงด้านล่าง และแทงทะลุเข้าใส่ต้นขาของเขาแทน!
　　เลือดสีแดงจากร่างของหลงเทียนฟางพุ่งกระจายเต็มท้องฟ้า!
　　หลิงหยุนที่ยืนอยู่บนศรีษะของมังกรแดนใต้เงื้อกระบี่หยางพิสุทธิ์ในมือขึ้นพร้อมกับร้องตะโกนออกไป
　　“ฮ่าๆๆหลงเทียนฟาง ครั้งนี้ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะหนีไปได้หรือไม่”