WDS Chapter 16 การก้าวข้ามศักยภาพของแดนีล

ขณะที่เดินขึ้นไปบนเวที แดนีลคิดย้อนไปถึงสัปดาห์ที่ผ่านมาของเขา

มันเริ่มต้นในห้องโถงฝึกฝนกระตุ้นพลังงาน และทุกสิ่งที่เขาทำก็คือ นั่งลงและปล่อยให้ระบบทำหน้าที่ของมัน

[ตรวจพบสภาพแวดล้อมที่อุดมไปด้วยอีเธอร์ SAT-1 ถูกเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ โปรดบอกหากโฮสต์ต้องการให้หยุดการทำงาน]

แดนีลได้ยินคำแนะนำดังกล่าวทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถง เนื่องจากเขาต้องการให้มันทำงานต่อไป เขาจึงไม่ได้กล่าวอะไร

ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มแทงรอบตัวเขา เขารีบนั่งสมาธิในทันที เพื่อดูว่ามันคืออะไร

หลังจากเขานั่งลงแล้ว ความรู้สึกที่หนามทิ่มแทงก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ถูกหนามแทงเข้ามาในร่างกาย มันให้ความรู้สึกราวกับว่า มีคนจำนวนมากยืนอยู่รอบตัวเขา และใช้มีดแทงเข้ามาในร่างของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในขณะที่เขาพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะต่อต้านความเจ็บปวด เหงื่อก็หลั่งออกมาทั่วร่างของเขา

เมื่อถึงจุดที่เขาเกือบจะยอมแพ้และกำลังจะสั่งให้ระบบหยุดการทำงานนั้น ความเจ็บปวดก็เริ่มจางลง

ในการดูดซับเพียง 3 นาทีนั้น แดนีลรู้สึกราวกับมันเป็นช่วงเวลาตลอดทั้งชีวิตของเขา

ความเจ็บปวดค่อยๆลดลงถึงระดับที่เขาสามารถจะอดทนได้

ในตอนนี้ ปัญหาก็คือ ความเจ็บปวดดังกล่าวมันทำให้เขาไม่สามารถจะคิดถึงอะไรได้นอกจากมัน

หลังจากแดนีลผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาได้ไม่นาน ระบบก็ได้แจ้งเตือนสิ่งที่น่าประหลาดใจ

[ติ๊ง!]

[โมดูลวิเคราะปรากฎการณ์-1 สามารถใช้พัฒนาเทคนิคการต่อสู้-1ได้แล้วในตอนนี้ จำเป็นจะต้องใช้เวลา 24 ชั่วโมง โฮสต์ต้องการให้ทำการพัฒนาหรือไม่?]

แดนีลไม่ได้คาดหวังเกี่ยวกับสิ่งนี้มากนัก

‘ต้องการ แต่ระบบจำเป็นจะต้องปิดการทำงานอีกครั้งหรือไม่? แล้วเหตุใดครั้งนี้มันจึงใช้เวลาเพียง 24 ชั่วโมง?’ เขาถามออกเนื่องจากไม่สามารถจะยั้งตัวเองได้

[การโอนถ่ายทรัพยากรเพื่อการพัฒนาไม่มีความจำเป็นแล้ว และโฮสต์ได้ใช้เวลาอย่างยาวนานในการสังเกตเทคนิคเหล่านี้ ซึ่งมันทำให้การพัฒนาง่ายขึ้นอย่างมาก นอกจากนี้ จากการทำงานหนักของโฮสต์ ทำให้กร้ามเนื้อของโฮสต์จดจำมันได้แล้ว ซึ่งทำให้โฮสต์มีความเชี่ยวชาญในพื้นฐานเทคนิคที่ได้รับสอนมาแล้ว สิ่งเหล่านี้จะเป็นพื้นฐานสำหรับ เทคนิคการต่อสู้ขั้นสูง ที่จะถูกพัฒนาขึ้น]

การทำงานหนักของเขาไม่สูญเปล่าอย่างแท้จริง บางครั้งแดนีลก็เคยคิดว่า เขาไม่ควรที่จะทำงานหนักมากเกินไป เพราะเขาสามารถจะได้รับเทคนิคที่ดีกว่าจากระบบได้ แต่สิ่งนี้มันได้ทำให้เขาคิดย้อนกลับไปถึงคำกล่าวของหญิงชราในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ว่า “การทำงานหนัก ไม่เคยเปล่าประโยชน์” ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกได้ถึงความจริงใจและความอบอุ่นของของหญิงชราใจดีที่เคยดูแลเขา

ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเก็บเกี่ยวผลประโยชน์

1 วันหลังจากนั้น เทคนิคการต่อสู้ก็เสร็จสิ้น

[การพัฒนาเทคนิคการต่อสู้เสร็จสมบูรณ์]

คืนนั้น แดนีลแอบเข้าไปในป่าเพื่อทดสอบเทคนิคใหม่ของเขา คิดว่าบางที ระบบอาจจะเข้ามาจัดการกับร่างของเขาอีกครั้งเหมือนในระหว่างการทำงานของ SAT-1 เขาจึงสั่งให้เปิดการทำงานเทคนิคการต่อสู้ และเฝ้ารอด้วยร่างกายที่อ่อนล้า

[เปิดใช้งานเทคนิคการต่อสู้]

หลังจากระบบกล่าวจบ ร่างสีขาวก็ปรากฎขึ้นด้านหน้าเขา

เนื่องจากเขากลัวว่ามันจะเป็นผี แดนีลจึงกลายเป็นนิ่งเงียบไป

ในขณะนั้นเอง ร่างดังกล่าวได้พุ่งเข้ามาด้านหน้าและชกมาที่ท้องของแดนีล

“ม่ายยย!” เสียงกรีดร้องของเขาทำให้นกบินหนีออกไปจากต้นไม้

โดยไม่รู้สึกใดๆ แดนีลลืมตาและเห็นว่า หมัดดังกล่าวได้ทะลวงเข้ามาในร่างของเขาอย่างน่ากลัว ช่วงเวลานั้นเอง เสียงของระบบได้ดังขึ้นอีกครั้ง

[ระบบต้องแจ้งโฮสต์ว่า ร่างสีขาวก็คือรูปร่างของเทคนิคการต่อสู้ มันเป็นภาพเสมือนที่ก่อตัวขึ้นเพื่อต่อสู้กับโฮสต์ ซึ่งมันจะพัฒนาสัญชาติญาณและเทคนิคของโฮสต์ให้ดียิ่งขึ้น โดยที่การฝึกฝนมีอยู่ 2 ประเภท]

[1. ฝึกฝนเลียนแบบ : นี่ก็คือตอนที่ต้องการจะเรียนรู้ท่าทางและการเคลื่อนไหวพื้นฐาน ไม่มีการเลียนแบบในเทคนิคการต่อสู้ เพราะโฮสต์ได้เรียนรู้การเคลื่อนไหวพื้นฐานทั้งสามอย่างสมบูรณ์แล้ว]

[2. ฝึกฝนต่อสู้ : ภาพเสมือนจะก่อตัวขึ้นเพื่อต่อสู้กับโฮสต์ ซึ่งนี่จะช่วยเพิ่มระดับทักษะได้อย่างมาก]

แดนีลถอยหายใจอย่างโล่งอกและหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

ตั้งแต่วันนั้น แดนีลก็ได้เริ่มการฝึกในป่าใกล้ค่ายฝึกหัดของเขาจนถึงเที่ยงคืน โดยในแต่ละคืน เขาจะต่อสู้กับร่างเสมือนที่สามารถเตะต่อยมาจากทิศทางต่างๆได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เผชิญหน้ากับแรงกดดันดังกล่าวทุกวัน มันทำให้ทักษะของแดนีลเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด และเนื่องจากเขาได้ดูดซับอีเธอร์มากกว่าคนอื่นๆ เขาจึงก้าวหน้าได้รวดเร็วยิ่งกว่าคนอื่นๆ

การหลบ, การเตะ และการต่อย เขากำลังจะเข้าสู่ระดับที่สามารถเคลื่อนไหวตามสัญชาติญาณแล้ว

ในที่สุด มันก็มาถึงวันประลอง ในเช้าวันนี้ แดนีลได้รีเฟรชสถานะของเขาและต้องตกใจเมื่อได้เห็นมัน

[รีเฟรชสถานโฮสต์]

[อัพเดทสถานะโฮสต์ :]

[ระดับ : มนุษย์-0]

[ศักยภาพ : F]

[สภาพ : ตรวจพบอาการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่]

[ระดับความก้าวหน้า : 40%]

[แต้มประสบการณ์ : 20]

[แต้มฝ่าย : 1]

เขาเกือบจะไปถึงระดับมนุษย์ขั้น 1 แล้ว คำนวณภายในใจ แดนีลพบว่าความเร็วในการฝึกของเขาเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า นับตั้งแต่ที่ระบบเข้ามาช่วยเหลือ

โดยทั่วไปแล้ว ด้วยศักยภาพร่างกายต่ำ ในการฝึกเช่นเดียวกับแดนีลและคนอื่นๆ จะต้องใช้เวลาถึง 2 ปี ถึงจะทะลวงเข้าสู่ระดับมนุษย์ขั้น 1 ได้ ตอนนี้ ด้วยความช่วยเหลือของระบบ แม้ว่าศักยภาพของเขาจะยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ความเร็วในการฝึกของเขาก็เพิ่มขึ้นถึง 2 เท่า หรืออาจจะกล่าวได้ว่า เขาเทียบได้กับร่างกายศักยภาพกลาง

เป็นอีกครั้งที่เขาตกตะลึงกับประสิทธิภาพที่แท้จริงของระบบ

ตอนนี้ ในที่สุด เขาก็ได้โอกาสท้าทายลำดับแรกแล้ว

ทันทีเสียงระฆังดังขึ้น เด็กคนนั้นหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ทำตัวหยิ่งผยองนัก ก็แค่ขยะศักยภาพต่ำ กลับกล้าที่จะท้าทายข้า? ข้ายังคงไม่ลืมวันแรกที่เจ้าเล่นตลกกับข้า ข้าไม่สนว่าปรมาจารย์แบนเนอร์จะหยุดข้าหรือไม่ ข้าจะตีเจ้าจนกว่าเจ้าจะร้องไห้หาแม่”

แดนีลไม่ได้สนใจคำสบประมาทของเด็กอายุเพียง 12 ปี และเขาไม่ได้กล่าวตอบกลับใดๆ

เห็นเช่นนั้น เด็กคนนั้นก็ยิ่งโกรธและพุ่งเข้ามาหาแดนีลอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใกล้ระดับมนุษย์ขั้น 1 อย่างแท้จริง เพราะความเร็วของเขามากกว่า แดนีลถึง 2 เท่า

ซึ่งนั่นก็หมายความว่า หมัดของเขาจะต้องรุนแรงอย่างมากแน่นอน กระนั้น แดนีลก็ไม่ได้กังวลใดๆ เพราะเขาผ่านประสบการณ์การต่อสู้มามากแล้ว

และร่างสีขาวก็ยังเร็วกว่าเด็กคนนี้เสียอีก ด้วยเหตุนี้ แดนีลจึงรอให้เด็กคนนั้นพุ่งเข้ามาอย่างใจเย็น

ด้วยมั่นใจว่าตัวเองเร็วกว่าฝ่ายตรงข้าม เด็กคนนั้นจึงเล็งหมัดของเขาไปที่ท้องของแดนีลเพื่อเริ่มการโจมตีแรกของเขา

ในฉับพลันนั้นเอง เด็กคนนั้นรู้สึกได้ว่าเท้าของเขาสะดุดบางอย่างและเขาก็เสียสมดุล ก่อนที่จะล้มลงอย่างรุนแรง

และก่อนที่เขาจะทันได้ลุกขึ้นอีกครั้ง เขาก็ถูกเหยียบลงบนหลังด้วย 2 เท้า จนเขาถึงกับฟุบลงกับพื้น

“โจมตีโดน 3 ครั้ง แดนีลชนะ!” เสียงตะโกนของผู้ตัดสินดังขึ้น และฝูงชนก็ส่งเสียงเชียร์ออกมา ซึ่งพวกเขาทั้งหัวเราะและส่งเสียงเชียร์ในเวลาเดียวกัน

แดนีลกระโดดลงจากหลังของเด็กคนนั้น แทนที่จะโกรธ เด็กคนนั้นกลับน้ำตาคลอ เนื่องจากเขาถูกหัวเราะเยาะ

“เจ้า! มาต่อสู้กับข้าอีกครั้ง!” เขากรีดร้องขณะที่วิ่งไปหาแดนีล

ในฉับพลัน น้ำก็ที่ใสราวกับคริสตัลก็ไหลไปมารอบตัวเขาและนำตัวเขาออกจากเวที

“จะไม่มีการประลองใหม่ใดๆ หากเจ้าแพ้ มันก็คือ เจ้าแพ้แล้ว” เสียงปรมาจารย์สำนักดังขึ้นบนเวที และเขาก็ยกมือแดนีลขึ้น

ในขณะที่ฝูงชนกำลังปรบมืออยู่นั้น เฟริกซ์ก็ได้กล่าวบางอย่างที่มีเพียงแดนีลเท่านั้นที่ได้ยิน

“เด็กน้อย ทำได้ดี แต่พวกเราต้องคุยกัน เกี่ยวกับการที่เจ้าต่อสู้กับผีในป่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานี้”