WDS Chapter 17 รางวัล

ได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มของแดนิลก็กลายเป็นแข็งค้าง

หลังจากนั้นชั่วครู่ พิธีมอบรางวัลก็เริ่มขึ้น มีเพียง 10 อันดับแรกเท่านั้น ที่ได้เข้าสู่สำนักฝึกฝนอย่างเต็มตัว ส่วนที่เหลือ พวกเขาสามารถเลือกที่จะอยู่หรือไปได้ หากพวกเขาเลือกที่จะอยู่ พวกเขาจะต้องทำงานจิปาถะ แม้ว่าจะได้รับเงินไม่มากนัก แต่พวกเขาก็จะได้โอกาสในการเรียนเทคนิคการต่อสู้ขั้นพื้นฐาน และได้รับเวลาเล็กน้อยในห้องโถงฝึกฝนกระตุ้นพลังงาน ซึ่งสิ่งนี้ดึงดูดพวกเขาเป็นอย่างมาก และทุกๆสำนักฝึกฝน ก็ต้องการบุคลากรสำหรับช่วยดูแลชีวิตประจำวันและงานจิปาถะอื่นๆเป็นจำนวนมากเช่นกัน

ถัดมาเป็นพิธีมอบรางวัล เด็กอันดับสามที่เคยเป็นอันดับสองก่อนหน้านี้ เขาได้รับเครื่องประดับเวทมนต์ที่มีรูปร่างคล้ายดาบขนาดเล็ก หากบีบมัน มันจะแปรสภาพกลายเป็นมีดขนาดเล็ก ซึ่งจะเป็นดาบที่พอดีมือสำหรับเด็ก คนอื่นๆมองเขาด้วยความอิจฉา ขณะที่เขาเดินออกจากเวที หลายคนก็เริ่มแสดงความหดหู่ออกมา

อันดับที่สองเป็นเด็กที่ตอนนี้ตัวเปียกโชก เทคนิคคุกน้ำมีประโยชน์อย่างแท้จริง แดนีลคิดเกี่ยวกับมัน และถามระบบว่า ‘ระบบ ข้าสามารถจะรับเทคนิคนี้ได้หรือไม่?’

[ความซับซ้อนของเทคนิคนี้ เกินกว่าที่โมดูลวิเคราะห์ปรากฎการณ์-1 จะสามารถจัดการได้ นอกจากนี้ ปริมาณข้อมูลที่รวบรวมได้ก็ต่ำเกินกว่าจะสามารถนำมาพัฒนาได้ โฮสต์จำนวนจะต้องเพิ่มระดับพารามิเตอร์ทั้งสองให้สูงพอ ระบบแนะนำให้โฮสต์รับแต้มประสบการณ์อย่างเพียงพอ แล้วทำการอัพเกรดทั้งระบบและโมดูลวิเคราะห์ปรากฎการณ์-1]

หลังจากพิธีนี้ แดนีลคงจะต้องนั่งลงและวางแผนเกี่ยวกับการรับเอาแต้มประสบการณ์จำนวนมาก

รางวัลของอันดับที่สองเป็นเครื่องประดับเวทมนต์เสื้อคลุมป้องกัน แม้ว่ามันจะเป็นประเภทเสื้อคลุม แต่มันก็มีความสามารถในการลดแรงกระแทกได้

ใบหน้าที่บูดเบี้ยวของเด็กคนนั้น กลายเป็นมีความสุขทันทีที่เขาได้รับเสื้อคลุมมา เพียงมองภายนอกก็รู้ว่า มันมีราคาไม่น้อยกว่า 2 แลนทอง อีกด้าน เครื่องประดับเวทมนต์ขนาดเล็กที่แปรสภาพเป็นดาบได้นั้น มีขายอยู่ทั่วไปในราคาเพียง 50 แลนเงิน

แม้ว่าแดนีลจะไม่รู้ถึงราคาของสิ่งของต่างๆ แต่เขาก็รู้ว่ามันแพงเป็นอย่างมาก เพราะเขาเคยเห็นมันในร้านขายเครื่องประดับเวทมนต์ที่เป็นที่นิยม และร้านเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ขายเครื่องประดับเวทมนต์สำหรับต่อสู้ แต่เป็นเครื่องประดับเวทย์มนต์ที่ใช้สำหรับงานจิปาถะ

พร้อมด้วยความตื่นเต้นที่เต็มอยู่บนใบหน้า แดนีลเดินไปยังโพเดียมด้านหน้าเฟลิกซ์

“สำหรับเด็กฝึกหัดอันดับแรก เจ้าจะได้รับรางวัลที่มีค่ามากที่สุด เครื่องประดับเวทมนต์สำหรับต่อสู้ อาจจะไม่ดีพอหรือเสื่อมสภาพได้ แต่สำหรับรางวัลของเจ้า มันจะไม่มีวันเสื่อมสภาพแม้ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม มันเป็นสำเนาเทคนิคลับของสำนักเรา หมัดแห่งความยุติธรรม ในความเป็นจริง มันอาจกล่าวได้ว่า สำนักแห่งนี้ตั้งชื่อตามเทคนิคนี้ และมันเป็นความปรารถนาของท่านปรมาจารย์รุ่นแรก ที่ต้องการให้ผู้ชนะเด็กฝึกหัดในแต่ละรุ่น ได้รับสำเนาเทคนิคฉบับเต็ม มันเหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการจะพัฒนาทักษะการต่อสู้ของตนเองอย่างมาก จงตั้งใจฝึกฝนให้ดี และเจ้าจะต้องใช้ความเข้าใจของเจ้าเอง เพราะมันไม่ใช่เทคนิคที่สามารถจะสอนได้ มีเพียงการทำความเข้าใจด้วยตัวเองเท่านั้น”

เมื่อกล่าวจบแล้ว เฟลิกซ์ก็ได้มอบเหรียญที่มีรูปร่างเหมือนกำปั้น ซึ่งดูราวกับว่ามันทำมาจากแก้ว ที่ทั้งโปร่งใสและดูอบอุ่นน่าสัมผัส ให้กับแดนีล

จากนั้น เขาก็กล่าวกับเด็กฝึกหัดทั้งหมดว่า “การฝึกครั้งแรกของพวกเจ้าได้จบลงแล้ว หากพวกเจ้าพบว่า 3 เดือนที่ผ่านมานี้มันยากจนเกินไป ข้าก็ต้องบอกกับพวกเจ้าว่า หลังจากนี้ มันจะยากขึ้นไปอีก ด้วยปณิธานที่หลบเลี่ยงความเจ็บปวดและอดทนทำงานอย่างหนักเท่านั้น พวกเจ้าถึงจะสามารถก้าวขึ้นไปถึงการขัดเกลาร่างกายในระดับที่สูงขึ้นได้ คิดและตัดสินใจเลือกให้ดี”

ได้ยินเช่นนั้น เด็กแต่ละคนก็คิดเกี่ยวกับมัน หลังจากเสียงเชียร์ครั้งสุดท้ายของฝูงชนเงียบลงแล้ว เหล่าเด็กฝึกหัดก็แยกย้ายกันออกไป

แดนีลพยายามที่จะเดินออกไปพร้อมกับเด็กฝึกหักคนอื่นๆ แต่เขาถูกหยุดไว้โดยเฟลิกซ์

เขาถูกนำตัวมาที่กระท่อมปรมาจารย์โดยไม่มีคำกล่าวใด ๆ จากนั้น เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ภายใน

“บอกข้าซิเด็กน้อย เจ้าไปทำอะไรทุกคืนในป่า? อย่าได้พยายามบอกว่า เพียงแค่ชกเงาล่ะ เพราะข้าได้ไปสังเกตเจ้าด้วยตัวเอง และความแปรปรวนของการเคลื่อนไหวนั้นมันมากเกินไป ราวกับว่าเจ้ากำลังต่อสู้กับใครบางคนที่ไม่มีใครสามารถจะมองเห็นได้”

แดนีลสะดุ้ง แต่เขาก็ยังมีข่าวดีอยู่บ้าง อย่างน้อย มันก็ไม่มีใครเห็นร่างสีขาว อย่างไรก็ตาม เฟลิกซ์สังเกตเขาด้วยตัวเอง? เขาประมาทอย่างแท้จริง ที่เลือกที่นั้นเป็นสถานที่ฝึก แดนีลสาบานกับตัวเองว่า เขาจะหาสถานที่ที่เงียบสงบและห่างไกลผู้คนมากขึ้นในอนาคต

ขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของเฟลิกซ์ แดนีลก็รู้สึกหนักอึ้ง ราวกับเขาจะถูกบดขยี้ทันทีที่เขาพยายามโกหก

แดนีลจึงได้เลือกที่จะเล่าสิ่งที่ใกล้เคียงความจริงมากที่สุด ซึ่งเขาคิดเรื่องนี้มาตลอดทางขณะที่ถูกมาตัวมาที่นี่

“ข้าจินตนาการว่ามีร่างสีขาวต่อสู้กับข้า ขณะที่ข้าตั้งสมาธิมากพอ บางอย่างก็ได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าข้าและต่อสู้กับข้า ข้าคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ทุกคนก็สามารถทำได้” เขากล่าว

แดนีลอ้าปาก สูดลมหายใจเข้าลึกๆขณะที่แรงกดดันค่อยๆหายไป

“อย่างที่ข้าคิด เด็กน้อย เจ้านี่มันโชคดีอย่างแท้จริง โรเบิร์ตคงจะมีความสุขอย่างมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เพราะมันอาจจะเป็นเพราะเจ้ามีหน่อจอมเวทย์”