WDS Chapter 47 เหตุการณ์นอกห้องสมุด

บอร์ดประกาศอยู่นอกห้องสมุด พื้นที่ดังกล่าวจึงอัดแน่นไปด้วยผู้คนก่อนที่แดนีลจะมาถึง

รางวัลพิเศษสำหรับอันดับแรกของแดนีลเป็นที่จับตามอง แต่ไม่ได้มีคนอิจฉาแต่อย่างใด

อันดับที่สอง ลาราเวล ได้รับรางวัลเป็นเครื่องประดับเปลวเพลิงขั้น 1 ซึ่งเป็นเครื่องประดับเวทมนต์ที่สามารถจะช่วยเหลือจอมเวทย์ในการเชื่อมต่อกับอนุภาคมูลฐานธาตุไฟ ทำให้ร่ายคาถาได้เร็วขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยเรื่องความเร็วในการพัฒนาของจอมเวทย์ แต่มันก็เป็นตัวช่วยที่ดีในการต่อสู้ ตราบเท่าที่คู่ต่อสู้ยังเป็นจอมเวทย์ผู้ฝึกหัด

รางวัลของอันดับสามเป็นเครื่องประดับเวทมนต์ป้องกัน มันสามารถแปรสภาพเป็นผ้าคลุมที่สามารถป้องกันการเตะต่อยจากนักสู้ผู้ฝึกหัดได้โดยเฉพาะ

รางวัลทั้งสองนี้มีเพื่อสนับสนุนเจ้าของของมันในการต่อสู้ มูลค่าของพวกเขาคือ 300 แลนทอง และ 100 แลนทอง ตามลำดับ

แต่เมื่ออ่านรางวัลของลำดับแรก พวกเขาก็ถึงกับถอนหายใจด้วยความสงสาร

สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงสิทธิ์ในการไม่จำกัดการเข้าถึงของสถานศึกษาและสิทธิ์ในการเลือกอาจารย์ สิทธิ์แรกเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถจะได้รับได้ เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น เพราะนักเรียนทุกคนจะได้รับสิทธิ์เพิ่มขึ้นในแต่ละปีศึกษาของพวกเขา สำหรับสิทธิ์การเลือกอาจารย์ นักเรียนที่มีความสามารถจะมีอาจารย์ไปเสนอตัวสอนพวกเขาเอง เพราะนักเรียนที่มีความสามารถมีโอกาสสูงที่จะประสบความสำเร็จในช่วงระยะเวลาสั้นๆ และสามารถที่จะเรียนจบได้เร็วยิ่งขึ้น ซึ่งมันก็จะทำให้อาจารย์ที่สอนพวกเขาได้รับค่าตอบแทนที่ดี

นักเรียนส่วนใหญ่ที่นี่เป็นผู้ชมที่ได้เห็นแดนีลต่อต้านการคุกเข่าต่อหน้าราชาจนเขาถึงกับมีเลือดไหลออกมา พวกเขาคิดว่า การถูกปฏิวัติอย่างไม่เป็นธรรมเช่นนี้ เป็นเพราะเขาต่อต้านราชา แน่นอนว่า หลายคนคิดว่า มันเป็นเพราะเขาเอาชนะลาราเวลและทำให้องค์ชายผู้นั้นอยู่ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ลาราเวลก็หายตัวไปจากสถานศึกษา และหลายคนก็ซุบซิบกันว่า มันเป็นเพราะเขาไม่สามารถจะทนอับอายได้

เมื่อแดนีลมาถึงห้องสมุด บางคนก็สังเกตเห็นเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าพูดคุยกับเขาเพราะคำสั่งขององค์ชาย แต่การแสดงของเขาในการประเมินมันก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงอย่างแท้จริง และตอนนี้ เขาก็มีตำแหน่งในหัวใจของพวกเขาแล้ว พวกเขาถอนหายใจและส่ายหัวอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะเริ่มเดินแยกย้ายกันออกไป

สังเกตเห็นการถอนหายใจและการส่ายหัวของทุกคน แดนีลก็สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาจึงไปตรวจสอบกระดานประกาศด้วยตัวเอง

เครื่องประดับเวทมนต์ เครื่องประดับเวทมนต์อีกแล้ว เขาบ่นภายในใจของเขาทันทีที่เห็นรางวัลของทั้งสอง แม้สำหรับเขา สิ่งที่ได้รับมาจะมีค่ามากกว่าเครื่องประดับเวทมนต์ แต่เขาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา

คนอื่นๆสังเกตในขณะที่เขาถอนหายใจและส่ายหัว สิ่งนี้ทำให้พวกเขาถอนหายใจอีกรอบ ก่อนที่พวกเขาจะจากไปพร้อมกับสาบแช่งราชาผู้ใจดำในความคิดของพวกเขา

พวกเขาไม่รู้เลยว่า ที่แดนีลถอนหายใจออกมานั้น มันเป็นเพราะเขากำลังรอคอยช่วงเวลาที่จะว่ายน้ำในทะเลสาบเครื่องประดับเวทมนต์ ในทันทีที่เขาพัฒนาเทคนิคการเอนชานท์จากการสังเกตเอนชานเตอร์ได้สำเร็จ คงจะไม่มีใครเลยที่รู้ว่าเขาคิดเช่นนี้

ในฉับพลัน เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องสมุด ก่อนที่ใครบางคนจะไถลออกมา หยุดลงที่เท้าของเขา

คนผู้นั้นก็คือ แฟกซัล ในหน้าของเขาซีดขาว มีเลือดไหลออกมาจากปากขณะที่เขาอ้าปากพยายามหายใจ

แดนีลกลายเป็นเกรี้ยวกราดในทันทีที่เห็นสภาพเพื่อนของเขาเป็นเช่นนั้น เขาหันกลับไปดูในทันทีว่า ใครเป็นคนทำให้แฟกซัลได้รับบาดเจ็บ

นักเรียน 3 คน ที่สวมชุดคนชั้นสูงเดินออกมา พวกเขากลายเป็นตื่นตระหนกมนทันทีที่เห็นความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าของแดนีล

จากทั้งสาม 2 คนเป็นเด็กผู้ชาย และอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงซึ่งยืนอยู่ตรงกลาง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้นำของพวกเขา เด็กสาวสวมชุดที่หรูหรามากที่สุด พร้อมกับมีตราราชวงศ์ที่เปร่งประกายบนชุดกำมะหยี่ของเธอ

เด็กชายอายุ 13 ปีอีก 2 คน สวมชุดเหมือนกันและดูเหมือนว่า พวกเขาจะเป็นฝาแฝด

“เจ้าไม่ได้อยู่ที่ห้องเรียน…” เด็กสาวกล่าวบางอย่างออกมา ก่อนที่เธอจะหยุดลงในทันที ราวกับว่า มันเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรที่จะกล่าวออกมา

เมื่อได้นีลได้ยินเช่นนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ได้กล่าวจนจบ แต่เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอจะกล่าวอะไร

ในปีที่ผ่านมา มีหลายครั้งที่แฟกซัลได้รับบาดเจ็บ เขามักจะเข้าไปนอนพร้อมกับมีผ้าพันแผลที่แขนและขาอยู่เสมอ เมื่อแดนีลถาม เขาก็บอกเพียงว่ามันเกิดจากการฝึกซ้อมในป่าของเขา

ตอนนี้ เขาคิดเกี่ยวกับมัน ทุกวันที่แฟซัลได้รับบาดเจ็บ มันจะเป็นช่วงเวลาที่เขาอยู่ในป่าหรือห้องสมุด ฝึกซ้อมตามตารางของเขาอย่างเคร่งครัด เขาไม่ทันจะสังเกตเลยว่า ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนและทำอะไร มันมักจะมีใครบางคนแอบติดตามเขาอยู่เสมอ และพวกเขาก็มักจะวิ่งหนีไปในทันทีที่พวกเขาเห็นเขาเดินไปทางพวกเขา

เขาตบหน้าผากของตนเอง ขณะที่รู้ว่าตนเองนั้นโง่มากเพียงใด แม้ว่าจะถูกห้ามไม่ให้ใช้เวทมนต์ต่อสู้กันในปีหนึ่ง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า นักเรียนบางคนจะไม่สามารถทำร้ายนักเรียกที่สถานะด้อยกว่าได้ สำหรับคนชั้นสูงแล้ว มันดูเหมือนว่า พวกเขาจะมีวิธีในการหลบเลี่ยงกฎ

แดนีลไม่คำถามในใจมากมาย เหตุใดเขาถึงไม่ถูกทำร้าย? เหตุใดแฟกซัลถึงไม่เล่าเรื่องที่ถูกทำร้ายให้เขาฟัง? เหตุใดเขาไม่แจ้งต่อสถาบัน?

ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเกี่ยวกับมัน เพื่อนของเขาได้รับบาดเจ็บ อดทนกับความเจ็บปวด, ความทุกข์ทรมาน และถึงกับหลั่งเลือดออกมา แต่เพื่อนคนนี้ของเขากลับเลือกที่จะไม่บอกเขา เป็นเขาที่โง่เองที่ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาโง่เองที่คิดว่าองค์ชายจะไม่ใช่กำลังบังคับให้เพื่อนของเขาอยู่ห่างจากตัวเขา

“เพราะเหตุใดกัน?” เขาถามง่ายๆขณะที่เด็กทั้งสามตรงหน้ารู้สึกสั่นสะท้าน พวกเขาต้องการที่จะวิ่งหนี แต่มีลิ่มน้ำแข็งปรากฎขึ้นจ่อคอพวกเขาอยู่ หากพวกเขาเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาอาจจะตายได้

“มันเป็นทางเลือกของข้าที่จะเป็นเพื่อนกับเจ้า มันเป็นความรับผิดชอบของข้าในการต่อต้านพวกเขา” แฟกซัลก่อนด้วยเสียงอ่อนก่อนที่จะสลบไป

เด็กทั้งสามกรีดร้องขณะที่ลิ่มน้ำแข็งขยับเข้ามาใกล้คอของพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

แดนีมก้มลงและตรวจชีพจรของแฟกซัล เห็นว่าเขาไม่เป็นอะไร แดนีลก็เช็ดเหงื่อของตัวเองออก

เขาไม่รู้เลยว่า เพื่อนของเขาต้องทนเจ็บปวดมามากเพียงใดกับการเลือกที่จะต่อต้านองค์ชาย

พวกเขาไม่ได้เล่นด้วยกันไปรอบๆ พวกเขาไม่เคยนั่งพูดคุยและเปิดใจให้กันและกัน

แต่พวกเขาเติบโตขึ้นมาด้วยกัน และพวกเขาก็เข้าใจกันและกันได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องกล่าวสิ่งใดออกมา

การจะมีเพื่อนเช่นนี้นั้น มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากอย่างมาก

แดนีลแบกแฟซัลขึ้นมาอย่างระมัดระวังและเดินไปที่สถานพยาบาล ในขณะนั้น น้ำแข็งที่จ่อคอเด็กทั้งสามก็สลายหายไปในอากาศ ทั้งสามถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เสียงที่ดังก้องในหูของพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวราวกับเผชิญกับฝันร้าย

“มันยังไม่จบ”