WDS Chapter 65 เชิร์ชแห่งความเที่ยงธรรมโจมตี

แดนีลพบว่า เขาไม่สามารถจะหลุดออกจากดินที่ยึดขาเขาไว้ได้ แม้กระนั้นก็ตาม เขาก็ยังคงแสดงออกอย่างเย็นชา

รอยแตกปรากฎขึ้นบนพื้นรอบๆพวกเขา ในขณะนั้น ราชาและจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่ ก็ควบคุมการแสดงออกของพวกเขาเช่นเดียวกับแดนีล

‘ระบบ ทำอย่างไรข้าถึงจะออกไปได้?’ แดนีลถามอย่างรีบเร่ง เขารู้สึกว่า เขาจะต้องรีบออกไปจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น ตัวเขาอาจจะถูกเปิดเผยได้

[โฮสต์ติดกับดักถาคาของจอมเวทย์ระดับมนุษย์-คุกดิน ดินที่ปกคลุมรอบๆ สามารถจะทำลายได้ง่ายๆด้วยบอลเพลิง]

[ระบบจะต้องแจ้งว่า คาถาปิดล็อกมิติยังคงทำงานอยู่ในตำแหน่งของโฮสต์ เนื่องจากการเปิดใช้งานคาถานี้ มันได้ทำให้มิติโดยรอบถูกปิดล็อก รูปแบบคาถา สามารถจะพัฒนาได้ใน 5 นาที ซึ่งจะช่วยให้โฮสต์สามารถเทเลพอร์ตออกไปได้ โฮสต์ต้องการจะพัฒนาหรือไม่?]

‘ใช่!’ แดนีลตะโกนภายในใจของเขา ขณะที่คน 5 คน ที่สวมชุดแบบเดียวกับราดากัสต์ ปรากฎตัวขึ้นจากรอยแยก

ทั้งห้าเริ่มสวดมนต์ด้วยภาษาที่แปลกประหลาดซึ่งแดนีลไม่เคยได้ยินที่ไหนมากก่อน ระหว่างพวกเขา พายุทอร์นาโดขนาดเล็ก 2 ลูก เริ่มก่อตัวขึ้น แดนีมองไปที่พวกมันโดยไม่แสดงความตื่นตระหนกใดๆ

นี่ไม่ใช่ทอร์นาโดธรรมดา ขณะมองไปที่มัน จะสามารถมองเห็นสายฟ้าแหวกว่ายอยู่ด้านในได้ พวกมันราวกับเป็นงูที่สามารถจะกลืนกินได้ทุกสิ่ง

“ราชาเห็นแก่ตัว เจ้ากล้าที่จะออกนอกเมือง? เจ้าไม่รู้หรือว่า การคงอยู่ของบรรพบุรุษเจ้า เป็นเพียงสิ่งเดียวที่หยุดยังไม่ให้พวกเรากวาดล้างคนชั้นสูงที่ชั่วร้ายของประเทศแห่งนี้?” เสียงของราดากัสต์ดังขึ้น ขณะที่เขาก้าวออกมาจากรอยแยก

โดยไม่ให้โอกาสราชาตอบสนองใดๆ เขาหันกลับมาหาแดนีลและกล่าวว่า

“สำหรับท่าน ท่านมาจากองค์กรใด? โปรดระบุชื่อด้วย พวกเราจะงดเว้นให้หากเป็นองค์กรพันธมิตร เป็นนิกายธาตุศักดิ์สิทธิ์หรือไม่? ผลิตภัณฑ์ของท่านคล้ายกับผลิตภัณฑ์ของพวกเขา ท่านอาจจะเป็นศิษย์ที่ถูกเนรเทศ และใช้ประโยชน์จากความลับของพวกเขาเพื่อทรัพยากรบางอย่าง?”

ได้ยินคำกล่าวของราดากัสต์ การแสดงออกอย่างตื่นตระหนกปรากฎขึ้นบนใบหน้าของราชา นี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่? มันดูเหมือนว่าเขาจะสงสัย ทำให้แดนีลต้องคิดอย่างรวดเร็วว่า จะขจัดความสงสัยดังกล่าวออกไปอย่างไร

ไม่ว่าอย่างไร ในที่นี้ เขาก็เป็นบุคคลที่ทรงพลังอำนาจ แล้วบุคคลที่ทรงพลังอำนาจจะไม่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง?

“เหอะ เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ โจมตีข้า แล้วมันจะเป็นความผิดพลาด ที่อาร์คบิช็อบจะมากล่าวโทษกับเจ้า ให้ข้าไป แล้วข้าจะลืมสิ่งนี้ ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น”

แดนีลศึกษาหนังสือเกี่ยวกับเชิร์ชแห่งความเที่ยงธรรม ดังนั้น เขาจึงรู้ลำดับขั้นของสมาชิก อาร์คบิช็อปอยู่สูงกว่าคนเหล่านี้อย่างแน่นอน เขาจึงตัดสินใจใช้ชื่อนั้น เพื่อข่มให้นักบวชเหล่านี้หวาดกลัว

“ท่านอาร์คบิช็อป? พวกเราจะรอดู ข้าเชื่อว่าท่านเป็นเพียงผู้ที่ถูกเนรเทศ และนักบุญใหญ่แห่งความเที่ยงธรรม ก็ได้สั่งให้พวกเราทำตามสัญชาตญาณของพวกเราด้วย หากท่านมีความสามารถก็แล้วไป หรือหากไม่มี ก็จงตายด้วยน้ำมือของทอร์นาโดเหล่านี้ หากอาร์คบิช็อปมีคำสั่ง ข้าไม่มีปัญหาใดๆที่จะกราบอ้อนวอนแทบเท้าท่าน” หลังจากกล่าวจบ เขาก็เข้าร่วมกลุ่มสวดมนต์

น่าเศร้า อุบายของเขาล้มเหลว นี่คือปัญหาของพวกคนคลั่ง ศรัทธาที่พวกเขามีต่อผู้นำของพวกเขา มักจะแข็งแกร่งมากเกินไป บางครั้ง มันก็แข็งแกร่งมากเสียจนพวกเขากล้าเดิมพันด้วยชีวิต

การทำลายดินที่ปกคลุมเท้าและวิ่งหนี ไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป เพราะนั้นจะเป็นการเปิดเผยตัวเขาจากทุกคน นอกจากนี้ ราดากัสต์อาจจะตัดสินใจโจมตีด้วยตัวเอง และแดนีลรู้ว่า เขาไม่สามารถจะเอาชนะคนเหล่านี้ด้วยการต่อสู้ตรงๆได้ สำหรับการจะใช้เข็มเพลิงสังหารพวกนักบวช ระบบได้เตือนเขาว่า มันไม่สามารถจะคุกคามจอมเวทย์ผู้น่ายกย่องระดับมนุษย์ได้ แม้ว่ามันจะดูน่าประหลาดใจ และมีพลังเจาะทะลวงที่น่าเหลือเชื่อ แต่มันใช้เวลาร่ายคาถานานเกินไป ซึ่งบางคนที่มีพลังมากพอ สามารถจะหลบมันได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่า ที่มันทำให้สองคนแรกประทับใจได้นั้น เพราะเขาร่ายคาถาเอาไว้ล่วงหน้าและให้ระบบช่วยปรับแก้ ทำให้เข็มปรากฎขึ้นในทันที

‘มีวิธีหยุดทอร์นาโดไม่ให้ส่งผลกระทบกับข้า จนกว่าคาถาจะพัฒนาเสร็จหรือไม่?’ แดนีลถาม ขณะที่มองไปยังทอร์นาโดที่ก่อตัวสูงขึ้นอย่างช้าๆ

[ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับคาถานี้ในฐานข้อมูล กำลังวิเคราะห์ โปรดรอสักครู่]

อีกไม่นาน ลมและสายฟ้าก็จะเข้ามาฉีกเขาเป็นชิ้นๆแล้ว และระบบก็บอกให้เขารอ? ในช่วงเวลานี้ แดนีลตระหนักได้ว่า เขาพึ่งพาระบบมากเกินไป เกือบทุกครั้งที่เขาประสบปัญหา เขาเคยชินกับการพึ่งพาให้ระบบช่วยแก้ปัญหา

สถานการณ์ในปัจจุบัน บังคับให้เขาใช้สมองของตัวเอง เหมือนในเวลาที่เขาฝึกฝนด้วยตัวเองในสำนักฝึกอบรม หมัดแห่งความเที่ยงธรรม เมื่อเวลาผ่านไป เขาได้ลืมความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้นไป

ลมแรงพัดออกมาจากทอร์นาโดเป็นระยะๆ ทำให้ดวงตาของแดนีลมีน้ำตาไหลออกมา กระนั้น เขาก็ยังคงจ้องมองมัน ราวกับเขากำลังมองหาบางสิ่งด้านใน

ในขณะนั้น เขาสังเกตเห็นว่า แม้ว่าโลกภายนอกจากจะถูกรบกวน แต่จุดศูนย์กลางของมันกลับสงบอย่างแท้จริง

‘แน่นอน ตาของพายุทอร์นาโด เป็นจุดที่ปลอดภัยมากที่สุด’ เขารู้ แต่เขาต้องหาวิธีเข้าไปในตา โดยไม่ให้ถูกพัดพาหรือหรือถูกสังหารโดยลมและสายฟ้าของพายุ

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะเค้นสมองมากเพียงใด เขาก็ไม่พบวิธีที่เขาสามารถจะอยู่รอดได้นานพอจะเข้าไปได้ ทางเลือกเดียวของเขาก็คือ คาถาปิดล็อกมิติที่กำลังพัฒนาโดยระบบ

แดนีลเปลี่ยนความคิดของเขา เขาพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะคิดย้อนกลับไปถึงความรู้ในโลกก่อนของเขา ในที่สุด เขาก็คิดวิธีที่อาจจะใช้การได้

ไม่กี่นาทีหลังจากที่เหล่านักบวชปรากฎตัวขึ้น ราชาและจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่มีใบหน้าที่สงบนิ่งอย่างน่าประหลาด พวกเขาไม่แม้แต่จะกล่าวตอบสิ่งใดแก่ราดากัสต์

‘จีซซซ!’

พร้อมกับทำนองที่เปลี่ยนไปของเหล่านักบวช ทอร์นาโดค่อยๆเริ่มเคลื่อนเข้าหาพวกเขาทั้งสองอย่างช้าๆ

แดนีลยืนอยู่ตรงนั้น ขณะที่ราชาได้เปิดใช้งานสิ่งกีดขวางรอบๆพวกเขาทั้งสอง

ตัดสินใจมุ่งเน้นที่จะช่วยเหลือตัวเองก่อน แดนีลสั่งให้ระบบทำการร่ายคาถาทั้งสองที่เขาตัดสินใจไว้

ซ่อนจากมุมมองของเหล่านักบวช พายุทอร์นาโดขนาดเล็กที่คล้ายกันก่อตัวขึ้นบนอากาศด้านหลัง

เนื่องจากเขามีเครื่องมือการประมวลผลขนาน แดนีลจึงร่ายคาถาสิ่งกีดขวางเพื่อปกป้องตัวเอง

ทอร์นาโดที่เขาสร้างขึ้น มีทิศทางการหมุนตรงกันข้ามกับของพวกนักบวช ซึ่งมันจะส่งผลให้ความรุนแรงของพายุทอร์นาโดฝั่งตรงข้ามลดลงเป็นอย่างมาก

เขาทำให้แน่ใจว่า ได้ซ่อนมันไว้จากเหล่านักบวช ที่มุ่งเน้นไปที่การเคลื่อนไหวของราชาและจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่

สิ่งกีดขวางปกป้องเขาได้ไม่นาน และเมื่อมันพังทลายลง ลมและสายฟ้าก็จะเข้าทำสังหารเขา

ในช่วงเวลานั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงที่เขารอมานาน

[การพัฒนาคาถาทำลายปิดล็อกการเทเลพอร์ตเสร็จสิ้น]

‘ใช้มันทันที’ แดนีลกรีดร้องในใจ ขณะที่เข็มเปลวเพลิง 2 อัน พุ่งลงไปทำลายดินที่ปกคลุมเท้า จากนั้น เขาก็เทเลพอร์ตออกไปก่อนที่ทอร์นาโดจะเข้ามาปะทะร่างของเขา

สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนจะหายไปก็คือ ชายชราที่ปรากฎตัวขึ้นด้านหน้าราชาและจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่

แดนีลไม่รู้ว่าเขาจำได้ถูกต้องหรือไม่ แต่เขาสามารถสาบานได้ว่า เขาเห็นอนุภาคหมุนวนและสายฟ้าสลายหายไปในอากาศ ทันทีที่ชายชราคนนั้นยกมือและชี้ไปที่พายุทอร์นาโด