WDS Chapter 66 ราชาองค์ก่อน

หลังจากที่ปล่อยทอร์นาโดมาทางแดนีลแล้ว พวกนักบวชก็หันเหความสนใจมาที่ราชาทันที ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่า เขาหายตัวไปจากจุดที่เขายืนอยู่

กลับกัน พวกเขาถูกดึงดูดด้วยชายชราที่ปรากฎตัวตรงหน้าพวกเขา ชายผู้นี้มีผมสีเทาซึ่งยาวมาถึงหน้าอกของเขา แต่ใบหน้าของเขากลับเกลี้ยงเกลา แสดงให้เห็นถึงกล้ามขนาดใหญ่และจมูกหนา ซึ่งคล้ายกับราชา

การยกมือง่ายๆของเขา ได้หยุดอนุภาครอบๆอย่างสิ้นเชิง

เห็นเช่นนั้น ราดากัสต์ทำได้เพียงอดกลั้นความอัปยศ และปล่อยให้ชายชราพาคนทั้งสองออกไป

นักบวชทั้งห้างงงวย ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด ผู้นำของพวกเขาถึงไม่ทำอะไรเพื่อหยุดศัตรู เพราะไม่ว่าอย่างไร ในการซุ่มโจมตีครั้งนี้ พวกเขาก็ได้ใช้รูปแบบที่มีราคาแพงไป

เมื่อเห็นว่ามีใครเหลืออยู่แล้ว ราดากัสต์ถอนหายใจ เขาสังเกตเห็นความงงงวยบนใบหน้าของนักบวชคนอื่นๆ เขาจึงได้อธิบายว่า “คนผู้นั้นคือราชาองค์ก่อน และเขาเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในราชอาณาจักรแลนธานอร์ ความตายของเขาก็คือสัญญาณที่เชิร์ชของพวกเราจะเริ่มต้นการกวาดล้าง”

นักบวชคนหนึ่งถามอย่างสงสัยว่า “หากเขาทรงพลังอำนาจเช่นนั้น เหตุใดเขาถึงไม่สังหารพวกเรา?”

“ด้วยสถานะในปัจจุบันของเขา ทุกการเคลื่อนไหวจะทำให้อายุขัยของเขาสั้นลง แต่การจะเข้าไปโจมตีพระราชวังเพื่อรบกวนเขานั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะมันมีรูปแบบคาถาที่ทรงพลังอยู่รอบๆพระราชวัง ด้วยการควบคุมมัน อายุขัยของราชาองค์ก่อนจะไม่สั้นลง เขาสามารถใช้มันสังหารพวกเขาได้โดยที่แทบจะไม่ต้องออกแรงใดๆ แต่รูปแบบคาถาดังกล่าวจะไม่มีประสิทธิภาพอีกต่อไป เมื่อมันถูกควบคุมโดยลูกชายของเขาที่ยังไม่มีความสามารถมากพอ ไปกันเถอะ พวกเราจะต้องรายงานต่อท่านอาร์คบิช็อป”

ได้ยินเช่นนั้น นักบวชแต่ละคนก็หยิบเครื่องประดับเวทมนต์รูปร่างแปลกประหลาดออกมาจากประเป๋าของพวกเขาและจับมันไว้ในมือ ขณะที่ราดากัสต์ส่งข้อความ เขาก็มองไปที่ตำแหน่งที่ชายลึกลับเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้

“ใช้เวลา 5 นาที ในการทำลายการปิดล็อกมิติ เขาจะต้องเป็นอย่างน้อยก็จอมเวทย์ผู้ฝึกหัดระดับนักรบ เหอะ ทำตัวราวกับว่า ระดับเพียงแค่นี้เพียงพอจะติดต่อกับท่านอาร์คบิช็อปใหญ่ได้” เขาพึมพำขณะถอนหายใจออกมา ขณะที่จดจำใบหน้าของชายชราไว้ในความทรงจำ

ภายในห้องนอนที่ซ่อนอยู่ในพระราชวัง

ราชาองค์ก่อนปรากฎตัวขึ้นในห้องพร้อมกับราชาองค์ปัจจุบันและจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่ ก่อนที่เขาจะไออย่างรุนแรง แล้วนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า

“ริชาร์ด เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาอ่อนไหว เหตุใดถึงได้ออกไปจากพระราชวัง?”

ต่อหน้าชายชราผู้นี้ ราชาอ่อนน้อมอย่างถึงที่สุด เขาก้มหัวลงและกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้ากำลังมองหาพันธมิตรที่มีศักยภาพ ชายผู้นั้นสร้างน้ำยาที่น่าอัศจรรย์ขึ้นมา ซึ่งจอมเวทย์ราชสำนักใหญ่ได้ตรวจสอบและพบว่า มันถูกทำขึ้นโดยอย่างน้อยจอมเวทย์ผู้ฝึกหัดระดับนักรบ ข้าเพียงแค่ต้องการจะแสวงหาความช่วยเหลือให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อปกป้องบัลลังก์เมื่อเวลานั้นมาถึง”

จอมเวทย์ราชสำนักใหญ่พยักหน้าเห็นด้วยขณะที่ชายชราคนนั้นหันมามองเขา

“นั่นก็ถูก พันธมิตรจะมีประโยชน์ แต่จากนี้ไป อย่าได้ก้าวออกไปจากพระราชวังอีก”

“ข้าจะไม่ออกไปอีกแล้ว ท่านพ่อ ท่านสามารถหยั่งถึงพลังที่แท้จริงของชายคนนั้นได้หรือไม่?” เขาถามด้วยความสงสัยหลังจากได้ยินสิ่งที่นักบวชกล่าว

“เขาทำลายการปิดล็อกมิติได้ในเวลา 5 นาที สิ่งนี้จะต้องเป็นอย่างน้อยจอมเวทย์ผู้ฝึกหัดระดับนักรบถึงจะสามารถทำได้ ระมัดระวังตัวด้วยลูกชายข้า และเพิ่มความพยายามของเจ้าเป็น 2 เท่า ราชอาณาจักรแห่งนี้สร้างขึ้นด้วยเลือดและเหงื่อของคนสายเลือดชั้นสูงแห่งตระกูลแลนธานอเร่ พวกเราจะต้องปกป้องบัลลังก์ไว้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายมากเพียงใดก็ตาม หากพวกเราไม่สามารถจะทำได้ พวกเราก็จะพินาศไปกับมันด้วย”

เมื่อราคากล่าวเช่นนั้นออกมา อุณหภูมิในห้องเริ่มสูงขึ้น แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ไอออกมาและต้องนอนลงบนเตียง

“ปกป้อง…หรือตาย…ดูแลตัวเองด้วย ลูกชายข้า ข้าต้องพักผ่อนแล้ว” เขากล่าวด้วยเสียงสั่น ก่อนจะปิดตาลง

กระนั้น ราชาก็แสดงสีหน้าล้อเลียนหลังเขาออกมาจากห้องแล้ว

ในเวลาเดียวกันนั้น แดนีลก็ได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขากลับเป็นแบบเดิม หลังจากที่เทเลพอร์ตเข้าไปในเมืองชั้นนอกแล้ว โชคดีที่ป่าอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโลเมตร เขาจึงสามารถเทเลพอร์ตจากตำแหน่งเดิมเข้ามาด้วยเมืองได้ด้วยพลังงานที่น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ผิวของเขามีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่เกิดขึ้นก่อนเขาจะกลับมาเทเลพอร์ตได้ เขาสามารถทำได้เพียงอดทนต่อความเจ็บปวด และเดินโซเซกลับไปยังห้องของเขาเท่านั้น ขณะนั้นเอง เขาก็ได้ทหารยามเดินออกมาราดตระเวณไปทั่ว

ด้วยโชคดีเล็กน้อย แดนีลเทเลพอร์ต 2 ครั้ง หลบหนีการลาดตระเวณและกลับมาถึงห้องของเขา เขารีดพลังจนหมดสิ้น และหน่อจอมเวทย์ของเขาก็เริ่มปวดจากการใช้งานหนักเกินไป

โชคดีที่บาดแผลทั้งหมดมีขนาดเล็ก ปัญหาเดียวก็คือ จำนวนที่มากเกินไปของมัน หลังจากแดนีลทำแผลทั้งหมดของเขาแล้ว เขานอนหลับไปบนเตียงของเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกคันทั่วร่างจากการทำงานของน้ำยารักษาบาดแผล ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบเร่ง เขาอาบน้ำก่อนจะมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของเสนาบดี

แม้เขาจะไม่รู้ว่าจะมีการบลัฟฟ์กันหรือไม่ แต่เขาก็ยังคงต้องค้นหาว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

ทันทีที่เขาเข้ามา เขาก็เห็นเสนาบดีที่นั่งยิ้มอยู่ในห้องโถง

“ราชาออกคำสั่งให้เสนาบดีการคลังทำสัญญาขายน้ำยาทั้งหมดไปยังพระราชวังโดยตรง พระราชวังจะซื้อจากราคาที่เจ้าระบุไว้ในช่วงเปิดร้านค้า ไม่ว่าจะมีเท่าใด พวกเขาก็ยินดีที่จะซื้อทั้งหมด แดนีล ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเจ้าจะสร้างความประทับใจให้พวกเขาไม่น้อย ราชายังได้ฝากให้ข้าขอร้องอาจารย์ของเจ้าเป็นส่วนตัวอีกว่า ให้ท่านพิจารณาเรื่องที่เขาเขอ และค่อยให้คำตอบแก่เขาในภายหลัง”

ได้ยินเช่นนั้น แดนีลก็ยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส มันได้ผล

เมื่อตระหนักว่าปัญหาทางการเงินทั้งหมดของเขาได้รับการแก้ไขแล้ว แดนีลมีความสุขอย่างมาก และเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย เขาคิดแผนการสำรองขึ้นมามากมาย เพราะกลัวว่าราชาจะพิจารณาว่า อาจารย์ของเขาเป็นของปลอม

ตอนนี้ ทั้งหมดที่เขาจำเป็นจะต้องทำก็คือ มุ่งเน้นไปที่การสร้างฝ่ายของเขาขึ้นมาอย่างช้าๆ ขณะเดียวกัน ก็เริ่มทำเครื่องประดับเวทมนต์ แล้วเขาก็ยังมีงานเบ็ดเตล็ดเล็กๆน้อยๆอย่างกลับไปหาเอนชานเตอร์ เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับการเอนชานต์เครื่องประดับเวทมนต์เพิ่มเติม และการชี้นำโจชัว เพื่อรวบรวมผู้คนมาเข้าร่วมกับฝ่ายของเขาผ่านการสาบานตน

ในตอนนี้ ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของเขา ได้ถูกขจัดออกไปแล้ว

การพบกันครั้งนี้มีความสำคัญอย่างมาก เพราะในตอนนี้ เขารู้แล้วว่า ราชาต้องการจะหลบหนีมากกว่าจะต่อสู้

ไม่ว่าอย่างไร ข้อมูลก็คือพลัง และด้วยข้อมูลนี้ แดนีลสามารถจะปรับเปลี่ยนแผนการของเขา ไม่ให้เป็นที่สนใจของราชา และปล่อยให้ผู้ที่ต้องการบัลลังก์ต่อสู้กันเอง