WDS Chapter 68 ค่ำคืนพายุ

ชายคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีดำ เดินผ่านถนนในสลัมของราชอาณาจักรแลนธานอร์ ขณะที่เดิน เขาจับหมวกคลุมที่คลุมหัวขอเขาแน่น นี่เป็นเพราะลมและฝนจากพายุโหมกระหน่ำ ที่ต้องการจะหยุดเขาจากการเดินและพัดพาเขากลับไปยังทางเดิมที่เขาจากมา

เห็นว่ามันเดินยากขึ้นเรื่อยๆ ชายคนนั้นก็มองไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีทหารยามอยู่หรือไม่ มันเป็นค่ำคืนที่พายุโหมกระหน่ำในราชอาณาจักร ทำให้ทหารยามหลายคนพากันไปหาที่หลบพายุในบาร์ที่พวกเขาชื่นชอบ แล้วหวังว่า หัวหน้าของพวกเขาจะทำเช่นเดียวกัน และไม่ออกมาตรวจสอบว่าพวกเขายังทำหน้าที่อยู่หรือไม่

เมื่อยืนยันว่า ไม่มีใครอยู่รอบๆแล้ว ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะหายตัวไปจากตำแหน่งเดิมที่เขาเคยอยู่

ภายในบ้านแห่งหนึ่ง เปลวเพลิงของเทียนแกว่งไปมาและดับลง จากนั้น ชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า

เห็นว่าเทียนดับ ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นและเตรียมจะไปจุดเทียนอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นว่ามีคนอยู่ในห้องกับเขา เขาก็หยุดลงในทันที

“แกนเวอร์ ข้าเชื่อว่าท่านคงจะสบายดี”

เสียงนี้ปลุกเขาจากความตกใจ และมันทำให้เขารู้ว่า คนที่เพิ่งจะมาถึง เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เขายิ้มออกมาและถามว่า “แดนีล เจ้าได้ทำสิ่งที่ข้าขอมาหรือไม่?” ก่อนที่เขาจะถูมือ เหมือนมีความหมายบางอย่าง

ได้ยินเช่นนั้น ชายคนนั้นก็หยิบไวน์ออกมา 2 ขวด ก่อนจะถอดหมอกคลุมที่เปียกโชกออก เผยให้เห็นใบหน้าของเขา

ดวงตาสีเขียวของเขาเปร่งประกาย และมันดูเหมือนว่าจะมีพลังอำนาจบางอย่าง แล้วพวกมันก็เป็นสิ่งที่โดดเด่นสำหรับใครก็ตามที่จดจ้องไปยังใบหน้าของเขา จากนั้น หากสังเกตดีๆ จะเห็นกลามที่เข้ารูปและคางแหลม ซึ่งมันได้ทำให้ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ ราวกับมันถูกแกะสลักมาอย่างประณีตและงดงาม สุดท้าย เป็นจมูกคมและรอยยิ้มที่มั่นใจ ทำให้ชายชราที่อยู่ในบ้าน รู้ว่าเด็กน้อยแดนีลคนนั้น ได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแล้ว

สบัดน้ำออกจากเสื้อผ้า แดนีลมองไปยังชายชรา ที่ซึ่งกำลังกระดกดื่มไว้ขวดหนึ่งอยู่

ชายคนนี้คือ แกนเวอร์ เป็นสหายที่ไว้วางใจได้ของพ่อเขา พวกเขาให้เขามาพักอาศัยอยู่ในบ้านแอนิวรอน และแจ้งแดนีลผ่านเครื่องประดับเวทมนต์ หากมีเกตุการณ์ใดๆเกิดขึ้น

“แกนเวอร์ ไปนอนเถอะ และท่านก็ไม่ต้องอยู่เฝ้าที่นี่อีกแล้ว”

ทันทีที่เขากล่าว ชายชราที่กำลังเพลิดเพลินไปกับไวน์ก็รู้สึกง่วง ราวกับมีบางอย่างผสมอยู่ในไวน์ ซึ่งส่งผลต่อจิตใต้สำนึกของเขา

เขาพยักหน้าอย่างงุ่มง่าม ก่อนจะเดินโซเซไปยังเตียงและนอนลง ก่อนจะเริ่มกรนออกมาไม่นานหลังจากนั้น เห็นเช่นนั้น แดนีลก็หัวเราะออกมา และหยิบไวน์ออกมาวางบนโต๊ะใกล้ๆ

“ขออภัยด้วยสหายชรา แต่ท่านไม่ควรจะตื่นขึ้นมาเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น” เขากล่าวขณะที่เอาผ้ามาห้าให้กับชายชราที่กำลังนอนกรน

เดินไปที่กลางห้องนั่งเล่น เขาเลื่อนโซฟาออกไป ก่อนจะชี้ไปที่พื้น จากนั้น ประตูไม้ก็ปรากฎขึ้นบนพื้น แดนีลเปิดมันและลงไปข้างล่างอย่างระมัดระวัง

หลังจากเดินลงมาได้ไม่ไกล เขาก็หยุดอยู่ที่ด้านหน้าทางเข้าห้องโถงฝึกอบรมกระตุ้นพลังงานตามธรรมชาติที่เขาโหยหา

ก่อนที่เขาจะนำมันได้ มีบางสิ่งที่เขาจะต้องทำก่อน โดยใช้พลั่วที่วางอยู่บนพื้นใกล้ๆ แดนีลขุดไปรอบๆห้อง

การเทเลพอร์ตสิ่งของ มันจะดีที่สุดหากสิ่งของชิ้นนั้นไม่ผูกติดอยู่กับสิ่งใด เพราะมันจะส่งผลถึงพลังงานที่ใช้ในการเทเลพอร์ต หากมันมากเกินไป ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด มันอาจจะทำให้หน่อจอมเวทย์พิการชั่วคราวได้ สุดท้ายแล้ว หน่อจอมเวทย์ก็เป็นเหมือนกร้ามเนื้อที่ใช้ควบคุมอนุภาคมูลฐาน การผลักดันมันมากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี และควรจะให้มันเติบโตไปอย่างเหมาะสม การฝืนมันมากเกินไป อาจจะทำให้กลายเป็นพิการอย่างแท้จริงได้

ดังนั้น แดนีลจึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากในการเทเลพอร์ตสิ่งของขนาดใหญ่เช่นนี้ ข้อจำกัดนี้ทำให้แดนีลจะต้องรอจนกระทั่งเขามาถึงระดับจอมเวทย์ผู้โดดเด่นระดับมนุษย์ขั้น 4 ก่อน เขาถึงจะพยายามย้ายห้องโถงฝึกอบรมกระตุ้นพลังงานไปยังที่ปลอดภัยได้

ในขณะที่เขาขุดดินรอบๆ ตัวถังด้านนอกห้องที่ดูราวกับเหล็กอยู่นั้น เหงื่อของเขาก็หลั่งออกมาทั่วร่าง ทำให้เขาต้องถอดเสื้อผ้าที่สวมอยู่

ในขณะที่เขาทำเช่นนั้น มันก็ได้เผยร่างที่ดูแข็งแรงของเขาออกมา แม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้ใหญ่นัก แต่กร้ามเนื้อของเขาก็ได้สัดส่วน และเขาก็สามารถจะเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว

การขุดเพียงครั้งเดียวของเขา เพียงพอที่จะตักดินหนัก 50 กิโลกรัมขึ้นมาได้ หากเอเลนาฟเห็นฉากนี้ เขาคงจะต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะคนที่จะทำเช่นนี้ได้ จะต้องเป็นอย่างน้อย นักสู้ผู้โดดเด่นระดับมนุษย์

นักสู้ผู้โดดเด่นระดับมนุษ์ด้วยวัย 16 ปี ความสำเร็จดังกล่าวเป็นสิ่งที่ทุกคนในราชอาณาจักรเยาะเย้ยว่าเป็นการหลอกลวง ในบันทึก นักสู้ผู้โดดเด่นระดับมนุษย์ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ราชอาณาจักรแลนธานอร์ มีอายุได้ 18 ปี และก็เป็นสมาชิกเชื้อพระวงศ์

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ลูกบอลเหล็กขนาดใหญ่ก็วางอยู่ตรงหน้าแดนีล เขาวางมือบนประตูและกล่าวในใจว่า ‘เริ่มการเทเลพอร์ตขนาดใหญ่’

อากาศรอบๆบิดเบี้ยวในฉับพลัน ไม่นานหลังจากนั้น ห้องโถงก็หายไป ทิ้งไว้เพียงถ้ำที่ว่างเปล่า

แดนีลพร้อมด้วยห้องโถงปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งที่ใต้ดินของบ้านสองชั้น ที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านที่อยู่ระหว่างชายแดนและเมืองหลวงของราชอาณาจักรแลนธานอร์ ช่วงเวลาที่การเทเลพอร์ตเสร็จสิ้น เขาก็ล้มตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า หน้าผากของเขาร้อนราวกับถูกเผา และเขาพยายามคงสติไว้ขณะที่ลากร่างของตัวเองไปที่เตียงใกล้ๆและจับบล็อกอีเธอร์ที่อยู่บนนั้นแน่น

ด้วยการบีบของเขา หมอกสีขาวปรากฎขึ้นรอบๆบล็อก มันทำให้เขาสงสัยอีกครั้งว่า ของแข็งจะกลายเป็นก็าซได้ง่ายๆด้วยการบีบเช่นนี้ ตระหนักว่าตัวเองเริ่มจะสูญเสียสมาธิ แดนีลก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และสั่งให้ระบบใช้พลังงานเพื่อบรรเทาอาการ

ของเขา

พลังงานของบล็อกอีเธอร์หมดลงอย่างรวดเร็ว ทำให้แดนีลต้องหยิบอีกอันจากเตียงและใช้มันอย่างต่อเนื่อง เมื่อลมหายใจของเขาค่อยๆกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาก็มองไปที่ห้องโถงฝึกอบรมกระตุ้นพลังงานตามธรรมชาติ พร้อมกับแสดงใบหน้าแห่งชัยชนะ

ขณะนั้น ในห้องลับที่ซ่อนอยู่ในพระราชวัง ชายชราที่กำลังสูดลมหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก ขณะที่เขากำลังเกี่ยวกับราชอาณาจักรที่บรรพบุรุษส่งมอบให้กับเขา

รู้ว่าเวลาบนโลกนี้ของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว เขาก็เปิดและปิดตาของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยให้ความตายที่รอคอยเขามานานหลายสิบปีกัดกินเขา