WDS Chapter 84 ความตื่นตระหนกและความภาคภูมิใจ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ชายอ้วนที่ยืนอยู่ข้างราดากัสต์ แสดงความเงียบสงบบนใบหน้าของเขา ราวกับว่า ภาพของสัตว์ร้ายที่พุ่งชนกำแพงพระราชวัง เป็นเพียงภาพที่เขาเห็นเป็นประจำทุกวัน

ในฉับพลัน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปขณะที่เห็นนักบวชอีกคนปรากฎตัวขึ้นด้านหน้าเขา

“จริงหรือ?” เขาถาม ท่าทีที่สงบหายไป และมันกลายเป็นภาพของผู้ทรงอำนาจ

“ขอรับนายท่าน แม้ว่าจะไม่สามารถยืนยันได้อย่างถูกต้อง แต่ข่าวลือได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองชั้นนอกแล้ว หากสิ่งนี้เป็นเรื่องจริง พวกเราจะต้องถอนกองกำลังที่แท้จริงของพวกเราออกมา และเปลี่ยนแผนการ พวกเราจำเป็นจะต้องระมัดระวังเกี่ยวกับเรื่องนี้” ชายคนนั้นตอบขณะโค้งคำนับ

“เหอะ มันสามารถจะตรวจสอบได้ง่ายๆ” เขากล่าวเบาๆ ก่อนที่จะหยิบสิ่งที่ดูเหมือนแท็บเล็ตหินออกมาจากในกระเป๋า

ไม่กี่นาทีต่อมัน การแสดงออกของเขากลายเป็นขุ่นมัวเล็กน้อยขณะที่กล่าวว่า “มันเป็นจริง เครื่องประดับเวทมนต์โบราณหายไปจากนิกาย เริ่มแผนB”

โบกมือเหนือสัตว์ร้ายด้านล่าง เขาทำให้ทุกคนที่รอให้สิ่งกีดขวางพังทลายลงมึนงง เพราะสัตว์ร้ายสลายหายไป

หยิบยาเม็ดทองคำขนาดเล็กออกมาจากที่ซ่อนในเข็มขัด ชายคนนั้นถอนหายใจก่อนจะกล่าวว่า “ท่านอาร์คบิชอบจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน”

มีภาพคล้ายๆกันนี้เกิดขึ้นในสถานที่ที่สมาคมไตรคอบร้ากำลังเจาะสิ่งกีดขวาง หลังจากที่ชายคนหนึ่งได้รับการติดต่อ เครื่องกระทุ้งก็ถูกย้ายออกไป ขณะที่เขาหยิบอสรพิษมีชีวิตที่กระกายแสงสีแดงออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา และใช้มือจับมันอย่างระมัดระวัง

ในพระราชวัง การแสดงออกที่พึงพอใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของราชา หลังจากที่เขาเห็นว่าสัตว์ร้ายและเครื่องกระทุ้งหายไป

“พวกมันหยุดการโจมตี ในที่สุด พวกมันก็ยอมแพ้แล้ว?” เขาอุทานออกมาเสียงดัง ทำให้รองปรมาจารย์นิกายขึงตามองมาที่เขาอีกครั้ง

กระนั้น การขึงตาก็กลายเป็นความตกใจในทันทีที่เห็นวัตถุที่ถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าของคนทั้งสอง

ในช่วงเวลานั้น ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับการสื่อสารจากนิกาย ซึ่งมันทำให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

รองปรมาจารย์นิกายคว้าไปที่คอขององค์ชายใหญ่และยกสูงขึ้นในอากาศ ก่อนจะคำรามว่า “สายลับได้ยืนยันแล้วว่า เครื่องประดับเวทมนต์โบราณกหายไปจากนิกาย พวกเราตรวจสอบเครื่องประดับเวทมนต์นี้ได้ในทันที ราวกับพวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องค้นหาอะไรและยังรู้อีกว่าของปลอมถูกวางไว้หลอกพวกเขา ข้าบอกให้เจ้าระมัดระวังสิ่งนี้ แต่เจ้าก็ยังล้มเหลว? ข้อมูลเกี่ยวกับเครื่องประดับเวทมนต์นี้หลุดออกไปได้อย่างไร?”

น้ำเสียงของเขารุนแรงอย่างถึงที่สุดขณะที่ตวาดไปยังองค์ชายใหญ่ ซึ่งกำลังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เห็นเช่นนั้น ราชารู้สึกได้ในทันทีว่าเขาตัดสินใจผิด ตลอดเวลา ลูกชายของเขาบอกกับเขาว่า มันเป็นความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกัน แต่ในตอนนี้ เมื่อเห็นการกระทำของรองปรมาจารย์นิกาย และความหวาดกลัวบนใบหน้าของลูกชาย เขาก็รู้ได้ในทันทีว่า ลูกชายของเขาโกหก

แน่นอนว่า ผู้ที่ทำให้เกิดทั้งหมดนี้ก็คือ แดนีล หลังจากที่เขาพบว่า กองกำลังที่อยู่ด้านนอก ไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่แท้จริง เขาจึงตัดสินใจว่า การปล่อยข้อมูลให้รั่วไหลออกไปและทำให้พวกเขาต้องใช้มาตรการสุดท้าย เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา

ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ได้ใช้เงินและความพยายามอย่างมาก เพื่อที่จะให้มันดำเนินมาถึงขั้นตอนนี้ ดังนั้น มันจึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะต้องมีแผนสำรองไว้สำหรับกรณีที่มีความผิดพลาดใดๆ

แผนการของแดนีลก็คือ ผลักดันให้พวกเขาใช้แผนการเหล่านั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือ ทำให้สิ่งกีดขวางตรงหน้าพังทลายลง หากเขาไปถึงหัวใจได้ มันก็ไม่สำคัญแล้วว่าแผนการของกองกำลังอื่นๆจะเป็นเช่นใด

นี่เป็นตัวอย่างที่เหมาะสมกับคำกล่าวที่ว่า ‘การฆ่าด้วยปืนจ้าง’ แดนีลไม่ต้องจ่ายอะไรเลยสำหรับการจ้างนี้ เขามีปืน 2 กระบอก ที่กำลังเล็งไปที่เป้าหมาย และต้องการเพียงแรงกระตุ้นเล็กน้อยในการใส่พลังอย่างเต็มที่

กองทัพการปกครองได้แยกย้ายกันไปทั่วทั้งเมืองเพื่อรอคำสั่ง ดังนั้น เพียงแค่เขาส่งข้อความออกไป ข่าวลือก็จะแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองอย่างรวดเร็ว ด้วยทรัพยากรของกองกำลังทั้งสอง เขาคาดการณ์ว่า พวกเขามีวิธีตรวจสอบว่าข้อมูลนี้เป็นจริงหรือไม่

ดูเหมือนว่า การคาดการณ์ของเขาจะถูกต้อง แล้วนิกายก็คงจะรู้อยู่แล้วถึงความเป็นไปได้ที่ข้อมูลจะรั่วไหล และพวกเขาได้ตัดสินใจใช้ของปลอมวางในตำแหน่งของเครื่องประดับเวทมนต์โบราณนั้นอย่างแน่นอน แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากพบว่าเครื่องประดับเวทมนต์หายไปจากคลังสมบัติแล้ว ทุกคนก็สามารถจะเชื่อมโยงเรื่องทั้งสองเข้าด้วยกัน และคาดเดาได้ว่า รองปรมาจารย์อาจจะนำเครื่องประดับเวทมนต์โบราณมากับเขา ซึ่งมันจะทำให้ทำความเข้าใจรูปแบบได้เร็วขึ้น

แผนการของพวกเขาล้มเหลว เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างแบบจำลองของสิ่งประดิษฐ์โบราณได้ ทุกคนสามารถจะสัมผัสถึงความผิดพลาดได้ด้วยการมองมันไกล้ๆ ดังนั้น แผนของพวกเขาจึงเป็นความลับอย่างมาก และรองปรมาจารย์มอบงานนี้ให้กับองค์ชายใหญ่ที่น่าจะไว้วางใจได้

“ข้า ข้ามั่นใจ มันเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนที่นี่จะส่งผ่านข้อมูล เพราะพวกเขารู้ดีว่า การกระทำดังกล่าว อาจจะทำให้ทั้งตระกูลถูกฆ่าได้ แม้แต่อัตลักษณ์ของพวกเขา ก็ได้รับการยืนยันทั้งหมด” องค์ชายใหญ่กล่าว ก่อนที่เขาจะถูกโยนออกไปด้านข้าง กระแทกกับผนังและตกลงสู่พื้น

การแสดงออกถึงความตกใจกลัวปรากฎขึ้นบนใบหน้าของราชา ขณะที่เขาเห็นสมาชิกตระกูลแลนธานอเร่ถูกปฏิบัติเช่นนั้น กระนั้น เขาก็ลังเลที่จะว่ากล่าวใดๆ เพราะเขารู้ถึงระดับขั้นของบุคคลตรงหน้าของเขาดี ในความเป็นจริง เนื่องจากเขาปรารถนาในพลังและการมีชีวิตยืนยาวมากเกินไป มันจึงทำให้เขาตาบอด และไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติทั้งที่ควรจะเห็น

การแสดงออกของเขากลายเป็นไม่พอใจขณะที่จำการกระทำของเขาได้ ได้ยินเสนอของลูกชายใหญ่ว่า เขาสามารถจะเกษียณตัวเองและฝึกฝนด้วยทรัพยากรที่ดีที่สุด ขณะที่ปัญหาทั้งหมดจะได้รับการแก้ไขโดยนิกาย ตอนแรก เขาก็วิตกกังวล แต่กระนั้น ด้วยความมั่นใจว่า มันเป็นความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมตามที่ลูกชายใหญ่บอก และเขาเพียงแค่จะต้องปล่อยให้นิกายรับสมัครประชากรในราชอาณาจักรเท่านั้น เขาจึงตกลงในทันที เพราะกลัวว่าจะถูกกองกำลังอื่นๆสังหาร แล้วรีบพาชายคนนี้มายังหัวใจของรูปแบบทันที

ภาพลูกชายของเขาที่ถูกทำร้ายและนอนจมกองเลือดอยู่พื้น ทำให้เขารู้ว่าเขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด โดยไม่คำนึงถึงความตั้งใจของนิกายต่อราชอาณาจักร ในฐานะราชา เขารู้ว่าลูกชายของเขาเป็นเพียงตัวหมากที่นิกายใช้สำหรับการปกครองราชอาณาจักร เมื่อเวลาผ่านไป ชื่อตระกูลของเขาก็อาจจะถูกลบไป และถูกแทนที่ด้วยนิกาย นั่นควรจะเป็นวัตถุประสงค์ของพวกเขา

เมื่อตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ ความโกรธก็ปะทุขึ้นภายในหัวใจของเขา แม้มันจะเป็นความจริงที่ว่า เขาไม่สนใจสิ่งใดนอกจากการมีอายุยืนยาว แต่เขาก็ยังคงมีความภาคภูมิใจจากการที่เกิดมาเป็นคนที่ถูกเคารพบูชาและเป็นที่หวาดกลัวของผู้คน

ความภาคภูมิใจนี้ได้ปลุกเขาให้ตื่น บอกให้เขารู้ว่า เขาจะต้องไม่เพียงยืนและเฝ้าดูรองปรมาจารย์นิกาย ที่เริ่มจะมองไปยังผู้คนในห้องพร้อมกับจิตสังหาร