WDS Chapter 114 การตัดสินใจของสำนักฝึกอบรม

“สำหรับสมาชิกกองทัพการปกครอง พวกเจ้าสามารถเลือกที่จะออกไปในตอนนี้ หลังจากที่ได้รับสิ่งที่ควรจะเป็นของพวกเจ้า และสาบานว่าจะไม่กล่าวเรื่องนี้กับใครก็ตามแล้ว จงคิดและตัดสินใจเลือกด้วยตัวเอง”

การสาบานตนจะคงอยู่ตลอดไป จนกว่าคนที่รับคำสาบานตนจะปลดปล่อยคำสาบานตนและคนที่สาบานตนให้เป็นอิสระ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ไม่สามารถจะตั้งเวลากับคำสาบานตนได้ ดังนั้น แดนีลจึงตัดสินใจให้โอกาสแก่พวกเขา ในการเลือกวิถีชีวิตของพวกเขาเอง เขาไม่มีความตั้งใจที่จะบังคับใคร

เห็นการแสดงออกที่กำลังคิดอย่างลึกซึ้งบนใบหน้าของทุกคน เขาตัดสินใจรอการตอบสนองของพวกเขา ขณะที่ครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนการจากข้อเสนอของนิกายสังหารลับ

สำหรับการฝึกฝน ไม่มีข้อกำหนดพิเศษด้านอายุหรือระดับพลัง สิ่งเดียวที่ต้องการก็คือพรสวรรค์ แต่ด้วยเทคนิคที่เขาจะมอบออกไปให้ สิ่งนี้จะไม่มีปัญหามากนัก

ไม่ว่าอย่างไร หากให้เขาเลือกระหว่างมือสังหารที่มีความสามารถสูงแต่ไม่จงรักภักดี และมือสังหารที่มีความสามารถปานกลางซึ่งสาบานจะปฏิบัติตามทุกคำสั่งของเขา เขายินดีที่จะเลือกอย่างหลังโดยไม่ลังเลใดๆ

ความจงรักภักดีเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน แดนีลเคยเห็นตัวอย่างมากแล้ว อย่างเช่น ลาราเวลที่ทรยศต่อราชา และองค์ชายใหญ่ที่ทรยศพ่อของเขา

ดังนั้น วิธีเดียวที่จะประกันความจงรักภักดีได้คือ คำสาบานตน

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดหวังว่า ทหารที่มีความสามารถจะยอมสาบานตน คนชั้นสูงส่วนใหญ่ในกองทัพเพียงแค่สาบานตนอย่างง่ายๆ และพวกเขาก็มีพลังมากพอที่จะออกไปเมื่อใดก็ได้ที่พวกเขาต้องการ วัตถ์ประสงค์หลักในการอยู่ในกองทัพของพวกเขาก็คือ การได้รับประสบการณ์และใช้ทรัพยากรที่ได้รับมาเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง ไม่ว่าอย่างไร โลกก็เป็นดั่งหอยนางรมของพวกเขา

ดังนั้น แผนการของแดนีลก็คือ การเลือกทหารที่มีความสามารถสูงสุดในกองทัพซึ่งยินดีที่จะสาบานตน 100 นาย พร้อมด้วยเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่สุดในกองทัพการปกครองอีก 100 คน เป้าหมายก็คือ การส่งจอมเวทย์ 100 คน และนักสู้อีก 100 คน ไปที่นิกายสังหารซ่อนเร้น นี่เป็นเพราะมือสังหารแต่ละประเภทต่างก็มีความสามารถและวิธีการใช้งานที่แตกต่างออกไปตามความเหมาะสม

“ข้าขออภัยด้วยองค์ราชา ข้าไม่สามารถจะนำตัวเองไปผูดมัดกับการสาบานตนเช่นนี้ได้ ข้ารักอิสระ และแม้แต่เทคนิคนี้ มันก็ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงความปรารถนาของข้าได้”

คนที่กล่าวออกมาและดึงแดนีลกลับมาจากความคิดของเขา เป็นผู้หญิงที่ดูอายุราว 30 ปี แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักชื่อของเธอ แต่เขาก็รู้ว่า เธอเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญคาถาเพลิงที่ดีที่สุดในสำนักฝึกอบรม

เฟลิกซ์เคยเตือนแดนีลเกี่ยวกับเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว จากคำกล่าวของเขา สำนักฝึกอบรมเป็นสถานที่ที่เหล่าคนที่ไม่ต้องการผูกมัดกับสิ่งใดจะไปอยู่ เขาแนะนำให้ปล่อยพวกเขาให้มีอิสระตามที่พวกเขาต้องการ และบุคคลเหล่านั้นยากมากที่จะยอมรับการสาบานตน

ดั่งที่เขากล่าว ผู้เชี่ยวชาญอย่างน้อยครึ่งหนึ่งพยักหน้าขณะที่พวกเขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นกล่าว

ถูกต้องแล้ว ครึ่งหนึ่งของพวกเขา

บุคคลเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มาถึงระดับอย่างน้อย ผู้โดดเด่นระดับมนุษย์ ซึ่งมีทั้งจอมเวทย์และนักสู้ หากพวกเขาฝึกฝนเทคนิคที่แดนีลจะมอบให้ การไปถึงผู้ยอดเยี่ยมระดับมนุษย์ หรือแม้แต่ระดับนักรบ ก็ไม่ใช่เพียงความฝันอีกต่อไป

“ท่านต้องเข้าใจว่า หากท่านสาบานตนและฝึกฝนเทคนิคนี้ มันเป็นไปได้ที่ท่านจะไปถึงระดับนักรบ ซึ่งมันจะเพิ่มอายุขัยของท่านขึ้นเป็น 2 เท่า ก่อนที่ท่านจะตาย สิ่งนี้ไม่ดึงดูดท่านหรือ?”

ด้วยความไม่เข้าใจ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

ระดับนักรบ ที่ระดับนั้น มันเป็นดังพรที่ได้รับจากสวรรค์สำหรับเกือบทุกพื้นที่ในทวีป ด้วยอายุขัยที่ยาวนานขึ้น พวกเขาสามารถจะออกไปสำรวจสถานที่ต่างๆในทวีปแอนแกเรีย หรือกระทั่งลองเข้าไปในบิ๊กโฟร์ ที่มีเทคนิคที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปได้

ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ พวกมันทั้งหมดอาจจะเป็นของพวกเขา และสิ่งที่พวกเขาต้องทำทั้งหมดมีเพียง การทำให้แดนีลไว้วางใจ

“ฝ่าบาท ข้าสามารถกล่าวส่วนตัวกับท่านได้หรือไม่?”

ได้ยินเช่นนั้น แดนีลก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมรับคำขอ

หลังจากเดินเข้ามาใกล้กันแล้ว เขาก็พยักหน้าให้เคลเลอร์ร่ายคาถาใบ้

เมื่อเสียงที่อยู่รอบๆเงียบลงแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มให้เขา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีน้ำตาล ทำให้แดนีลคิดสาวทอมบอยจากโลกเดิมของเขา ตอนนี้ สังเกตเธออย่างใกล้ชิด เขามองเห็นว่า เธอมีกร้ามเนื้อที่สมบูรณ์ และมีใบหน้าของเธอค่อนข้างคล้ำ ผมสีแดงหยิกของเธอยาวมาถึงไหล่ ขณะนั้น เธอลูบที่จมูกยาวของเธอก่อนจะกล่าวว่า

“ฝ่าบาท ชื่อของข้าคือ วอลมา ข้ามีคำถามง่ายๆ แต่ข้าไม่ต้องการที่จะถามมันต่อหน้าเด็กรุ่นเยาว์ที่เต็มไปด้วยความหวังเหล่านั้น ท่านสามารถจะรับประกันได้หรือไม่ว่า ข้าจะยังมีชีวิตในอีก 10 ปีข้างหน้า หากข้าสาบานตนกับท่านและยอมรับเทคนิคนี้?”

ได้ยินคำถามนี้ แดนีลตกตะลึง

ในความเป็นจริง มันเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย เพียงแต่เขาไม่มีคำตอบก็เท่านั้น

เป้าหมายของเขาในการสร้างกองทัพการปกครองขึ้นมาก็คือ การสร้างกองกำลังที่เป็นของเขา พวกเขาจะถูกนำไปใช้ในการดำเนินสิ่งต่างๆ ตั้งแต่ปฏิบัติการลับไปจนถึงปฏิบัติการทางทหาร ความตายอาจจะเกิดขึ้นไปทุกเมื่อ

ดังนั้น เขาจะรับประกันว่า เธอจะยังมีชีวิตอยู่ในอีก 10 ปีได้หรือไม่นั้น? แน่นอนว่า ไม่ เขาไม่สามารถจะรับประกันได้ ไม่ว่าการทำสิ่งต่างๆจะออกมาดีเพียงใด แต่ความตายก็ไม่สามารถจะหลบเลี่ยงได้ เขาได้เห็นความจริงของเรื่องนี้มาจาก เมื่อครั้งที่รองปรมาจารย์นิกายใบไม้ร่วงโรย ปล่อยให้ราชาและจอมเวทย์ราชสำนัก ทำการโจมตีเขา ก่อนจะเปลี่ยนวิธีของมันไปที่เหล่าคนชั้นสูงที่อยู่ด้านหลัง ในความเป็นจริงแล้ว เขายังคงจดจำภาพน่าตกใจที่ร่างต่างๆถูกเผาไหม้ได้จนถึงตอนนี้

ที่นี่ไม่ใช่โลกที่สงบสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยพลังของเวทมนต์ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นไปได้

“ท่านไม่สามารถทำได้ใช่หรือไม่ ฝ่าบาท ในฐานะคนที่ได้เห็นโลก พวกเรารู้เกี่ยวกับสิ่งนี้ชัดเจน แต่เด็กรุ่นเยาว์เหล่านั้นรู้เหมือนกันกับพวกเราหรือไม่? บางที บางคนอาจจะรู้ลึกๆในหัวใจของพวกเขา แต่พวกเขามีเหตุผลของพวกเขาที่สาบานตนกับท่าน เอเลนาฟบอกข้าเกี่ยวกับวิธีการก่อตั้งกองทัพการปกครองแล้ว หากไม่มีความเกลียดชังที่เปี่ยมล้นแล้ว พวกเขาจะยังตัดสินใจเช่นเดิมหรือไม่?”

แดนีลพูดไม่ออก แน่นอนว่า เขาไม่เคยสวมรองเท้าของพวกเขา

เมื่อครั้งที่พวกเขาสาบานตน ความอยุติธรรมที่พวกเขาเผชิญ เอ่อล้นอยู่ในหัวใจของพวกเขา แต่ในตอนนี้ ปัญหาเหล่านั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว

ในช่วงเวลานี้ แดนีลสาบแช่งตัวเองที่เขาไม่รู้ตัว และบอกทุกคนว่าอะไรคือความเสี่ยง มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะเปิดเผยทุกอย่างออกมา แต่เขากลับละเลยมัน

แน่นอน เขายังคงมีตัวเลือกที่จะไม่ทำ และปล่อยให้พวกเขาเลือกโดยไม่รู้เกี่ยวกับมัน แต่เขาไม่ใช่คนเช่นนั้น เขาต้องการที่จะให้ผู้ติดตามทุกคนของเขา ยินดีติดตามเขาด้วยความปรารถนาของตัวเอง ไม่ใช่การล่อลวง ดังนั้น แม้จะมีตัวเลือกอื่นเข้ามาในหัวใจของเขา แต่เขาก็ตัดมันทิ้งในทันที

เมื่อเขารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แดนีลก็ไม่คิดที่จะชักช้าอีกต่อไป

“รอซักครู่” เขากล่าวก่อนจะเดินกลับไปตำแหน่งเดิมของเขา

วอลมาไม่ได้กล่าวอะไรและเลือกที่จะมองแดนีลเดินกลับไป รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอกำลังรอดูว่า ราชารุ่นเยาว์จะทำอะไร

“ทุกคน ข้าจำเป็นจะต้องบอกกับพวกเจ้าอีกครั้ง กองทัพการปกครอง เป็นกองกำลังส่วนตัวของข้า ซึ่งจะปฏิบัติหน้าที่เฉพาะ เพื่อสิ่งที่ดีกว่าสำหรับราชอาณาจักรและแม้แต่โดยรวมของทวีปแอนแกเรีย มันมีความเสี่ยงที่จะมีคนตาย และข้าไม่สามารถจะรับประกันได้ว่า จะไม่มีความผิดพลาดใดๆ กล่าวอีกอย่างก็คือ พวกเจ้าอาจจะตายได้ ข้ารู้ว่า ที่พวกเจ้าสาบานตนก่อนหน้านี้ มันเป็นเพราะความเกลียดชังและความทุกข์ทรมานที่พวกเจ้าได้รับจากเหล่าคนชั้นสูง ตอนนี้ ไม่มีเรื่องดังกล่าวในหัวใจของพวกเจ้าอีกแล้ว พวกเจ้ามีอิสระที่จะเลือกเส้นทางของตัวเอง สิ่งเดียวที่ข้าสัญญาได้ก็คือ ข้าจะให้ความสำคัญกับพวกเจ้าเสมอ ดั่งพี่น้องในอ้อมแขนของข้า และข้าจะไม่ใจดำกับพวกเจ้า ดั่งที่ราชาองค์ก่อนเคยทำกับกองทัพ นั่นทั้งหมดที่ข้าสามารถจะกล่าวได้”

ขณะที่แดนีลกล่าวออกไป มันเป็นดั่งการเปิดเผยความลับอีกอย่าง

เขาเปิดเผยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเป็นดั่งที่วอลมากล่าว พวกเขาจำเป็นที่จะได้รู้ความจริง เขาไม่ได้กล่าวคำที่เสียเปล่า เพราะเขาไม่สามารถจะรับประกันอะไรได้

ในเวลานี้ ไม่มีใครที่ไม่แสดงออกอย่างตกตะลึงบนใบหน้าของพวกเขา ขณะที่พวกเขากำลังคิดเกี่ยวกับทางเลือกของตัวเอง

แดนีลรู้สึกราวกับว่า น้ำหนักบางอย่าง ได้ถูกยกออกจากความคิดของเขา คิดเกี่ยวกับมัน เขาตระหนักว่า มันเป็นความรู้สึกผิดบาปที่เกิดขึ้นหลังจากเขาได้ยินคำกล่าวของวอลมา ความรู้สึกผิดบาปจากการไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง และบอกผู้ติดตามที่มีศักยภาพของเขาทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

แดนีลคิดว่า เขายังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องเรียนรู้ เขายืนยันสิ่งนี้ในหัวใจของเขา ก่อนจะเดินกลับไปหาวอลมา

จากนั้น เขาคำกล่าวของเธอก็ทำให้เขาตกใจ ซึ่งมันทำให้เขาถึงกับต้องหันกลับไปมองเฟลิกซ์

“ข้อขออภัยด้วยฝ่าบาท และท่านอย่าเพิ่งโกรธไป ท่านได้ผ่านการทดสอบที่ได้รับการตัดสินโดยท่านปรมาจารย์สำนักฝึกอบรมสำหรับการค้นหาลักษณะนิสัยของท่านตามที่พวกเราต้องการแล้ว หากท่านไม่ตัดสินใจเช่นนี้ แกนหลักของสำนักจะออกไป และเหลือเพียงผู้ที่อาจจะถูกดึงดูดโดยเทคนิคของท่านเท่านั้น แต่ในตอนนี้ กองกำลังและทรัพยากรทั้งหมดของสำนักหมัดแห่งความยุติธรรม พร้อมจะให้ท่านใช้งานแล้ว และพวกเราก็ยินดีที่จะฟังทุกคำสั่งของท่าน”