วิทยาลัยลอรัน

โรงพยาบาล

เชนไหตหยินคงไม่เคยฝันว่าหลินเสี่ยวจะกล้าหาญนักและอุ้มเธอด้วยการอุ้มเจ้าหญิง!

อย่างดีที่สุดใคร ๆ ก็สามารถพูดได้ว่าเขาหุนหันพลันแล่นและทำสิ่งที่ไร้สาระ ที่แย่กว่านั้นจะเรียกว่าการลักพาตัวเจ้าหญิงต่างชาติซึ่งเป็นอาชญากรรมร้ายแรง! ถ้าเชนไตหยินรายงานเขาวันพรุ่งนี้เขาจะได้ลิ้มรสการประหารชีวิตโดยการแขวนคอ!

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเป็นวันพรุ่งนี้ เชนไตหยินไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่อ่อนแอและบอบบางเธอสามารถวาดหิมะที่นี่และตอนนี้และแฮ็กกระโปรงไล่ล่าที่ไม่สำคัญ แต่เธอก็ทำไม่ได้

ถ้าเป็นผู้ชายอีกคนเธอจะทำอะไรซักอย่างมานานแล้ว แต่นี่คือหลินเสี่ยวชายที่ครั้งหนึ่งเคยสารภาพกับเธออย่างกล้าหาญ เธอควรรู้สึกอับอายและโกรธหลังจากถูกกอดโดยชายที่เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง แต่เธอก็ไม่สามารถพูดได้ว่าทำไม แต่การกอดโดยหลินเสี่ยวทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

หลินเสี่ยวจะไม่ทำร้ายเธอเขาจะไม่อยู่เกินขอบเขตของเขาแน่นอนเขาต้องการช่วยเธอ

ความคิดแบบเดียวกันเกิดขึ้นในหัวของเชนไตหยินอย่างต่อเนื่องเธอครุ่นคิดอยู่เรื่อย ๆ และในที่สุดเธอก็เขินอายโดยไม่รู้ตัว

“ หลินเสี่ยว เจ้าจะพาข้าไปที่ไหน?” เชนไตหยินตกใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ

สิ่งแรกที่เธอควรทำคือขอให้หลินเสี่ยวปล่อยเธอ ทำไมเธอถึงเริ่มสนใจจุดหมายปลายทาง? เป็นไปได้ไหมที่เธอยอมรับความเป็นจริงของการถูกกอดโดยหลินเสี่ยว?

ความสับสนความอับอายและความเจ็บปวดจากบาดแผลของเธออารมณ์ทุกอย่างพันกันดังนั้น เชนไตหยินจึงไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นได้เลย

“ ไม่ต้องกังวล พี่สาวหยิน” เขาก้มหัวลงแล้วยิ้มให้เธออย่างมั่นใจแล้ววิ่งต่อไป

อาจเป็นเพราะการต่อสู้ก่อนหน้านี้รุนแรงเกินไปจึงมีกลิ่นเหงื่อจาง ๆ จากร่างของหลินเสี่ยว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสวมกอดผู้ชายอย่างใกล้ชิดเธอสามารถรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของเธอเร็วขึ้นและการหายใจของเธอก็ไม่แน่นอน

พวกเขาเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว และกลายเป็นห้องเรียนที่ว่างเปล่า หลินเสี่ยวเตะโต๊ะใกล้เคียงออกไปทำห้องและวางเชนไตหยินไว้บนเก้าอี้เบา ๆ จากนั้นหมุนไปรอบ ๆ และล็อคประตู!

คชา

“ หลินเสี่ยว เจ้าต้องการทำอะไร?” เมื่อได้ยินเสียงล็อคนั้น เชนไตหยินอึกทึกอย่างประหม่า

แม้ว่าเธอจะเชื่อในตัวละครของหลินเสี่ยวแต่เธอก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ในสถานการณ์ปัจจุบัน

ชายและหญิงคนเดียวในห้องล็อกเธอก็ได้รับบาดเจ็บไม่ว่าคุณจะมองอย่างไรเหตุการณ์ต่าง ๆ กำลังพัฒนาไปสู่ทิศทางที่แปลกราวกับว่าเธอยืนยันความกังวลหลินเสี่ยวพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้หูของเธอแดง

“ พี่สาวหยิน รีบถอดออกเร็ว!” หลินเสี่ยวรีบกดเธออย่างเร่งด่วน

“ เอาอะไรออก?”

“ แน่นอนถุงน่องของท่าน!”

“ เอ๊ะ ???” เชนไตหยินเป็นสีแดงสดดวงตาของเธอหมุนตัวกลัวที่จะมองเขาและพูดเบา ๆ ว่า“ หลินเสี่ยวเจ้าคิดว่าข้าเป็นผู้หญิงแบบง่ายๆ แบบนั้นเหรอ? …แม้ว่าจะเป็นเจ้า ข้าจะโกรธถ้าเจ้าทำสิ่งนี้!”

“ ทำไมท่านยังพูดแบบนี้อยู่ล่ะ? รีบถอดออก!” หลินเสี่ยวบ่นอย่างโกรธเคืองขณะถอดเสื้อโค้ตของเขาเอง

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปหาเชนไตหยินและเอื้อมมือออกไปเหมือนจะถอดถุงน่องของเธอเอง

เชนไตหยินกระโดดขึ้นหลินเสี่ยวสับสนกับความต้องการของเขาและวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากเธอ? หากเป็นเช่นนั้นเธอควรทำอย่างไร จริง ๆ แล้วเธอไม่สามารถไปกับเขาและปล่อยให้เขาเล่นกับขาของเธอใช่ไหม?

“ ข้าจะมีปัญหาถ้าเจ้าทำเช่นนี้…โปรดหยุด!” เชนไตหยินทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ถอยกลับไม่กี่ก้าว “ ไม่ว่าจะเป็นอะไรข้าเป็นคู่หมั้นของซีซาร์และเจ้าหญิง…โปรดเคารพตัวตนของข้าด้วย!”

“?”

เช่นเดียวกับที่หลินเสี่ยวก้มตัวเพื่อถอดถุงเท้าออกทันใดนั้นเธอก็หลบหนีและทำให้เขาประหลาดใจ

“ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร” เขาเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเจ้าหญิงที่โกรธ

ระลึกถึงการกระทำและคำพูดก่อนหน้าของเขาในที่สุดเขาก็ตระหนัก

“ เอ่อ…ไม่ไม่ไม่ อย่าเข้าใจผิด! ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…” หลินเสี่ยวส่ายหัวอย่างหมดหวังราวกับว่าเขาต้องการที่จะกำจัดอาชญากรรมของเขา

“ ?” เชนไตหยินถามอย่างระมัดระวัง

“ ไม่แน่นอน! ข้าแค่อยากจะรักษาบาดแผลของท่าน!” หลินเสี่ยวรีบหยิบขวดยาเล็ก ๆ ออกจากเสื้อของเขาและจับมันไว้ในมือของเขา

“ นั่นคือ…ยา?” เชนไตหยินถามอย่างสงสัย

ขวดยาขนาดเล็กนั้นมีรูปร่างที่ดูดีพร้อมกับจุกที่ยัดไว้ในช่อง ขวดบรรจุของเหลวสีแดงเข้มเช่นยาที่นักผจญภัยอุ้มไว้ มีเวทมนตร์ไหลผ่านด้านข้างของขวดอย่างแผ่วเบามันอาจเป็นวงจรที่ใช้เพื่อป้องกันไม่ให้มันเสีย

“ ถูกต้องแล้วยาตัวนี้มีประสิทธิภาพมาก! บาดแผลของท่านสามารถรักษาได้อย่างรวดเร็วและไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใด ๆ !” หลินเสี่ยวพูดด้วยอารมณ์

มันไม่ใช่อย่างอื่นนอกจากยาเลือดราชาปีศาจ

“ โอ้…” ในที่สุดเชนไตหยินก็เข้าใจความตั้งใจของเขาแล้ว แต่ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงมากขึ้น“ ข้าเข้าใจแล้ว…เจ้าต้องการให้ข้าถอดถุงน่องออกเพื่อใช้ยา”

ดังนั้นมันจึงเป็นความเข้าใจผิด

มันสมเหตุสมผลแล้วหลินเสี่ยวจะเป็นคนแบบนั้นได้อย่างไร?

ในที่สุดเธอผ่อนคลายความระมัดระวังของเธอจากนั้นเดินกะเผลกกลับไปที่ที่นั่งของเธอ

“ ดังนั้น…ข้าต้องถอดมันออก?”

“ใช่.”

“ แต่ข้าสวมกางเกงขาสั้นถ้าข้าต้องการถอดถุงน่องข้าต้อง…ข้าต้องถอดกางเกงขาสั้นก่อน…” ในตอนท้ายของประโยคของเธอเสียงของเธอก็แทบจะไม่ได้ยินเลย

เพราะพวกมันเป็นถุงน่องเพื่อถอดมันออกกางเกงขาสั้นด้านนอกต้องถูกถอดออกก่อน

เขาควรทำอย่างไร

ให้เจ้าหญิงถอดกางเกงขาสั้นของเธอต่อหน้าเขาไหม?

แน่นอน! …แม้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นคำพูดที่ซื่อสัตย์ของเขาแต่เขาจะไม่มีวันพูดเช่นนั้น! เขาไม่ต้องการที่จะได้รับการปฏิบัติในทางที่ผิดกับเธอดังนั้นเขาจึงต้องรักษาความประทับใจที่ดีของเธอ!

แต่เขาคิดมากเกินไป …

“ …เจ้าแน่ใจหรือว่ายาสามารถรักษาบาดแผลของข้าได้?” เชนไตหยินถามอย่างเงียบ ๆ

“ แน่นอน!” หลินเสี่ยวประกาศอย่างมั่นใจ

「ยาเลือดราชาปีศาจ」รับประกันว่าจะรักษาความเจ็บป่วยทั้งหมดรักษาเด็กและผู้ใหญ่!

“ เอาล่ะ…ข้าจะถอดมัน…” เชนไตหยินกัดริมฝีปากของเธอและกระซิบเบา ๆ

“ เอ๊ะ?” หลินเสี่ยวตกตะลึง

เชนไตหยินเต็มใจที่จะถอดกางเกงของเธอต่อหน้าเขา? มันเหมือนฝัน

“ จะเจ้าช่วยใช้เสื้อโค้ทของเจ้าปิดให้ข้าที” เชนไตหยินหน้าแดงและชี้ไปที่เสื้อหลินเสี่ยวถอดก่อนหน้านี้

“ โอ้!” หลินเสี่ยวตกลงทันที

เขาดึงมันมาอย่างรวดเร็วจับที่ด้านหน้าของร่างกายท่อนล่างของเธอราวกับม่านหันหัวของเขาและแสดงออกอย่างมั่นคง

“ พี่สาวข้าจะไม่แอบมอง! ดังนั้นเชิญครับ”

“อะโอเค …”

เมื่อมองดูชายที่อยู่ในเอื้อมมือ เชนไตหยินลังเลสักครู่ก่อนที่จะกระแทกก้นของเธอวางมือทั้งสองไว้ที่เอวแล้วค่อย ๆ ถอดกางเกงออก

เธอไม่เชื่อด้วยตัวเองว่าเธอจะถอดกางเกงของเธอต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่ง… แต่มันก็ไม่ใช่แค่ทุกคนมันคือหลินเสี่ยวถึงแม้ว่าเธอจะอาย แต่เธอก็ไม่ได้เป็นกังวลเป็นธรรมชาติมาก

กางเกงขาสั้นเซ็กซี่ของเธอเลื่อนก้นของเธอลงบนต้นขาของเธอเธอจับพวกเขาอย่างระมัดระวังและค่อยๆเลื่อนมันลงมา

แต่แล้วข้อเสียของการมีขายาวก็คือเมื่อกางเกงขาสั้นผ่านหัวเข่าของเธอเธอไม่สามารถเข้าถึงได้ด้วยมือของเธอดังนั้นเธอจึงทนความเจ็บปวดได้และดึงขาของเธอออกมาก่อนถอดส้นสูงแล้วกางเกงขาสั้นเธอ

แพนตี้หลังจากกางเกงขาสั้น

การถอดถุงน่องน่ารำคาญยิ่งขึ้นผ้าไหมสีดำพันขาของเธอแน่นแม้ว่าจะมีรูขนาดใหญ่จำนวนมากแต่ก็ยังยากที่จะลอกออก

ด้วยการฉีกและดึงในที่สุดเธอก็สามารถถอดถุงน่องฉีกแล้วเผยให้เห็นขาของเธอ

แม้ว่าเธอจะเอาออกแต่เธอได้สัมผัสบาดแผลของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจในระหว่างกระบวนการและไม่สามารถช่วยแต่สูดในอากาศ

“ซิ๊ดดดดดดดด …”

“? เกิดอะไรขึ้น?” ได้ยินเสียงนั้นหลินเสี่ยวคิดว่ามีอะไรผิดปกติและหันกลับมามอง

ชุดชั้นในสีขาวเจือ…เข้ามาในมุมมองให้จินตนาการป่าไม่จำกัดหนึ่ง

ไม่เพียงแค่ขาของเธอเท่านั้น นั่นเป็นความประทับใจครั้งแรกของหลินเสี่ยวแต่เดิมเขากังวลเกี่ยวกับตัวเธอ แต่สายตาของเขาถูกดึงดูดโดยชุดชั้นในของเธอโดยไม่รู้ตัว

“อา! อย่ามอง!” สังเกตเห็นจ้องมองของเขา เชนไตหยินใช้มือของเธอคลุมตัวเองอย่างรวดเร็ว

กางเกงขาสั้นและถุงน่องของเธอหายไปแล้วสิ่งที่เหลืออยู่คือชุดชั้นในของเธอตอนนี้ที่หลินเสี่ยวเห็นทุกสิ่งเธอสามารถตายจากความอับอาย

“ขอโทษ! ขะข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าคิดว่า…” หลินเสี่ยวปิดตาของเขาอย่างรวดเร็วและขอโทษ

“ เห้อ ลืมมัน…ส่งเสื้อให้ข้า”

“โอ้!”

เชนไตหยินหยิบเสื้อโค้ตหลินเสี่ยวมอบให้และใช้มันเพื่อปกปิดร่างกายส่วนล่างของเธอเหมือนกระโปรงและเพิ่งจะคลุมตัวเธอ ศักดิ์ศรีของเธอในฐานะเจ้าหญิงถูกรักษาไว้

“ โอเคข้าถอดมันออกแล้ว มะมา…” เชนไตหยินพูดเบา ๆ “ ถ้าเป็นไปได้กรุณาอ่อนโยนหน่อย”

เธอยืดขาสีขาวและเรียวขาหน้าหลินเสี่ยว แต่หันหน้าหนีและไม่ต้องการมองเขาโดยตรง

“ …แค่กๆ” หลินเสี่ยวเกือบสำลักน้ำลายของตัวเอง

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเชนไตหยินกำลังบอกให้เขาใช้ยาแต่มันฟังดูคลุมเครือมากเหมือนเสียงกระซิบหวานของภรรยาที่ผิดหวังจนเขาเกือบจะทนไม่ได้!

เขาเขมือบอย่างประหม่า

“ ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำละนะ!”