บางครั้งหลินเสี่ยวก็อดช่วยไม่ได้แต่ถอนหายใจกับเอเลน่าที่แปลกได้แค่ไหน

อย่าดูว่าเธอเย็นชาแค่ไหนเหมือนไม่มีใครสมควรจะพูดกับเธอแต่ทันทีที่มันเกี่ยวข้องกับคนที่มีค่าสำหรับเธอเธอก็จะกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ความเป็นจริงของเอโลน่าถูกลดลงเป็นคนรับใช้ทำให้เธอเสียสติ

เธอเอาความโกรธของเธอลงไปที่หลินเสี่ยวแต่โชคไม่ดีที่หมัดเล็ก ๆ ของเธอลงจอดที่หลินเสี่ยวรู้สึกเหมือนเป็นการนวด หลังจากความนิยมไม่กี่ครั้งการแสดงออกที่สะดวกสบายของหลินเสี่ยวทำให้เธอหงุดหงิดเธอจึงยอมแพ้เท่านั้น

ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็พร้อมที่จะใช้อาวุธเพื่อโจมตีหลินเสี่ยว (เช่นหยิบก้อนหินอุจจาระหรือกิ่งไม้เล็ก ๆ ) แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นเธอจะได้รับการตอบสนองวิญญาณอย่างแน่นอนดังนั้นเธอจึงสามารถวางมันได้

ดังนั้นในที่สุดเธอก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมายของเธอเธอก็พร้อมที่จะฆ่าคนตาบอดที่พูดบนเวที!

เอเลน่ามีสีหน้าเคร่งขรึมเธอยื่นริมฝีปากของเธอฟันซี่เล็ก ๆ ของเธอกดลงบนริมฝีปากบาง ๆ ของเธอแล้วเธอก็พร้อมที่จะกัดลง!

ทันใดนั้นหลินเสี่ยวก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ดี

ไม่ดีเธอต้องการเริ่มอะไร!

“ นี้ เจ้าจะทำอะไร” หลินเสี่ยวกอดเธออย่างรวดเร็วจากด้านหลังและปิดปากไม่ให้กัดเปิดริมฝีปาก

“ อืออออ …วะวางข้าลง…ข้าจะฆ่าเธอ!”

“ ราชาปีศาจ เจ้าช่วยสงบลงได้ไหม? นี่คือเมืองวินเทอร์เรส! โบสถ์แสงอยู่ตรงหน้าเจ้าและเจ้าต้องการเริ่มต้นการฆ่านักบุญที่หน้าประตูของพวกเขา? เจ้าบ้าหรือเปล่า? เฮ้…หยุดหยุดกัด…อ้า!”

เอเลน่ากัดลงไปบนฝ่ามือของเขาก่อนที่เขาจะพูดจบ

เธอหลับตาและเทความโกรธทั้งหมดของเธอลงในกัดนี้ฟันแหลมคมของเธอฉีกผ่านผิวหนังของเขาตรงเข้าไปในเนื้อของเขา

“อิ๊กกกก…”

ความเจ็บปวดนั้นทนไม่ได้แต่หลินเสี่ยวก็ไม่ขยับและให้เธอกัดต่อไป

เลือดที่สดใหม่ไหลลงมาที่คางของเอเลน่าและผ่านลำคอที่สวยงามของเธอ เธอค้างอยู่เช่นนั้นชั่วครู่หนึ่งแต่สังเกตว่าหลินเสี่ยวไม่ทำเสียงไม่ขยับดังนั้นเธอจึงจ้องมองเขาและสังเกตว่าเขายิ้มให้เธออย่างขมขื่น

เหมือนที่เธอรู้ตัวในทันทีว่าเธอสูญเสียตัวเอง เอเลน่าอ้าปากและพยายามเป็นอิสระ ในที่สุดเธอก็ปล่อยมือของเขาแต่ปากของเธอเต็มไปด้วยเลือดรสชาติที่ฝาดทำให้เธอขมวดคิ้ว

“ ทำไมเจ้าไม่ขัดขืนล่ะ?” สายตาของเอเลน่าดูชัดเจนแต่น้ำเสียงของเธอยังเย็นชา

“ เห้อ แทนที่จะส่งเจ้าไปตาข้าไม่เป็นไรถ้าข้าสามารถทำให้เจ้าสงบลงได้อย่างนี้” หลินเสี่ยวตอบอย่างช่วยไม่ได้

“ ชิ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าต้องกังวลว่าข้าจะมีชีวิตอยู่หรือตาย … ” เอเลน่าเขินอายโดยไม่รู้ตัวแล้วก็พูดอย่างใจร้อนว่า“ นั่น…เลือดของข้าเจ้าไม่ได้มอบให้กับเชนไตหยินหมดใช่มั้ย”

“ ไม่…ยังเหลืออีกสักเล็กน้อยแล้วไง?”

“ หืมทำไมเจ้าไม่หยุดเลือดล่ะ” เอเลน่าหันหลังกลับและพูดอย่างเงียบ ๆ

“ หยุดเลือด? …โอ้”

เขาหยิบขวดยาขนาดเล็กออกแล้วเทหยดที่เหลือลงบนฝ่ามือเล็กน้อยและเลือดหยุดไหลอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองดูรอยกัดที่เธอทิ้งไว้บนฝ่ามือของหลินเสี่ยวเอเลน่าลังเลแล้วก็พูดอย่างเยือกเย็น

“ ถ้าข้าเปิดใช้งานพลังแห่งสายเลือดของข้าแล้ว นักบุญจะต้องถูกฆ่าโดยข้าอย่างแน่นอนแม้ว่าเจ้าจะหยุดข้าไม่ได้…ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลกับข้าเลย

“ เอ่อ…” หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

ก่อนหน้านี้เมื่อเขาเห็นเอเลน่าระเบิดเขาไม่ได้คิดมากและอยากจะหยุดเธอโดยสัญชาตญาณ

แม้ว่ามือของเขาจะถูกกัดจนเลือดไหลแต่เขาก็ไม่บ่นเขาแค่คิดว่าเขาไม่ควรส่งเอเลน่าไปตายและเขาต้องหยุดเธอไม่ให้เสียค่าใช้จ่ายเลย

แน่นอนว่าไม่มีทางที่เขาจะพูดอะไรบางอย่างที่แย่มาก ถ้าเขาบอกว่ามันไม่ฟังดูเหมือนว่าเขาจะดูแลเอเลน่าหรือไม่?

นั่นไม่ดีเลย!

“ ถูกต้องแล้วเจ้าพูดถูก” ดังนั้นหลินเสี่ยวทำได้แค่พยักหน้าและคิดในใจกับตัวเองว่า“ แน่นอนข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า เอเลน่า ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำร้ายสโนว์แน่ ๆ !”

“ หืมนั่นเป็นอย่างนั้นเหรอ?” ได้ยินว่าเอเลน่าไม่ต้องการถูกไล่ออกดังนั้นเธอจึงตอบโต้อย่างไม่เต็มใจ“ แต่ถ้าข้ายืนยันจะฆ่าเธอในวันนี้ล่ะ”

“ เหอ” หลินเสี่ยวหัวเราะอย่างไม่คาดคิด “ ถ้าอย่างนั้นเจ้าอาจฆ่าข้าเสียก่อน”

“…”

ด้วยความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับหลินเสี่ยวเมื่อเขาพูดอะไรบางอย่างจริงจังเขามักจะนึกถึงสิ่งที่ไม่ดีถ้าเขาพูดอะไรตลก ๆ ตรงกันข้ามมันหมายความว่าเขาจริงจังจริง ๆ !

แม้ว่ารอยยิ้มของหลินเสี่ยวจะไม่เป็นอันตรายแต่เอเลน่ารู้ว่าเขามีความตั้งใจที่จะตายเพื่อสโนว์

ทำไม? ผู้หญิงตัวเล็กนั่นสำคัญกับเขาหรือเปล่า

เอเลน่าไม่เข้าใจและเธอไม่ต้องการ

เมื่อไม่นานมานี้มีเจ้าหญิงจิ้งจอกตัวหนึ่งที่เพิ่งมาและทำให้หลินเสี่ยวหลเสน่ห์และตอนนี้ก็มาถึงนักบุญหญิงโลลิว่าเขาเต็มใจที่จะตายเพื่อ … ไอ้ลามกนี้ทำไมเขาชอบทุกคนที่เขาเห็น

ทีนี้ก็ไม่มีเหตุผลความโกรธของเอเลน่าเกือบจะดับแล้วระเบิดอีกครั้ง!

“ โอเค เจ้าอยากตายเพื่อเธอใช่ไหม?” เอเลน่าพูดอย่างพอดี“ ฮืมข้าไม่สนใจว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับสโนว์ น้องสาวหรือเพื่อน…ข้าต้องฆ่าเธอในวันนี้และช่วยเอโลน่า!”

“ ตกลง ลองดูสิถ้าทำได้! แน่นอนว่าข้าจะไม่ปล่อยเจ้า!” หลินเสี่ยวก็โกรธมากขึ้นและไม่ยอมถอย

“ ประณาม…เจ้ากล้ามองข้ายังงี้ได้ยังงไ”

ในที่สุดเขาก็กระตุ้นความภาคภูมิใจขั้นพื้นฐานของเอเลน่า

เธอเป็นราชาปีศาจหากเธอไม่ทำสิ่งสำคัญในการแสดงมนุษย์ที่ไม่มีความสำคัญเขาจะคิดว่าเธอเป็นคนพาลง่าย ๆ

แม้ว่าเธอจะทำให้ชีวิตของเธอเธอต้องแสดงพลังที่แท้จริงของเธอและใช้อุ้งมือของเธอในการตบสังหารที่นักบุญหญิงโลลิและช่วยเอโลน่า!

เอเลน่ากดริมฝีปากของเธออีกครั้งแล้วลองกัดมันด้วยฟันของเธอวางแผนที่จะใช้เลือดของเธอเพื่อกระตุ้นพลังสายเลือดของเธอ

แต่แผนของเธอล้มเหลว

เพราะปากของเธอถูกปิดกั้นอีกครั้งแต่คราวนี้ด้วยปากของหลินเสี่ยว

ในวินาทีสุดท้ายเขาใช้เทคนิคที่เรียบง่าย แต่มีประสิทธิภาพเพื่อหยุดยั้งการฆ่าตัวตายที่โง่เขลาของเธอ

ในทันทีนั้นความรู้สึกที่มาจากริมฝีปากของเธอทำให้ร่างกายของเธออ่อนแรง

พูดอย่างเคร่งครัดนี่ไม่ใช่จูบแรกของเธอเพราะหลินเสี่ยวขโมยไปแล้วโดยบังเอิญเมื่อไม่นานมานี้ดังนั้นเธอจึงไม่ควรกังวล

แต่ถึงแม้จะมีประสบการณ์รูปร่างหน้าตาของเธอดูยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว

หากต้องพูดถึงเหตุผล … อาจเป็นเพราะมันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่าง

ครั้งล่าสุดเป็นอุบัติเหตุแต่คราวนี้หลินเสี่ยวทำมันโดยเจตนา

ในตอนเริ่มต้นเอเลน่ายังคงพยายามต่อต้านแต่เธอก็รู้ว่าร่างกายของเธออ่อนนุ่มและเธอก็ปล่อยให้หลินเสี่ยวไปตามทางของเขา

เธอไม่เคยคาดหวังว่าหลินเสี่ยวจะโกรธเคืองขนาดนั้น

สิ่งนี้ไม่ธรรมดาในหมู่มนุษย์เช่นกัน

หากพวกเขาไม่ใช่คู่รักที่รักใครจะใช้วิธีการที่จริงใจและหลงใหลในการแสดงความตั้งใจของพวกเขา

เอเลน่าและหลินเสี่ยวไม่ใช่คู่รัก! พวกเขาเป็นตรงกันข้ามแน่นอนมากขึ้นเช่นคู่ของศัตรูที่จะต่อสู้กันถึงตาย

ดังนั้นเอเลน่าจึงไม่รู้สึกรักแต่เพียงโกรธ

ฮึม ไอ้ลามกเจ้าเอาเปรียบอีกแล้ว

เอเลน่าวางแผนที่จะร่วมมือกันทำให้เขาพึงพอใจชั่วคราวจากนั้นเมื่อเขาปล่อยการป้องกันลงเฮจะกัดลิ้นที่น่ารังเกียจนี้!

แต่หลินเสี่ยวก็คาดการณ์ไว้แล้ว

ราวกับว่าเขาเดาแผนการของเธอทันทีที่เธอกำลังจะกัดเขาเขาก็รีบหลบหนี

“ …อืมมมอร่อย” หลินเสี่ยวตบริมฝีปากแล้วพูดด้วยความพึงพอใจ

“ ถุย ถุย … ถุย!”

ในที่สุดก็เป็นอิสระ เอเลน่าถ่มน้ำลายซ้ำ ๆ เหมือนที่เธอต้องการคายทุกสิ่งที่สกปรก ก่อนที่เธอจะจบเธอรู้สึกว่าตัวเองเบาขึ้น

“ ไอ้วิปริตบิดเบือน เจ้าทำบ้าอะไรตอนนี้? ข้า…เอ๊ะ?”

ฉากต่อหน้าเธอกำลังหมุนเธอเพิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอหยิบขึ้นมาและโยนไหล่ของเขาราวกับกระสอบมันฝรั่ง!

“ ปล่อยข้า ไอ้ลามก! ปล่อยข้าไป!”

เธอต่อสู้อย่างหมดหวังตอนนี้เธอก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธออ่อนแอแค่ไหน

ไม่ว่าเธอจะลำบากแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์ แขนของหลินเสี่ยวจับที่เธอเหมือนแหนบโลหะเธอทำอะไรไม่ได้เลยแต่อาจทำได้แค่เกาเขา

“ ข้าบอกให้เจ้าปล่อยข้าไป! เจ้าไม่ได้ยินข้า? ไอ้ลามก! ข้า…อ๊ะ!” ขณะที่เธอสาปแช่งที่หลินเสี่ยวเธอก็ร้องออกมาเหมือนเด็กผู้หญิงขี้อาย

แป๊ะ!

หลินเสี่ยวตีก้นของเธออย่างทรหด

“ เจ้า เจ้ากล้าตี…ของข้า…ของข้า”

“ แล้วมันยังไงล่ะ? หากเจ้ายังคงมีเสียงดังข้าจะโยนเจ้าไปตามถนนและให้ทุกคนมาลงโทษเจ้า!” หลินเสี่ยวขู่อย่างเยือกเย็น

แน่นอนมันเป็นเพียงภัยคุกคาม

ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้คนอื่นแตะต้องสาวใช้ของเขาใช่ไหม? แม้ว่ามันจะเป็นการกลั่นแกล้งเขาก็สามารถทำได้!

“ เจ้ากล้า!”

“ แน่นอน!” ขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็ยกมือขึ้นแล้วบังคับให้ทิ้งมันลงไปอีกครั้ง

“ อ๋า!!!!!!” เสียงอันน่าละอายอีกอย่างหนึ่งก็หนีออกมาจากปากของเอเลน่า

การสาปแช่งและเสียงกรีดร้องของเธอไม่เคยหยุดยั้งเอเลน่าเปลี่ยนจากรูปแบบเทพธิดาน้ำแข็งตามปกติของเธอและเปลี่ยนเป็นรูปแบบที่ดูถูกเหยียดหยาม

แต่หลินเสี่ยวมีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีด้วยวาจาเสมอเขาเพิ่งพาเอเลน่าหนีไปและวิ่งกลับบ้าน

ถึงแม้ว่าเสียงเอเลน่าจะดังมากทุกคนถือว่าเป็นการทะเลาะของคนรักและไม่ได้ยุ่งมากเกินไป

แม้ว่าจะมีคนคนหนึ่งที่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากมาย

ก่อนหน้านี้เมื่อสโนว์พูดจบเสียงปรบมือดังสนั่นมาจากใต้เวที แต่เธอไม่สนใจเธอยังคงมองไปในทิศทางของมุมที่ห่างไกลที่หลินเสี่ยวอยู่

“ เห้อนานแล้วข้าควรไปหาเขา ถ้าไม่เขาจะจมลงในความรัก … ”

เธอลังเลถอนหายใจแล้วพูดกับผู้รับใช้ที่เชื่อฟังที่อยู่ข้างๆเธออย่างเงียบ ๆ

“ นานะไปหาหลินเสี่ยวและไปเยี่ยมป้าของเจ้าในเวลาเดียวกันดีไหม?”

“คะ นายท่าน.”

ผู้รับใช้ที่น่ารักตอบด้วยความเคารพ