ทุกคนเข้าใจว่าซีซาร์มาจากไหน

ในระหว่างการฝึกซ้อมการต่อสู้ที่แท้จริง ซีซาร์และโรซี่แอบหนีออกจากค่ายและถูกรายล้อมไปด้วยแจ็คคาลเวอร์มากมายจนเกือบเสียชีวิต ในความพยายามครั้งสุดท้ายพวกเขาพยายามฝ่าวงล้อมแต่โรซี่ก็ถูกซุ่มโจมตีและถูกจับเกือบจะสูญเสียความบริสุทธิ์ของเธอและในที่สุดก็คือหลินเสี่ยวที่ช่วยชีวิตเธอไว้

วูไม่เคยคาดหวังว่าซีซาร์จะยังคงจดจำไว้

การแข่งขันครั้งนี้ไม่ได้เล่นในบ้านแต่เป็นด้วยอาวุธจริงและศัตรูที่พวกเขาเผชิญจะมีไหวพริบและความเมตตามากกว่าแจ็คคาลเวอร์ จากป่าแบล็กเลค ซีซาร์ไม่สามารถปกป้องโรซี่ได้ครั้งล่าสุดคราวนี้เขามีความมั่นใจน้อยลง

คนอื่นอาจลืมไปแล้ว แต่ซีซาร์ไม่เคยลืมความรู้สึกผิดนั้น

โรซี่ตกอยู่ในอันตราย!

แม้ว่าการยอมรับความไร้พลังของเขานั้นเป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากสำหรับเขาและเขายังต้องการโอกาสในการไถ่ถอนตัวเอง แต่เขาจะไม่ใช้ความปลอดภัยของโรซี่ในการเสี่ยงโชคที่จะโง่เง่า

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาคัดค้านการมีส่วนร่วมของโรซี่

“พระเจ้า! ซีซ่าร์เจ้าน่า…เห้อ”

เมื่อได้ยินเขา วูก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ เชนไตหยินยิ่งกว่านั้นอีกและไม่สามารถเข้าใจกระบวนการคิดของซีซาร์ได้เลย

“ อืม…ซีซาร์เนื่องจากเจ้าเป็นห่วงเธอทำไมเจ้าไม่พูดอย่างนั้นละ?” หลินเสี่ยวพูดอย่างไม่สบายใจ

“ห่วง? ไม่ข้าแค่ไม่อยากให้เธอตายอย่างไร้ความหมายบ้านของตระกูลชิลเด้ไม่ควรเสี่ยงในสถานที่แบบนี้” ซีซาร์ปฏิเสธ

“ เอ่อ… แต่เจ้าเป็นห่วงเธออย่างชัดเจนเจ้าควรพูดตรงๆนะดีกว่านะ”

“ไร้สาระ! ทำไมข้าถึงต้องเป็นห่วงเธอ? เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้าเลย” ซีซาร์ตอบอย่างดื้อรั้น

หลินเสี่ยวพูดไม่ออก

ซึนเดเระคนอื่น ๆมีความซึนแต่ก็ยังมีความเดเระอยู่บ้าง แต่ซีซาร์นั้นมีความซึนสมบูรณ์แบบ เขาจะไม่ลดละถ้าคุณไม่ตีเขาลง

“ โอเคไม่เป็นไรแม้ว่าเจ้าจะไม่กังวลเกี่ยวกับเธอ…ทำไมเจ้าไม่อธิบายตัวเองแทนที่จะปล่อยให้เธอเอาความโกรธของเธอใส่เจ้า”

โดยปกติแล้วมันจะไม่ขึ้นอยู่กับหลินเสี่ยวที่จะบรรยายเขา แต่เขาเป็นห่วงเรื่องโรซี่และไม่สามารถช่วยได้แต่พูดเพิ่มอีกนิด

ท้ายที่สุดพวกเขายังคงเป็นพันธมิตรหากโรซี่หักหลัง การปฏิบัติการของพวกเขาจะเย็นลง

“ ทำไมข้าต้องปลอบเธอ? เธอเป็นใครสำหรับข้า” ซีซาร์ขมวดคิ้วและเทศนาอย่างจริงจัง“ เช่นกันหลินเสี่ยวเจ้าไม่เข้าใจอารมณ์ของโรซี่ไม่สามารถบีบอัดได้นั่นเป็นเพราะพี่ชายของเธอทำให้เธอเสีย ดังนั้นแม้ว่าเธอจะโกรธเจ้าก็สามารถทิ้งมันไว้และเธอจะดีขึ้นในเวลาไม่นาน”

“ ใช่งั้นเหรอ…” หลินเสี่ยวติดตามริมฝีปากของเขาและไม่แสดงความคิดเห็น

บางทีโรซี่อาจพึ่งพาความแข็งแกร่งด้านในของเธอเพื่อรับการเล่นลิ้นก่อนหน้านี้แต่มันรู้สึกแตกต่างในครั้งนี้

มันเป็นครั้งแรกที่หลินเสี่ยวเห็นโรซี่ร้องไห้เพราะเธอเจ็บ

“ เห้อ ตามใจเจ้า” หลินเสี่ยวส่ายหัวรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อโรซี่

เธอเป็นหนี้ซีซาร์ในชีวิตที่ผ่านมาของเธอหรือไงกัน? เธอตกหลุมรักกับคนโง่นี้ได้อย่างไร? นี้เป็นโศกนาฏกรรม

“ แต่อาจารย์วู โรซี่สามารถมีส่วนร่วมได้อย่างไร” หลินเสี่ยวเปลี่ยนหัวข้อ

“ แค่กๆ…พวกคุณควรจะรู้เธอเป็นนายธนาคารของวิทยาลัยลอรัน”

“นายธนาคาร?”

เมื่อมองดูรอยยิ้มที่มีความหมายของวูหลินเสี่ยวก็จำบางสิ่งได้ทันใดนั้น

หลังจากการฝึกฝนการต่อสู้จริง โรซี่และอาจารย์ใหญ่ได้เซ็นสัญญาสองปีเปลี่ยนตระกูลชิลเด้ให้เป็นหนึ่งในนายธนาคารของวิทยาลัยลอรันอย่างเป็นทางการ กล่าวอีกนัยหนึ่งโรซี่เป็นหัวหน้าของวูบางทีค่าจ้างรายเดือนของเขาก็เป็นที่สนใจของเธอเช่นกัน

ในฐานะเจ้านายมันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่าที่จะได้รับที่? ใครกล้าที่จะคัดค้าน?

คุณกล้า? โอเคไม่มีค่าจ้างสำหรับคุณในเดือนนี้เดือนหน้าคุณไม่ต้องเข้ามาอีกเลย

อะไร? คุณถามว่ากล้าจะดื้อดึงโรซี่ได้อย่างไร?

ขออภัยหากคุณเป็นผู้หญิงในตระกูลชิลเด้ คุณสามารถทำเช่นนั้นได้ตราบใดที่คุณมีเงินคุณสามารถทำตามที่คุณต้องการได้!

“ เอ่อ… แต่อาจารย์วู แน่นอนว่ามันอันตรายเกินไปที่โรซี่จะมีส่วนร่วมด้วยความสามารถของเธอ พี่ชายของเธอไม่กังวลหรอกเหรอ?”

จากสิ่งที่หลินเสี่ยวรู้โรซี่มีพี่น้องลึกลับและมีอำนาจมากมายและพวกเขาทั้งหมดนั้นซิสค่อนแต่จริง ๆ แล้วพวกเขาอนุญาตให้โรซี่เข้าร่วมพวกเขาไม่กังวลว่าเธอจะตกอยู่ในอันตรายหรือ?

“ ฮี่ฮี่ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอเจ้าควรกังวลเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้น” วูลูบเคราของเขาและรอยยิ้มของเขามีความหึงหวง“ เจ้าสามารถทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการตราบใดที่เจ้ามีเงิน ไม่ว่าเจ้าจะอ่อนแอแค่ไหนเจ้าจะไม่ตกอยู่ในอันตรายดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องกังวล”

“ อ้า?” หลินเสี่ยวตกตะลึง

เธอจะไม่ตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอมีเงินเหรอ? ตรรกะแบบไหนกันนะ? ไม่มีใครกลั่นแกล้งเธอในระหว่างการแข่งขันเพราะเธอรวย?

แผนของโรซี่ในการใช้เหรียญทองจำนวนมากเพื่อตีคู่แข่งของเธอจนตายหรือไม่?

มันไม่น่าเป็นไปได้แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะปล่อยให้เธอหลุดพ้นจากความโลภ ซีซาร์จะไม่นิ่งเฉยกับบุคลิกของเขาและจะดูแลเธออย่างแน่นอน

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ไม่มีความหมายตั้งแต่โรงเรียนตัดสินใจเข้าร่วมแล้วพวกเขาควรเชื่อฟัง

ดังนั้นรายการสุดท้ายคือ ซีซาร์,หลินเสี่ยว, โรซี่และเชนไตหยิน

และอีกครึ่งคนแม่บ้านเอเลน่า

“ ฝ่ายตรงข้ามในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ พวกเขาล้วนเป็นสถาบันการศึกษาชั้นนำในทวีปแต่ก็มีไม่มากที่จะคุกคามพวกเจ้า ส่วนใหญ่มีสถาบันการศึกษาสามแห่งที่เจ้าต้องระวังข้าจะบอกพวกเจ้าอย่างละเอียดเกี่ยวกับวิธีการที่นั่น” วูอธิบายอย่างคร่าว ๆ กับกลุ่ม

เวลานี้การแข่งขันถูกจัดขึ้นที่ทะเลสาบหมู่เกาะเดสแปร์ ภายในอาณาเขตของอาณาจักรเฮโน

ราชอาณาจักรเฮโนอยู่ทางตะวันออกของราชอาณาจักรลอมบาร์ดมันอยู่ไกลจากเมืองวินเทอร์เรสมากและมันอยู่ในอาณาเขตทางทิศตะวันตก ชาวแคว้นราชอาณาจักรและภาคตะวันออกยาวนานจนถึงทะเลหันหน้าไปทางจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่ ทะเลสาบหมู่เกาะเดสแปร์เป็นทะเลสาบน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดของราชอาณาจักรมีเกาะโดดเดี่ยวตั้งอยู่ใจกลางทะเลสาบล้อมรอบด้วยน้ำทะเลสาปเท่าที่ตาสามารถมองเห็นทะเลสาบ เดสแปร์ นั่นคือสถานที่แข่งขันที่ถูกจัดขึ้น

มีสองเหตุผลว่าทำไมการแข่งขันจึงตัดสินใจที่จะจัดขึ้นที่นั่น อันหนึ่งเป็นเพราะสถานที่ที่เป็นเอกลักษณ์และอีกอันหนึ่งเป็นเพราะชื่อ

นักเรียนที่เข้าร่วมมาจากทั่วทุกทวีปและยอดเยี่ยมที่เลือกอย่างระมัดระวัง เยาวชนเหล่านี้เป็นความหวังของมนุษยชาติอย่างไม่ต้องสงสัยและบางทีในตำนานซาก้าในอนาคตอาจถูกเขียนเกี่ยวกับหนึ่งในนั้น

ความหวังของมนุษยชาติการมาแข่งขันกันบนเกาะที่สิ้นหวังนั้นไม่น่าสนใจใช่ไหม

“ ฮี่ฮี่ พวกเจ้าไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนใช่มั้ย? ข้าเคยแล้ว “กล่าวว่า เชนไตหยินคิ้วของเธอขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน” ข้าบังเอิญผ่านไปที่นั่นเมื่อมาที่นี่ทิวทัศน์งดงามมากด้วยภูเขาและทะเลสาบมีผลไม้รสชาติอร่อยมากมาย ถ้าเรามีเวลาข้าจะพาพวกเจ้าไปเล่น!”

“เล่น? เราไม่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนเล่นเพื่ออะไร” ซีซาร์ตอบด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ

“ อือ…โอเคแล้วหลินเสี่ยว…หลินเสี่ยว?”

ซีซาร์ปฏิเสธเธอดังนั้นเธอจึงต้องการถามหลินเสี่ยว แต่เธอสังเกตเห็นว่าเขาไม่สนใจ

หลินเสี่ยวคนช่างพูดก่อนหน้านี้เงียบฉับพลันเขายิ้มอย่างแผ่วเบาและมองที่เชนไตหยินแต่ใครจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ทันใดนั้นเขาก็มีบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

ราชอาณาจักรเฮโน ทะเลสาบหมู่เกาะเดสแปร์ ความหวังของมนุษยชาติ … ไม่มีอะไรผิดปกติแต่รู้สึกเหมือนว่าหลินเสี่ยวมองข้ามสิ่งที่สำคัญมากไป

มันคืออะไร?

“ หลินเสี่ยว?”

เชนไตหยินเรียกเขามาอย่างต่อเนื่องและในที่สุดเขาก็ตอบกลับ

“ พี่สาวหยิน มีอะไร?”

“ นี้ เจ้าเหม่อเรื่องอะไรอยู่?” เชนไตหยินเย้าแหย่และพูดว่า

“ มันรู้สึกเหมือนกับว่าข้าลืมบางสิ่ง…โอใช่ใช่ท่าน!”

“ข้า? ข้าทำไม?”

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอหลินเสี่ยวก็นึกถึงมัน!

มันไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองหรือวิทยาลัยลอรันแต่มันสำคัญ

เจ้าหญิงที่สวยงามต่อหน้าเขาคือนักฆ่าจริง ๆ แล้วนั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญจริง ๆ สิ่งที่สำคัญคือคนที่เธอพบในฐานะนักฆ่าที่เอเลน่าเห็นโดยบังเอิญ

บุคคลนั้นคืออาร์คบิชอปแอนเดอร์สัน! แอนเดอร์สันมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารและปีศาจเลซเซอร์แต่นั้นก็ไม่สำคัญ

สิ่งที่สำคัญคือสโนว์น้องสาวของเขาตอนนี้เธอคือนักบุญหญิงของวินเทอร์เรส นั่นหมายความว่าเธอต้องเผชิญหน้ากับแอนเดอร์สันและทำงานกับเขา

นั่นเป็นปัญหา

โดยไม่คำนึงถึงตัวละครของเขาและไม่ว่าเขาจะทำเรื่องยากสำหรับสโนว์หรือไม่ก็ตามเพียงแค่ขึ้นอยู่กับความจริงที่ว่าเขาเกี่ยวข้องกับเรื่องลอบสังหารและปีศาจเลซเซอร์แล้วเขาแน่นอนว่าเป็นอันตราย

เขาจะไม่กังวลเกี่ยวกับการทิ้งสโนว์ไว้กับคนที่เป็นอันตรายแบบนั้นได้อย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแอนเดอร์สันเก็บงำแรงจูงใจที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

“ บ้าเอ้ย ข้าควรจะบอกสโนว์ในวันนั้น!” หลินเสี่ยวพึมพำกับตัวเอง

เมื่อสโนว์มาเพื่อค้นหาเขาเขาก็เป็นผู้นำในเรื่องของเธออย่างเต็มที่ล้อเลียนและถูกคุกคามเขาลืมที่จะบอกเธอถึงเรื่องนั้นอย่างสมบูรณ์

“สโนว์? นักบุญหญิงที่มาเมืองวินเทอร์เรสเมื่อสองสามวันก่อน? ข้าได้ยินมาว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงาม” เชนไตหยินกะพริบและถามอย่างสงสัยว่า“ หลินเสี่ยวเจ้ารู้จักเธอ?”

“ มันอาจจะสายเกินไป…” หลินเสี่ยวไม่ตอบคำถามของเชนไตหยินและถามวูอย่างกังวลใจ“ อาจารย์เราจะไปเมื่อไหร่”

“ราชอาณาจักรเฮโนอยู่ไกลมากและเราก็ต้องทำเช็คอินก่อนดังนั้นเราต้องเตีรยมตัวไปบ่ายวันนี้”

“ โอเค!” หลินเสี่ยวหันไปหาเอเลน่าแล้วพูดว่า“ กลับบ้านและช่วยข้าเก็บของจากนั้นเราจะพบกันที่ประตูหลักของวิทยาลัยลอรันบ่ายวันนี้”

“ โอเคแล้วเจ้าล่ะ?”

“ ข้าจะตามหาสโนว์”

หลินเสี่ยววิ่งออกไปหลังจากนั้น