สถาบันแบมบูไม่ได้ง่ายอย่างที่วิทยาลัยลอรันแน่นอน

“ โธ่เว้ย!”

หลิงเทียนเดินไปข้างหน้าด้วยความหงุดหงิดและสาปแช่งเลวทรามต่ำช้า

“ เกิดอะไรขึ้น อย่ารู้สึกแย่ไปเลย วิทยาลัยลอรันแข็งแกร่งมากดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เราจะเอาชนะพวกเขาไม่ได้” เหยาซี่เดินขึ้นจากด้านหลังแล้วกอดแขนเบา ๆ เพื่อปลอบโยนเขา

เหยาซี่มีผมสีดำสั้นสะอาดและหนานุ่ม เธอสูงโดยเฉลี่ยสูงกว่าหลิงเทียนเล็กน้อยรูปร่างท้วมของเธอทำให้เธอดูมีเสน่ห์และสมบูรณ์อย่างดี

ในการเปรียบเทียบหลิงเทียนนั้นดูผอมกว่าคนอื่นมากอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับผมสีดำสั้น ๆ ของเขาบวกกับความจริงที่ว่าเขาเตี้ยกว่าใครสามารถบอกได้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องสนิทกัน

“ แต่เราไม่สามารถวิ่งไปรอบ ๆ อย่างหนูได้ใช่ไหม? เมื่อเราพบกับราชอาณาจักรเฮโนก่อนหน้านี้เจ้าก็บอกว่าเราไม่สามารถเอาชนะราชาทองคำเดโวรูได้ดังนั้นเราจึงหนี โอเค…เมื่อพบกับสถาบันน้ำ เจ้าบอกว่าเราไม่สามารถเอาชนะ เวเบลน นักรบผู้ปกป้องได้ดังนั้นเราจึงหนีอีกครั้ง โอเค…ตอนนี้เราได้พบกับวิทยาลัยลอรันแล้วเราจะหนีไปไหนต่อ?”

หลิงเทียนส่ายแขนด้วยความรำคาญและพยายามหลบหนีจากความเข้าใจของพี่สาวของเขาแต่เธอก็จับแน่นยิ่งขึ้น

“ อืออ… แต่การวิ่งไม่ใช่เรื่องน่าอายนะ! เนื่องจากเราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ ไม่ใช่เรียกว่าการหนีเพื่อชัยชนะหรือ” เหยาซี่กระพริบและตอบอย่างจริงจัง

“ การวิ่งถือเป็นชัยชนะอย่างหนึ่ง? ฮ่าฮ่า เจ้าเป็นตัวตลกที่ดีจริงๆ…” น้องสาวของหลิงเทียนทำให้เขาหัวเราะ

“ ใช่ เราไม่ได้ต้องการอันดับแรก” เหยาซี่มุ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจและอธิบายอย่างอดทน“ อาจารย์ใหญ่กล่าวตราบใดที่เราสามารถมีส่วนร่วมจากนั้นสถาบันการศึกษาจะได้รับเงินอุดหนุนจากเมืองเพื่อให้พวกเขาสามารถรับสมัครนักเรียนมากขึ้นและค่าเล่าเรียนสำหรับปีหน้า .”

“แต่! แต่…” หลิงเทียนโกรธเกินกว่าจะทนได้ แต่เขาไม่สามารถตอบโต้ได้

ถูกต้องแล้วพวกเขาเข้าร่วมเพื่อรับเงินอุดหนุนไม่มีทางที่พวกเขาจะชนะได้

แต่การชนะคือความฝันของหลิงเทียน! เขาต้องการที่จะเป็นนักเวทหมายเลขหนึ่งในทวีปนี้เพื่อที่จะเป็นผู้กล้า…ไม่เขาต้องการที่จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพลังยิ่งกว่าผู้กล้า!

แต่พวกเขาเป็นเพียงสถาบันการศึกษาในชนบทเล็ก ๆ นอกเหนือจากเขาและเหยาซี่ที่เป็นนักเวทระดับห้า เพื่อนร่วมทีมอีกสองคนของพวกเขาเป็นเพียงนักรบระดับที่สี่ แน่นอนว่าบนเกาะนี้ไม่เพียงพอ

ขอบคุณหลิงเทียน พวกเขาโชคดีสามารถมีชีวิตรอดได้จนถึงวันที่สี่

หลิงเทียนเชี่ยวชาญในเวทมนตร์น้ำแข็งและมีคทาไพลินที่มีความสามารถเสริมเวทมนตร์น้ำแข็ง อาศัยเวทมนตร์ของพวกเขาพวกเขาสามารถอยู่ได้จนถึงปัจจุบัน

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถอยู่รอดได้ แต่การได้รับคะแนนนั้นเป็นเพียงความปรารถนา

ตอนนี้พวกเขามี 18 คะแนนจากการเก็บผลไม้เงิน พวกเขาไม่เคยได้รับคะแนนจากการปล้นและไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาอยู่อันดับล่างในแง่ของความสามารถในเกาะนี้

พวกเขาจะชนะได้อย่างไรเช่นนี้? พวกเขาจะต้องโชคดีสุด ๆ !

“ เฮ้ ดูสิ ใบเงินอีกอัน!”

ขณะที่พวกเขากำลังเดินใบไม้สีเงินอยู่ข้างหน้าพวกเขาดึงดูดความสนใจจากเพื่อนร่วมทีม เขารีบวิ่งไปและรวบรวมคะแนน

“ แต่มันแปลกนิดหน่อย…”

หลังจากดูดซับพลังงานแล้วจำนวนภายในคริสตัลเปลี่ยนจาก 18 เป็น 19 แต่เพื่อนร่วมทีมของพวกเขาถือผลไม้นั้นและตกอยู่ในความคิด

“เอ๋? อีกอัน?” หลิงเทียนหยุดเถียงกับน้องสาวของเขาและดูอย่างสงสัย

ผลไม้สีเงินที่นี่แปลกมากพวกมันเงามากเหมือนเคลือบด้วยของบางอย่างที่พิเศษ

แต่เนื่องจากพวกเขาสามารถได้รับคะแนนมันอาจจะดีดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เจาะลึกลงไป

“ เหยาซี่ ข้าได้ยินมาว่าผลไม้สีเงินมีผลต่อการเสริมนม เจ้าต้องการกินไหม?” เพื่อนร่วมทีมหญิงหยอกล้อถามเหยาซี่

“ แต่ชานี่ทำไมข้าต้องใช้ล่ะ” เหยาซีถามอย่างไร้เดียงสา

“ เจ้าไม่ได้ต้องการแต่งงานกับผู้กล้าในฝันหรือ ข้าได้ยินมาว่าผู้ชายที่มีแข็งแกร่งขอบหน้าอกใหญ่ ดังนั้นทำไมเจ้าไม่ลองล่ะ” ชานี่ปิดปากและทนไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ชานี่i! เจ้าพูดอะไร? ข้าไม่มีความฝันแบบนั้น!”

ใบหน้าของเหยาซี่นั้นแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่เธอพูดเธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรและต้องพึ่งน้องชายตัวน้อยของเธอ

“ โอเค ชานี่หยุดล้อเล่น!” หลิงเทียนจับมือของเขาและเปลี่ยนหัวข้อ“ ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับผลไม้ใบไม้สีเงินที่มีเอฟเฟกต์เพิ่มเต้านม นั่นคือคำบอกเล่า…เจ้าได้ยินมาจากที่ไหน?”

“ ข้าคิดว่ามาจากพ่อครัว”

“พ่อครัว? เขาชื่ออะไร? เขามาจากโรงเรียนไหน” หลิวเทียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและถามคำถามอีกสองสามข้อ

“ ข้าจำชื่อไม่ได้ แต่ข้าคิดว่าเขาเป็นพ่อครัวของวิทยาลัยกาโต้…เอ๊ะ หลังจากพูดแล้วชานี่ก็รู้ว่ามันฟังดูแปลก

วิทยาลัยกาโต้มีความระมัดระวังในการทำงานตั้งแต่อาจารย์จนถึงนักเรียนทุกคนทำให้มีออร่าที่น่ากลัว ผู้คนอย่างพวกเขาที่แสวงหาชัยชนะเพียงอย่างเดียวทำไมพวกเขาถึงแพร่ข่าวลือเรื่อง ‘การเสริมเต้านม’ อย่างจงใจ?

“แปลก…”

หลิงเทียนหยิบผลไม้นั้นจากมือของเพื่อนร่วมทีมของเขาและดูมันหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาไม่เห็นอะไรแปลกประหลาด

“ อย่างไรก็ตามเราต้องระวังและพยายามหลีกเลี่ยงการต่อสู้…แม้ว่าเราจะไม่สามารถปล้นจุดใด ๆ ได้ตราบใดที่เราสามารถหาหลุมฝังศพเงินได้เราก็จะสามารถชนะได้!”

“ อืม…หลิงเทียนเจ้าแน่ใจว่าเต็มไปด้วยพลัง การชนะเป็นไปได้อย่างไร แค่ปลอดภัยก็ยากอยู่แล้ว”

“ ชานี่ ผู้คนต้องมีความฝัน! หากปราศจากพวกเขาแล้วเราต่างจากสัตว์อย่างไร”

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีพรสวรรค์หรือมาจากภูมิหลังที่ดี แต่ด้วยโชคก็ยังเป็นไปได้!

“ โอเค น้องชายเราจะฟังเจ้า…ไปกันเถอะ”

เหยาซีรีบมาเป็นคนกลางและลากเขาไป

“ เฮ้อ…มันคงจะดีถ้าเรามีแผนที่สำหรับหลุมฝังศพเงิน!”

“ ตอนนี้เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอีกครั้ง เราจะได้รับสิ่งที่ดีเช่นนั้นได้อย่างไร”

“ ฮืมเดี๋ยวก่อนนะ!”

“ โอเคโอเคไปกันเถอะ!”

และเช่นนั้น สถาบันแบมบูได้ออกเดินทางอีกครั้ง

…

…

ในอีกด้านหนึ่ง วิทยาลัยลอรัน มีแผนที่ที่พวกเขาต้องการและเพื่อนร่วมทีมที่ทรงพลังเกือบจะไม่มีใครสามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาได้

สำหรับสถาบันการศึกษาแบมบูการชนะเป็นเพียงความฝัน วิทยาลัยลอรันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนของพวกเขา

ตราบใดที่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น …

ในครึ่งแรกของวันที่สี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามปกติ

ระหว่างทางโรซี่เริ่มสะสมและกินผลไม้สีเงินอย่างลนลานราวกับว่าเชื่อข่าวลือนั้นจริงๆ

หลินเสี่ยวไม่ได้สนใจเธอเพราะพวกเขาไม่ได้เป็นพิษและเป็นเหมือนแอปเปิ้ลเขาแค่กังวลว่าเธอจะทำร้ายกระเพาะอาหารจากการกินมากเกินไป

ในตอนกลางคืนทุกคนผลัดกันยืนเฝ้าเหมือนเมื่อหลายวันก่อน

นับตั้งแต่สิ้นสุดการแข่งขันพวกเขาจะต้องระวังการซุ่มโจมตีเป็นพิเศษ นอกเหนือจากหลินเสี่ยวที่ส่งต่อให้เอเลน่าหลับคนอื่น ๆ ก็ขยันเนื่องจาก

แต่มีคนหนึ่งที่ประสบปัญหา

“ … อ อยากเข้าห้องน้ำจริงๆ”

เที่ยงคืนโรซี่นอนไม่หลับ