“เอ๋? อะไร? เกิดอะไรขึ้น? เราถูกลอบโจมตี?”

ลึกเข้าไปในตอนกลางคืน หญิงสาวคนหนึ่งตื่นจากความฝันของเธอด้วยความหวาดกลัว สิ่งที่แปลกคือเมื่อเธอคิดว่าพวกเขาถูกโจมตีสัญชาตญาณแรกของเธอคือไม่ต่อสู้หรือหลบหนี มันคือการมองหาคนที่อยู่รอบตัวเธออย่างใจจดใจจ่อ

“ ข้าอยู่ตรงนี้ พี่สาวเหยาซี่!”

ในความมืดหลิงเทียนตอบสั้น ๆ แต่จ้องมองเขาไปทางไกล

“ ฟู่ ตราบใดที่เจ้าอยู่ที่นี่” เหยาซี่หายใจโล่งอกด้วยความโล่งอกหลังจากพบน้องชายของเธอแล้วจึงเข้าหาเขาและถามอย่างประหม่าว่า“ เสียงที่ดังก่อนหน้านี้คืออะไร? ข้าคิดว่าเราถูกลอบโจมตี”

“ ไม่ใช่พวกเรามีการต่อสู้ที่นั่น…มันควรจะเป็นสองทีมที่แข็งแกร่ง!”

“ อืม…เนื่องจากมันเป็นทีมอื่นที่สู้กันแล้วงั้นกลับไปนอนกันต่อเถอะ ข้าง่วง” เหยาซี่หาวแล้วเริ่มนอนลงเพื่อกลับไปนอน

“ ไม่ ท่านทำไม่ได้!” หลินเทียนดึงเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“ พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เราควรรีบไป!”

“เอ๋? ม่ายยย ข้ายังอยากนอน…”

เหยาซี่ไม่ต้องการและพยายามผลักเขาออกไป แต่หลิงเทียนจับเธอไว้แน่นยิ่งขึ้นและไม่ยอมปล่อย

“ไปกันเถอะ!”

“ไม่! ทำไมเจ้าต้องการที่จะไป มันไม่ใช่ว่าเราสามารถเอาชนะพวกเขาได้ … ” เหยาซี่บ่นอย่างเกรี้ยวกราด

“ เราควรไปดูแม้ว่าเราจะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้! เราอาจโชคดีได้!”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นทีมที่แข็งแกร่ง แต่พวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากโอกาสเป็นมือที่สาม!

เมื่อทีมที่แข็งแกร่งต่อสู้ต่อสู้กันเสร็จ ในเวลานั้นเมื่อพวกเขาอ่อนแอพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากโอกาสนั้นและจัดการพวกเขา

นั่นเป็นวิธีเดียวในการชนะของพวกเขา!

หลิงเทียนไม่ต้องการปล่อยโอกาสนี้

“ ใช้ประโยชน์พวกเขาเหรอ?” เหยาซี่ขมวดคิ้วเหมือนเธอได้ยินบางสิ่งที่เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า“ เจ้าจะทำสิ่งที่น่ารังเกียจได้อย่างไร”

“ นี่เป็นการแข่งขัน! ไม่มีสิ่งที่น่ารังเกียจ ตราบใดที่เราสามารถรับคะแนนได้ตราบใดที่เราได้รับอันดับแรกไม่มีอะไรสำคัญอีก!” หลิงเทียนพูดอย่างเฉียบขาด

“แต่เจ้า….”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่เด็ดเดี่ยวของน้องชาย เธอก็รู้สึกไม่ถูกต้องแต่เธอไม่สามารถพูดได้ว่ามันคืออะไร …

“ หยุดเสียเวลาและตามข้ามา!” หลิงเทียนดึงแขนของเหยาซี่โดยไม่สนใจความตั้งใจของเธอและมุ่งไปทางที่เสียงดัง

สิ่งที่ดีคือการต่อสู้เกิดขึ้นใกล้ ๆ และไม่นานนักทั้งสี่จากสถาบันแบมบูก็มาถึงที่ซึ่งการต่อสู้เกิดขึ้น สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจก็คือไม่มีใครอยู่ที่นั่น

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาผิดที่ แต่ขี้เถ้าที่ลุกโชติช่วงในสภาพแวดล้อมของพวกเขาพิสูจน์ว่าคือตรงนี้!

คืนนั้นมืดมิด พื้นดินที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่านที่ถูกเผาไหม้สูญเสียแสงไปอย่างรวดเร็ว หลิงเทียนใช้สัญชาตญาณของเขาและพยายามไล่ตามพวกเขา แต่ฉากนั้นยุ่งเหยิงและเขาไม่สามารถบอกได้ว่าทิศทางไหน

หากเขาถี่ถ้วนพอและเดินผ่านพุ่มไม้ใกล้ ๆ เขาจะเห็นผลพวงที่น่าสลดใจ ไม่รู้ว่าจะอธิบายว่าพวกเขาโชคดีหรือโชคไม่ดี แต่การเก็บเกี่ยวเพียงอย่างเดียวของพวกเขานั้นเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

“ หลิงเทียน ดูที่นั้นสิ”

บังเอิญเพื่อนร่วมทีมพบคริสตัลรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีน้ำเงินในหญ้า

“ นั้นมัน…คริสตัลเรโซแนนซ์” หลินเทียนรู้สึกประหลาดใจและรีบคว้ามันออกมาจากมือของเขาและหลังจากยืนยันมันอย่างระมัดระวังเขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องอุทาน“ อะไรนะ? 96 คะแนน!”

คริสตัลมีคะแนน 96 คะแนนมากกว่าสิ่งที่พวกเขามีหลายเท่า

มันจะต้องเป็นทีมที่แข็งแกร่งเพื่อที่จะได้รับคะแนนมากมาย! แต่คริสตัลนั้นถูกทิ้งไว้ในหญ้าซึ่งน่าจะหมายความว่าพวกเขาอาจตายไปแล้ว

“ ไม่ว่าอะไรก็ตาม เราจะคิดถึงมันหลังจากที่เราปล้นมัน!”

หลิงเทียนไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทีมที่เป็นคริสตัลนี้ แต่เขาคงโง่ที่จะไม่ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้การรวบรวมคะแนนสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด!

ทุกจุดที่เพิ่มขึ้นโอกาสในการชนะของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น

หลิงเทียนปล้นคะแนนทั้งหมดและตอนนี้คะแนนรวมของพวกเขาเกิน 100 คะแนนแล้วเกือบจะถึงวิทยาลันลอรัน พวกเขายังมีโอกาส!

“ เฮ้ โชคดีจริงๆ”

ดูคริสตัลที่พวกเขาหยิบขึ้นมาได้ฟรีในขณะที่คริสตัลของตัวเองผ่าน 100 คะแนนหลิงเทียนก็เปี่ยมไปด้วยความสุข

แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น

“ หลิงเทียน ดูสิ นี่มันอะไรกัน” เพื่อนร่วมทีมของเขาพบแผนที่หนังแบบเก่า

“ นี่คือ…แผนที่ใช่มั้ย” หลิงเทียนหยิบแผนที่และตรวจสอบอย่างรอบคอบภายใต้แสงจันทร์ที่ จำกัด และร้องออกมาด้วยความตกใจ“ นี่อาจเป็น…แผนที่ไปที่หลุมฝังศพเงิน? ใช่เลย ฮ่าฮ่า! ! ยอดเยี่ยม”

หลิงเทียนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและเกือบจะสำลักความสุขไปแล้ว

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้มาเสียเปล่าแต่พวกเขาได้รับคะแนนฟรี พวกเขายังได้รับแผนที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับพรจากพระเจ้า! ตอนนี้โอกาสในการชนะของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก!

“หืม?” เหยาซี่เอียงศีรษะของเธอแล้วดมไปสองสามครั้ง“ ทำไมเหม็นกลิ่นเลือดจัง”

“เลือด?”

“ มันมาจากเจ้า…เอ๊ะ คริสตัลและแผนที่…”

“ คริสตัลและแผนที่…แล้วมันเป็นได้อย่างไร”

หลังจากที่เหยาซี่นำมาขึ้น หลิงเทียนพลิกคริสตัลและแผนที่ที่เขาถืออยู่และสังเกตเห็นว่ามีอะไรผิดปกติ

เขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาเห็นว่าพวกเขาย้อมสีแดงเข้มด้วยเลือด

“นะนี้มัน!?”

หลิงเทียนเกือบจะโยนพวกเขาออกไปจากความกลัว

คริสตัลและแผนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังและทั้งคู่ก็เปื้อนไปด้วยเลือดนั่นไม่ใช่ลางดีที่แน่นอน…พวกเขาตายแล้ว?

แต่ทำไม

หากพวกเขามีแผนที่และจุดต่าง ๆ เหล่านี้พวกเขาน่าจะเป็นทีมที่แข็งแกร่งมาก นั่นไม่ได้หมายความว่าคนที่เอาชนะพวกเขาแข็งแกร่งกว่าอีกเหรอ?

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้ต่อใครบางคนที่แข็งแกร่งกว่า แต่ทำไมพวกเขาถึงทิ้งคริสตัลและแผนที่ไว้นั่น ไม่แปลกไปเหรอ?

เป็นไปได้ไหมว่า คนที่พวกเขาพบไม่ได้เข้าร่วมในการแข่งขันดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้?

“ ข้ารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในบริเวณใกล้เคียงที่ทำให้ข้าขนลุก…ทำไมเราไม่ออกไปจากที่นี่!” เหยาซี่กอดหน้าอกเธอไว้และกระตุ้นให้หลิงเทียนออกไป

เธอไม่สนใจอะไร! เธอแค่อยากจะจบการแข่งขันอย่างสงบสุขและกลับบ้านกับหลินเทียนรับรางวัลและใช้ชีวิตที่ดี!

เธอคิดว่าเขาจะต่อต้านความคิดนั้น แต่คราวนี้เขาเห็นด้วยกับเธอ

แน่นอนว่ามีอากาศที่หนาวเหน็บเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ทำให้ขนคอของพวกเขาลุกขึ้นยืนราวกับว่าพวกมันถูกมองโดยสัตว์ป่า

เนื่องจากพวกเขาได้คะแนนมาแล้วหลิงเทียนบรรลุเป้าหมายของเขาแล้วแม้ว่าเขาจะอยากรู้อยากเห็นก็ตามเขาก็ยังเหลือทีมของเขาอยู่

“ หลิงเทียนเร็ว ระวังนักฆ่ากระโดดออกมาและตัดหัวของเจ้าออกละ”

“ แหอะ ตลก ข้าเป็นนักเวทน้ำแข็งเชี่ยวชาญในการจัดการกับนักฆ่า! ข้าไม่กลัวนักรบประเภทความเร็ว!”

“ฮะ? …น้องชายเจ้าลืมเกี่ยวกับการถูกไล่ล่าโดยเจ้าหญิงที่สวยงามจากวิทยาลัยลอรันหรือไม่”

“หยุดพูดแบบนั้น! ในไม่ช้า ข้าจะเป็นคนไล่พวกเขา!”

“ โอเค โอเค เจ้าเจ๋งสุด ไปกันเถอะ!”

“ หืมม คราวนี้…หืม?”

ในขณะที่พวกเขากำลังจากไปหลิงเทียนคิดว่าเขาได้ยินอะไรบางอย่างและหันไปดูพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลังเขา เขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติและติดตามคนอื่นในทีมไป

“ ฝ่าบาททำไมเราไม่ขอความช่วยเหลือจากพวกเขา”

“ ตอนนี้…ข้าไม่สามารถเชื่อใจใครได้”

ในระหว่างการต่อสู้เขาได้ทิ้งคริสตัลและแผนที่โดยไม่ได้ตั้งใจและเดิมเขาต้องการหาคริสตัลกับเดโวรู และใช้มันเพื่อติดต่อเจนนิเฟอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขาไม่สามารถหามันได้และคนเหล่านั้นจากสถาบันแบมบูที่ผ่านมาก็รับไปทั้งหมดมันช่างโชคร้ายเหลือเกิน

ในทางกลับกัน … คนเหล่านั้นไม่โชคดีเกินไปใช่ไหม

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกหดหู่มากขึ้นคือ อาจารย์ทุกคนที่รับผิดชอบในการช่วยชีวิตพวกเขาตายแล้วดังนั้นแม้ว่าผลึกของพวกเขาจะถูกปล้นก็ไม่มีใครจะมา …

พวกเขาไม่สามารถส่งสัญญาณเพื่อขอความช่วยเหลือและไม่สามารถไว้ใจใครได้ซึ่งหมายความว่าชาร์ลสามารถพึ่งพาขาของเขาเพื่อออกจากเกาะได้เท่านั้น

สิ่งเดียวที่เขาเหลือคือเดโวรู แม้ว่าเขาจะภักดีการต่อสู้หมดพลังทั้งหมดของเขา ดังนั้นตอนนี้พวกเขาทั้งคู่เป็นคนธรรมดาที่ไร้อำนาจและต้องซ่อนตัวอยู่ในเงามืดในขณะที่หนีออกจากเกาะ

ในตอนเช้าของวันที่หก วิทยาลัยเฮโนก็ถูกกำจัดโดยบุคคลลึกลับบางคนและที่อยู่ของเจ้าชายชาร์ลก็ไม่เป็นที่รู้จัก …

…

…

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในช่วงกลางคืนไม่ว่าจะมีกี่คนที่เสียชีวิต เมื่อวันใหม่มาถึงดวงอาทิตย์จะยังคงโผล่ขึ้นจากทางทิศตะวันออก

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่าชีวิตมนุษย์นั้นมีอยู่จริงไม่ว่าคุณจะจากไปคุณหรือข้าดวงอาทิตย์จะยังคงเติบโตอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

“ เอเลน่าลุกขึ้น!”

เสียงที่ไพเราะติดกับเอเลน่าปลุกเธอให้ตื่นจากความฝัน

เธอลูบตาของเธอหาวและลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“ เจ้านอนได้ดีจริงๆ ขี้เกียจ! เจ้าไม่มีอะไรเหมือนแม่บ้านเลย!” โรซี่บ่น

“ขี้เกียจ?”

อาจเป็นเช่นนั้น

นับตั้งแต่กลายเป็นสาวใช้ไอ้ลามก การนอนหลับของเธอก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องระมัดระวัง เธอไร้พลังอย่างชัดเจนและอาจตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลาและต้องตื่นตัวอยู่เสมอ

เปรียบเทียบกับเมื่อก่อนเธอเป็นราชาปีศาจและมีพลังที่เหนือชั้นเธอไม่สามารถนอนหลับได้สนิทเลย เธอจะเป็นกังวลและวิตกกังวลและเป็นโรคนอนไม่หลับดังนั้นเธอจึงตื่นแต่เช้าและไม่ต้องการให้ใครปลุกเธอ

เธอนอนหลับได้ดีเมื่อเธออ่อนแอและนอนไม่หลับเมื่อเธอแข็งแกร่ง

ชีวิตมันไม่สมเหตุสมผลเลย

“ เอเลน่าหยุดคิดถึงเจ้านายของเจ้า เขาอาจจะใกล้ชิดกับพี่สาวหยินอยู่! ผู้ชายและผู้หญิงคนเดียวไม่กลับมาทั้งคืน…ฮิฮิมันไม่แปลกเลยที่จะมีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม”

“ใกล้ชิด”

หากทั้งสองอยู่ที่ไหนสักแห่งด้วยกัน…จะใกล้ชิดกันไหม?