บางทีสำหรับคนทั่วไปความเจ็บปวดอาจเป็นความทรมานประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ซึ่งตรงกันข้ามกับการปลอบโยน

แต่สำหรับเชนไตหยิน เธอคุ้นเคยกับความเจ็บปวดมานาน ความเจ็บปวดที่แหลมคมทำให้เธอรู้สึกสบายใจมันทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวา

ความรู้สึกนั้นทำให้เธอจดจำสิ่งที่เธอมีประสบการณ์เมื่อเธอยังเด็ก ชีวิตของเธอช่างน่าเบื่อหน่ายทุกวันเธอจะฝึกฝนร่างกายเรียนรู้วิธีการฆ่าและทดลองบน … ในขณะที่ประสบกับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบสิ้นและมองไปข้างหน้าถึงความสุขที่หายวับไป

ตราบใดที่พี่สาวของเธออยู่ที่นั่น เธอก็เต็มใจที่จะอยู่กับความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ แทนที่จะบอกว่าเธอคุ้นเคยกับมันควรบอกเป็นวิธีเดียวที่เธอรู้มากกว่าและเธอไม่เคยพยายามเปลี่ยนแปลง …

แน่นอนว่าเธอไม่มีอำนาจที่จะทำเช่นนั้น

“ จริง ๆ แล้ว…คุณมากเกินไป คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? หุ่นยนต์? เซนต์ จากเซนต์เซย่า? หรือแมลงสาบ?”

เชนไตหยินผู้ซึ่งกำลังล่องลอยอยู่ในจิตสำนึกทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยแม้ว่าเสียงที่ดูน่ารังเกียจน่ารังเกียจมากเธอก็ไม่โกรธ แต่เธอต้องการฟังต่อไป

“ แต่ข้าคาดหวังอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าดอกไม้วิญญาณแสงจันทร์ของท่านไม่มีแขนเสื้อมันจะกลายเป็นเทคนิคการลอบสังหารอันดับหนึ่งในตะวันออกได้อย่างไร”

ใคร? ใครกำลังพูดอยู่

ในที่สุดเธอก็ได้รับความสนใจจากเสียงนั้น เชนไตหยินและรู้สึกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เสียงใกล้เคียงค่อยๆชัดเจนขึ้นและเธอก็พบว่ามันเป็นเสียงของหลินเสี่ยว

นอกเหนือจากนั้นไม่มีเสียงตะโกนและเสียงต่อสู้ในบริเวณใกล้เคียงมันเงียบสงบและสะดวกสบาย

นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอปลอดภัยแล้วเหรอ?

จากนั้นหลินเสี่ยวช่วยเธอได้?

อาจเป็นเช่นนั้นตั้งแต่สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ว่าได้ยินเสียงตะโกนว่าพี่สาวหบิน ในโลกนี้มีเพียงหลินเสี่ยวเท่านั้นที่จะเรียกเธอแบบนั้น

แต่เป็นไปได้อย่างไร หลินเสี่ยวไม่ได้อยู่กับแม่บ้านของเขาและแข่งขันอยู่ ทำไมเขาปรากฏตัวออกมาจากไหนและช่วยเธอ?

มัน…เป็นภาพลวงตาไหม?

ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอค่อย ๆ กลับมาหาเธอและเธอพยายามควบคุมร่างกายที่ทรุดโทรมของเธอ เธอหายใจเบา ๆ และสัมผัสกับความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่เต็มตา

หลังจากยืนยันว่ามันไม่ใช่ความฝันหรือภาพลวงตาเธอพยายามเปิดตาของเธอ

แสงจากการเจาะทำให้เธอตาบอดดังนั้นเธอจึงต้องเหล่ตาไปที่ขอบตาเธอที่พร่ามัวเธอเห็นเด็กผมสีดำคุ้นเคย

เขาคือหลินเสี่ยวจริงๆ

… แต่เขากำลังทำอะไรอยู่

ปัจจุบันเธอนอนอยู่บนพื้นหญ้าโดยที่หลินเสี่ยวนั่งถัดจากเธอจับขายาวเซ็กซี่ของเธอและวางมันบนตักของเขา

หลินเสี่ยวนั้นหน้าแดงเล็กน้อยและอยู่ในสภาวะแปลก ๆ เขาถือผ้าเหมือนผ้าเช็ดตัวและจ้องตรงขาเรียวยาวของเธอ เขามุ่งเน้นไปมากจนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เชนไตหยินตื่นขึ้นมาแล้ว

ด้วยความระมัดระวัง เชนไตหยินไม่ได้ส่งเสียงหรือเคลื่อนไหวและแสร้งว่าเธอยังไม่รู้สึกตัวในขณะที่ดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“ พี่สาวหยิน ขะขาท่านสวยจัง ข้าสามารถเล่นกับพวกเขาได้ทั้งปี…ไม่ไม่ไม่ตลอดไป! เฮ้อ แต่ทำไมท่านไม่รู้วิธีถนอมตัวเองล่ะ? จริงๆนะ.”

หลินเสี่ยวกำลังนั่งไขว่ห้างด้วยขาที่มีสัดส่วนพอดีกับเธอและถือเท้าโอชะของเธอ

พูดตามตรงแล้วขาของ เชนไตหยินนั้นดีที่สุด!

เขาไม่รู้ว่าเธอสามารถฝึกขาของเธอให้อยู่ในสถานะนี้ได้อย่างไร มันเป็นสัดส่วนที่ดีเรียวและสวยงาม คำจำกัดความกล้ามเนื้อของเธอที่ขาของเธอนั้นสมบูรณ์แบบมันไม่ได้ทำให้ดูเทอะทะเกินไปและทรุดโทรมทำลายความงามที่ละเอียดอ่อนของมัน แต่มันก็ดูไม่บอบบางและไร้การฝึกฝน

หลินเสี่ยวไม่เคยจินตนาการว่าเขาจะสามารถถือขาสวย ๆ ในชีวิตของเขาได้มันเป็นโชคดีจริงๆ! พรจากเทพธิดา!

“ เฮ้อ ทำไมท่านต้องเป็นนักฆ่าล่ะ? ทำไมท่านไม่เป็นภรรยาของข้า ข้าจะป้องกันขาของท่านและแน่นอนว่าจะไม่ทำให้ท่านเจ็บ … ” หลินเสี่ยวจู้จี้ขณะยื่นมือและวางมือบนขาของเธอ เขาไม่ได้ใช้ฝ่ามือและใช้หลังมือเพื่อปกป้องงานศิลปะชิ้นนั้นอย่างระมัดระวัง

“ แค่กๆ…ไม่ไม่ข้ากำลังทำอะไรอยู่ หากข้าสัมผัสพวกเขาอย่างนี้ต่อไปข้าจะไม่เป็นคนที่เอาเปรียบคนอื่นหรือ?” หลินเสี่ยวรู้สึกผิดและรู้สึกว่าแก้มเขาร้อน เขามองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วและสงบลงหลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ

หากมีใครเห็นฉากนี้ เขาจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโรคจิตเพราะตัวเองอยู่กับสาวงามที่ไร้สติ เขาไม่ต้องการถูกกล่าวหาว่าเป็นอาชญากร แต่เขาก็ช่วยเธอรักษาบาดแผลจากความดีงามในใจของเขา! เขาไม่ได้คิดถึงการเอาเปรียบจากเธอ!

“จริงๆ! ข้าจะเป็นคนโรคจิตได้อย่างไร…แน่นอนไม่ แค่ดูว่าข้าซื่อตรงขนาดไหน!”

หลินเสี่ยวยังคงเสแสร้งอย่างต่อเนื่องในขณะที่วางมือลงบนขาของเธออย่างไร้ยางอายและเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่สวยงาม

“ แค่กๆ…ไม่ไม่ไม่…”

หลังจากเพลิดเพลินไปกับมันชั่วระยะเวลาหนึ่ง ความซื่อสัตย์ของหลินเสี่ยวก็เริ่มกลับมาและเขาก็พยายามอย่างแรงกล้าและขับไล่ความคิดชั่วร้ายเหล่านั้นและเริ่มทำงาน

ขั้นตอนแรกคือการรักษาบาดแผลของเธอและเช็ดขาของเธอ

ไม่ว่าในกรณีใดเขาไม่ต้องการให้ขาของเธอเป็นแผลเป็น แต่อย่างใดดังนั้นเขาจึงกังวลเป็นพิเศษเกี่ยวกับการบาดเจ็บที่นั่น ชีวิตของเธอไม่ตกอยู่ในอันตราย แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้อาการบาดเจ็บแย่ลงได้

เขาใช้ผ้าเช็ดตัวที่สะอาดและชื้นเพื่อเช็ดขาที่ช้ำอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นเลือดและโคลนถูกเช็ดออกเผยให้เห็นผิวที่ขาวและบอบบางของเธอ

เมื่อเช้าวานนี้และมีแสงแดดเพียงพอ อาจเป็นเพราะเรื่องนั้น แต่การกอดขาที่เปล่งประกายของเธอทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนและเขาก็เริ่มเหงื่อออก

“ เอเลน่า มักจะเรียกข้า เจ้าโรคจิต…ไม่ข้าต้องแสดงให้เธอเห็นว่าเธอผิด! ความรู้สึกของข้าที่มีต่อพี่สาวหยินบริสุทธิ์ไม่ได้เป็นเพียงความต้องการทางเพศข้าจะฉวยโอกาสจากเธอได้อย่างไร”

หลินเสี่ยวใช้เวลาหายใจลึก ๆ สองสามครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์และทำงานต่อไปกับส่วนที่เหลือของเขา

หลังจากทำความสะอาดขาของเขาเขาต้องทำความสะอาดเท้าของเธอ

เมื่อเห็นเท้าของเธอทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด

ไม่ใช่แค่เลือด เท้าของเธอก็เป็นแผลเป็นจากการต่อสู้ของเธอ แม้ว่าการเดินเท้าเปล่าจะทำให้ความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวของเธอเผยออก แต่มันก็สร้างความเสียหายได้อย่างมากเช่นกัน

หลินเสี่ยวไม่ต้องการเช็ดอย่างระมัดระวังด้วยความกลัวหรือแผลของเธอจะเปิดอีกครั้ง เขายังเป็นห่วงว่าความเจ็บปวดจะปลุกเธอดังนั้นเขาจึงต้องดูแลมันอย่างรวดเร็วมิฉะนั้นถ้ามันถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังและอาการบาดเจ็บของเธอติดเชื้อจากนั้นถ้าเธอจะต้องถูกตัดแขนขานั้นจะยิ่งแย่ลง

“ มันจะต้องเจ็บแต่โปรดทนไว้…มันจะจบเร็ว ๆ นี้”

ไฟภายในหลินเสี่ยวดับไปแล้วเขาแค่ต้องการรักษาอาการบาดเจ็บของเธอโดยเร็วที่สุดและปกป้องขาของเธอ

ข้อเท้า ส้นเท้า ฝ่าเท้าและสุดท้ายคือการบาดเจ็บที่เท้าที่ร้ายแรงที่สุด

หลังจากดูแลบาดแผลเสร็จสิ้น ผ้าขาวบริสุทธิ์แต่เดิมก็ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เขาโยนมันทิ้งและถอนหายใจ

เขาล้วงในกระเป๋าและหยิบขวดยารูปวงรีโปร่งใส

นี่เป็นเลือดราชาปีศาจชิ้นสุดท้ายของเขาที่เขาได้รับจากเอเลน่า เขาแค่ต้องทาตรงขาและเท้าบ้างแล้วพักฟื้นสักพักหลังจากนั้นแผลก็จะไม่มีปัญหาอีกต่อไป

“ เห้อ ดูเหมือนว่าข้าจะใช้เลือดของเอเลน่ากับซิพี่สาวหยินทุกครั้ง…ถ้าเธอรู้เธอจะโกรธแน่นอน”

หลินเสี่ยวยังคงคิดถึงเรื่องไร้สาระอย่างต่อเนื่องขณะที่ดูใบหน้าที่หลับไหลของเชนไตหยินและหลงรัก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นใบหน้าที่หลับไหลของเธอเจ้าหญิงที่น่ารักและมีเสน่ห์กลายเป็นผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บ เธอยังคงมีเสน่ห์เหมือนปกติ แต่มันให้ความรู้สึกใกล้กว่าและละเอียดอ่อนกว่า

ตอนนี้ เชนไตหยินหมดสติเธอไม่มีทางป้องกันอะไรเลยและเขาก็ทำได้ตามที่เขาพอใจ เขาไม่เพียงแต่สามารถแตะขาเธอเท่านั้น แต่ยังสามารถทำสิ่งที่ดีกว่านี้ได้อีกด้วย!

อึก…หลินเสี่ยวกลืนน้ำลายและจ้องไปที่ริมฝีปากของเธออย่างหงุดหงิดไม่สามารถขยับสายตาของเขาออกไปได้

ริมฝีปากชุ่มชื้นและเปล่งประกายของเชนไตหยินมีเสน่ห์และเขาจะสามารถลิ้มรสริมฝีปากหวานของเจ้าหญิงเพียงแค่ลดหัว

จูบคนที่เขารัก

ไม่ว่าเขาจะอดทนอย่างไรเขาก็อดใจไม่ไหว

ถ้ามันเป็นแค่จูบมันไม่ควรมากเกินไป … เขาไม่สามารถตัดสินใจได้

การจูบเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่คู่รักมันไม่ควรจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรใช่มั้ย

“ เฮ้ พี่สาวหยิน? ตื่น…ท่านตื่นยัง?”

เขาพยายามเรียกหาเธอแต่เขาไม่ได้รับคำตอบ หลังจากทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตื่นแล้วเขาก็ก้มหัวลง

“ พี่สาว, ข้า, ข้า…”

เขายกคอของเธอและวางเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาแล้วก้มลง!

ความอบอุ่นที่คาดหวังมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่เขาจะสามารถเพลิดเพลินไปกับมัน เขาลืมตาขึ้นมาและทำให้ลิ้นของเขาแทบตกใจ

เมื่อเขาลืมตา ตาของเธอก็เปิดเช่นกัน!

ตอนนี้เขามีปากของเขากดลงที่ริมฝีปากของเธอ ไม่มีวิธีที่จะทำให้ทางออกของเขาออกมาจากมัน!

ทั้งสองจ้องมองกัน ลมหายใจที่แผดเผาของพวกเขาร้อนขึ้นแก้มของพวกเขา