“พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้น?”

เจ้าหญิงเพลลี่ร้องอุทานขณะที่ เชนไตเจียงเลินปลิวไปชนกับเสาหินด้านนอกประตูจนเกือบหักเสา แม้ว่ากระดูกของเขาจะไม่แตก แต่อวัยวะภายในของเขาก็ยังกระทบกระเทือน เลือดออกจากมุมปาก

ทุกคนที่เฝ้าดูอย่างเย็นชาจากด้านข้าง ต่างก็ตกตะลึงบางคนหวาดกลัวและต้องการหลบหนี

รูปร่างหน้าตาของเขาอาจจะดูแย่ไปหน่อย แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่โตเต็มวัย น้ำหนักและส่วนสูงของเขานั้นเทียบไม่ได้กับนักเรียนที่ไม่เคยโตมาเหมือนหลินเซียว นอกจากนี้เขายังมีขนาดที่ใหญ่กว่าหลินเซียวหลายเท่า กล้ามเนื้อของเขาภายใต้เสื้อผ้าของเขาก็ค่อนข้างแข็งแกร่งและดูเหมือนจะเป็นนักรบ

แม้ว่าเขาจะค่อนข้างไม่มีคุณสมบัติ …

เชนไตเจียงเลิน ปลิวออกไปโดยเด็กตัวเตี้ยและตัวเล็กด้วยการผลักง่ายๆ!

เป็นไปได้อย่างไร พวกเขาฝันไป? ไม่อย่างนั้นเด็กคนนี้จะมีพละกำลังมหาศาลได้ยังไง?

หรืออาจจะเป็น เชนไตเจียงเลิน ผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาและพวกเขากำลังจัดแสดงให้พวกเขา นั่นไม่สมเหตุสมผลเขาไม่ใช่มาโซคิสต์แล้วทำไมเขาต้องทำร้ายตัวเองเพื่อแสดง

อันที่จริงไม่ใช่แค่เจ้าหญิง เพลลี่เท่านั้นที่ไม่เข้าใจแม้แต่ เชนไตเจียงเลินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงปลิวออกไป

เขาเพียงแค่ใช้กำลังกายผลักเขา? ไม่เด็กคนนั้นมีแขนขาบางและดูเหมือนไม่มีอะไรดี

นั่นหมายความว่ามันเป็นเวทมนตร์?

หรือเครื่องมือเวทหายาก?

เชนไตเจียงเลิน สังเกตเห็นแสงสีเขียวจาง ๆ ที่ไม่เด่นชัดในทันที แต่มันหายวับไปและไม่เป็นที่สังเกตดังนั้นเขาจึงไม่สามารถตัดสินได้

เขานอนพิงเสาอย่างหวาด ๆ ในขณะที่หลินเซียวก็มองเขาอย่างเศร้าใจ จากนั้นก็หันไปมองประตูห้องจัดเลี้ยงที่มีผู้คนพลุกพล่านและไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้าแบบไหน …

เสียงอุทานของเจ้าหญิงเพลลี่เช่นเดียวกับเสียงของ เชนไตเจียงเลินที่ชนกับเสากระตุ้นความสนใจของฝูงชน งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม แต่ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ประตูก็เพิ่มขึ้นราวกับการแสดงนำครั้งใหญ่

เห็นได้ชัดว่าสิ่งต่างๆไปไกลเกินไปแล้ว

แต่เดิมตามอารมณ์ของเขาที่ไม่ชอบสร้างปัญหาและไม่โกรธ เขาจะไม่มีทางติดต่อกับใครในสถานที่เช่นนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ดูแลของเชนไตหยิน

กระนั้นเขาก็ยังทำอะไรแบบนั้น

เมื่อเขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายพยายามที่จะใช้มือของเขาเพื่อใช้ประโยชน์จากเอเลน่าก็มีเปลวไฟลุกโชนจุดภายในตัวเขา ทันใดนั้นเขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองก่อนที่เขาจะได้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบ!

เขาไม่สามารถปล่อยให้ไอ้คนนี้หนีไปได้

เขาร่ายเวทย์ระดับห้าทันทีโดยสัญชาตญาณ Wind Blast!

ด้วยพลังจิตที่แข็งแกร่งและการควบคุมเวทมนตร์ที่เหนือกว่าคนทั่วไป เขารวมพลังลมรุนแรงทั้งหมดไว้ในฝ่ามือของเขาและระเบิดทันทีที่สัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย

ดังนั้นการระเบิดของลมที่ถูกบีบอัดบนร่างกายที่ไม่มีที่พึ่งของเขาในระยะใกล้ ส่งเขาบินไปก่อนที่เขาจะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ ข้าใช้แรงมากเกินไปหรือเปล่า…”

หลินเซียวถอนหายใจในขณะที่เขาอดทนต่อสายตาที่ไร้ความปรานีของฝูงชนอย่างเงียบ ๆ

ไม่ใช่ข่าวดีที่จะได้รับความสนใจจากเรื่องแบบนี้ดังนั้นไม่ใช่แค่หลินเซียวเท่านั้นที่ไม่สบายใจแม้แต่เอเลน่าก็รู้สึกอายเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลินเซียวแต่เธอก็รู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เหมือนกริชแหลมคมเหล่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะหลินเซียวจับแขนเธอไว้เธออาจจะหนีไปแล้ว

เอเลน่าไม่เคยหลบหนีจากศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ต้องเผชิญกับการดูถูกเหยียดหยามและการล้อเล่นของขุนนางเหล่านั้นแเธอรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

แล้วเด็กชายที่ปกป้องเธอจะรู้สึกยังง?

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา เธอก็อดรู้สึกอบอุ่นในใจไม่ได้

แม้ว่าเธอจะสาปแช่งหลินเซียวและจงใจเหยียบปลายเท้าของเขา แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถตำหนิเขาได้เลยและแค่ต้องการซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขาต่อไปอย่างสบายใจ

“ หลินเซียว เจ้า…”

อารมณ์ที่ซับซ้อนพลุ่งพล่านอยู่ในตัวเธอและเอเลน่าก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

“อะไร?”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ หลินเซียวก็ก้มศีรษะลงมองเธอและสังเกตเห็นว่าเธอหน้าแดงจาง ๆ และดวงตาสีทับทิมที่กระพือปีกของเธอและเขารู้สึกได้ถึงการพึ่งพาที่ซ่อนอยู่ของเธอ เขาก็ไม่เสียใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำอีกต่อไป

คุ้มเกินคุ้ม!

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เขาก็พูดบางอย่างที่ทำลายบรรยากาศโดยไม่รู้ตัว …

“ เอเลน่า เจ้าคือราชาปีศาจ ทำไมเจ้าถึงแกล้งทำเป็นสาวน้อยบริสุทธิ์และไร้เดียงสาล่ะ?”

“ ฮะ? ใครแกล้งทำแบบนั้น?”

“ อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ทำอย่างนั้นเพราะเป็นห่วงเจ้า ข้า…ข้าแค่กังวลว่ามือที่สกปรกของเขาจะทำให้เสื้อผ้าของเจ้าสกปรก เสื้อผ้าของเจ้าแพงเกินไป ถ้ามันสกปรกหรือเสียหายข้าก็ไม่มีเงินซื้อใหม่”

เห็นได้ชัดว่าหลินเซียวรู้ดีว่าควรพูดอะไรในบรรยากาศแบบนี้ แต่เขามักจะทะเลาะกับเอเลน่าแบบนี้ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการโต้ตอบกับเธอด้วยวิธีนี้มากเกินไป

“โอ้เจ้าไม่ได้เป็นห่วงข้า แต่เป็นเสื้อผ้าของข้า?” เอเลน่าเหล่ถาม

“ แน่นอนเสื้อผ้าดีกว่าเจ้า”

“ อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นข้าจะถามได้ไหมว่าใครเป็นคนจับข้าด้วยมือที่สกปรกก่อนหน้านี้และจะไม่ปล่อยไปด้วยความสนุกสนาน”

“ … เหอะ สาวใช้ที่ไม่เชื่อฟัง ช่างน่ารังเกียจ อะไรเพียงแค่หน้าอกของเจ้าเท่านั้นที่น่าพอใจ! เอเลน่าดูเหมือนว่ายังฝึกเจ้าไม่เพียงพอนะ…หน้าอกของเจ้ารู้สึกบวมหรือเปล่า เจ้าต้องการให้ข้าช่วยทำอะไรบางอย่างเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นหรือไม่?”

“ ถ้าเจ้าอยากตายก็ลองดู”

“ข้าไม่กลัว. ข้าจะช่วยเจ้า **** เมื่อเรากลับไป ข้ามั่นใจว่าจะดีมาก!”

“ จะ- เจ้าพูดอะไร? ไอ้ลามก! พูดอีกทีข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ เจ้าสองคนหุบปาก!”

เสียงหยาบดังขึ้น

เชนไตเจียงเลินลุกขึ้น เขาต้องการสอนบทเรียนให้หลินเซียว เขารู้สึกโกรธเมื่อได้ยินทั้งสองคนจีบกัน

แม้ว่าเขาจะดูน่าสังเวช แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น

เขาไม่ได้อ่อนแอในระดับไอลีน เขาเป็นนักรบระดับหกดังนั้นแม้ว่าเขาจะกิน ‘Hand Cannon’ ของหลินเซียว เขาก็ยังสามารถลุกขึ้นได้

“ เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่คิดว่าเจ้ามีของ ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป”

เชนไตเจียงเลินตบฝุ่นออกจากร่างกายของเขาและเหลือบมองไปที่จำนวนผู้เข้าชมที่เพิ่มขึ้นอย่างเชื่องช้าที่ประตูเช่นเดียวกับเจ้าหญิง เพลลี่ที่มีสีหน้าดูถูกเหยียดหยามและรู้สึกเหมือนได้รับความอัปยศอดสู!

ทั้งหมดเป็นเพราะเด็กหนุ่มผู้หยิ่งผยองที่ออกมาจากที่ไหน เขาจึงอับอายขายหน้า! ตอนนี้เขาต้องแลกชื่อเสียงด้วยการกระทำมิฉะนั้นเขาจะกลายเป็นคนน่าหัวเราะ!

“ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้กลเม็ดแบบไหน แต่นั่นเป็นเพราะข้าประมาทเกินไป ไอ้เด็กน้อย อย่าดูถูกข้า” เชนไตเจียงเลินเข้าหาหลินเซียว ขณะที่เขาหักข้อนิ้วของเขา“ เดิมทีเมื่อเจ้าบุกเข้าไปในพระราชวัง เจ้าจะถูกตัดสินจำคุกเท่านั้น ข้าก็ต้องการที่จะรักษาชีวิตของเจ้า… แต่ตอนนี้เจ้าถามหาเองดังนั้นอย่าโทษข้า เพราะไร้ความปรานี”

เขาต้องปีนขึ้นไปจากจุดที่เขาล้มลง เหตุผลง่ายๆ

ตราบใดที่เขาทุบตีเด็กที่น่าสงสารคนนี้ให้ตายต่อหน้าฝูงชน เขาก็สามารถล้างตัวเองจากความอัปยศอดสูและขุนนางจะไม่พูดถึงเขาเป็นเรื่องตลกเพียงแค่มีเด็กที่น่าสงสารบางคนพยายามแอบเข้ามางานเลี้ยง.

ขณะที่พวกเขาพูดมีเสียงฝีเท้ากลุ่มหนึ่งขณะที่กลุ่มทหารชุดเกราะถือดาบกลุ่มใหญ่รีบวิ่งไปรอบ ๆ ห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด จากนั้นพวกเขาก็วางแผนที่จะจับกุมเจ้าเด็กหยิ่งนั่น!

“ พวกเจ้าไม่ต้องทำอะไร”

ในเวลานั้นเจ้าหญิงเพลลี่ที่ยืนอยู่ที่ประตูออกคำสั่ง

“ อย่าทำอะไร? เจ้าหญิงเพลลี่ ท่านหมายถึง…โอ้เข้าใจแล้ว!”

ในตอนแรกกัปตันองครักษ์ไม่เข้าใจเจตนาของเจ้าหญิงเพลลี่ แต่เมื่อเขาเห็นเด็กหนุ่มเผชิญหน้ากับเชนไตเจียงเลิน เขาก็เข้าใจความตั้งใจของเธอทันทีที่เห็นเธอจ้องมองพวกเขาและสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชายืนดูการแสดงอย่างเงียบ ๆกับเจ้าหญิง.

“ เจ้าหญิง เพลลี่คนนี้คุ้นจัง…”

หลินเซียวมองไปที่เจ้าหญิงและรู้สึกว่าเธอดูคล้ายกับคนที่เขาคุ้นเคย แต่เขาไม่สามารถนึกออกว่าเป็นใคร

เขาคุ้นๆผมสีบลอนด์เปล่งประกายอยู่ที่ไหนสักแห่ง …

“ ไอ้เด็กขี้เหม็น มันสายไปแล้วที่เจ้าจะวิ่งเดี๋ยวนี้! ฮ่าฮ่า อย่าโทษข้าที่ไม่เตือนเจ้าเมื่อเจ้าตาย สาวใช้ของเจ้าจะเป็นของข้า!”

“ เฮ้อ ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพี่หยินถึงมีหมาบ้าอย่างเจ้าเป็นบริวาร…”

“อะไร? พี่หยิน? ไอ้เด็กน้อย เจ้าคิดว่าเป็นน้องชายของคุหนูของข้า? ไอ้ประสาทหลอน!”

เมื่อได้ยินคำพูดพึมพำอย่างเงียบ ๆ ของหลินเซียว เขาไม่สามารถอดกลั้นและพุ่งหาหลินเซียว

ไม่มีออร่าการต่อสู้มีเพียงแค่หัวหมาป่าที่ดุร้ายเท่านั้นที่ปรากฏขึ้น

“ หมาป่าหิวโหยจู่โจม!”

เขาชกออกไปอย่างไม่หยุดยั้งด้วยความดุร้าย ความโหดเหี้ยมของหมาป่าผู้หิวโหยตั้งใจจะทุบร่างที่อ่อนแอของเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

ในขณะที่ฝูงชนถูกดึงเข้าสู่การต่อสู้อันดุเดือดที่กำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีดอกไม้ที่ร่าเริงบ้าคลั่ง

“ สุนัขเลว นั่งลง!”