“ ทะ-ท่านพี่ ขอโทษค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ!”

เมื่อเธอเห็นปัญหาที่เธอก่อขึ้น เพลลี่ก็กำมือของเธออย่างประหม่าและขอโทษด้วย ‘ความรู้สึกผิด’

แม้ว่าทักษะการแสดงของเธอจะดูเงอะงะ ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือการแสดงออกของเธอทั้งคู่ก็ดูปลอมมาก แม้แต่ซีซาร์ก็บอกได้ทันทีว่าเธอแสร้งทำเป็นตกใจและทุกอย่างก็ถูกวางแผนไว้ล่วงหน้า

แต่โดยไม่คาดคิดซีซาร์ไม่ได้โกรธ แต่เขายกมุมปากขึ้น

“ ไม่เป็นไร เพลลี่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่”

ซีซาร์ปลอบใจเพลลลี่ที่แสร้งทำเป็นร้องไห้และชำเลืองมองไปที่เชนไตหยิน เขาก็ถอนหายใจด้วยความดีใจ

ในขณะที่เขาและเชนไตหยินกำลังวางแผนวิธีที่จะเลี่ยงการเต้นรำอย่างมีเหตุผล เพลลี่ก็ส่งมอบวิธีให้กับพวกเขา!

ซีซาร์ไม่พอใจน้องสาวตัวเล็กของเขาอยู่เสมอ เธอขี้หวงและน่ารำคาญยิ่งกว่าโรซี่และนิสัยเสียตั้งแต่เด็ก แต่ครั้งนี้เขารู้สึกขอบคุณมาก

“ ไม่ต้องกังวล เพลลี่ เจ้าทำได้ดีมาก”

ซีซาร์รับผ้าขนหนูที่เหล่าคนรับใช้นำมาเช็ดคราบบนหน้าอกของเขาพร้อมกับลูบศีรษะของเพลลี่เบา ๆ

“ ข้าทำได้…ดี?” เพลลี่พึมพำด้วยความงุนงง หลังจากได้รับคำชมจากพี่ชายของเธอเธอรู้สึกเหมือนได้ทำสิ่งที่เหลือเชื่อจริงๆ เธอหันกลับมาและทำท่าชัยชนะต่อโรซี่จากนั้นก็จับแขนพี่ชายของเธออย่างมีความสุขและไม่ปล่อย

“ ขอโทษทุกคน ข้าต้องไปเปลี่ยน…”

ซีซาร์ปัดเธอไปข้างๆ จากนั้นก็โค้งคำนับขอโทษทุกคนที่อยู่รอบข้างในขณะที่พวกเขาพูดอย่างมีไหวพริบและเห็นซีซาร์และเพลลลี่ออกไป

“ เจ้าหญิง เพลลี่ พี่ชายของท่านกำลังจะแต่งงาน ท่านไม่ควรยึดติดกับเขาแบบนั้นนะ!”

“ ถูกต้อง ในเวลานั้นเมื่อภรรยาของเขาเห็นท่านกอดเขาทุกวัน นั่นจะดูไม่ดีนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“งะ- เงียบเจ้าโง่!”

เพลลลี่ยึดติดกับซีซาร์ แต่เธอไม่ได้อ่อนโยนต่อใครเลย เธอปัดแก้มกลมๆของเธอออกมาและสาปแช่งพวกเขาด้วยความโกรธจากนั้นลากซีซาร์ออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะแลบลิ้นใส่เชนไตหยิน

เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเต้นรำมากนักหลังจากที่ซีซาร์จากไป เชนไตหยินก็ออกจากเวที เธอถือไวน์สตรอเบอร์รี่หวาน ๆ หนึ่งถ้วยขณะที่เพลิดเพลินกับการเต้นรำที่มีชีวิตชีวาจากมุมหนึ่ง

จริงๆแล้วเธอไม่ได้ดื่มมากนัก เธอไม่ชอบไบจู่จากอาณาจักรฉินหรือไวน์ข้าวสูตรพิเศษของตระกูลเชนไตแต่หลังจากที่ซีซาร์จากไปเธอก็สนใจในทันใด ไวน์สตรอเบอร์รี่เย็น ๆ ให้ความสดชื่นและรสเปรี้ยวหวานทำให้หยุดดื่มได้ยาก

เดิมทีเธอวางแผนที่จะจิบ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอไม่สามารถหยุดได้

บางทีอาจจะเป็นเพราะรสชาติดีหรือเพราะเธอต้องการกลบความรู้สึกหดหู่ที่เธอมี เธอจึงกระดกหมดถ้วยในเวลาไม่นาน แก้มสีจาง ๆ ยังปรากฎอยู่บนแก้มของเธอและทำให้รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ของเธอยั่วเย้ามากยิ่งขึ้น

“ เจ้าดูมีความสุขมากนะ แม้ว่าคู่หมั้นของเจ้าจะถูกลากออกไป มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” โรซี่เดินเข้ามาหาเธอและเยาะเย้ยเธอด้วยวิธีที่แปลกประหลาด

“ ฮิฮิ นั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่เหรอ” เชนไตหยินยิ้มตอบ“ เจ้าสอนเธออย่างนั้นใช่ไหม”

“ เอ๊ะ? จะเจ้ารู้ได้ยังไง? …ไม่ ไม่ นั่นไม่ใช่ข้า” ด้วยความตื่นตระหนก โรซี่เผลอพูดออกไป

“ อย่าพยายามโกหกข้า…เพลลี่อาจจะดื้อรั้นและเกเร แต่เธอก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย ไม่เหมือนเจ้า โรซี่ เจ้าอาจดูไร้เดียงสา แต่จริงๆแล้วเจ้าฉลาดกว่าใคร ๆ ”

“ หืม…เจ้าชมเชยหรือดูถูกข้า?” โรซี่จ้องไปที่เชนไตหยินเมื่อเห็นว่าเธอยังคงยิ้มให้เธอแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดเบา ๆ “ อืมเจ้าไม่ผิด ถ้าข้าไม่ฉลาดขึ้น ข้าจะสู้เพื่อผู้ชายคนหนึ่งกับเจ้าได้อย่างไร? ซีซาร์มีเด็กผู้หญิงมากมายอยู่ข้างๆเขา ถ้าข้าไม่ทำอะไรข้าคงจะถูกขับออกไปแล้ว!”

“ ฮิฮิโรซี่ เจ้าไม่จำเป็นต้องเห็นข้าเป็นคู่แข่ง”

“อะไร? เชนไตหยิน เจ้าเป็นคู่หมั้นแท้ของซีซาร์และในอีกครึ่งปี…เอ๊ะ? เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!?”

ในขณะที่โรซี่กำลังบ่นอยู่นั้นจู่ๆเธอก็สังเกตเห็นเชนไตหยินแกว่งไปมาและตกลงมาหาเธอ!

“ เฮ้! ยะ- อย่าพยายามรังแกข้า! แม้ว่าข้าจะไม่ใช่คนชั้นสูง แต่ก็อย่าคิดที่จะใช้ตัวตนเจ้าหญิงของเจ้า ข้าไม่ได้กลัวเจ้า!”

โรซี่คิดว่าเชนไตหยินกำลังจะตีเธอดังนั้นเธอจึงต้องการหลีกเลี่ยงเธอ แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่เงอะงะของเธอ เชนไตหยินจึงล้มตัวลงพิงไหล่ของเธอ

โรซี่สะดุ้งและปิดตาของเธอเตรียมที่จะโดนโจมตี แต่การโจมตีที่เธอคาดไม่ถึงไม่เคยเกิดขึ้น เมื่อเธอแอบดูเธอก็เข้าใจ …

แก้มของเชนไตหยินแดงระเรื่อ ดวงตามึนเมาขาของเธออ่อนแรง เธอต้องพิงโรซี่เพื่อไม่ให้ล้มลง

“ เอ่อ… เชนไตหยิน เจ้าไม่เมาใช่ไหม?” โรซี่ไม่ขยับและถามเสียงแข็ง

ดีที่รสนิยมทางเพศของเธอปกติ เมื่อมองไปที่เชนไตหยินที่ไร้การป้องกันพิงเธอ เธอแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะแอบจูบและลิ้มรสรสหวานของเจ้าหญิงที่มีเสน่ห์คนนี้

“เมา? ไม่ ข้า ข้าไม่ได้เมา…” เชนไตหยินหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่โอบแขนของเธอรอบเอวเรียวของโรซี่และเอาคางของเธอไว้ข้างๆใบหน้าแล้วหายใจออก

โชคดีที่พวกเขายืนอยู่ในมุมที่ไม่เด่นและคนอื่น ๆ ก็ซึมซับบรรยากาศของการเต้นรำ มิฉะนั้นเด็กสาวสองคนนี้จะทำให้เกิดความปั่นป่วน

“ ยัยจิ้งจอก ผู้ชายก็เรื่องหนึ่ง อย่าพยายามยั่วยวนข้า!” โรซี่หน้าแดงและพยายามหลีกเลี่ยงเธอ แต่เชนไตหยินก็ติดอยู่ใกล้ ๆ เธอลมหายใจแผ่วเบาที่อาบแก้มทำให้เธอรู้สึกคันและอึดอัดมาก

“ ข้ายั่วยวนผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่…จริงๆ โรซี่อย่าโกรธตลอดเวลาสิ ข้าแค่ยั่วยวนหลินเซียวเฮะ…ฮิฮิ” เชนไตหยิน หัวเราะและสะอึก กลิ่นแอลกอฮอล์ตีเข้าที่ใบหน้าของเธอและทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว

“ ยัยบ้า เธอไม่ได้เข้าใจผิดว่าไวน์สตรอเบอร์รี่หวาน ๆ เป็นน้ำผลไม้ใช่ไหม” โรซี่โบกมือต่อหน้าเธอด้วยความรังเกียจจากนั้นใช้ท่าที่มั่นคงกว่านี้เพื่อพยุงร่างกายของเชนไตหยินและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“ เฮ้อ เชนไตหยิน แค่ยั่วหลินเซียวอย่างเดียวไม่พอสำหรับเจ้าหรือ? ดูสิว่าเจ้าทรมานคนโง่ขนาดไหน?”

“ เขา? หืม มันเป็นความผิดของข้าเอง…”

เธอมองไปยังเด็กหนุ่มที่น่าสลดใจคนนั้นด้วยดวงตาที่พร่ามัวและเธอกำลังสูญเสียคำพูด เธอรินไวน์สตรอเบอรี่เปรี้ยวอมหวานอีกถ้วยเอียงศีรษะแล้วรินลงคอ

“ เชนไตหยิน อย่าดื่ม!”

เมื่อดู เชนไตหยินทำตามใจตัวเอง โรซี่ไม่อาจแสดงความเป็นศัตรูของเธอได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอเมาและทำตัวหลอกตัวเองได้

เชนไตหยินมีความแข็งแกร่งในการต่อสู้ แต่เธอไม่สามารถจัดการกับแอลกอฮอล์ได้เลยเพียงแค่สองถ้วยก็เพียงพอที่จะทำให้เธอกลายเป็นยัยน่ารำคาญ ถ้าเธอปล่อยให้เธอดื่มต่อไปอาจเกิดเรื่องใหญ่

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นศัตรูกัน แต่เธอก็จะไม่ตีคนที่ล้มลง โดยธรรมชาติแล้วเธอยังคงเป็นคนใจดีและไม่เคยทำอะไรเป็นส่วนตัว นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ เชนไตหยิน ไม่กลัวที่จะพิงเธอและเมาโดยไม่ระวัง

“ มะ- ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าไม่ได้เมา ข้าเลยอยากดื่มต่ออีกสักหน่อย…ฮิฮิ” เธอยังคงดื่มด่ำกับเครื่องดื่มและกระดกอีกถ้วยแก้มของเธอก็กลายเป็นสีแดงเข้มยิ่งขึ้น

“ เฮ้อ ข้าจะทำยังไงดีจะมีบางอย่างเกิดขึ้นถ้าเธอดื่มแบบนี้ไปเรื่อย ๆ !”

โรซี่เริ่มกังวลเพราะเธอไม่สามารถหยุดเชนไตหยินได้ด้วยตัวเองและทำได้แค่ขอความช่วยเหลือ แต่ซีซาร์และเพลลี่จากไปแล้ว คนเดียวที่เหลือที่เธอสามารถไว้วางใจได้คือหลินเซียว

ถ้าเป็นหลินเซียวผู้ไร้ยางอายเขาควรจะหยุดเธอได้!

“ อะไรกัน? หลินซียว เจ้าไม่ชอบยัยเจ้าหญิงคนนี้หรือ ตอนนี้เธอเมาและต้องการความช่วยเหลือทำไมเจ้าถึงยังมัวอยู่ตรงนั้นล่ะ”

เมื่อโรซี่หันไปมองเธอก็รู้ว่าหลินเซียวถูกล้อมรอบไปด้วยคนสองสาม คนหนึ่งในนั้นเป็นขุนนางหนุ่มผู้สูงศักดิ์นามว่าฮิกกินส์และเพื่อน

ดังนั้นจึงไม่เหมือนกับว่าเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเจ้าหญิงของเขา แต่ถูกผู้คนหยุดไว้

“ แปลก พวกเขากำลังทำอะไรอยู่”

โรซี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอจึงทำได้เพียงอุ้มเชนไตหยินไปตามกำแพงไปยังสถานที่ที่เธอสามารถนั่งลงและสังเกตสถานการณ์ได้

เธอไม่รู้ว่าไม่ใช่แค่เขาถูกล้อมรอบ มีบางอย่างเกือบจะเกิดขึ้น …

…

…

หลายนาทีก่อน.

“ ฮิกกินส์ เจ้าจะไม่ไปหาสาวสวยมาเต้นด้วยเหรอ?”

เมื่อการเต้นรำเริ่มขึ้นทุกคนก็เริ่มเต้นรำกับคู่ของพวกเขา แต่ในมุมกลับฮิกกินส์และเพื่อนของเขาก็ไม่ขยับ

“ เฮ้อข้าอยากจะทำ แต่น่าเสียดายที่เจ้าหญิง เพลลี่จากไปแล้ว…” ฮิกกินส์วางคางบนมือของเขาอย่างหงุดหงิด

เดิมทีเขาวางแผนที่จะใช้โอกาสนี้ในการเชิญเพลลี่มาเต้นรำเพื่อให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น ตั้งแต่เพลลี่ อายุสิบสี่แล้วเธอก็ไม่ใช่เด็กโง่เขลาอีกต่อไป เขาต้องการเคลื่อนไหวครั้งแรกและหาทางเอาชนะความเสน่หาของเธอเพื่อที่เขาจะได้แต่งงานกับเธอเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่ในวันเกิดปีที่สิบหกของเธอและเขาจะกลายเป็นเจ้าชาย!

แต่เพลลี่จากไปแล้วกับพี่ชายและความฝันของเขาก็ไปพร้อมกับพวกเขา

“ เฮ้อน่าเบื่อจัง…”

ฮิกกินส์ไม่รู้สึกดีที่ได้ดูคนอื่น ๆ เต้นรำกับคู่หูที่สวยงามของพวกเขา ในขณะที่เขาติดอยู่ที่นั่นดื่มกับผู้แพ้อีกสองสามคน เขาจึงพยายามหาสาวสวยมาเต้นรำด้วยเพื่อคลายความเบื่อหน่าย

ในเวลานั้นเขาเห็นสาวใช้เย็นชาตำหนิเจ้านายของเธอนั่งอยู่ตรงข้ามเขาและได้ความคิด