ตอนที่ 304 – ชีวิตแต่งงาน

เมื่อการสอบปากคําของซีซาร์สิ้นสุดลง ทุกอย่างก็สงบลง

แม้ว่าจะยังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องสอบสวนเช่นอาชญากรรมของฮีบรู แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินเซียวดังนั้นเขาจึงสามารถปล่อยให้ซีซาร์จัดการ หลินเซียวทําสิ่งที่เขาต้องทําเสร็จอย่างรวดเร็วและรับค่าจ้างจากนั้นก็ไปกินข้าวกับเอเลน่าอย่างมีความสุข

แม้ว่ามันจะจบลง แต่เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่ซีซาร์พูด หลินเซียวก็ยังคงงง

เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆเหรอ?

ถ้าเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็เปลี่ยนไปไม่น้อย

เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

เขาเพียงต้องการใช้ซีซาร์เป็นเกราะกําบังและใช้ชีวิตที่เสื่อมโทรมภายใต้รัศมีภาพของคนอื่นชีวิตที่สุขสบายเหมือนวัวควาย แม้ว่าเขาจะเห็นความอยุติธรรมใด ๆ เขาก็ไม่เคยสนใจมัน เขาตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะเป็นคนดีที่เห็นแก่ตัวและไม่สนใจธุรกิจของตัวเอง

แต่ตอนนี้ล่ะ?

เพื่อช่วยเอเลน่าเขาจึงมารับการรับรอง เพราะฮีบรูกําลังทําให้พี่น้องยากลําบาก เขาจึงช่วยพวกเขาและยังผูกมิตรกับเหยาจือและทําข้อตกลงลับกับเธอในการสํารวจสายเลือดของพ่อมด ..

ไม่แปลกเหรอ? สายเลือดของคนอื่นเกี่ยวข้องอะไรกับเขา? เขาเกลียดการทําสิ่งที่ยุ่งยากมากอน แต่ตอนนี้เขาทํามันด้วยความคิดริเริ่มของเขาเองและยังสนุกกับมัน นั่นเป็นสิ่งที่เขานึก ม่ถึงมาก่อน

เหมือนที่ซีซาร์พูดเขาเปลี่ยนไปมาก แต่เขาเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่?

บางคนคิดว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตา

เพื่อที่จะเปลี่ยนคนดีให้กลายเป็นฮีโร่ผู้กล้าหาญสิ่งที่เขาต้องทําคือไปนอนแล้ว เขาจะมีความศักดิ์สิทธิ์หลังจากที่เขาตื่นขึ้นและเปลี่ยนแปลง

แต่นั่นเป็นเรื่องจริงหรือไม่?

ไม่การเปลี่ยนแปลงไม่เคยเกิดขึ้นในทันที แต่เป็นกระบวนการที่ช้าและละเอียดอ่อนซึ่งทําการแก้ไขระหว่างทุกลมหายใจ

หลินเซียวเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากงานเลี้ยงหรือไม่?

บางที…

เขาไม่ต้องการให้เอเลน่าโกรธเขาเสมอไปและต้องการให้เธอเป็นสาวใช้ของเขาอย่างเชื่อฟังนอกจากนี้เขายังต้องการใช้ความแข็งแกร่งของเอเลน่าในวันหนึ่งเพื่อเป็นไม้เด็ดสุดท้ายในการช่วย เชนไตหยิน ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงอดทนต่อสิ่งที่น่ารําคาญรับการรับรองรับภารกิจและช่วยเอเลน่ าในเรื่องเกี่ยวกับปีศาจ

ถ้าเขาคิดอย่างรอบคอบก่อนหน้านั้นเขาก็เปลี่ยนไปมากแล้ว

จากตอนที่เอเลน่าทําไข่กวนให้เขาเป็นการส่วนตัว

เมื่อเชนไตหยินเดินไปด้วยกันกับเขา

เมื่อเอเลน่ากัดลิ้นตนเอง เนื้อนข้อมือและร้องหาเขา

ถ้าเขาต้องย้อนรอยมัน เขาก็คงจะต้องย้อนไปตอนทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น

เมื่อเขาสารภาพกับเซนไตหยินครั้งแรก

เมื่อเขาเปิดพัสดุและเห็นเอเลน่านอนอยู่ในกล่อง

บางทีเมื่อเรื่องราวเริ่มต้นขึ้น เขาก็เดินไปสู่เส้นทางที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกว่าการเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป แต่มันเหมาะสมกว่าที่จะเรียกว่าการ เติบโต

เยาวชนที่ไม่ทะเยอทะยานถูกบังคับให้เติบโตเพราะความโลภของเขา

แต่เส้นทางอันยาวไกลของเขาเพิ่งเริ่มต้นเขายังห่างไกลจากจุดจบอันแสนสุขของเขามากเกินไปและด้วยบุคลิกของเขามันเป็นไปได้ที่เขาจะล้มเลิกกลางคัน

ลองดูตอนนี้ …

แม้ว่าเขาจะได้รับการรับรอง ได้รับค่าตอบแทนและกลายเป็นผู้ตรวจสอบอย่างเป็นทางการและรับภารกิจระดับ S แต่หลินเซียวก็ไม่รีบร้อนที่จะจากไป เขาแก้ตัวกับเอเลน่าและใช้อาหารอร่อย ๆ เพื่อทําให้เธอมีนงงเพื่อให้บรรลุเป้าหมายในการกลับบ้านไปนอน

“ เอเลน่า เจ้ารีบไปเพื่ออะไร? ซีซาร์บอกว่าพวกเขาต้องใช้เวลาในการตรวจสอบและแก้ไขทุกอย่างดังนั้นจึงไม่มีอะไรผิดที่จะรออีกสองสามวัน…เฮ้ทําไมเจ้าถึงมองข้าแบบนั้นล่ะ? ตั้งแต่ข้าบอกว่าข้าจะช่วยเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอนข้าไม่ได้ปฏิเสธแค่ต้องรอตอนนี้!”

เอเลน่าไม่สามารถโต้กลับคําแก้ตัวของหลินเซียวได้ดังนั้นเธอจึงทําได้แค่ทิ้งเรื่องและไปกับเขาและกินอาหารอร่อย ๆ ให้เต็มที่!

และผลลัพธ์ก็คือ …

ในช่วงเวลาอาหารกลางวันเธอได้กินค่าอาหาร ค่าครองชีพหนึ่งเดือนของหลินเซียวไปแล้ว!เธอเลือกแต่อาหารที่ดีที่สุดและแพงที่สุดและเกือบทําให้เขาล้มละลาย!

“ ข้าอยากกินนี่!”

“ นั่นก็ดูไม่เลวเหมือนกัน!”

“ หลินเซียว นั้นด้วย!”

“ โอเค โอเคข้าจะให้เจ้ากินจนหมด.จนกว่าเจ้าจะกินจนตาย!”

หลินเซียวสามารถตามเธอได้เท่านั้น แม้ว่ามันจะทําให้เขาเสียเงินและเขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างขี้เหนียว แต่สิ่งที่แปลกก็คือเมื่อเขาดูเอเลน่ากินอาหารที่อร่อยและราคาแพงเขาก็สนุกกับมันเห็น ได้ชัดว่าเขาไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินเพื่อซื้อเสื้อผ้า แต่เขาก็เป็นคนใจกว้างเมื่อซื้ออาหารให้เอเลน่าเช่นการใช้จ่ายเงินให้กับเอเลน่าเป็นสิ่งที่มีความสุข

ให้ตายเถอะมันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? เธอร่ายคาถาใส่ข้าหรือเปล่า?

เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเอาใจเอเลน่ามากเกินไป ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะพลิกกลับ!

ลองคิดดูว่าเจ้านายคนไหนที่ถูกสาวใช้ลากไปซื้อของ? เขาต้องติดตามเอเลน่าไปทั่วทุกที่แบกของและจ่ายของให้เธอนายแบบไหนกัน? ในท้ายที่สุดเอเลน่าเป็นนายและเขาก็เป็นคนรับใช้ที่ต่ําต้อย!

“ หลินเซียว! ดูร้านนั้นสิ! Five Colors Time ชื่อแปลก ๆจัง ดูเหมือนร้านซันเดย์…หึมซันเดย์คืออะไร” เอเลน่าเดินไปข้างหน้าและชี้ไปที่รูปภาพแปลก ๆ บนป้าย

“ มันคือไอศครีมชนิดหนึ่งทั้งหวานและเย็น ค่อนข้างอร่อย” หลินเซียวเดินตามมาข้างหลังเขาถือถุงไก่ทอดที่เอเลน่าเหลืออยู่ในมือซ้ายและถุงผลไม้แห้งที่เอเลน่าซื้อมากินที่บ้านในมือขวาเขาอดทนกับแสงแดดในขณะที่ลากร่างที่อ่อนล้าของเขาไปข้างหน้า

“ไอศครีม? หวานเย็น? ข้าไม่เคยลองมาก่อน … ข้าต้องการมัน!” เมื่อเธอได้ยินคําพูดของเขาดวงตาของเอเลน่าก็เปล่งประกายและเธอกําลังจะน้ําลายไหลอีกครั้ง

“ เอ่อ…เอเลน่า เจ้าควรพอแล้วเราควรกลับบ้าน”

เขาตัดสินใจที่จะทําตัวเหมือนเจ้านายและควบคุมแมวจอมตะกละตัวนี้ให้อยู่หมัด!

“ ไม่ข้าอยากกินมัน! หลินเซียว เจ้าบอกว่าเจ้าจะซื้ออะไรก็ได้ที่ข้าอยากกินหลังจากที่เจ้าได้ รับเงินแล้ว!”

“ แต่เจ้าทานอาหารที่ร้านอาหารต่างๆมาแล้วสี่ร้านและเจ้าแทบจะใช้เงินทั้งหมดที่ข้ามี กระเป๋าเงินของข้าจะหมดก่อนที่เจ้าจะอิ่มแล้ว!”

“ ชิ ขี้เหนียว…แล้วไง? เจ้าจะไม่ได้รับเงินตราบใดที่เจ้าทําภารกิจสําเร็จหรือ!?”

“ เอ่อเจ้าพูดถูก…” หลินเซียวเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้าและหาข้อแก้ตัวไม่ได้

ทําภารกิจให้สําเร็จรับเงินจากนั้นปล่อยให้เอเลน่าใช้ให้หมดจากนั้นทําภารกิจให้สําเร็จรับเงินและใช้จ่ายอีกครั้ง..

ด้วยเหตุผลบางอย่างหลินเซียวมีความเข้าใจผิดเช่นเขาถูกบังคับให้ไปทํางานโดยภรรยาของเขาเพื่อดูแลครอบครัวของเขา โชคดีที่หลินเซียวมีบ้านที่ทรุดโทรมของเขาอยู่แล้วมิฉะนั้นเขาจะต้องแบกรับภาระจํานองจากนั้นเขาก็จะกลายเป็นทาสของเอเลน่าและผลักดันให้ไปหาเงินทุ กวัน

มันน่ากลัวเกินไปนี่เรียกว่าชีวิตแต่งงานเหรอ?

จู่ๆหลินเซียวก็รู้สึกว่าการเป็นโสดนั้นไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นอย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องถูกปฏิบัติเหมือนตู้เอทีเอ็มสําหรับผู้หญิง

แน่นอนว่าแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่เขาก็ยังคงได้รับการปฏิบัติเหมือน ATM โดยเอเลน่าในตอนนี้

* หลินเซียว เจ้าไม่เต็มใจที่จะใช้จ่ายมากขนาดนี้ เจ้าไม่ขี้เหนียวเกินไปหรือ?”

“ขี้เหนียว? ยังไง!?”

“ ลองคิดดู…. เชนไตหยินเป็นเจ้าหญิง! เมื่อเจ้าแต่งงานกับเธอ เธอจะต้องใช้เงินเป็นจํานวนมากอย่างแน่นอน ถ้าเจ้าขี้เหนียวเธอจะไม่ชอบเจ้า!”

“ นั่นเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย”

“ แน่นอน ใช่! เจ้าวางแผนที่จะให้เชนไตหยินอาศัยอยู่กับเจ้าในบ้านหลังเล็ก ๆ นั้นเหรอ? หลินเซียวถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะทํางานหนักขึ้นอย่างแน่นอนเพื่อหาเงินให้มากขึ้นและซื้อบ้านหลังใหญ่ขึ้นเพื่อให้เธอมีความสุข!”

“ โอ้วว เจ้าพูดถูก… แต่เกี่ยวอะไรกับการกินไอศกรีม?” หลินเซียวไม่ได้ตกหลุมมันและไม่ยอมแพ้

“ เหอะ ….คนขี้เหนียว”

ที่จริงแล้วเธอรู้ดีว่าจะหลอกล่อหลินเซียวให้ซื้อมันให้เธอได้อย่างไร มันง่ายมาก ..

เธอต้องทําตัวเหมือนเช่นไตหยินและกดหน้าอกของเธอและกระซิบเล้า จากนั้นคนลามกจะจ่ายเงินให้เธอทันที แต่

การใช้ศักดิ์ศรีของเธอแลกกับอาหาร คนที่หยิ่งยโสอย่างเธอจะทําอะไรแบบนั้นได้อย่างไร?

“ หลินเซียวข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายว่าเจ้าซื้อให้ข้าหรือไม่!”

“ ไม่! เงินหมดแล้ว! เร็วเข้าเราจะกลับบ้าน!”

“ ข้าจะไม่ไป ข้าอยากกินมัน!”

“ ไม่!”

“ หลินเซียวถ้าเจ้าไม่ซื้อข้าจะวางยาพิษอาหารเช้าของเจ้าในวันพรุ่งนี้!”

“ ตกลง ก่อนที่ข้าจะตายข้าจะเปลื้องผ้าเจ้าเปลือยและทําเจ้า!”

“เจ้า!”

เอเลน่าแทบจะหลุดจากความโกรธ ไอ้ลามกคิดว่าเขาเป็นเจ้านายหรืออะไร? แม้ว่าเขาจะเป็นเช่นนั้นก็ยังมีเจ้านายเช่นเขาอยู่หรือไม่? สาวใช้ที่สวยและน่ารักแค่อยากกินไอศครีมและเขาก็ไม่ยอมด้วยซ้ํานั่นเป็นเพียงการละเมิดเท่านั้น!

แน่นอนว่ามีเพียงบางครั้งเช่นนี้เท่านั้นที่เธอจะจําได้ว่าหลินเซียวเป็นเจ้านายของเธอและในบางครั้งเธอก็เชื่ออย่างไร้เดียงสาว่าตัวเองเป็นสาวใช้ที่สวยงามและน่ารัก

เธอสวยจริงๆ แต่ไม่ว่าเธอจะน่ารักหรือไม่ก็ยากที่จะพูด …

“ หลินเซียว เจ้าจะไม่เห็นด้วยใช่ไหม?”

” ถูกต้อง!”

“ งั้นตายซะ!”

“อะไร? เอ๊ะ? อ๊าาาก!”

หลินเซียวเหม่อลอยจากนั้นเอเลน่าก็กระทืบเท้าของเขาอย่างโหดเหี้ยม

เอเลน่าไม่สามารถทําร้ายเจ้านายของเธอได้ง่ายๆ เธอรู้สึกเวียนหัวและเกือบล้มลงแต่ เธอยังคงกัดฟันแน่นและวิ่งไปที่ร้านอย่างโคลงเคลง

“ ยัยบ้ากลับมานะ!”

ปฏิกิริยาของหลินเซียวล่าช้าพร้อมกับสิ่งของที่เขาถือและนิ้วเท้าที่ถูกบดขยี้ เขาไม่สามารถจับเธอได้ทัน เขาทําได้เพียงสะดุดอยู่ข้างหลังเธอในขณะที่ตะโกน

แมวตะกละตัวนั้นต้องการทําอะไร?