ตอนที่ 318 ภรรยาที่ขุ่นเคือง
เมืองวินเทอร์เรส
โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
หลินเทียนกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยถือขนมปังแข็งที่พี่สาวของเขาทิ้งไว้ก่อนจะจากไปเขาแทะมันในขณะที่ปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น
ใกล้จะหมดวันแล้วและพี่สาวของเขาก็ยังไม่กลับมามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
เธอบอกว่าจะออกไปข้างนอกแปปเดียวทำไมมันใช้เวลานานจัง เป็นไปได้ไหมว่าคนโรคจิตหลินเซียวคิดไม่ดีจริง ๆ และทำสิ่งที่ยกโทษไม่ได้กับพี่สาวของเขา?
ขณะที่เขากำลังคิดเขาก็รู้สึกว่าเตียงของเขาสั่น
“อะไรนะ”
เขากระโดดและคิดว่ามีใครบางคนอยู่ใต้เตียงแต่เขาก็ไม่พบอะไรแปลก ๆ หลังจากมองไปรอบ ๆ ปรากฏว่าไม่ใช่เตียงสั่น แต่พื้นสั่นสะเทือนทั้งโรงแรม
“แผ่นดินไหวเป็นไปไม่ได้”
แม้ว่าจะเป็นแผ่นดินไหวการสั่นสะเทือนเพียงครั้งเดียวก็จะไม่จบสิ้น
อย่างรวดเร็วมากก็มีเสียงดังมาจากนอกประตูขณะที่ผู้คนวิ่งออกจากห้องของพวกเขา หลินเทียนรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงอดทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นจากเตียง เขาใช้ไม้ค้ำยันตัวเองไปที่ประตูและต้องการถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะทำได้ ผู้คนข้างนอกก็เริ่มพูดคุยกันเองแล้ว
“เฮ้ยเจ้าก็รู้สึกอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่นั่นไม่ใช่แผ่นดินไหวอย่างแน่นอน… ข้าได้ยินนักเวทบอกว่ามันเป็นการระเบิดจากเวทมนตร์ระดับแปด!”
“อะไรนะเวทมนตร์ระดับแปด? ทำไมถึงมีคนร่ายเวทย์ระดับแปดนอกเมืองวินเทอร์เรส? เป็นอาจารย์จากงิทยาลัยลอรันเหรอ?”
“ข้าไม่รู้แต่นักเวทผู้ยิ่งใหญ่ วู ไม่เคยใช้เวทมนตร์ระดับแปดอีกเลยหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บ และไม่มีใครมีอารมณ์แบบนั้น ข้าจึงไม่คิดว่ามันเป็นพวกเขา…”
“ถ้าไม่ใช่พวกเขาอาจเป็น…ศัตรู”
ทุกคนต่างตื่นตระหนกเมื่อพวกเขาคุยกันถึงความเป็นไปได้และจบลงด้วยการคิดว่ามันเป็นการโจมตีของศัตรูและพวกเขากำลังจะบุกเข้าไปในเมือง
อย่างไรก็ตามความกลัวของพวกเขาอยู่ได้ไม่นาน แรงสั่นสะเทือนรุนแรงเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว และทหารของอาณาจักรก็ออกไปสอบสวนแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงกลับไปทำเรื่องของตัวเอง
“เวทมนตร์ระดับแปด”
หลินเทียนยืนพิงกำแพงและฟังอย่างเงียบๆตั้งแต่ต้นจนจบ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเริ่มกังวล
จากสิ่งที่เขาจำได้พี่สาวของเขาและหลินเซียวไปที่ป่าทางใต้นอกเมืองวินเทอร์เรส และจากสิ่งที่เขาได้ยิน พลังเวทย์มนตร์นั้นก็มาจากทางใต้เช่นกัน… อาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่สาวของเขาจริงหรือ
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเทียนก็ไม่สามารถระงับความกังวลของเขาและอยู่ต่อไปได้
“ข้าต้องไปดู!”
หลินเทียนทนความเจ็บปวดในขณะที่เขาเดินกะเผลกไปทางถนนแต่ก่อนที่เขาจะออกจากทางเข้าหลัก เขาก็สังเกตเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางเขา
เร็วเกินไปและเขาไม่มีเวลาที่จะย้ายออกไปให้พ้นทางขณะที่เขาพยายามขยับตัว เขาสะดุดและไม้ค้ำยันเสียการทรงตัวและล้มลงตรงไปข้างหน้า
“อา!”
เขามองดูขณะที่เขากำลังจะล้มทับอีกคนแต่สุดท้ายเขาก็เห็นเงาสีแดง แล้วก็มีเสียงกระทบกันแปลกๆ ตามมา
ดูเหมือนว่าอีกคนสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงขณะที่พวกเขาเตะไม้เท้าของเขาตรงๆ
ก่อนที่หลินเทียนจะตอบสนอง พวกเขาดึงดาบออกจากเอวแล้วกดด้ามที่หน้าอกของเขา
ไม้ค้ำยันเขาจากใต้วงแขนและดาบรองรับหน้าอกของเขาทั้งสามจุดสร้างสมดุลที่สมบูรณ์แบบ หลินเทียนกลายเป็นเหมือนหมูย่างที่ถูกแขวนไว้และไม่สามารถขยับได้แม้ว่าเขาต้องการ
มันเป็นอุบัติเหตุแต่เขาก็ยังได้รับการปฏิบัติอย่างโหดเหี้ยม
ถ้าเป็นเรื่องปกติหลินเทียนจะเริ่มสาปแช่งแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่โกรธเลย
“อยากตาย”
สาวสวยถือดาบสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงเธอเหล่ดวงตาของเธออย่างเย็นชาที่หลินเทียนราวกับว่าคำผิดเพียงคำเดียวก็เพียงพอสำหรับเธอที่จะปลดดาบของเธอและฟันเขาลง
“ไม่ไม่ ไม่ได้ตั้งใจ! มันเป็นอุบัติเหตุ!”
หลินเทียนทำท่าทางกับกระดานที่ผูกติดอยู่กับหัวเข่าของเขาและมองไปที่ผ้าพันแผลบนร่างกายส่วนบนของเขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ และเขาเพิ่งได้รับบาดเจ็บ
“โอ้แค่อุบัติเหตุ ข้าคิดว่า… เห้อ”
เธอหยุดและในที่สุดก็รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บและไม่มีความเป็นศัตรูใดๆดังนั้นเธอจึงลดความระมัดระวังและเก็บดาบของเธอและขอโทษในขณะที่ช่วยให้เขายืนตัวตรง
“เอ่อ…ท่านคือ… เจ้าหญิงเชนไตหยิน”
“…หืม เจ้ารู้จักข้า?”
เชนไตหยินหยุดอีกครั้งและมองดูเขาอย่างระมัดระวัง
เด็กหนุ่มคนนี้ยังมีผมสีดำและตาสีดำเขาดูคล้ายกับผู้ชายที่ทำให้เธอรู้สึกสบายแต่ยังอ่อนกว่าวัยและยังไม่บรรลุนิติภาวะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพลังอ่อนเยาว์และดูเหมือนน้องชายคนเล็กของคนนั้น
“เจ้าคือ…หลินเทียน”
“ถูกตัอง!ฮ่าฮ่า ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าหญิงยังจำข้าได้!” เมื่อหลินเทียนถูกเรียกชื่อ เขาก็ดีใจมากและพูดต่อไปว่า “ท่านจำได้ไหม เราพบกันระหว่างการแข่งขันอะคาเดมี่! เมื่อเราพบกันในป่า ท่านชักดาบก่อนที่เราจะพูดอะไร และท่านก็ตัดผ่านกำแพงน้ำแข็งของข้าอย่างง่ายดาย… เจ้าหญิง ท่านน่าทึ่งมาก! ข้า…”
“อ๋ออย่างนั้นเหรอ”
เชนไตหยินยิ้มเบาๆ ให้กับเด็กหนุ่มที่ตื่นเต้นนี้และปล่อยให้เขาชมตัวเองอย่างเงอะงะ เธอไม่รู้สึกว่ามันน่ารำคาญและไม่รู้สึกสบายใจเมื่อฟังอย่างเงียบๆ
ขณะที่หลินเทียนมองดูเธอยอมรับคำชมของเขาเขาเริ่มปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่นอย่างควบคุมไม่ได้
อย่าประมาทจินตนาการของเด็กหนุ่มในวัยแรกรุ่นเพียงแค่ไม่กี่คำหลินเทียนก็คิดเกี่ยวกับทุกสิ่งแล้ว
ทำไมเจ้าหญิงเชนไตหยินถึงมาที่นี่
โรงเตี๊ยมเล็กๆแบบนี้ไม่ควรมีใครสำคัญ แล้วเธอมาที่นี่เพื่อเขาโดยเฉพาะหรือ
ตุ๊บตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ… เมื่อหลินเทียนคิดถึงเรื่องนั้น อัตราการเต้นของหัวใจของเขาก็เร่งขึ้นและใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“หลินเทียน”
“พะยะค่ะเจ้าหญิง!”
“ไม่ต้องพิธีการแค่เรียกข้าว่าเชนไตหยิน”
“เชนไตหยิน!”
“อืม…เจ้าไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้น…พี่สาวเชนไตหยิน”
เนื่องจากเชนไตหยินแก่กว่าเขาจึงไม่ผิดที่จะเรียกพี่สาวเป็นการส่วนตัว แต่หลินเทียนไม่เคยคาดคิดมาก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงโลหะ
หลินเทียนรู้สึกเย็นที่คอของเขาและตระหนักว่าเชนไตหยินดึงใบมีดของเธอและกดไปที่คอของเขา
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อันนั้น!”
“พี่สาว…เอ่อ ไม่ เจ้าหญิง… เอ่อขะข้า…” ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็รู้สึกไม่ถูกต้อง และด้วยคมมีดที่เย็นเยียบที่คอของเขา เขาก็กลัวและตื่นตระหนก
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมการเรียกพี่สาวของเธอถึงทำให้เธอโกรธจากสิ่งที่เขาจำได้ เพื่อนร่วมชั้นของเธอ หลินเซียวที่พาสาวใช้ของเขาไปทุกหนทุกแห่งเรียกเธอแบบนั้น
ทำไมหลินเซียวเรียกเธอแบบนั้นได้แต่เขาทำไม่ได้
เป็นไปได้ไหมว่าสำหรับเธอมันพิเศษและสงวนไว้สำหรับหลินเซียวเท่านั้น
แล้วหมายความว่า…
“เฮ้อลืมไป”
ทันใดนั้นเชนไตหยินก็ถอนหายใจและค่อยๆ เก็บดาบของเธอเข้าฝักมัน
ดูเหมือนว่าเธอจะสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอ
เมื่อเร็วๆ นี้ เธอค่อนข้างห่างเหินและไม่สามารถมีแรงจูงใจในสิ่งใดได้ เธอมักจะโต้เถียงในเรื่องเล็กน้อยและแม้แต่ผู้ดูแลที่น่าเชื่อถือที่สุดของเธอ เซียวฮัวก็ได้รับการปฏิบัติอย่างน่าสังเวชเมื่อเร็ว ๆ นี้
เธอแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิงโดยที่เธอสามารถรักษาท่าทางเจ้าหญิงที่สง่างามของเธอได้ทุกที่ทุกเวลา ตอนนี้เธอเป็นเหมือนภรรยาที่แค้นเคืองรอสามีที่กลับบ้านดึกทุกวัน ทั้งขมขื่นและอนาถ…
คิดย้อนไปเมื่อไรเธอกลายเป็นแบบนี้
คงจะเป็นตั้งแต่งานเลี้ยงนั้นสิ้นสุดลง
แม้ว่าเธอจะได้รับคำสัญญาของหลินเซียวและความกระวนกระวายใจของเธอก็หายไปแต่หลังจากนั้น แต่ละคนก็มีงานของตัวเองที่ต้องทำและไม่ได้พบกันมาระยะหนึ่งแล้ว ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาคุยกันคือที่สำนักงานของพันธมิตร และมันก็ไม่เพียงพอ
ใช่ตอนนี้เธอกระสับกระส่ายมาก และไม่สามารถสงบลงได้ ไม่ว่าจะเป็นการนอน เดิน หรือรับประทานอาหาร เธอมักจะถูกรบกวนด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนั้นอยู่เสมอ
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอปฏิบัติต่อหลินเทียนอย่างรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอได้ยินเขาเรียกเธอแบบนั้น หัวใจของเธอถูกบีบด้วยความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง วิธีที่เขาเรียกเธอทำให้เธอจำคนๆ นั้นได้ แต่เขาไม่สามารถถูกแทนที่ได้
“ขอโทษ…ข้า- ข้าเหนื่อยนิดหน่อย”
เชนไตหยินหัวเราะเยาะตัวเองและสงบลงเล็กน้อยเธอสวมรอยยิ้มที่เป็นลายเซ็นของเธอและมองไปที่หลินเทียนอย่างขอโทษแล้วพูดกับเขา
“ที่จริงข้ามาที่นี่เพื่อตามหาเจ้า”
“เอ๊ะจริงๆ?”
“ใช่คู่พี่น้องเจ้าทำภารกิจระดับ S ใช่ไหม”
“ชะ-ใช่…”
“โอเคข้าก็เช่กัน เรามาร่วมมือกันเถอะ”
“…อา”