ชายชราตาสว่างขึ้น เขาเคยเห็น “สุภาพบุรุษภาคภูมิใจ” ในหนังสือภาพวาดโบราณมาก่อน เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีโอกาสได้ภาพของแท้ในชีวิตนี้

 

” ชายหนุ่ม เธอมันมาจากไหน?” ชายชราถามหลินปู้ฟานอย่างตื่นเต้น

 

หลินปู้ฟานหันกลับมาและพูดว่า ” ผมได้มันมาจากบรรพบุรุษของผมครับ”

 

“ดูเหมือนว่าบรรพบุรุษของเธอจะไม่ใช่คนธรรมดา ตามบันทึกของ ”ไป่เฉี่ยวถัง” ภาพวาดไม้ไผ่สิบสองชิ้นของเจิ้งเป่าเฉียวได้ถูกมอบให้กับสหายของเขาเท่านั้น” ดวงตาของชายชราเป็นประกายด้วยน้ำตา นิ้วของเขาแตะไปที่ภาพวาดเบาๆ

.

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินปู้ฟานก็รู้สึกว่าชายชราคนนี้เป็นคนรักภาพวาดจริงๆ

 

“คุณตา คุณตาคิดว่าภาพวาดนี้มีค่าเท่าไหร่ครับ?” หลินปู้ฟานถาม

 

“มันเป็นสมบัติล้ำค่า”

 

“สิ่งที่คุณตาพูดเกินจริงเกินไป “ดอกทานตะวัน” ของแวนโก๊ะมีมูลค่า 120 ล้านเหรียญสหรัฐ เป็นไปได้ไหมครับที่ภาพสุภาพบุรุษนี้จะมีราคาแพงกว่าภาพ” ดอกทานตะวัน” ”

 

ในปี 1998 คริสตีได้ขายผลงานภาพวาดที่ราคาสูงที่สุดเท่าที่เคยมีมา มันคือภาพ “ดอกทานตะวัน” ของแวนโก๊ะ

 

“ขอบเขตของศิลปะมันขึ้นอยู่กับคนด้วย ในสายตาของชายชราคนนี้ภาพสุภาพบุรุษภาคภูมิใจนี้เป็นเหมือนสมบัติล้ำค่า” ชายชราขมวดคิ้วทันทีและถามออกมา ” หนุ่มน้อย เป็นไปได้ไหมที่เธอต้องการขายมัน?”

 

หลินปู้ฟานยิ้มและพูดว่า “แล้วถ้าผมต้องการจะขายมันจริงๆ ผมจะได้ค่าตอบแทนเท่าไหร่เหรอครับ??

 

“ชายชราคนนี้จะยอมควักเงินออมทั้งหมดเพื่อซื้อมัน”

 

“แล้วคุณตามีเงินออมอยู่เท่าไหร่เหรอครับ?”

 

ชายชรากําลังสลับนิ้วเพื่อคํานวณ ”รวมเงินฝากในธนาคาร ทั้งของสะสม หุ้น อสังหาริมทรัพย์ ฉันมีทั้งหมด 200 ล้าน” 

 

หลินปู้ฟานตกใจ

 

ชายชราคนนี้มีเงินถึง 200 ล้าน?

 

ในปี 1998 200 ล้านเป็นตัวเลขเป็นตัวเลขที่แทบจะเป็นไปไม่ได้

 

ชายชราคนนี้ไม่ได้ดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนเลยแม้แต่น้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะร่ำรวยขนาดนี้

 

“สุภาพบุรุษชรา ผมมองไม่ออกเลยว่าคุณจะเป็นคนที่ร่ำรวย” หลินปู้ฟานเหน็บ

 

“ก่อนที่ชายชราคนนี้จะเกษียณ ชายชราคนนี้ก็เคยทําการค้ากับต่างประเทศมาบ้าง ถ้าเธอต้องการจะขายมันจริงๆ เธอควรขายให้ชายชราคนนี้จะดีกว่า” ชายชรากล่าวด้วยความจริงใจ

 

“ทําไมคุณตาถึงชอบภาพวาดของเจิ้งเป่าเฉียวขนาดนี้ครับ? เท่าที่ผมรู้จิตรกรของประเทศของเรามีบางคนที่มีชื่อเสียงมากกว่าเจิ้งเป่าเฉียวด้วย ตัวอย่างเช่นหวู่เต๋าชื่อที่วาดภาพนักบุญ และจางเส๋อดานที่วาดภาพแม่น้ำชิงหมิง”

 

“เธอไม่เข้าใจ ชายชราคนนี้ชอบไม้ไผ่มากที่สุดในชีวิต ไม่มีเนื้อฉันอยู่ได้ แต่ฉันอยู่ไม่ได้หากไม่มีไม้ไผ่ และไผ่ยังเป็นตัวแทนของความซื่อสัตย์อีกด้วย”

 

เขาเห็นว่าชายชราชอบไม้ไผ่มากจริงๆ

 

งานศิลปะชิ้นนี้ยอดเยี่ยมมาก คนที่ชอบจะยอมล้มละลายเพื่อมัน แต่คนที่ไม่ชอบมันก็จะไม่ยอมเสียเงินเพื่อมัน

 

หลินปู้ฟานครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “ผมขอคิดก่อนนะครับ”

 

” ตกลง นี่คือนามบัตรของฉัน ชายชราคนนี้มีชื่อว่าเหลียงเฉียน”

 

เมื่อรับนามบัตรของ หลินปู้ฟานก็พูดว่า “ผมหลินปู้ฟานครับ หลินที่มาจากคนว่าป่าไม้ที่เกิดมาและไม่ธรรมดา”

 

“น้องหลินฉันจะจําชื่อเธอไว้ ถ้าเธอต้องการขายได้โปรดโทรหาฉันทันที” เหลียงเฉียนกล่าวด้วยความจริงใจ

 

หลินฟานกลอกตาและถาม: “คุณตาเหลียง คุณตาอยู่ในอุตสาหกรรมของเก่ามานานหลายปีแล้วใช่ไหมครับ?”

 

“อืม บรรพบุรุษของตาเปิดร้านขายของเก่า ตาจึงอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ก็มากกว่า 50 ปีแล้ว”

 

“โอ้ว ถ้าอย่างนั้นคุณตาก็คงมีรายชื่อติดต่อมากมายในอุตสาหกรรมของเก่าใช่ไหมครับ? ผมอยากจะถามว่าถ้าผมต้องการจะขายของโบราณอื่นๆ ผมควรจะทํายังไงดีครับ?” 

 

“อืม… “ เหลียงเฉียนครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “ข้อได้เปรียบของโรงประมูลอยู่ที่คอนเน็คชั่นแต่ก็ต้องเสียค่าคอมมิชชั่นเพื่อจ่ายภาษีในคาที่แพงด้วย ตาคิดว่าการค้าแบบส่วนตัวน่าจะดีกว่าเพราะไม่มีค่าคอมมิชชั่นและภาษีอะไรเพิ่มเติม เสี่ยวหลินเป็นไปได้ไหมที่เธอต้องการประดิษฐ์ตัวอักษรและวาดภาพโบราณสักชุด? หากเป็นเช่นนั้นชายชราคนนี้สามารถช่วยเธอได้นะ”

 

หลินปู้ฟานแตะคางของเขาและมองไปที่เหลียงเฉียน ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน ทั้งยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของอีกฝ่าย แต่เหลียงเฉียนคนนี้ก็ไม่ได้ดูเหมือนคนทรยศอะไร

 

“พูดตามตรงนะครับ ผมเองก็ต้องการเงินอย่างเร่งด่วนเหมือนกัน มีภาพวาดบางภาพที่ผมต้องการขาย”

 

“ชายชราคนนี้มีบ้านสวนอยู่ที่ทางตะวันออกของเมือง ในทุกๆ สัปดาห์จะมีเพื่อนที่มีใจเดียวกันมาแลกเปลี่ยนของเก่ากันที่นั่น พวกเขาถือว่าเป็นเจ้านายที่มีพื้นฐานที่ดีแถมบางครั้งก็มีคนจากปักกิ่งมาร่วมด้วย ชายชราเชื่อว่าที่นั่นจะสามารถช่วยเธอได้”

 

“ก็ดีครับ ถ้าคุณตาสามารถช่วยผมได้ ผมก็จะมอบสุภาพบุรุษภาคภูมิใจนี้ให้กับคุณตา” หลินปู้ฟานพูดออกมาอย่างสง่างาม

 

“มอบให้ชายชราคนนี้?” เหลียงเฉียนประหลาดใจราวกับว่ามีฟ้าร้องระเบิดขึ้นเหนือศีรษะของเขา

 

“ทําไมครับ? คุณตาไม่อยากได้เหรอครับ?”

 

“ไม่ไม่ ของมีค่าแบบนี้จะให้กับเฉยๆ ได้อย่างไร”

 

”เพื่อนนั้นสําคัญกว่าภาพวาด ไผ่สิบสองสุภาพบุรุษของเจิ้งเป่าเฉียวพวกนี้เองก็มีไว้เพื่อเพื่อนที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอครับ!” หลินปู้ฟานยิ้มและลุกขึ้นแล้วผมจะติดต่อไปในอีกไม่กี่วันนะครับ”

 

“ดีดี” เหลียงเฉียนมองไปที่หลินปู้ฟานที่กําลังจะจากไป และพูดในใจ: ชั่งเป็นชายหนุ่มที่หาได้ยาก

 

การมอบภาพวาดล้ำค่าให้กับผู้อื่น สิ่งนี้ไม่เคยมีมาก่อนในโลกการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดโบราณ

 

หลังจากกลับมาถึงห้องเช่า หลัวเสี่ยวเสี่ยวก็มาเคาะประตู

 

“ฮิฮิ ฉันมาที่นี่เพื่อมาให้อาหารนาย” หลัวเสี่ยวเสี่ยวสวมเสื้อกันหนาวและกางเกงยีนส์สกินนี่ เธอยืนยิ้มอยู่ที่ประตูพร้อมกับชามหมูตุ้น

 

”เขามาก่อนสิ”

 

หลังจากนั่งลงหลัวเสี่ยวเสี่ยวก็พูดออกมาอย่างแปลกๆ “วันนี้นายไปไหนมา ฉันมาที่นี่ก่อนแล้วแต่ไม่เจอใครเลย”

 

“ผมไปเที่ยวมาครับ พี่มีอะไรถึงได้มาหาผมเหรอครับ?”

 

” ทําไมนายถึงรู้? นายเป็นพยาธิในท้องของฉันหรือไง?” หลัวเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะและหยิกหน้าหลินปู้ฟาน

 

“ผมไม่มีทางไปเป็นพยาธิในท้องของพี่แน่นอน” หลินปู้ฟานอี

 

“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ ซงเซิ่นฮุยและพวกของเขาต้องการเข้าร่วมการแข่งขันในรายการเพลงดี นายรู้จักรายการเพลงดีไหม? เป็นรายการที่ดังที่สุดในตอนนี้เลย”

 

หลินฟานคิดในใจ: แน่นอนว่ารู้จัก มันคือรายการการแสดงความสามารถที่ได้รับความนิยมอย่างมากในอีกไม่กี่ปีต่อจากนี้

 

“ผมไม่รู้เลยครับ ผมไม่ได้ดูทีวีมานานแล้ว” หลินฟานกล่าว

 

“ซ่งเสินฮุยและคนอื่นๆ ต้องการให้นายไปช่วยนําทางให้พวกเขาอีกครั้ง นอกจากนี้นอกจากนี้นายจะช่วยเขียนเพลงให้เขาอีกครั้งได้ไหม?”

 

“ไม่ใช่ว่ามีเพลง ” ชายชรา” กับ “คุณคือดวงตาของฉัน” อยู่แล้วเหรอครับ?”

 

“ธีมของการประกวดครั้งนี้เป็นคําคล้องจองแบบโบราณ จนทุกวันนี้ซ่งเสินฮุยแบบจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว เขาเขียนเพลงสัมผัสโบราณออกไม่ได้เลย เขาไม่เข้าใจคําคล้องจองโบราณ”

 

ธีมพวกนี้เป็นธีมที่ได้รับความนิยมสําหรับการแข่งขันเพลงเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

 

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว แล้วผมจะหาทางช่วยพวกเขาเอง” 

 

หลินปู้ฟานคิดว่าซงเซิ่นฮุยนั้นไม่เหมาะกับการทําเพลงจริงๆ เพราะแค่ความรักและการทํางานหนักมันไม่พอสําหรับดนตรีจริงๆ เพราะดนตรีต้องการพรสวรรค์

 

นี่ทําให้หลินฟานนึกถึงโจวเจี่ยกุน ในเวลานั้นหวู่ซงเซี่ยหัวหน้ารายการวาไรตี้ได้ให้โอกาสโจวเจี่ยกุนว่าตราบเท่าที่เขาสามารถเขียนเพลงได้ 20 เพลงต่อสัปดาห์ เขาจะปล่อยอัลบั้มให้โจวเจี่ยกุน และในสัปดาห์นั้นโจวเจี่ยกุนเขียนเพลงออกมาได้ถึง 25 เพลง หลังจากที่อัลบั้มของเขาถูกปล่อยออกไป มันก็กลายเป็นเพลงฮิตทันทีและนั่นคือพรสวรรค์

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอขอบคุณแทนซ่งเสินฮุยด้วย นายเก่งมากเลย นายต้องการรางวัลอะไรไหม?” หลัวเสี่ยวเชียวถามด้วยรอยยิ้มพลางเอียงศีรษะ

 

“ผมไม่ต้องการรางวัล”

 

“โถ่ นายไม่ต้องการรางวัลอะไรได้ยังไง? มาเถอะพี่สาวคนนี้จะจูบนายให้เป็นรางวัลเอง” หลัวเสี่ยวเสี่ยวทําท่าทางที่จะจูบหลินปู้ฟาน

 

” หยุดเลย… “ หลินปู้ฟานขัด

 

วันรุ่งขึ้น หลินปู้ฟานมาที่โกดังอีกครั้ง เขามองไปที่สมบัติสามกล่องใหญ่และคิด

 

การเก็บสมบัติไว้ในโกดังที่ชานเมืองมันทําให้เขาไม่สบายใจเลย

 

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หลินฟานก็ตัดสินใจที่จะซื้อบ้านก่อน เขาจะเก็บสมบัติพวกนี้ไว้ที่บ้านแล้วค่อยๆ ขายออกไป

 

หางโจวเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงในฤดูร้อน หางโจวมีชื่อเสียงในเรื่องการเป็นสวรรค์ซูโจวและหางโจวกับหางเฉิงก็มีทะเลสาบตะวันตก ทะเลสาบตะวันตกมีทิวทัศน์ที่สวยงามอยู่ 10 แห่ง 

 

ชุมชนที่เรียกว่าหลิวหลางซินหยานเพิ่งถูกสร้างขึ้นที่ด้านข้างของทะเลสาบตะวันตกด้วยราคา 5 พันหยวนต่ออพาร์ทเมนต์ 1 หลัง

 

หลินฟานมาที่ห้องโถงการขาย

 

ห้องโถงการขายเต็มไปด้วยแบบอพาร์ทเมนต์และพนักงานขายในเครื่องแบบประมาณโหลกําลังอธิบายข้อดีของอพาร์ทเมนต์ให้กับลูกค้า

 

หลินปู้ฟานมองออกไป จากที่นี่เขาสามารถเห็นทะเลสาบตะวันตกที่สวยงามได้

 

มันทําให้เขาคิดถึงบทกวี: ถ้าคุณต้องการทําให้ทะเลสาบตะวันตกสวยกว่าซีจื่อ การแต่งหน้าแบบบางเบาก็เหมาะเสมอ

 

หลินปู้ฟาน ก้าวไปที่แบบอพาร์ทเมนต์และมองไปที่แผนผังอพาร์ตเมนต์

 

ประเภทอพาร์ทเมนท์ในยุคนี้มีทั้งหมด 3 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น ในสายตาของหลินฟาน โครงสร้างของอพาร์ทเมนท์ของที่นี่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยจริงๆ แต่อาคารพวกนี้จะมีค่าอย่างมากในอนาคตเพราะพวกมันอยู่ใจกลางเมืองและอยู่ติดกับทะเลสาบตะวันตก

 

หลังจากที่ยืนอยู่สักพักก็ไม่มีเข้ามาใครดูแลหลินปู้ฟานเลย แม้แต่คนเดียว

 

หลินปู้ฟานรู้สึกประหลาดใจ มีพนักงานขายสองหรือสามคนยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ ทําไมไม่มีใครมาทักทายเขาเลย?

 

“นี่จะไม่มีใครมาต้อนรับกันเลยหรือไง?” หลินฟานตะโกนอย่างไม่อดทน

 

โดยไม่คาดคิด พนักงานขายเหล่านั้นทําเหมือนไม่ได้ยินหลินปู้ฟาน

 

“พวกคุณไม่อยากขายบ้านเหรอ?” หลินปู้ฟานรู้สึกรําคาญ

 

เด็กสาวที่เหมือนปีศาจในเครื่องแบบสีดําเดินเข้ามาหาหลินปู้ฟาน เธอมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “น้องชายคนเล็ก ที่นี่ไม่ใช่ร้านอาหาร”

 

หลินปู้ฟานตะลึง หญิงสาวคนนี้กําลังพูดเรื่องอะไร?

 

“เสี่ยวหลาน อย่าทําแบบนั้น” เด็กสาวหน้ากลมผมสั้นเดินมา “เด็กคนนี้อาจไม่มีเงินกินข้าว ทําไมเธอไม่ให้เงินค่าอาหารเขาไปสักหน่อยล่ะ?”

 

คําพูดเหล่านี้ทําให้หลินปู้ฟานสับสนมากยิ่งขึ้น

 

“หึ ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ทําไมฉันต้องให้เงินไอ้เด็กนี่ด้วย?”

 

“ลืมไปเถอะ เด็กน้อยน่าสงสารอะไรอย่างนี้” เด็กสาวหน้ากลมเดินมาหาหลินปู้ฟาน เธอยื่นตั๋วอาหารให้หลินปู้ฟาน “น้องชายคนเล็ก เธอมาทําอย่างนี้ที่นี่ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นะ คราวหน้าจะมาทําแบบนี้อีกไม่ได้แล้วนะเข้าใจไหม?” 

 

หลินปู้ฟานเป็นงง ลูกค้าที่กําลังมองหาที่บ้านมาเดินเข้ามาที่บูทขาย แค่ฝ่ายขายกลับให้ตัวอาหารมาแทน

 

ด้วยตัวอาหารนี้ หลินฟานไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะกินอะไรทั้งนั้น

 

เมื่อเห็นความลังเลของหลินปู้ฟาน สาวหน้ากลมจึงพาเขาเดินไปและพูดว่า “ไปกันเถอะ พี่สาวจะพาเธอไปทานอาหารเย็น”

 

เสื้อผ้าของหลินปู้ฟานเก่ามาก และรองเท้าแบบหูดึงของเขาก็ราคาถูกมากเช่นกัน มันจึงทําให้เกิดความเข้าใจผิด